ψευδομαρτυρίες/απέραντος θαυμασμός

τυπική βόλτα στα βιβλιοπωλεία στη θεσσαλονίκη. ήρθε ο μοσχάς από την αγγλία. πήγαμε να τον δούμε. ευτυχία. τυπικός μοσχάς. αλλά και σίμος και μπέλε. χαμός. και πάλι όμως.

αποφάσισα να μαζέψω ότι μπόρχες δεν έχω (δηλαδή ότι δεν υπάρχει στα μαζεμένα των ελληνικών γραμμάτων) και αφού ο ντέζερτνοτ μου χάρισε την τέχνη του στίχου, και αφού έπεσα στο βιβλίο των φανταστικών όντων, μάλλον όχι. δεν ήθελα να πω αυτό.

αποφάσισα να διαβάσω όσο πιό πολύ κυριακίδη μπορώ. αφού κατάλαβα ότι οι μεταφράσεις του μου άλλαξαν την ζωή (με όλη την κυριολεξία που μπορούν να κουβαλάν αυτές οι λέξεις, αλλά και από την άλλη, νιώθω ότι λέξεις και κυριολεξία μαζί είναι ήδη πλεονασμός), ναι, αργώ αργώ αργώ

επιτέλους! κατάλαβα ότι ταυτίζομαι με καλλιτέχνες και το έργο τους για πάντα όταν αρχίσω και βλέπω τον ενθουσιασμό τους για τις αναφορές τους. το ήξερα ότι ο κυριακίδης λάτρευε τον περέκ. το ήξερα ότι είναι τεράστιος σινεφίλ. τα ήξερα ότι όλα αυτά υπήρχαν. αλλά τώρα τα βλέπω γραμμένα, τα βλέπω εκεί, να κουνιούνται ρυθμικά με το κεφάλι μου την ώρα που τα διαβάζω, όλη την έξαρση χαράς να είναι εκεί.

αλλά κυρίως και πάνω από όλα, αυτό το συγκλονιστικό κείμενο, που υπήρξε με αφορμή την μετάφραση του στο "Ζωή οδηγίες χρήσης" από την ομιλία του στο γαλλικό ινστιτούτο το 1991, όταν και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ύψιλον ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ.

και τελειώνει για τον περέκ έτσι, και κάπου εκεί είναι που κοιτάς γύρω σου, βλέπεις τους φίλους, βλέπεις τον εαυτό σου, προσπαθείς να καταλάβεις γιατί κάποιος πεθαίνει, προσπαθείς να βρεις τα πάτερνς που θα σε οδηγούσαν στο επόμενο βήμα, αλλά αδυνατείς, γιατί απλά κλαίς σαν εφτάχρονος και πάλι από δέος και ανατριχίλα

"Μπορώ, τουλάχιστον, να κάνω μία έκκληση: σ'εκείνο τον χλωρό και ωραίο τόπο του μυαλού μας, εκεί όπου κατακάθονται τα πιό σπουδαία μας όνειρα, εκεί όπου ολοκληρώνονται όλα τα ημιτελή έργα τέχνης, από την Προσκύνηση των Μάγων του Da Vinci ώς την Αμερική του Kafka και τις 53 μέρες του Perec, ας φυλάξουμε έναν μικρό ιδιωτικό παράδεισο γι'αυτό το λαμπερό εβραιόπουλο· έναν παράδεισο με παζλ και βιβλία και πολλές, πολλές γατές, που θα διασταυρώνονται γουργουρίζοντας πάνω σε γιγαντιαία σταυρόλεξα."

δεν έχω διαβάσει πιό όμορφη παράγραφο στη ζωή μου, δεν πρέπει να έχει γραφτεί επικήδειος πιό συνταρακτικός από αυτόν.

κωστάντια πάρε με σε παρακαλώ μαζί σου, σε ικετεύω, πάρε με μαζί σου, νιώθω ότι θα διαλυθώ εντελώς στο τέλος. δεν μπορώ να συγκρατήσω τίποτα πάνω μου πιά, νιώθω πως είμαι σε ένα διαρκές μεταίχμιο θλίψης/κατάθλιψης/συγκίνησης/τρόμου.

μόνο ο αχιλλέας κυριακίδης με κρατάει στα λογικά μου.