ω

ο μόνος τρόπος για να ζεις μια ευτυχισμένη ζωη με τους γύρω σου είναι να τους ρίχνεις παντα τις προσδοκίες για τα πάντα, από τα ελάχιστα μικρά μέχρι τα τεράστια σημαντικά μεγάλα. "δεν ξερω αν θα μπορέσω να έρθω σήμερα", και πας σίγουρα. "ε εντάξει, μην περιμένεις και πολλά από μένα, δεν έχω χρόνο", και δίνεις ότι έχεις και δεν έχεις. "μην με περιμένεις το βράδυ να έρθω, θα χάσω μπόλικο χρόνο με τους βλάκες", και γυρνάς νωρίς και φασώνεται με κάνα δυό αγνώστους. σε κάθε περίπτωση όμως, δεν ξέρω, το να τα έχεις καλά με τους γύρω σου είναι πάντα αρκετά (σχετικά εννοείται) εύκολο. το κωλοτρυπίδι πονάει πάντα όμως με τις προσδοκίες που έχεις δημιουργήσει εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου. και είναι προφανές ότι δεν γίνεται να τις ρίχνεις στα τάρταρα. πωπω, και τελικά πάντα ισορροπείς σε μία λεπτή λεπτή γραμμή, κάπου ανάμεσα σε έναν διαρκή ενθουσιασμό και μία συνεχή απόγνωση με οριακές καταθλιπτικές διαθέσεις. και τα wild mood swings δεν ειναι άσχημο πράγμα (εκτός από τον κακό δίσκο των cure προφανώς, αλλά και εκείνος ακόμα πρέπει να έχει κάνα δυο-τρια υποφερτά τραγούδια. χμμ, πόσο γαμάνε οι cure, και πόσο τυχερός είμαι που τους σνόμπαρα μικρός και δεν τους έκαψα μαζί με τόσες άλλες μπαντες που σιχαίνομαι να τις αφήσω να μπουν στα αυτιά μου πιά). υπάρχουν μέρες που νιώθω οτι τα πάντα γίνονται, και όλες τις υπόλοιπες νιώθω οτι απλά έγιναν και δεν το κατάλαβα, ίσως πάλι γιατί περίμενα κάτι άλλο να συμβεί. δεν μπορω να καταλαβω τι γινεται, νιώθω ότι με έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό. και μετά βλέπω τα μικρά σιχαμένα χέρια τους και θέλω να χέσω μέσα στα πανάθλια στοματά τους και να πέσω για τον πιό όμορφο ύπνο, αυτόν που ξυπνάς και δεν καταλαβαίνεις αν κοιμάσαι ή αν σηκώθηκες. και τι κανω τέτοια ώρα ξύπνιος? και γιατί ντρέπομαι να χαρώ δημόσια?