θάνατος στις καλοκαιρινές ημέρες

το πρόβλημα είναι πως ότι και να θέλεις από την ζωή σου, από την στιγμή που φτάνεις στο σημείο να θέλεις κάτι, είσαι ήδη σε δύσκολη θέση. είναι αδύνατο να έχεις οποιαδήποτε επιθυμία, και να μην απογοητεύεσαι για πάντα. να μην τρως καρκίνους κατα πάνω σου, και να μην περάσεις εστώ 150 νύχτες μην μπορώντας να κλείσεις μάτι. και είναι ακόμα πιό δύσκολο, να μπεις στην διαδικασία να εξαλείψεις οποιαδήποτε προσδοκία έχεις από την ζωή σου, είτε αυτό είναι χαρά με τους γύρω σου (πάντα μπορούν να σε προδώσουν), λεφτά (τελειώνουν πολύ εύκολα), επιτυχία (πολλά χρόνια αποτυχίας σε περιμένουν), αγάπη (ζήλια ταλαιπωρία αγανάκτηση) κλπ κλπ. οπότε δεν ξέρω, ίσως να πρέπει με ένα μαγικό τρόπο να στρέφουμε όλο το ενδιαφέρον μας σε έναν αόριστο άγνωστο, ή στην γενικό "καλό", δεν ξέρω δεν ξέρω. το μόνο που σίγουρο είναι πως η πραγματικότητα σε απογοητεύει με κάθε της περίσταση, σε κάθε πάνμικρη ευκαιρία που της δίνεται. ίσως να κατάφερναμε να απεμπλακούμε ολοκληρωτικά από τον εαυτό μας να γλιτώναμε. αλλά και από την άλλη, για ποιό κοινό καλό να θέλεις να αφιερώσεις τα πάντα σου? πφφφ. γιατί?

[edit σε μορφή ΥΓ]
ή όπως έχει γράψει και ο μάστορας (d.f. wallace): 

"But of course there are all different kinds of freedom, and the kind that is most precious you will not hear much talk about much in the great outside world of wanting and achieving and displaying. The really important kind of freedom involves attention and awareness and discipline, and being able truly to care about other people and to sacrifice for them over and over in myriad petty, unsexy ways every day."

και στον τρόπο με τον οποίο κάνει το unsexy να μοιάζει σπαρακτικό τελειώνει μάλλον όλη η κουβέντα.