ράφια

μάλλον έχω κι εγώ προβλήματα hoarding εδώ και τόσα χρόνια, και το καταλαβαίνω με πολύ απλό τρόπο. από το 2000, όποιον υπολογιστή και να είχα, αποθήκευα τα πάντα στην επιφάνεια εργασίας, και όταν γέμιζε, έκανα έναν φάκελο που λεγόταν επιφάνεια εργασίας και τα έχωνα όλα μέσα, και επανάληψη για πάντα, στο άπειρο. μετά ονόμαζα τους φακέλους etc, trees, branches, δέντρα, infinity, θα μπορούσα να σταματήσω στο infinity αλλά ας συνεχίσω, new, newer, newest, this desktop, unfolding, και μακάρι να μπορούσα να είμαι εξαντλητικός αλλά με διαλύει η μνήμη μου.

κατα τ' άλλα, σκέφτομαι ότι η μάνα μου με κορόϊδευε μία ζωη (με ενοχλητικό κυπριακό τρόπο) για όλα αυτά που μάζευα στα συρτάρια μου, και με παρομοιάζε με κάτι γιαγιάδες μορμολιασμένες που μαζεύανε κουτάκια, χωρίς λόγο. αλήθεια όμως, μου αρέσει να βλέπω μικρά εφήμερα μαζεμένα, σε γωνίες με χαρτιά, χαρτάκια, εισιτήρια, καλώδια, μπαταρίες, στιλό, μολύβια, καραμέλες, σημειωματάρια, αυτοκόλλητα, μπρίζες, γυαλία, χαρτομάντιλα, αποσμητικά τελειωμένα, κάρτες μνήμης (πόσο ειρωνικό), ακουστικά, αντάπτορες, βιβλία, καρτποστάλ, χάπια, μαγνήτες, σελιδοδείκτες (κανονικοί αλλά και εν δυνάμει), πένες κιθάρας, σιντί, λουκέτα, αποδείξεις, ένα σύμπαν ολόκληρο από πιθανές διασταυρώσεις που εξαφανίστηκαν, μια απειρία διαλυμένων εκδοχών που απλά πέθαναν πριν καν να γεννηθούν, και είναι τόσο όμορφο να κάθεσαι και να τις κοιτάς, προσπαθώντας να μαντέψεις τι θα μπορούσε να είχε γίνει. 

μάλλον τίποτα, αλλά είναι τόσο ωραία να χάνεις χρόνο υποθέτοντας.