τυπική βόλτα στα βιβλιοπωλεία στη θεσσαλονίκη. ήρθε ο μοσχάς από την αγγλία. πήγαμε να τον δούμε. ευτυχία. τυπικός μοσχάς. αλλά και σίμος και μπέλε. χαμός. και πάλι όμως.
αποφάσισα να μαζέψω ότι μπόρχες δεν έχω (δηλαδή ότι δεν υπάρχει στα μαζεμένα των ελληνικών γραμμάτων) και αφού ο ντέζερτνοτ μου χάρισε την τέχνη του στίχου, και αφού έπεσα στο βιβλίο των φανταστικών όντων, μάλλον όχι. δεν ήθελα να πω αυτό.
αποφάσισα να διαβάσω όσο πιό πολύ κυριακίδη μπορώ. αφού κατάλαβα ότι οι μεταφράσεις του μου άλλαξαν την ζωή (με όλη την κυριολεξία που μπορούν να κουβαλάν αυτές οι λέξεις, αλλά και από την άλλη, νιώθω ότι λέξεις και κυριολεξία μαζί είναι ήδη πλεονασμός), ναι, αργώ αργώ αργώ
επιτέλους! κατάλαβα ότι ταυτίζομαι με καλλιτέχνες και το έργο τους για πάντα όταν αρχίσω και βλέπω τον ενθουσιασμό τους για τις αναφορές τους. το ήξερα ότι ο κυριακίδης λάτρευε τον περέκ. το ήξερα ότι είναι τεράστιος σινεφίλ. τα ήξερα ότι όλα αυτά υπήρχαν. αλλά τώρα τα βλέπω γραμμένα, τα βλέπω εκεί, να κουνιούνται ρυθμικά με το κεφάλι μου την ώρα που τα διαβάζω, όλη την έξαρση χαράς να είναι εκεί.
αλλά κυρίως και πάνω από όλα, αυτό το συγκλονιστικό κείμενο, που υπήρξε με αφορμή την μετάφραση του στο "Ζωή οδηγίες χρήσης" από την ομιλία του στο γαλλικό ινστιτούτο το 1991, όταν και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ύψιλον ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ.
και τελειώνει για τον περέκ έτσι, και κάπου εκεί είναι που κοιτάς γύρω σου, βλέπεις τους φίλους, βλέπεις τον εαυτό σου, προσπαθείς να καταλάβεις γιατί κάποιος πεθαίνει, προσπαθείς να βρεις τα πάτερνς που θα σε οδηγούσαν στο επόμενο βήμα, αλλά αδυνατείς, γιατί απλά κλαίς σαν εφτάχρονος και πάλι από δέος και ανατριχίλα
"Μπορώ, τουλάχιστον, να κάνω μία έκκληση: σ'εκείνο τον χλωρό και ωραίο τόπο του μυαλού μας, εκεί όπου κατακάθονται τα πιό σπουδαία μας όνειρα, εκεί όπου ολοκληρώνονται όλα τα ημιτελή έργα τέχνης, από την Προσκύνηση των Μάγων του Da Vinci ώς την Αμερική του Kafka και τις 53 μέρες του Perec, ας φυλάξουμε έναν μικρό ιδιωτικό παράδεισο γι'αυτό το λαμπερό εβραιόπουλο· έναν παράδεισο με παζλ και βιβλία και πολλές, πολλές γατές, που θα διασταυρώνονται γουργουρίζοντας πάνω σε γιγαντιαία σταυρόλεξα."
δεν έχω διαβάσει πιό όμορφη παράγραφο στη ζωή μου, δεν πρέπει να έχει γραφτεί επικήδειος πιό συνταρακτικός από αυτόν.
κωστάντια πάρε με σε παρακαλώ μαζί σου, σε ικετεύω, πάρε με μαζί σου, νιώθω ότι θα διαλυθώ εντελώς στο τέλος. δεν μπορώ να συγκρατήσω τίποτα πάνω μου πιά, νιώθω πως είμαι σε ένα διαρκές μεταίχμιο θλίψης/κατάθλιψης/συγκίνησης/τρόμου.
μόνο ο αχιλλέας κυριακίδης με κρατάει στα λογικά μου.
29.3.11
16.3.11
12.3.11
κομπόστα
μου αρέσουν οι παραγωγές που είναι πηχτές, γεμάτες πληροφορία, χωρίς εφέ, απλά τίγκα στα όργανα και στις συχνότητες. δεν μπόρεσα ποτέ να είμαι καλός στο να μιξάρω σωστά 3 όργανα και να τα κάνω να ακούγονται ουσιώδη και όχι βαρετά. εκτός κι αν έχω να κάνω με ένα τραγούδι 1-2 λεπτών.
πιστεύω, βαθιά μέσα μου, ή μαλλον χωρίς να ψάξω βαθιά μέσα μου, ότι ο λόγος που αγαπάω αυτό τον τρόπο ηχογράφησης είναι το golden hours του eno, και το σοκ που έπαθα όταν άκουσα ότι υπήρχαν κανονικά ντραμς εκει μέσα, να παίζουν έναν κανονικότατο ροκ ρυθμό, αλλά ήταν ΤΟΣΟ χαμηλά στην μίξη, που απλά δεν τα έπαιρνες ποτέ χαμπάρι. και έτσι παραμένουν ένας τρόπος για να αλλάζει το perception σου ενώ ρέει το τραγούδι, αλλά χωρίς να ξέρεις γιατί.
είναι σαν το αιώνιο θέμα μου. ξυπνάω μέσα στον ύπνο μου από ένα θόρυβο, αλλά προφανώς όταν ανοίγω τα μάτια μου έχω πάψει να θυμάμαι τι θόρυβος ήταν αυτός. το γεγονός αυτό άλλαξε την τωρινή κατάσταση μου αλλά δεν μπορώ να το προσδιορίσω.
έτσι μου αρέσει και η μουσική μου. πηγμένη και βουτηγμένη σε μικρούς απριοσδιόριστους ήχους, που πολλές φορές ούτε καν ακούγονται. αλλά είναι εκεί, και μπορεί κάποιος κάποτε να τύχει και να τα ακούσει.
το πιό πιθανόν είναι ότι δεν θα θέλει κανένας να ακούσει ένα τραγούδι μου ιν δε φέρστ πλέϊς, αλλά αυτό είναι μία άλλη υπόθεση.
σε κάθε περίπτωση, ας πούμε ότι μία ακόμα αναφορά είναι τα εξής λόγια του παουλ κλεε, που είναι επίσης μέσα στον περέκ, στην αρχή-αρχή:
"The eye follows the paths that have been laid down for it in the work"
είμαι βέβαιος, πως αν δεν είχα διαβάσει αυτό το βιβλίο, θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος.
αλλά πότε σκότωθηκε ο ινδουιστής φοιτητής στον αλμουτάσιμ? κι εγώ που ήμουν?
πιστεύω, βαθιά μέσα μου, ή μαλλον χωρίς να ψάξω βαθιά μέσα μου, ότι ο λόγος που αγαπάω αυτό τον τρόπο ηχογράφησης είναι το golden hours του eno, και το σοκ που έπαθα όταν άκουσα ότι υπήρχαν κανονικά ντραμς εκει μέσα, να παίζουν έναν κανονικότατο ροκ ρυθμό, αλλά ήταν ΤΟΣΟ χαμηλά στην μίξη, που απλά δεν τα έπαιρνες ποτέ χαμπάρι. και έτσι παραμένουν ένας τρόπος για να αλλάζει το perception σου ενώ ρέει το τραγούδι, αλλά χωρίς να ξέρεις γιατί.
είναι σαν το αιώνιο θέμα μου. ξυπνάω μέσα στον ύπνο μου από ένα θόρυβο, αλλά προφανώς όταν ανοίγω τα μάτια μου έχω πάψει να θυμάμαι τι θόρυβος ήταν αυτός. το γεγονός αυτό άλλαξε την τωρινή κατάσταση μου αλλά δεν μπορώ να το προσδιορίσω.
έτσι μου αρέσει και η μουσική μου. πηγμένη και βουτηγμένη σε μικρούς απριοσδιόριστους ήχους, που πολλές φορές ούτε καν ακούγονται. αλλά είναι εκεί, και μπορεί κάποιος κάποτε να τύχει και να τα ακούσει.
το πιό πιθανόν είναι ότι δεν θα θέλει κανένας να ακούσει ένα τραγούδι μου ιν δε φέρστ πλέϊς, αλλά αυτό είναι μία άλλη υπόθεση.
σε κάθε περίπτωση, ας πούμε ότι μία ακόμα αναφορά είναι τα εξής λόγια του παουλ κλεε, που είναι επίσης μέσα στον περέκ, στην αρχή-αρχή:
"The eye follows the paths that have been laid down for it in the work"
είμαι βέβαιος, πως αν δεν είχα διαβάσει αυτό το βιβλίο, θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος.
αλλά πότε σκότωθηκε ο ινδουιστής φοιτητής στον αλμουτάσιμ? κι εγώ που ήμουν?
7.3.11
ριγκρέσουμ
και πάλι, για πάντα, από όλα τα πράγματα που μπορούν να σου συμβούν ο θάνατος είναι το χειρότερο, αλλά και πάλι, υπάρχουν φορές που δεν είμαι καν σίγουρος για αυτό. αλλά δεν ξέρω, ποτέ δεν θα είμαι σίγουρος. σε κάθε περίπτωση.
μετράω ανάποδα, προσπαθώ να τελειώνω, ακόμα δεν ξεκίνησα να βάζω φωνές, ούτε τα μπιτς, αλλά τελειώνουν τα τραγούδια τουλάχιστον. χαμός, πόνος μυαλού, και τελειώνουν οι κάρτες, τελείωσαν δηλαδή, και κάνω μπακαπ, σβήνω και γράφω από πάνω και συνεχίζω και κουράζομαι και χάνω χρόνο και κάνω διαλείμματα να διαβάσω τον μπόρχες και στην καλύτερη να πάω καμιά βόλτα με το αμάξι του στράτου, αν ο στράτος είναι εδώ, αλλιώς βόλτα με τα πόδια μόνος, και μετά πάλι σπίτι σπίτι σπίτι και δουλειά δουλειά δουλειά και πάλι το ίδιο και ξυπνάω και κοιμάμαι και δουλεύω ώρες εδώ ατελείωτες και παθαίνω τενοντίτιδα με το σαμπλερ και το γαμημένο το τράκπαντ, αλλά αν γινόταν αλλιώς θα το έκανα, αλλά δεν γίνεται.
υπάρχουν στιγμές, που όταν είμαι ξεάγχωτος νιώθω ευτυχισμένος, πραγματικά ευτυχισμένος, αλλά αυτές οι στιγμές κρατάνε τόσο ελάχιστο χρόνο, δεν προλαβαίνω καν να καταλάβω ότι δεν υπάρχουν πιά.
αλλά προχωράει, και υπάρχουν μέρες που το σιχαίνομαι, υπάρχουν μέρες που το ακούω και δεν το πιστεύω, αλλά κυρίως το σιχαίνομαι. και συνεχίζω να αρρωσταίνω στην σκέψη του λούτσιο, αλλά γενικά δεν ακούω μουσική, καθόλου μουσική, κατεβάζω δίσκους και τους έχω και κάθονται, και ότι μουσική είχα μαζεμένη από περσι τον γενάρη την πέρασα όλη μαζί σε έναν άλλον σκληρό για να αδειάσει λίγο το πισι. και εννοείται δεν έψαξα τίποτα και κανέναν δίσκο.
το μόνο πράγμα που κάνω είναι να κάθομαι μερικές στιγμές για να ξεχαστώ και βλέπω βιντεάκια από λάϊβ strokes. πόσο το αγαπάω αυτό το συγκρότημα. δεν έχω λόγια.
επίσης ακούω το ριανόν των φλίτγουντ μακ, και έχω συνέχεια δίπλα μου στο σπίτι τα βινύλια του άνιμα λατίνα και του μαντβιλένι να τα κοιτάω κάθε μέρα που ξυπνάω, μαζί με τον φάκελο και τον σκληρό για να μην ξεχνίεμαι.
αλλά και πάλι, ίσως να το σκότωσα και να τα σκάτωσα στην αρχή, και τζάμπα ψάχνω τις συνδέσεις των συνδέσεων για να με οδηγήσουν εκεί που δεν ξέρω πως θα είναι, και ποτέ δεν ήξερα, και απλά κουβαλάω ένα προαίσθημα. αλλά αν με ρωτούσε κάποιος θα έλεγα μόνο ένα πράγμα: "πετάξτε με στην πιόλα και παρατήστε με εκεί. από κει και πέρα θα βρώ την άκρη. φαντάζομαι"
μετράω ανάποδα, προσπαθώ να τελειώνω, ακόμα δεν ξεκίνησα να βάζω φωνές, ούτε τα μπιτς, αλλά τελειώνουν τα τραγούδια τουλάχιστον. χαμός, πόνος μυαλού, και τελειώνουν οι κάρτες, τελείωσαν δηλαδή, και κάνω μπακαπ, σβήνω και γράφω από πάνω και συνεχίζω και κουράζομαι και χάνω χρόνο και κάνω διαλείμματα να διαβάσω τον μπόρχες και στην καλύτερη να πάω καμιά βόλτα με το αμάξι του στράτου, αν ο στράτος είναι εδώ, αλλιώς βόλτα με τα πόδια μόνος, και μετά πάλι σπίτι σπίτι σπίτι και δουλειά δουλειά δουλειά και πάλι το ίδιο και ξυπνάω και κοιμάμαι και δουλεύω ώρες εδώ ατελείωτες και παθαίνω τενοντίτιδα με το σαμπλερ και το γαμημένο το τράκπαντ, αλλά αν γινόταν αλλιώς θα το έκανα, αλλά δεν γίνεται.
υπάρχουν στιγμές, που όταν είμαι ξεάγχωτος νιώθω ευτυχισμένος, πραγματικά ευτυχισμένος, αλλά αυτές οι στιγμές κρατάνε τόσο ελάχιστο χρόνο, δεν προλαβαίνω καν να καταλάβω ότι δεν υπάρχουν πιά.
αλλά προχωράει, και υπάρχουν μέρες που το σιχαίνομαι, υπάρχουν μέρες που το ακούω και δεν το πιστεύω, αλλά κυρίως το σιχαίνομαι. και συνεχίζω να αρρωσταίνω στην σκέψη του λούτσιο, αλλά γενικά δεν ακούω μουσική, καθόλου μουσική, κατεβάζω δίσκους και τους έχω και κάθονται, και ότι μουσική είχα μαζεμένη από περσι τον γενάρη την πέρασα όλη μαζί σε έναν άλλον σκληρό για να αδειάσει λίγο το πισι. και εννοείται δεν έψαξα τίποτα και κανέναν δίσκο.
το μόνο πράγμα που κάνω είναι να κάθομαι μερικές στιγμές για να ξεχαστώ και βλέπω βιντεάκια από λάϊβ strokes. πόσο το αγαπάω αυτό το συγκρότημα. δεν έχω λόγια.
επίσης ακούω το ριανόν των φλίτγουντ μακ, και έχω συνέχεια δίπλα μου στο σπίτι τα βινύλια του άνιμα λατίνα και του μαντβιλένι να τα κοιτάω κάθε μέρα που ξυπνάω, μαζί με τον φάκελο και τον σκληρό για να μην ξεχνίεμαι.
αλλά και πάλι, ίσως να το σκότωσα και να τα σκάτωσα στην αρχή, και τζάμπα ψάχνω τις συνδέσεις των συνδέσεων για να με οδηγήσουν εκεί που δεν ξέρω πως θα είναι, και ποτέ δεν ήξερα, και απλά κουβαλάω ένα προαίσθημα. αλλά αν με ρωτούσε κάποιος θα έλεγα μόνο ένα πράγμα: "πετάξτε με στην πιόλα και παρατήστε με εκεί. από κει και πέρα θα βρώ την άκρη. φαντάζομαι"
5.3.11
σύνοψη των όσων συμβαίνουν στην ζωή μου από τον άυγουστο και μετά
με μία φράση: a rather uncomfortable combination. συνεχίζοντας όμως στο ίδιο ύφος, θα μπορούσα κάλλιστα να πω ότι ψάχνω από τον αύγουστο το δικό μου αλ-μουτάσιμ, ακολουθώντας ένα προαίσθημα που φθάρθηκε, ξαναξέφτισε, αποχρωματίστηκε, και εξακολουθώ να τρέχω πίσω του, σκεφτόμενος ότι κάπου μπορεί να με βγάλει.
εκτός κι αν είναι ο "ινδουιστής" φοιτητής, που νόμιζα ότι σκότωσα, στην αρχή-αρχή.
εκτός κι αν είναι ο "ινδουιστής" φοιτητής, που νόμιζα ότι σκότωσα, στην αρχή-αρχή.
3.3.11
σελ 385, σημείωση 772
UNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIES
UNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIES
UNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIES
UNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIES
UNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIESUNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIES
UNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIESUNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIES
UNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIESUNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIES
UNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIESUNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIES
UNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIESUNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIES
UNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIESUNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIES
UNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIESUNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIES
UNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIESUNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIES
UNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIESUNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIES
UNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIESUNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIES
UNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIESUNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIES
UNUTTERABLE AND SELF-REPEATING INFINITIES
μορέλ
"οι παρείσακτοι δεν ήρθαν να με αναζητήσουν. τους βλέπω να εμφανίζονται και να εξαφανίζονται στις κορυφογραμμές του λόφου. ίσως εξαιτίας κάποιας ατέλειας της ψυχής (και της απειρίας των κουνουπιών) νοσταλγώ τα περασμένα. τα περασμένα, όταν ζούσα χωρίς την ελπίδα της φαουστίν και όχι μέσα σ'αυτή την αγωνία. νοσταλγώ εκείνη τη στιγμή που αισθάνθηκα πάλι εγκατεστημένος στο μουσείο, κύριος της πειθαρχημένης μοναξιάς"
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)