είδα το γαμημένο φως

το είδα

το είδα

το είδα

πριν από 8 χρόνια ακριβώς, είχα στο σπίτι μου στον βόλο μία αφίσα πορτοκαλί, με το τζεογκάντι, να το κοιτάω. αλλά δεν μου άρεσε ο δίσκος. βαριόμουνα.

η αφίσα όμως γαμούσε. δεν την χόρταινα. την είχα πάρει από το παβάν (ή μήπως πάβαν?), μου την είχε χαρίσει η ιωάννα που δούλευε εκεί, γιατί αγόραζα συνέχεια σιντί και μάλλον με λυπότανε.

έχει δυο μέρες που ακούω μόνο τα δύο αυτά αδέρφια, μόνο το τζεογκάντι.

είναι μεγάλη δισκάρα, τεράστια δισκάρα, τεράστια.

το αγαπάω, όσο μπορώ να πω ότι πρόλαβα να το αγαπήσω σε δυό μέρες, γιατί δεν είναι φλώρικο και δεν είναι καθόλου μα καθόλου πάστοραλ. έχει αρχίδια τεράστια και μου αρέσει να τα κοιτάω.

σήμερα είδα στον δρόμο τον τύπο που έπαιζε στο αντίο λένιν και στους μπάσταρδους του ταραντίνο και ήταν πολύ όμορφος ο γαμημένος.

ακούω μπορντς οφ κάναντα και θυμάμαι για πάντα τον θηβαίο.

παναγιώτη γιαννιώτη αν διαβάζεις, σε παρακαλώ πες μία κουβέντα. μου λειπεις. θέλω να μπούμε σε ένα αμάξι και να κατέβουμε αθήνα και να ακούμε το τζεογκάντι σε κασέτα όπως τότε. και να μη στο καβατζώσει κανένας μέτα.

που είσαι? μου λείπεις, πολύ.