θινγκς του μέϊκ εντ ντου

-αγαπησα το ροκφόρ με την μαρμελάδα φράουλα και δεν ένιωσα άσχημα

-περπάτησα και κοιμήθηκα και δεν έκανα τίποτα αλλά ένιωσα λίγο άσχημα

-γεννήθηκα 18 Δεκεμβρίου, την ημέρα που γιορτάζουν οι φλώρες. και οι φλώροι. χάου κουλ ιζ δάτ?

-προσπάθησα να καταλάβω τι βρίσκει ο κόσμος στον δίσκο των xx. από την πολλή προσπάθεια τον ερωτεύτηκα. maybe i had said something that was wrong; can i make it better with the lights turned on? μές στην κάβλα

-κατάλαβα ότι παθιάζομαι για κάποια πράγματα και μερικές φορές με υπερβολικό τρόπο. αλλά δεν έχω πάψει στιγμή να χαίρομαι για αυτό.

-επίσης κατάλαβα ότι έχω γίνει σνομπ βλάκας, αλλά υπάρχει ακόμα ένα κομμάτι του εαυτού μου που παρασύρεται. αλλά γενικά μπορώ να πω ότι μου αρέσει να είμαι λίγο σνομπ καθυστερημένος τύπος.

-σκέφτομαι το μέλλον μου και βλέπω λίγο ουρανό μπλε μερικές στιγμές. και θάλασσα από αυτές που δεν με πειράζει να βουτήξω μέσα. επίσης βλέπω μάυρα παντελόνια στενά σε ανθρώπους που τους πηγαίνουν και καταλαβαίνω ότι όσο περνάει ο καιρός, τόσο στενεύουν τα παντελόνια και τόσο ομορφαίνουν οι άνθρωποι γύρω μου. και το κορίτσι μου κυρίως. ειδικά όταν περνάω χρόνο μαζί της που μετριέται με μέρες πιά.

-συνειδητοποίησα ότι είμαι σούπερ συναισθηματικός με τους φίλους μου και νιώθω κάθε ανάσα τους να ακούγεται πάνω και να κάνει θόρυβο και να με επηρεάζει. και είμαι πιό περήφανος για αυτούς παρά από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.

-ακούω την καρδιά μου μερικά βράδια να χτυπάει πριν να πέσω για ύπνο και με τρομάζει. είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρω την άκρη που ορίζει το βραχυπρόθεσμο με το μακροπρόθεσμο χωρίς να ουρλιάξω από τον πόνο του μυαλού μου. ευτύχως τον παίζω και μετά κοιμάμαι σαν άνθρωπος.

-τις τελευταίες φορές που προσπάθησα να μιλήσω, φώναζα αλλά άκουγα ψιθύρους. είναι αλήθεια ότι είμαι αόρατος, και είναι αλήθεια ότι είμαι ανύπαρκτος.

-"σε έπαιρνα τηλέφωνο ρε χθες, 5 φορές"

-"το ξέρω"

-ο χρόνος που ξοδεύεις σε αδιάφορους ανθρώπους είναι ανάλογος με τον χρόνο που ξοδεύουν αυτοί με σένα. ίσως να είναι και ίσος. ίσως να είναι και ίσως.

-"κι αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν γιατί με ανακαλούσαν σε μιαν άλλη παιδικότητα"

και το αστείο είναι ότι δεν έχω άσχημη διάθεση. κάθε άλλο.

είναι τόσο αργά και ήμουν τόσο έτοιμος να κοιμηθώ και τελείωνα μία διαφήμιση και σκεφτόμουν ότι θέλω απλά να καταλάβω τι έχω στο κεφάλι μου.

σήμερα σκεφτόμουν ότι όταν ήμουν στην αθήνα με το κορίτσι ήταν πολύ όμορφα. βλέπαμε ταινίες στο σινεμά και πηγαίναμε στις εκθέσεις κάθε κυριακή. ήταν πολύ πολύ όμορφα τελικά. αλλά δεν το καταλάβαινε κανείς.

"ώ μάταιες ελπίδες, πόσο σας αγαπήσαμε έναν καιρό"

πολύ παράξενο. παραμόρφωση. δεν ξέρεις τελικά τι γίνεται. και γιατί όμως πρέπει να μας διαλύει αυτό το ριεβαλιουέσιον για πάντα? επιρρεπής.

έμαθα διάφορα πράγματα αυτές τις μέρες. ανάμεσα σε άλλα έμαθα ότι το μυαλό όταν σκέφτεται πολύ, τελικά δεν σκέφτεται, αλλά επίσης θυμήθηκα ότι όταν πέφτεις για ύπνο, ο τρόμος είναι πάντα εκεί. σε εκείνα τα 10 δευτερόλεπτα πριν να κοιμηθείς.

εκεί είναι ο τρόμος. για πάντα εκεί θα είναι. δεν θα αλλάξει ποτέ αυτό πιστεύω.

"και τις νύχτες σχεδίαζα έκτακτα δρομολόγια τραίνων για κείνους που άργησαν ή ονειρευόμουν να ζήσω υπέροχα, απερίσπαστος από προσωπικές ευδαιμονίες"

νιώθω ότι εξανεμίζομαι και ότι γίνομαι σαν νερό μερικές φορές. και δεν ξέρω καν που θα πέσω. πόσο πιεσμένος ήμουν περσι. πόση πίεση μπορεί να κουβαλούσα. είμαι καλύτερα όμως?

είμαι? αφού νοσταλγώ ακόμα, είμαι καλύτερα?

"έχασα τις μέρες μου αναζητώντας τη ζωή μου"
"έχασα τις μέρες μου αναζητώντας τη ζωή μου"
"έχασα τις μέρες μου αναζητώντας τη ζωή μου"
"έχασα τις μέρες μου αναζητώντας τη ζωή μου"
"έχασα τις μέρες μου αναζητώντας τη ζωή μου"
"έχασα τις μέρες μου αναζητώντας τη ζωή μου"
"έχασα τις μέρες μου αναζητώντας τη ζωή μου"

?¿

a world of light/she´s gonna open our eyes up

παράκληση

όταν πεθάνω αποτεφρώστε με και όταν με καίτε να παίζει το the great curve στο ριπίτ.

τι κατάλαβα μετά από έναν χρόνο?

μετά από έναν χρόνο που γράφω εδώ κατάλαβα ένα πράγμα και μόνο

ο μπράϊαν ίνο έχει κάνει τα πάντα. πριν από όλους. και τον μισώ για αυτό.

έχει δυο μέρες που το μόνο πράγμα που ακούω είναι το remain in light των talking heads και έχω καταλάβει ότι είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει βγει ποτέ. ο καλύτερος. δεν πιστέυω ότι μπορεί να τον αγγίξει τίποτα. είναι αντικειμενικά (για μένα, χαχα) ο σημαντικότερος δίσκος που κυκλοφόρησε.

είναι σαν σε παίρνουν από τα αυτιά και να σε βουτάνε σε ένα τεράστιο χορό, που κρατάει μήνες και δεν μπορείς να πάρεις ανάσα, δεν μπορείς να κουνήσεις τα μάτια σου. μένουν ακίνητα και απλά χορεύεις. μέχρι να φύγει όλο το νερό από πάνω σου.

είναι ο μόνος δίσκος που με τον που τον βάζω τον ακούω ολόκληρο απευθείας και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα άλλο. τίποτα. μόνο ακούω μουσική. καμία άλλη δραστηριότητα. ακούω μουσική και κουνιέμαι σαν αυτιστικός.

ας σκεφτεί μόνο κάποιος ότι αυτό το διαστημικό πράγμα βγήκε το χίλια εννιακόσια γαμημένο ογδόντα. τριάντα χρόνια πριν.

θέλω να βγάλω το βρακί μου και να κρεμαστώ από το μπαλκόνι και να πέσω κάτω αργά αργά αργά αργά αργά.

και χορεύοντας.

χεχε

μου φαινόταν πάντα χαζό το "σκόρπιες σκέψεις" σαν εισαγωγή πριν να αρχίζω να διαβάζω κάτι. ακόμα μου φαίνεται.

αντιθέτως, όσο χαζή μου φαινόταν η τάϊμς νιού ρόμαν, τόσο έχω αρχίσει να την συμπαθώ. ίσως να χαζεύω εγώ. μαζί και οι σκέψεις μου.

--
κατα τ'άλλα
--

αγάπησα παράφορα τους jj τις τελευταίες 3 ώρες που ακούω τον δίσκο τους στο ριπίτ. μου αρέσει η φωνή αυτής της σουηδέζας και μου αρέσει αυτό το κόρνι πράγμα που ακούω ώρες ώρες. πιστεύω ότι ο μοσχάς (με την μουσική του εννοείται, δεν θέλω να δοκιμάσω κάτι άλλο) μπορεί να μου το μεταδώσει αυτό το συναίσθημα που νιώθω όταν ακούω jj: ζεστασιά, οικειότητα, και όμορφες στιγμές με τους φίλους μου. κι ας είμαι και μόνος.

--
επίσης
--

ανυπομονώ να έρθει η στιγμή να πάω στην βέροια για τα χριστούγεννα. βέβαια όσο πλησιάζει η ώρα, τόσο λιγότερο χαίρομαι, αλλά έτσι είναι συνήθως. όποτε φτάνω τόσο κοντά στις γιορτές, αρχίζει το οβερλάπ με το συναίσθημα που έχω μετά τις γιορτές, και νιώθω λίγο περίεργα.

εξηγείται πολύ απλά αυτό.

σκέφτομαι την βέροια τα χριστούγεννα και μελαγχολώ περίπου ένα μήνα πριν (περίπου 20 νοεμβρίου), οπότε τώρα που είναι ήδη σχεδόν μέσα δεκεμβρίου είναι πολύ λογικό να σκέφτομαι τα μέσα γενάρη.

ψυχαναγκασμός δεν λέγεται αυτό?

πωπω, περνάει πολύ γρήγορα ο καιρός πιά. και λίγα πράγματα μένουν ίδια.

τα όμορφα βιβλία, οι καλοί δίσκοι, και ο γούντι άλεν.

και τα κλισέ.

είδα το γαμημένο φως

το είδα

το είδα

το είδα

πριν από 8 χρόνια ακριβώς, είχα στο σπίτι μου στον βόλο μία αφίσα πορτοκαλί, με το τζεογκάντι, να το κοιτάω. αλλά δεν μου άρεσε ο δίσκος. βαριόμουνα.

η αφίσα όμως γαμούσε. δεν την χόρταινα. την είχα πάρει από το παβάν (ή μήπως πάβαν?), μου την είχε χαρίσει η ιωάννα που δούλευε εκεί, γιατί αγόραζα συνέχεια σιντί και μάλλον με λυπότανε.

έχει δυο μέρες που ακούω μόνο τα δύο αυτά αδέρφια, μόνο το τζεογκάντι.

είναι μεγάλη δισκάρα, τεράστια δισκάρα, τεράστια.

το αγαπάω, όσο μπορώ να πω ότι πρόλαβα να το αγαπήσω σε δυό μέρες, γιατί δεν είναι φλώρικο και δεν είναι καθόλου μα καθόλου πάστοραλ. έχει αρχίδια τεράστια και μου αρέσει να τα κοιτάω.

σήμερα είδα στον δρόμο τον τύπο που έπαιζε στο αντίο λένιν και στους μπάσταρδους του ταραντίνο και ήταν πολύ όμορφος ο γαμημένος.

ακούω μπορντς οφ κάναντα και θυμάμαι για πάντα τον θηβαίο.

παναγιώτη γιαννιώτη αν διαβάζεις, σε παρακαλώ πες μία κουβέντα. μου λειπεις. θέλω να μπούμε σε ένα αμάξι και να κατέβουμε αθήνα και να ακούμε το τζεογκάντι σε κασέτα όπως τότε. και να μη στο καβατζώσει κανένας μέτα.

που είσαι? μου λείπεις, πολύ.

σήμερα

ξύπνησα λίγο κανονικά, ούτε νωρίς ούτε αργά, πήγα, ήπια δυο καφέδες χωρίς καφείνη και διάβασα, και τωρα θα ξαναξεκινήσω και έψαχνα να ακούσω κάτι σέϊφ για να ηρεμήσω και έτσι ακούω τώρα το unseen του lord quas. είναι ότι πρέπει.

νιώθω ήδη καλύτερα, αλλά όχι αρκετά.

...

for the darkness

ευτυχία

ντρέπομαι που το λέω. σήμερα αγάπησα την πόλη που ζω.

ξύπνησα, χθες ήταν γαμώ, και άκουγα νάϊφ και διασκευές άνιμαλ.

σκάει το ντέϊλι ρουτίν και με το που το ακούω πάω για τρέξιμο.

τρέχω σε όλη την παραλία και ακούω μεριγουέδερ, πιό καβλωμένος από ποτέ, και για μεριγουέδερ και για τρέξιμο.

τρέχω σαν χαζό παιδί για ώρα, ευτυχισμένος και χαρούμενος, φορούσα το ολντ σκουλ μπλε αντιανεμικό μου, σορτσάκι, χεσμένος από την χαρά μου.

και δεν ήξερα κάν ότι το καλύτερο δεν το είχα δει ακόμη!

στο νο μορ ράνινγκ σταμάτησα και έκανα ένα μπρέϊκ. κοιτούσα τα κύματα να σκάνε και τον κόσμο να λιάζεται, και χωρίς να το θέλω (ψέμα) το βλέμα που έπεσε πάνω σε μία πούτσα. μετά είδα και σε ποιόν ανήκε. ήταν ένας μπερμπάντης κομάντο, που έκοβε βόλτες στην παραλία με την πουτσάρα αμολημένη και λιαζόταν σαν να μην τρέχει τίποτα. και τι πουτσάρα ήταν αυτή, ήμουν τόσο μακριά και την έβλεπα να κουνιέται αναλυτικά, σαν παιδάκι στην κούνια σε παιδική χαρά!! ήμουν ευτυχισμένος!!! ΕΙΔΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΟΥΤΣΑ ΕΔΩ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ!!!! πόση ευτυχία να αντέξω??? μετά από λίγο έσκασε από πίσω κι άλλος ένας, αλλά δεν χάρηκα και τόσο όσο περίμενα, μάλλον την χαρά την παίρνεις μία φορά σε τέτοιες περιπτώσεις.

με το που έπεσε το μπράδερ σπορτ ξαναξεκίνησα να τρέχω, ενώ έβλεπα μικρά κοριτσάκια να κοιτάνε στην θάλασσα, ενώ οι γονείς νομίζανε ότι απλά ονειροπολούσανε και ταξιδεύανε. στην πραγματικότητα και τα δύο τα κάνανε, συν το γέγονος ότι φανταζόντουσαν ολόκληρα δέντρα και συστάδες από κλαδιά και κλωνάρια.

πόση χαρά...

μετά έφτασα στο τέλος, πήρα ποδήλατο να γυρίσω πίσω και άκουγα μαντβιλένι, αλλά το πρώτο το ντέμο πριν τον δίσκο. έκανα ποδήλατο, έβλεπα τουρίστες, χώθηκα στα στενά, και μετά από 40 λεπτά κατέληξα στους σκεϊταδες.

τελείωσε ο δίσκος.

και άκουσα το making planets από το beauty and the beat του edan, έκλαψα από την έκσταση του απίστευτου αυτού μπιτ, άνοίξα την είσοδο της πολυκατοικίας, και μπήκα μέσα.

ΠΟΣΗ ΧΑΡΑ ΝΑ ΑΝΤΕΞΩ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΙΑ?!!?!?

έκο πάρτι

το echo party του edan υπάρχει πολύ μεγάλη περίπτωση να είναι στα 3 καλύτερα πράγματα που άκουσα φέτος.

και δεν έχει καν σχέση με το beauty and the beat.

είναι πολύ μουρλός, και μου κάνει εντύπωση πως μπορεί να μου αρέσει κάτι με τόσο παράξενη παράθεση τεχνικών. είναι πολύ πρωτόλειο. μάλλον ακούγεται πρωτόλειο, αλλά έχει πέσει πολύ δουλειά από πίσω.

εκεί είναι μάλλον η διαφορά από τον average beat maker.

αλλά και πάλι δεν έχει καν μπιτς εκεί μέσα.

είναι όντως ένα μισάωρο πάρτυ.

χμμμ.

διαπίστωση.

μπεστ σονγκ έβερ

dreams/ fleetwood mac

τσίζι στίχοι, λουπάρα, φωνάρα, παρελθόν, νοσταλγία, έρωτας, σέξι άρθρωση, τρελά ντραμς, διαλυμένες σχέσεις, κραόυτ για αμερικάνικο m.o.r ραδιόφωνο, ανάποδες κιθάρες. σαν το song for ariel, αλλά καλύτερο και 30 χρόνια πριν και κλάμα και συγκίνηση και αυτός ο στίχος θα μπορούσε να είναι σε δίσκο του μπράϊαν ίνο οπότε όλα έχουν νόημα, είμαι ευτυχισμένος, περιτριγυρίζομαι από συνδεδεμένες έννοιες στα πάντα

in the stillness of remembering what you had and what you lost

πρέπει να πείσω τον εαυτό μου να μπει σε πρόγραμμα πάντως, σε κάθε περίπτωση

-δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ. πολύ. έχω πρόβλημα. επισήμως.

-αγόρασα αυτό το βιβλίο, προσπαθώντας να ξεχάσω το γεγονός ότι ένας πίθηκος είναι πιό ικανός από εμένα στο να χειριστεί ένα κολλητήρι

-τρία χιντς, καυτά χίντς. LES AUS, SUMMER RECREATION CAMP, JAHBITAT

-η εμμονή με τον ίνο συνεχίζεται, επίσης έφαγα πάλι σκάλωμα με το ριμέϊν ιν λάϊτ και ξεκίνησα παράλληλα να ακούω κινγκ κρίμσον πιό σοβαρά ακόμη.

-ίσως τελικά απλά να μου κάνει κακό το ίντερνετ, ή ακόμα πιό απλά να μην το αντέχω το μουλτιτάσκινγκ.

-διάβασα το βιβλίο με το σκυλί τη νύχτα και ήταν ακριβώς ότι είχα ανάγκη (ευχαριστώ λόπι!): ευκολοδιάβαστο, θλιβερό και με έξυπνο χίουμορ. σαν εμένα δηλαδή. μόνο που δεν έχω έξυπνο χιούμορ. και δεν είμαι βιβλίο.

-κατάλαβα πόσο, μα πόσο, μα πόσο πολύ αγαπάω τα μακντόναλντς. πολύ απλά, στην ιδέα και μόνο του μπίγκμακ το χαμόγελο στο κεφάλι μου αγγίζει όρια γωνίας πάνω από 180 μοίρες. και δεν είναι καν το αγαπημένο μου. αλλά δεν νιώθω τύψεις, ούτε με πειράζει αν θα πεθάνω νέος από το σκατοφαγητό που τρώω (οκέϊζοναλι). στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει πιό ευτυχισμένο πράγμα από το να πεθάνεις από φαγητό.

-κάποιος μου είπε ότι το μόνο που μου αρέσει να κάνω είναι να τρώω και να παίζω μουσική. και να κοιμάμαι το μεσημέρι αφού έχω φάει επίσης. εγώ θα συμπλήρωνα ότι μου αρέσει να μειώνω τον εαυτό μου τόσο πολύ ώστε οι προσδοκίες να εξανεμίζονται και επίσης μου αρέσει πολύ να κάνω ποδήλατο και να ενθουσιάζομαι για ασήμαντες αφορμές.

-αλλά, αν σκεφτώ τι έγραψα παραπάνω και τα συνδυάσω, μπορώ να πω το εξής: ενθουσιάζομαι τόσο συχνά που καταντάω θλιβερός.

-αλλά και πάλι, καλύτερα ενθουσιώδης, παρά δυσκοίλιος.