μουσική

πήγα σινεμά σήμερα και είδα τον ράσελ κρόου και ίσως και να μου αρέσει τελικά. οι μόνοι ρόλοι που παίζει πιά είναι χοντρός δημοσιογράφος, χοντρός αστυνομικός, χοντρός δικηγόρος. μπορώ εύκολα να ταυτιστώ. και δεν είμαι ούτε δημοσιογράφος, ούτε αστυνομικός, ούτε δικηγόρος.

στο διάλειμμα πήγα στην τουαλέτα (ή δεν πήγα και απλά έτρωγα ποπ κορν?) και σκεφτόμουν τι μουσική άκουγα όταν ήμουν στο γυμνάσιο. είναι βαρετή ανάλυση, δεν χρειάζεται να την κάνω. (κυρίως νιρβάνα)

μου λείπει μερικές φορές η βέροια, αλλά όχι και τόσο. είναι αρκετά παράξενο. αλλά όχι και τόσο.

το μόνο που θυμάμαι από το γυμνάσιο και το λύκειο έντονα ήταν ότι έπαιρνα εφημερίδα κάθε μέρα, και κάθε παρασκευή (ή τετάρτη? ή πέμπτη) έπαιρνα ΝΜΕ και ανέβαινα όλην την μητροπόλεως και συνήθως έβρεχε. και είχα το γουόκμαν και άκουγα το ίζεντ ένιθινγκ των μάϊ μπλάντι βάλεντάϊν και πήγαινα να κάνω φροντιστήριο φυσική.

μόλις θυμήθηκα γιατί τα γράφω όλα αυτά. σκεφτόμουν ότι όποιος ξέρω έβλεπε μπάσκετ σήμερα, γιατί είχε αγώνα, και κυρίως αναριωτόμουν γιατί μπορεί να βαριέμαι τόσο πολύ να βλέπω αθλητικά. η τελευταία φορά που είδα ολόκληρο παιχνίδι πρέπει να ήταν ο τελικός του τσάμπιονς λιγκ το ΄99 στο σπίτι του τσιγκογιάννη.

πόσο βαρετό πράγμα το ποδόσφαιρο. εννοώ να βλέπεις. πόσο μα πόσο βαρετό.

μου αρέσει να παίζω όμως, παρόλο που τρέχω σαν πίθηκας.

σαν χοντρός πίθηκας.

πότε βγαίνει η ταινία του ράσελ κρόου που παίζει τον χοντρό ποδοσφαιριστή είπαμε?