κομπόστα

μου αρέσουν οι παραγωγές που είναι πηχτές, γεμάτες πληροφορία, χωρίς εφέ, απλά τίγκα στα όργανα και στις συχνότητες. δεν μπόρεσα ποτέ να είμαι καλός στο να μιξάρω σωστά 3 όργανα και να τα κάνω να ακούγονται ουσιώδη και όχι βαρετά. εκτός κι αν έχω να κάνω με ένα τραγούδι 1-2 λεπτών.

πιστεύω, βαθιά μέσα μου, ή μαλλον χωρίς να ψάξω βαθιά μέσα μου, ότι ο λόγος που αγαπάω αυτό τον τρόπο ηχογράφησης είναι το golden hours του eno, και το σοκ που έπαθα όταν άκουσα ότι υπήρχαν κανονικά ντραμς εκει μέσα, να παίζουν έναν κανονικότατο ροκ ρυθμό, αλλά ήταν ΤΟΣΟ χαμηλά στην μίξη, που απλά δεν τα έπαιρνες ποτέ χαμπάρι. και έτσι παραμένουν ένας τρόπος για να αλλάζει το perception σου ενώ ρέει το τραγούδι, αλλά χωρίς να ξέρεις γιατί.

είναι σαν το αιώνιο θέμα μου. ξυπνάω μέσα στον ύπνο μου από ένα θόρυβο, αλλά προφανώς όταν ανοίγω τα μάτια μου έχω πάψει να θυμάμαι τι θόρυβος ήταν αυτός. το γεγονός αυτό άλλαξε την τωρινή κατάσταση μου αλλά δεν μπορώ να το προσδιορίσω.

έτσι μου αρέσει και η μουσική μου. πηγμένη και βουτηγμένη σε μικρούς απριοσδιόριστους ήχους, που πολλές φορές ούτε καν ακούγονται. αλλά είναι εκεί, και μπορεί κάποιος κάποτε να τύχει και να τα ακούσει.

το πιό πιθανόν είναι ότι δεν θα θέλει κανένας να ακούσει ένα τραγούδι μου ιν δε φέρστ πλέϊς, αλλά αυτό είναι μία άλλη υπόθεση.

σε κάθε περίπτωση, ας πούμε ότι μία ακόμα αναφορά είναι τα εξής λόγια του παουλ κλεε, που είναι επίσης μέσα στον περέκ, στην αρχή-αρχή:

"The eye follows the paths that have been laid down for it in the work"

είμαι βέβαιος, πως αν δεν είχα διαβάσει αυτό το βιβλίο, θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος.

αλλά πότε σκότωθηκε ο ινδουιστής φοιτητής στον αλμουτάσιμ? κι εγώ που ήμουν?