προβλέψιμος νονδελές

περνάω πάλι αυτήν την καταραμένη περίοδο, που μου σκάει ανα τακτά χρονικά διαστήματα, και που δεν θέλω και δεν μπορώ να ακούσω μουσική. ούτε καν όταν πέφτω για ύπνο. δεν ευχαριστιέμαι τίποτα, και πιστεύω ότι αυτό έχει τις ρίζες του είτε σε κομπλεξικά σύνδρομα (το πιο πιθανό) ή σε απλό φατίγκ που προήλθε από υπερέκθεση (λιγότερο πιθανό).

σε κάθε περίπτωση, μπορώ να πω απλά ότι είμαι και πάλι (και πάλι και πάλι και πάλι και πάλι) ερωτευμένος με το μεριγουέδερ, και τους είδα και στον λέτερμαν και έφαγα πάλι δυο τρία σκατά, και είναι όντως δίσκος που τον ακούω 5 μήνες και δεν έχω βαρεθεί ούτε μισό λεπτό.

και δυστυχώς, είναι το μόνο πράγμα που μπορώ να ακούσω

βέβαια, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι φτάνω στα φθινοπωρινά μου χρόνια, που απλά γίνομαι εμμονικός και καθόλου απρόβλεπτος στις επιλογές μου. αλλά και πάλι, αφού χαίρομαι όταν το ακούω γιατί να καταπιεστώ?

προχθές πχ, άκουγα το μπράδερ σπόρτ, και εκεί στο τελευταίο τρανς-κρεσέντο-πρέζα έκλαιγα κανονικότατα. ήμουν στα κάτω πατήσια, και απλα προχωρούσα. και ήταν 14.30 η ώρα το μεσημέρι. δεν ξέρω γιατί μπορεί να μου τα σκάει έτσι αυτό το τραγούδι. δεν μπορώ να το καταλάβω.

το άκουσα πρώτη φορά στην βέροια το 2008, αρχές, ενώ ήμουν φαντάρος. μετά όταν ήμουν στην ξάνθη (παλι φαντάρος), το άκουγα κάθε πρωί πριν να μπω στο στρατόπεδο. ήταν από τα λίγα πράγματα (αλλά στην προκειμένη περίπτωση το μόνο) που με έκαναν να χαμογελάω και να αντέχω. έφευγε και κάνα μικρό δάκρυ κάπου εκεί από την κλισέ "πρωινό-ξημέρωμα" συγκίνηση, και έμπαινα μέσα λίγο πιό έτοιμος.

πόσο κομματάρα.

you're halfway to fully grown
you got a real good shot
won't help to hold inside
keep it real keep it real shout out