το πρόβλημα είναι πως ότι και να θέλεις από την ζωή σου, από την στιγμή που φτάνεις στο σημείο να θέλεις κάτι, είσαι ήδη σε δύσκολη θέση. είναι αδύνατο να έχεις οποιαδήποτε επιθυμία, και να μην απογοητεύεσαι για πάντα. να μην τρως καρκίνους κατα πάνω σου, και να μην περάσεις εστώ 150 νύχτες μην μπορώντας να κλείσεις μάτι. και είναι ακόμα πιό δύσκολο, να μπεις στην διαδικασία να εξαλείψεις οποιαδήποτε προσδοκία έχεις από την ζωή σου, είτε αυτό είναι χαρά με τους γύρω σου (πάντα μπορούν να σε προδώσουν), λεφτά (τελειώνουν πολύ εύκολα), επιτυχία (πολλά χρόνια αποτυχίας σε περιμένουν), αγάπη (ζήλια ταλαιπωρία αγανάκτηση) κλπ κλπ. οπότε δεν ξέρω, ίσως να πρέπει με ένα μαγικό τρόπο να στρέφουμε όλο το ενδιαφέρον μας σε έναν αόριστο άγνωστο, ή στην γενικό "καλό", δεν ξέρω δεν ξέρω. το μόνο που σίγουρο είναι πως η πραγματικότητα σε απογοητεύει με κάθε της περίσταση, σε κάθε πάνμικρη ευκαιρία που της δίνεται. ίσως να κατάφερναμε να απεμπλακούμε ολοκληρωτικά από τον εαυτό μας να γλιτώναμε. αλλά και από την άλλη, για ποιό κοινό καλό να θέλεις να αφιερώσεις τα πάντα σου? πφφφ. γιατί?
[edit σε μορφή ΥΓ]
ή όπως έχει γράψει και ο μάστορας (d.f. wallace):
"But of course there are all different kinds of freedom, and the kind that is most precious you will not hear much talk about much in the great outside world of wanting and achieving and displaying. The really important kind of freedom involves attention and awareness and discipline, and being able truly to care about other people and to sacrifice for them over and over in myriad petty, unsexy ways every day."
και στον τρόπο με τον οποίο κάνει το unsexy να μοιάζει σπαρακτικό τελειώνει μάλλον όλη η κουβέντα.
29.5.12
21.5.12
ράφια
μάλλον έχω κι εγώ προβλήματα hoarding εδώ και τόσα χρόνια, και το καταλαβαίνω με πολύ απλό τρόπο. από το 2000, όποιον υπολογιστή και να είχα, αποθήκευα τα πάντα στην επιφάνεια εργασίας, και όταν γέμιζε, έκανα έναν φάκελο που λεγόταν επιφάνεια εργασίας και τα έχωνα όλα μέσα, και επανάληψη για πάντα, στο άπειρο. μετά ονόμαζα τους φακέλους etc, trees, branches, δέντρα, infinity, θα μπορούσα να σταματήσω στο infinity αλλά ας συνεχίσω, new, newer, newest, this desktop, unfolding, και μακάρι να μπορούσα να είμαι εξαντλητικός αλλά με διαλύει η μνήμη μου.
κατα τ' άλλα, σκέφτομαι ότι η μάνα μου με κορόϊδευε μία ζωη (με ενοχλητικό κυπριακό τρόπο) για όλα αυτά που μάζευα στα συρτάρια μου, και με παρομοιάζε με κάτι γιαγιάδες μορμολιασμένες που μαζεύανε κουτάκια, χωρίς λόγο. αλήθεια όμως, μου αρέσει να βλέπω μικρά εφήμερα μαζεμένα, σε γωνίες με χαρτιά, χαρτάκια, εισιτήρια, καλώδια, μπαταρίες, στιλό, μολύβια, καραμέλες, σημειωματάρια, αυτοκόλλητα, μπρίζες, γυαλία, χαρτομάντιλα, αποσμητικά τελειωμένα, κάρτες μνήμης (πόσο ειρωνικό), ακουστικά, αντάπτορες, βιβλία, καρτποστάλ, χάπια, μαγνήτες, σελιδοδείκτες (κανονικοί αλλά και εν δυνάμει), πένες κιθάρας, σιντί, λουκέτα, αποδείξεις, ένα σύμπαν ολόκληρο από πιθανές διασταυρώσεις που εξαφανίστηκαν, μια απειρία διαλυμένων εκδοχών που απλά πέθαναν πριν καν να γεννηθούν, και είναι τόσο όμορφο να κάθεσαι και να τις κοιτάς, προσπαθώντας να μαντέψεις τι θα μπορούσε να είχε γίνει.
μάλλον τίποτα, αλλά είναι τόσο ωραία να χάνεις χρόνο υποθέτοντας.
κατα τ' άλλα, σκέφτομαι ότι η μάνα μου με κορόϊδευε μία ζωη (με ενοχλητικό κυπριακό τρόπο) για όλα αυτά που μάζευα στα συρτάρια μου, και με παρομοιάζε με κάτι γιαγιάδες μορμολιασμένες που μαζεύανε κουτάκια, χωρίς λόγο. αλήθεια όμως, μου αρέσει να βλέπω μικρά εφήμερα μαζεμένα, σε γωνίες με χαρτιά, χαρτάκια, εισιτήρια, καλώδια, μπαταρίες, στιλό, μολύβια, καραμέλες, σημειωματάρια, αυτοκόλλητα, μπρίζες, γυαλία, χαρτομάντιλα, αποσμητικά τελειωμένα, κάρτες μνήμης (πόσο ειρωνικό), ακουστικά, αντάπτορες, βιβλία, καρτποστάλ, χάπια, μαγνήτες, σελιδοδείκτες (κανονικοί αλλά και εν δυνάμει), πένες κιθάρας, σιντί, λουκέτα, αποδείξεις, ένα σύμπαν ολόκληρο από πιθανές διασταυρώσεις που εξαφανίστηκαν, μια απειρία διαλυμένων εκδοχών που απλά πέθαναν πριν καν να γεννηθούν, και είναι τόσο όμορφο να κάθεσαι και να τις κοιτάς, προσπαθώντας να μαντέψεις τι θα μπορούσε να είχε γίνει.
μάλλον τίποτα, αλλά είναι τόσο ωραία να χάνεις χρόνο υποθέτοντας.
16.5.12
ω
ο μόνος τρόπος για να ζεις μια ευτυχισμένη ζωη με τους γύρω σου είναι να τους ρίχνεις παντα τις προσδοκίες για τα πάντα, από τα ελάχιστα μικρά μέχρι τα τεράστια σημαντικά μεγάλα. "δεν ξερω αν θα μπορέσω να έρθω σήμερα", και πας σίγουρα. "ε εντάξει, μην περιμένεις και πολλά από μένα, δεν έχω χρόνο", και δίνεις ότι έχεις και δεν έχεις. "μην με περιμένεις το βράδυ να έρθω, θα χάσω μπόλικο χρόνο με τους βλάκες", και γυρνάς νωρίς και φασώνεται με κάνα δυό αγνώστους. σε κάθε περίπτωση όμως, δεν ξέρω, το να τα έχεις καλά με τους γύρω σου είναι πάντα αρκετά (σχετικά εννοείται) εύκολο. το κωλοτρυπίδι πονάει πάντα όμως με τις προσδοκίες που έχεις δημιουργήσει εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου. και είναι προφανές ότι δεν γίνεται να τις ρίχνεις στα τάρταρα. πωπω, και τελικά πάντα ισορροπείς σε μία λεπτή λεπτή γραμμή, κάπου ανάμεσα σε έναν διαρκή ενθουσιασμό και μία συνεχή απόγνωση με οριακές καταθλιπτικές διαθέσεις. και τα wild mood swings δεν ειναι άσχημο πράγμα (εκτός από τον κακό δίσκο των cure προφανώς, αλλά και εκείνος ακόμα πρέπει να έχει κάνα δυο-τρια υποφερτά τραγούδια. χμμ, πόσο γαμάνε οι cure, και πόσο τυχερός είμαι που τους σνόμπαρα μικρός και δεν τους έκαψα μαζί με τόσες άλλες μπαντες που σιχαίνομαι να τις αφήσω να μπουν στα αυτιά μου πιά). υπάρχουν μέρες που νιώθω οτι τα πάντα γίνονται, και όλες τις υπόλοιπες νιώθω οτι απλά έγιναν και δεν το κατάλαβα, ίσως πάλι γιατί περίμενα κάτι άλλο να συμβεί. δεν μπορω να καταλαβω τι γινεται, νιώθω ότι με έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό. και μετά βλέπω τα μικρά σιχαμένα χέρια τους και θέλω να χέσω μέσα στα πανάθλια στοματά τους και να πέσω για τον πιό όμορφο ύπνο, αυτόν που ξυπνάς και δεν καταλαβαίνεις αν κοιμάσαι ή αν σηκώθηκες. και τι κανω τέτοια ώρα ξύπνιος? και γιατί ντρέπομαι να χαρώ δημόσια?
10.5.12
τραγούδια δίσκοι βιβλία
δύο κομμάτια με διέλυσαν τις τελευταίες μέρες, και άλλο ένα προς το τέλος, ή μάλλον ένα. καταρχάς άκουσα το gyrate των pylon, που ποτέ δεν του είχα δώσει σημασία, και κυρίως το dub, τι κομμάτι, όλος ο πόλεμος στον εγκέφαλο, απίθανες απίθανες στιγμές κοπανήματος δίπλα στα ηχεία.. τόσα χρόνια μόνο με το crazy από το chomp λόγω rem, πωπω, μεγάλο λάθος. επίσης, πάλι για χαζούς λόγους μου κόλλησε για μερικές δεκάδες ώρες ή και παραπάνω ακόμα, το it's not over των holy ghost, ποιός θα το περίμενε δηλαδή, αν είναι δυνατόν, δηλαδή αν είναι δυνατόν.
το εφτάρι των άνιμαλ το αγόρασα στα τυφλά, μόλις είδα οτι παίζει preorder και πήρα τα mp3 σούμπιτος. είχα αποφασίσει απο περσι να μην ασχοληθώ καθόλου με τα μπούτλεγκ που παίζανε για τον επερχόμενο δίσκο, για αλλάγη, γιατί έτσι ξενέρωσα με το tomboy (το οποίο παρεπιπτόντως μου αρέσει όλο και περίσσοτερο, χωρίς καν να το ακούσω, δεν ξέρω γιατί, μου φαίνεται δίσκαρος μάλλον). έτσι ξεκίνησα να ακούω τα δύο τρακς, στην αρχή ενθουσιασμένος, μετά ξενέρωνα γιατί μου φαινόταν μία από τα ίδια, με την έννοια, που είναι η μπάντα που σε κάθε δίσκο άλλαζε ραγδαία, που είναι οι εποχές του here comes the indian, με τις κολασμένες άρρωστες ιδέες? αλλά όσο τα ακούω τόσο μου αρέσουν, το honeycomb το έλιωσα στο ριπίτ, κατάλαβα πόσο πολύ αγαπάω τον κοντό τελικά, είναι μπαντάρα, έρωτας. αλλά του δίνω μερικές μέρες ακόμα, πιστεύω ότι θα φανεί αν μου αρέσουν τελικά ή όχι.
αγόρασα πολύ λίγα βιβλία. έπεσε στα χέρια μου (με ευτυχία) το gore των black dice, μαζί με ΠΟΛΛΟΥΣ δίσκους τους, που δεν τους είχα σε βινύλιο (broken ear record, manoman 12", miles of smiles κλπ), σχεδόν ευτυχία δηλαδή, άν όχι άπειρη ευτυχία. αγόρασα το consider the lobster του d.f.wallace, με το infinite jest δεν γινόταν χαϊρι, αυτό φαίνεται πιό βατό για να βουτήξω μέσα του, και επίσης το the long goodbye του raymond chandler. διαβάζω αυτές τις μέρες το marriage plot του ευγενίδη αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα δήλωνα ενθουσιασμένος. και ποιόν μπορει να ενδιαφέρει αυτό βέβαια? μάλλον κανέναν.
αλλά σε κάθε περίπτωση :)
το εφτάρι των άνιμαλ το αγόρασα στα τυφλά, μόλις είδα οτι παίζει preorder και πήρα τα mp3 σούμπιτος. είχα αποφασίσει απο περσι να μην ασχοληθώ καθόλου με τα μπούτλεγκ που παίζανε για τον επερχόμενο δίσκο, για αλλάγη, γιατί έτσι ξενέρωσα με το tomboy (το οποίο παρεπιπτόντως μου αρέσει όλο και περίσσοτερο, χωρίς καν να το ακούσω, δεν ξέρω γιατί, μου φαίνεται δίσκαρος μάλλον). έτσι ξεκίνησα να ακούω τα δύο τρακς, στην αρχή ενθουσιασμένος, μετά ξενέρωνα γιατί μου φαινόταν μία από τα ίδια, με την έννοια, που είναι η μπάντα που σε κάθε δίσκο άλλαζε ραγδαία, που είναι οι εποχές του here comes the indian, με τις κολασμένες άρρωστες ιδέες? αλλά όσο τα ακούω τόσο μου αρέσουν, το honeycomb το έλιωσα στο ριπίτ, κατάλαβα πόσο πολύ αγαπάω τον κοντό τελικά, είναι μπαντάρα, έρωτας. αλλά του δίνω μερικές μέρες ακόμα, πιστεύω ότι θα φανεί αν μου αρέσουν τελικά ή όχι.
αγόρασα πολύ λίγα βιβλία. έπεσε στα χέρια μου (με ευτυχία) το gore των black dice, μαζί με ΠΟΛΛΟΥΣ δίσκους τους, που δεν τους είχα σε βινύλιο (broken ear record, manoman 12", miles of smiles κλπ), σχεδόν ευτυχία δηλαδή, άν όχι άπειρη ευτυχία. αγόρασα το consider the lobster του d.f.wallace, με το infinite jest δεν γινόταν χαϊρι, αυτό φαίνεται πιό βατό για να βουτήξω μέσα του, και επίσης το the long goodbye του raymond chandler. διαβάζω αυτές τις μέρες το marriage plot του ευγενίδη αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα δήλωνα ενθουσιασμένος. και ποιόν μπορει να ενδιαφέρει αυτό βέβαια? μάλλον κανέναν.
αλλά σε κάθε περίπτωση :)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)