ευτυχία

ντρέπομαι που το λέω. σήμερα αγάπησα την πόλη που ζω.

ξύπνησα, χθες ήταν γαμώ, και άκουγα νάϊφ και διασκευές άνιμαλ.

σκάει το ντέϊλι ρουτίν και με το που το ακούω πάω για τρέξιμο.

τρέχω σε όλη την παραλία και ακούω μεριγουέδερ, πιό καβλωμένος από ποτέ, και για μεριγουέδερ και για τρέξιμο.

τρέχω σαν χαζό παιδί για ώρα, ευτυχισμένος και χαρούμενος, φορούσα το ολντ σκουλ μπλε αντιανεμικό μου, σορτσάκι, χεσμένος από την χαρά μου.

και δεν ήξερα κάν ότι το καλύτερο δεν το είχα δει ακόμη!

στο νο μορ ράνινγκ σταμάτησα και έκανα ένα μπρέϊκ. κοιτούσα τα κύματα να σκάνε και τον κόσμο να λιάζεται, και χωρίς να το θέλω (ψέμα) το βλέμα που έπεσε πάνω σε μία πούτσα. μετά είδα και σε ποιόν ανήκε. ήταν ένας μπερμπάντης κομάντο, που έκοβε βόλτες στην παραλία με την πουτσάρα αμολημένη και λιαζόταν σαν να μην τρέχει τίποτα. και τι πουτσάρα ήταν αυτή, ήμουν τόσο μακριά και την έβλεπα να κουνιέται αναλυτικά, σαν παιδάκι στην κούνια σε παιδική χαρά!! ήμουν ευτυχισμένος!!! ΕΙΔΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΠΟΥΤΣΑ ΕΔΩ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ!!!! πόση ευτυχία να αντέξω??? μετά από λίγο έσκασε από πίσω κι άλλος ένας, αλλά δεν χάρηκα και τόσο όσο περίμενα, μάλλον την χαρά την παίρνεις μία φορά σε τέτοιες περιπτώσεις.

με το που έπεσε το μπράδερ σπορτ ξαναξεκίνησα να τρέχω, ενώ έβλεπα μικρά κοριτσάκια να κοιτάνε στην θάλασσα, ενώ οι γονείς νομίζανε ότι απλά ονειροπολούσανε και ταξιδεύανε. στην πραγματικότητα και τα δύο τα κάνανε, συν το γέγονος ότι φανταζόντουσαν ολόκληρα δέντρα και συστάδες από κλαδιά και κλωνάρια.

πόση χαρά...

μετά έφτασα στο τέλος, πήρα ποδήλατο να γυρίσω πίσω και άκουγα μαντβιλένι, αλλά το πρώτο το ντέμο πριν τον δίσκο. έκανα ποδήλατο, έβλεπα τουρίστες, χώθηκα στα στενά, και μετά από 40 λεπτά κατέληξα στους σκεϊταδες.

τελείωσε ο δίσκος.

και άκουσα το making planets από το beauty and the beat του edan, έκλαψα από την έκσταση του απίστευτου αυτού μπιτ, άνοίξα την είσοδο της πολυκατοικίας, και μπήκα μέσα.

ΠΟΣΗ ΧΑΡΑ ΝΑ ΑΝΤΕΞΩ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΙΑ?!!?!?