"Not only your childhood, but the whole of your past, is a gaping void. This is why it’s best not to look back. You have to understand that you mustn’t look back, if only for reasons of self-protection, I thought. Whenever you look back into the past, you’re looking into a gaping void. Even yesterday is a gaping void, even the moment that’s just passed."
από το extinction του thomas bernhard
26.1.12
μάλλον είμαι άρρωστος.
είναι ωραίο το διάβασμα στις βιβλιοθήκες γενικά. είναι ωραίο σε κάθε περίπτωση, απλά στις βιβλιοθήκες είναι μάλλον πιό όμορφα. στην βιβλιοθήκη του βόλου είχα περάσει εκατοντάδες ώρες, δεν ξέρω αν θέλω να τις θυμάμαι, δεν ξέρω αν θέλω να θυμάμαι το πρώτο πτυχίο μου μάλλον, αλλά δεν είναι της ώρας. αυτό που σκέφτομαι είναι ότι ο αγαπημένος μου τρόπος για να διαβάζω είναι περπατώντας. περνάω πάρα πολυ ωραία όταν το κάνω έτσι, ειδικά όταν διαβάζω λογοτεχνία, ή γενικά οτιδήποτε μη ακαδημαϊκό. το πρόβλημα είναι οι σημειώσεις, γιατί πρέπει να σταματάς και να ακουμπάς το βιβλίο στην πλάτη κανενός περαστικού, και συνήθως αυτό δεν τους κάνει και πολύ χαρούμενους.
αλλά από την άλλη, γίνεται να είναι όλοι χαρούμενοι? κάποιος δεν πρέπει πάντα να είναι στραβωμένος? ίσως τελικά να πρέπει να υπάρχει ισορροπία μεταξύ χαράς και λύπης. ίσως και μέσα μας ακόμα ακόμα. αλλά εγώ δεν θέλω. θα προτιμούσα να είμαι χαρούμενος για πάντα, κι ας ξέρω ότι θα μου αντιστοιχεί ένας αιώνια δυστυχισμένος.
ούτως ή άλλως, και τώρα κάπως έτσι δεν είναι?
χα. κατουρλιό στον τάφο και χέσιμο στην εγχείρηση ανοικτής καρδιάς.
αλλά από την άλλη, γίνεται να είναι όλοι χαρούμενοι? κάποιος δεν πρέπει πάντα να είναι στραβωμένος? ίσως τελικά να πρέπει να υπάρχει ισορροπία μεταξύ χαράς και λύπης. ίσως και μέσα μας ακόμα ακόμα. αλλά εγώ δεν θέλω. θα προτιμούσα να είμαι χαρούμενος για πάντα, κι ας ξέρω ότι θα μου αντιστοιχεί ένας αιώνια δυστυχισμένος.
ούτως ή άλλως, και τώρα κάπως έτσι δεν είναι?
χα. κατουρλιό στον τάφο και χέσιμο στην εγχείρηση ανοικτής καρδιάς.
περι νοσταλγίας
an obsession with the past is like a dead fly
only a few things are related to the "old times"
when we did believe in magic
and we did die
only a few things are related to the "old times"
when we did believe in magic
and we did die
25.1.12
τις μισές μέρες του χρόνου
αλλά δεν ξέρω αν είναι μισές οι μέρες, ή αν είναι ο μισός χρόνος.
σιχασιά για τα πάντα, αλλά όχι επί της ουσίας αηδία, απλά μία ελεγχόμενη επίφαση σίχλας.
και δεν ξέρω αν θα μείνει αυτό. χμμ.
σκέφτομαι ότι οι στόχοι είναι εύκολο να μπαίνουν, τις περισσότερες φορές είναι ένα correlation μεταξύ ρεαλιστικού, εφικτού και ιδανικού. χωρίς να είναι τυχαίος ο τρόπος που τίθεται.
ο τρόπος που επιτυγχάνεται όμως είναι σίγουρα τυχαίος. αλλά και πάλι, μακάρι να μπορούσα να είμαι σίγουρος για κάτι, έστω για μία φορα, να μπορώ να πω με βεβαιότητα έστω και μισή κουβέντα. ζηλεύω πολύ τους ανθρώπους που το κάνουν με τόση άνεση.
αφού τελείωσα τους μαύρους ελάχιστα πιθανούς κύκνους του λιβανέζου, δεν ήξερα τι να διαβάσω. αλλά ευτυχώς έπεσα με τα μούτρα στο extinction του bernhard, και με έναν παράξενο τρόπο είναι ακριβώς το βιβλίο που περιγράφει τα συναισθήματα μου.
δεν είναι ότι έχω αηδιάσει με κάτι (το μόνο που σταθερά μου προκαλεί εμετό στη ζωή μου εδώ και τόσα χρόνια είναι ένα μέρος των συγγενών μου), αλλά νιώθω τόση ασφάλεια για όσα αποφασίζει να σύρει ο αφηγητής στην δική του οικογένεια. νιώθω τόσο όμορφα κοιτώντας αυτό τον τόσο ευρηματκό τρόπο με τον οποίο τους ξεφτιλίζει και τους μηδενίζει. όλο το βιβλίο είναι 2 κεφάλαια. το κάθε κεφάλαιο είναι μία ασταμάτητη παράγραφος. και όταν ξεκινάει δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ.
το καλοκαίρι είχα διαβάσει τον μίμο των φωνών και είχα σοκαριστεί με την γλώσσα. είχα περάσει αρκετό καιρό με φουλ μαξιμαλιστικά κείμενα, που σνόμπαρα οτιδήποτε θύμιζε απλότητα και ακρίβεια (σαν χωριάτης που είμαι). αλλά τώρα νιώθω σαν να με έχουν πάρει αγκαλιά και να με ξεχέζουν στα βρισίδια, και νιώθω τόσο οικεία, τόσο γαλήνιος.
--
συγχρόνως
--
ξεκίνησα πάλι την διπλωματική μου, την οποία την άφησα κάπου εκεί τον μάϊο του 2010, μαζί με την βαρκελώνη και την εικόνα της βαρκελώνης που μου άφησε τελικά πάνω από όλα ένα μικρό κομμάτι του 2666. νιώθω ότι με τις συγκυρίες που με κοπάνησαν εκεί, όποτε προσπαθώ να αναπωλήσω έστω και λίγο, είναι πρακτικά αδύνατο, γιατί πολύ απλά: ΠΙΑΝΕΤΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ.
θα ήταν καλό να καταλάβω κάποτε γιατί συμβαίνει αυτό.
νιώθω τόση χαρά που είμαι στο μιλάνο, και είμαι τόσο ευτυχισμένος που είμαι ολομόναχος και δεν έχω ούτε ενα φίλο μου εδώ. είμαι κάθε μέρα μόνος, ξυπνώντας, κάνοντας το πρόγραμμα μου, προσπαθώντας να κάνω διορθώσεις στο γίαρς ή να διαβάσω κάνα πέϊπερ, και μετά βγαίνω και κάνω τεράστιες βόλτες μέσα στην πόλη ολομόναχος, και με την απλή συνδυαστική μου σκέψη (που συγκρίνεται μόνο με την αντίστοιχη ενός κουνουπιού σε ικανότητα) θυμάμαι ότι εδώ ζούσε ο λούτσιο και νιώθω αρκετά χαρούμενος.
τελικά όντως, ο λούτσιο μπατίστι είναι ο ένας από τους δύο λόγους που μετακόμισα εδώ. αλλά και πάλι πως μπορείς να είσαι σίγουρος? ποτέ δεν θα είσαι σίγουρος.
σιχασιά για τα πάντα, αλλά όχι επί της ουσίας αηδία, απλά μία ελεγχόμενη επίφαση σίχλας.
και δεν ξέρω αν θα μείνει αυτό. χμμ.
σκέφτομαι ότι οι στόχοι είναι εύκολο να μπαίνουν, τις περισσότερες φορές είναι ένα correlation μεταξύ ρεαλιστικού, εφικτού και ιδανικού. χωρίς να είναι τυχαίος ο τρόπος που τίθεται.
ο τρόπος που επιτυγχάνεται όμως είναι σίγουρα τυχαίος. αλλά και πάλι, μακάρι να μπορούσα να είμαι σίγουρος για κάτι, έστω για μία φορα, να μπορώ να πω με βεβαιότητα έστω και μισή κουβέντα. ζηλεύω πολύ τους ανθρώπους που το κάνουν με τόση άνεση.
αφού τελείωσα τους μαύρους ελάχιστα πιθανούς κύκνους του λιβανέζου, δεν ήξερα τι να διαβάσω. αλλά ευτυχώς έπεσα με τα μούτρα στο extinction του bernhard, και με έναν παράξενο τρόπο είναι ακριβώς το βιβλίο που περιγράφει τα συναισθήματα μου.
δεν είναι ότι έχω αηδιάσει με κάτι (το μόνο που σταθερά μου προκαλεί εμετό στη ζωή μου εδώ και τόσα χρόνια είναι ένα μέρος των συγγενών μου), αλλά νιώθω τόση ασφάλεια για όσα αποφασίζει να σύρει ο αφηγητής στην δική του οικογένεια. νιώθω τόσο όμορφα κοιτώντας αυτό τον τόσο ευρηματκό τρόπο με τον οποίο τους ξεφτιλίζει και τους μηδενίζει. όλο το βιβλίο είναι 2 κεφάλαια. το κάθε κεφάλαιο είναι μία ασταμάτητη παράγραφος. και όταν ξεκινάει δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ.
το καλοκαίρι είχα διαβάσει τον μίμο των φωνών και είχα σοκαριστεί με την γλώσσα. είχα περάσει αρκετό καιρό με φουλ μαξιμαλιστικά κείμενα, που σνόμπαρα οτιδήποτε θύμιζε απλότητα και ακρίβεια (σαν χωριάτης που είμαι). αλλά τώρα νιώθω σαν να με έχουν πάρει αγκαλιά και να με ξεχέζουν στα βρισίδια, και νιώθω τόσο οικεία, τόσο γαλήνιος.
--
συγχρόνως
--
ξεκίνησα πάλι την διπλωματική μου, την οποία την άφησα κάπου εκεί τον μάϊο του 2010, μαζί με την βαρκελώνη και την εικόνα της βαρκελώνης που μου άφησε τελικά πάνω από όλα ένα μικρό κομμάτι του 2666. νιώθω ότι με τις συγκυρίες που με κοπάνησαν εκεί, όποτε προσπαθώ να αναπωλήσω έστω και λίγο, είναι πρακτικά αδύνατο, γιατί πολύ απλά: ΠΙΑΝΕΤΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ.
θα ήταν καλό να καταλάβω κάποτε γιατί συμβαίνει αυτό.
νιώθω τόση χαρά που είμαι στο μιλάνο, και είμαι τόσο ευτυχισμένος που είμαι ολομόναχος και δεν έχω ούτε ενα φίλο μου εδώ. είμαι κάθε μέρα μόνος, ξυπνώντας, κάνοντας το πρόγραμμα μου, προσπαθώντας να κάνω διορθώσεις στο γίαρς ή να διαβάσω κάνα πέϊπερ, και μετά βγαίνω και κάνω τεράστιες βόλτες μέσα στην πόλη ολομόναχος, και με την απλή συνδυαστική μου σκέψη (που συγκρίνεται μόνο με την αντίστοιχη ενός κουνουπιού σε ικανότητα) θυμάμαι ότι εδώ ζούσε ο λούτσιο και νιώθω αρκετά χαρούμενος.
τελικά όντως, ο λούτσιο μπατίστι είναι ο ένας από τους δύο λόγους που μετακόμισα εδώ. αλλά και πάλι πως μπορείς να είσαι σίγουρος? ποτέ δεν θα είσαι σίγουρος.
18.1.12
αλφαβητικά
Days and Seasons
The Eternal and The Ephemeral
In Violet Ink (Misprints)
The Night Patrols (A Man Asleep)
Paths Laid Down
Pericles
The Percival Seascapes
Red Sun and All
The Sun Plagues
With All Your Eyes Look
4.1.12
24 Beats (July '11)
Free download here through Waaga Records (many thanks to Matt Kilbourne and Matt Halverson)
My first album (Stitches) was released on December 2009, while Ι was still in Barcelona. It was mainly an SP-404 affair, with some vocals on top. Soon after that, i started working on my next album (Years Not Living) on April 2010, trying to change my sound a little bit: more drums, more layers, more vocals, more percussion, more brass sections and more sophomore typicalities. By August, I decided to move back to my hometown in Greece (Veria, Imathia), to focus properly on that, and Ι was working exhaustively until June 2011. Then I moved to Milan (where my girlfriend lives), putting some effort to calm down after all those months of super intense work.
For weeks I was spending my days in the exact same way: Buying records from flea markets, reading Chesterton, Stevenson and James, going for groceries, listening to Madlib while jogging round the public gardens and deciding not to mess things up with infinite complexities. I was just sampling on my SP-404, deliberately and intentionally trying to copy Madlib.
As anyone would guess, I totally failed. (But there were quite some joyful moments involved)
24 Beats (July '11) is the exact document of this failure.
more info here (via XLR8R)
and an older post in greek regarding the Madlib days in Milan.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)