5.7.11

πως λύθηκε το πρόβλημα

-με τον μεταχηματιστή του πικάπ? αγόρασα άλλον, αφού έψαχνα μαγκαζί για 5 ώρες.
-με το ποδήλατο? αγόρασα, αλλά πρέπει να το πάω για σέρβις γιατί ειναι διαλυμένο. ένα τριαντάευρω όμως, τι να περιμένεις?

το πρόβλημα που λύθηκε ήταν του διαβάσματος. και της μουσικής. με το που ήρθα στο μιλάνο είχα πέσει σε βαρύ λήθαργο αδυνατώντας να διαβάσω οτιδήποτε. σαν κακό αστείο. η λύση όμως δόθηκε μέσω του απλού γραψίματος του πολ όστερ. διάβασα το invisible σε δυό μέρες, μονορούφι σχεδόν και κατάλαβα ότι ο πολ όστερ δεν μου αρέσει. εννοώ ότι παρόλο που τον διαβάζω με χαρά, είναι σαν να βλέπω μία καλογυρισμένη αμερικάνικη ταινία. θα την δω σουπερ ευχαριστά, αλλά δεν πρόκειται να νιώσω το μεγαλείο που μου σκάει με άλλα πράγματα. δηλαδή δεν ξέρω, είναι ωραίοι οι χαρακτήρες, καλογραμμένοι, η πλοκή σε κρατάει στην τσίτα από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. αλλά με το που τελειώνει το βιβλίο, δεν ξερω. το new york trilogy ήταν καλύτερο νιώθω, ενώ το oracle night, χμμ, κάτι ίσως να μου έμεινε. όχι όμως δέος.

οπότε κατάλαβα το εξής: λατρεύω την λογοτεχνία με τις τεράστιες προτάσεις, που μπλέκονται τα βιωματικά με την καταγραφή και τα συναισθήματα με το background. γιαυό με το που διάβασα την πρώτη σελίδα από το white noise του delillo όρμησα καβλωμένος και με ευτυχία, χωρίς καν να κοιτάξω πίσω. φαίνεται να είναι απίθανο βιβλίο, μακάρι να με τινάξει τα μυαλά στον αέρα.

σκέφτομαι άρα ότι προτιμώ χίλιες φορές να διαβάζω πιντσον και να τυραννιέμαι, μέσα στο ιμπρεσιονιστικό παραλήρημα, παρά να διαβάζω ωραίες καλογραμμένες πλοκές. λατρεύω αυτό το "βγηκε στον δρόμο, θυμήθηκε το παρελθόν του, κοίταξε το εισιτήριο από το προηγούμενο βράδυ προσπαθώντας να καταλάβει τι δουλειά είχε στην τσαέπη του, όλες εκείνες οι μέρες, ζεστές μέρες, και οι φίλοι που ερχόντουσαν από όλα τα μέρη του κόσμου, και οι δίσκοι που λιώνανε, και τα βιβλία που δεν ανοίγανε, και έφτασε μέχρι το προξενείο της λιβυης για να βρει τον τζακ μαρπλ, που μιλούσαν με κρυφά μυνήματα και γράμματα εδώ και 15 χρόνια, από τότε που ήταν στην ορχήστρα νέων στο νότιγχαμ (όπου και καταφέρανε να εκτελέσουν άψογα, με τα λόγια ενός κριτικού στην daily news, το τελευταίο μέρος από τους ρουμάνικους χορούς του μπέλα μπαρτοκ) και προσπαθούσε να ανακτήσει επαφή με τον χαμένο του ξάδερφο"

κάπως έτσι, δεν ξέρω, μου αρέσει να διαβάζω προτάσεις με πολλά κόμματα και πολλές παρενθέσεις και να πονάει το μυαλό μου αποκρυπτογραφώντας, ενώ συγχρόνως να πλημμυρίζομαι από συναίσθημα. ουφ. για να δούμε.

πάνω σε αυτό, βρήκα και μία ωραία μετάφραση ποιημάτων του μπόρχες στα αγγλικά, μαζί με τα πρωτότυπα από δίπλα, σε συνεπιμέλεια του ίδιου του μπόρχες. τέλεια φάση. μαζί με αυτό βρήκα και ανατύπωση του 85, της πρώτης έκδοσης του gravity's rainbow με το γαμήστερο πορτοκαλί εξώφυλλο. θα το διαβάσω.

σε σχετικά θέματα, ξεπέρασα και το κόλλημα μου της δυσκολίας να ακούσω κάτι ωραίο. η λύση ήταν απλή. ΞΑΝΑΒΟΥΤΗΞΑ στον κατάλογο του μάντλιμπ, με μίσος και πόρωση δωδεκάχρονου. άκουω κάθε μέρα δύο φορές τα vol 5-6 του μπιτ κοντάκτα και μένω με ανοιχτό στόμα με το μεγαλείο και την έμπνευση, είναι ο πιό θεός από όλους όλους όλους όλους. είναι η μεγαλύτερη επιρροή μου, θα έκανα τα πάντα να μπορούσα να ξοδέψω μία ζωή αντιγράφοντας τον, κάθε μπιτ του, κάθε τρόπος του, κάθε γύρισμα, κάθε μπρέϊκ, κάθε κόψιμο, κάθε σαμπλ, κάθε μελωδία που σε κάνει να κοιτάς τον ήλιο πιστεύοντας ότι η ευτυχία είναι εκεί μέσα και μόνο εκεί μέσα και πουθενά άλλου.

8 σχόλια:

  1. μαρεσε το white noise, αλλα δεν ξερω αν μαρεσε γιατι ειχε αποσπασματα απ αυτο ο Johan Grimonprez στο dial history

    http://www.ubu.com/film/grimonprez_dial.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. νομίζω οτι τον αδικείς λίγο τον ώστερ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. αααααααα σπάϊραλ!!! τον ευχαριστιέμαι ανείπωτα, πραγματικά. ίσως να νιώθω άσχημα που μου φαίνεται ευκολοδιάβαστος μάλλον, σαν να πρέπει να ιδρώνω λιγάκι όταν διαβάζω ή έστω, δεν ξέρω :) κομπλεξ δικά μου

    αλλά αλήθεια, σκέψου οτι πως ότι έχω διαβάσει από όστερ το καθάρισα μέσα σε 2 μέρες το πολύ. εθιστικός.

    ταρζαρνίτα το γουάιτ νόιζ πάει αρκετά καλά, βγάζει λίγο μια ειτίλα αλλά είναι καλή φάση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος6/7/11 01:34

    Δεν είναι κόμπλεξ ρε, το ίδιο νοιώθω και γω, είναι το νοηματικό ταβάνι που χαρακτηρίζει την αμερικάνικη λογοτεχνία(με εξαιρέσεις βέβαια) και που σε αφήνει ανικανοποίητο και σε κάνει να νοιώθεις ότι αν και είσαι αντιμέτωπος με κάτι ενδιαφέρον ταυτόχρονα σου δίνει λίγα.Το white noise ήταν ωραίο, είχε αυτόν τον απροσδιόριστο, ρευστό, διάχυτο φόβο θυμάμαι, που μου είχε προκαλέσει ταχυκαρδία κάποιες φόρες όσο το διάβαζα.
    plld

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @μελ: μάλλον προτιμας τη λογοτεχνία σου όπως και τη μουσική σου: με γαμημένο ρυθμό :-)
    ο ώστερ γράφει λες κι έχει καταπιεί μετρονόμο, 4/4 στο κεφάλι, ίσως γι' αυτό να σου φαίνεται εύκολο το γράψιμό του, παρότι δεν είναι. σίγουρα πάντως είναι ευκολοδιάβαστο. για το white noise δεν ξέρω, θα ρωτήσω την book dealer μου (http://insomeoneelsesdream.blogspot.com/)και θα επανέλθω :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος6/7/11 09:23

    κράτα μέχρι τέλους, οι δέκα-δεκαπέντε τελευταίες σελίδες του white noise είναι από τις ωραιότερες που έχω διαβάσει. γενικώς έχοντας βουτήξει στο βιβλίο τρεις φορές στη διάρκεια της ζωής μου, πάντα βγαίνω έχοντας ψαρέψει κάτι διαφορετικό. ο δε χαρακτήρας του Μάρρευ με τις αλλόκοτες και ανατρεπτικές απόψεις του είναι ένας κόσμος από μόνος του.
    πάντως, ο πούστης ο david toop, και τα τρία βιβλία στα οποία παρέπεμπε στο πρώτο κεφάλαιο του "Ωκεανού του ήχου" (crying of lot 49, white noise και vermillion sands) είναι χάσιμο!
    γιάννης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ο μπαλαρντ ειναι στα επομενα!! το γουάιτ νοιζ πραγματικά πάει απίστευτα, νιώθω τόση χαρά, είναι όνειρο. παντως θα το διαβάσω το brooklyn follies μετά, δεν ξέρω, κάτι μου κάθεται καλά μάλλον.

    πλλντ όντως, αυτός ο φόβος κάπως τον νιώθεις παντού εκεί μέσα, για να δούμε που θα φτάσει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ξεκίνησα με τον Φύλακα στη Σίκαλη, επειδή η αναφορά του στο περίοπτα κορνιζαρισμένο στο σαλόνι, Νορβηγικό Δάσος, δεν με άφηνε να το αγνοήσω. Αίσθηση όμορφη, μετά από πολύ καιρό διάβασα μυθιστόρημα με ένα τρομερό εσωτερικό διάλογο που δεν σε αφήνει σε ησυχία ούτε δευτερόλεπτο.

    Στη συνέχεια, ο γιαπωνέζος με το Νότια των συνόρων, δυτικά του Ηλιου, με έκανε να ετοιμάσω μια δεύτερη κορνίζα η οποία θα τοποθετηθεί ακριβώς δίπλα στο Μπητλικό τραγούδι. Δεν ήμουν προετοιμασμένος για κάτι τόσο δυνατό είναι η αλήθεια, μέσα μου δηλαδή προσευχόμουνα να με συνταράξει αλλά δεν περίμενα και τόση ταύτιση. Φακ, για δεύτερη φορά ο Χαρουκος με στέλνει αδιαβαστο, λες και εβλεπα ενα δικο μου ονειρο να ξετυλιγεται, σαν να έχει καταλάβει την ψυχοσύνθεση μου και έχει ετοιμάσει ενα Μυστικό Δείπνο για να με αποχαιρετίσει.

    Ο μέγας Γκάτσμπυ φυσικά και είχε την τιμητική του, ηταν η επόμενη αναφορά απο το γιαπωνεζικο αναγνωστικό μου χαρακίρι και δεν θα μπορουσε να λειπει. Εξαιρετικα ευφυης σκέψη, ο Φιτζεραλντ μαλλον ηταν ενας ανθρωπος που ηξερε να παρατηρει απιστευτα πραγματα πανω στους αλλους ανθρωπους. Διακρίνει εκπληκτικες λεπτομερειες στην ανθρωπινη συμπεριφορά. Αν δεν ηταν μεγας συγγραφεας και το προλαβαινε στην συντομη ζωη του, μαλλον θα γινοταν ενας επιτυχημενος ψυχολογος.

    Και επειδη έχω ενα Εμφυτο Ελαττωμα, και τελος προς το παρον, θα κλείσω τα μάτια με Πιντσον, ηταν η τελευταια μου αγορα, "επρεπε να αγορασω κατι ακομα" σκεφτομουν ενω περιμενα στην ουρα πριν κατευθυνθω στο ταμειο, και μολις ειδα το χτυπητό εξωφυλλο η περιεργεια μου κινηθηκε, οταν γυρισα να διαβασω το οπισθοφυλλο, ενιωσα πως με ειχε επισκεφθει ο Θεος, ηταν αυτο ακριβως που εψαχνα εδω και χρονια, ξερεις, κατι να διαβαζω ενω με συνοδευει η μουσικη απο το Smokey Rolls Down Thunder Canyon του Devendra. Αυτή θαρρείς ηταν η πιο ομορφη ψυχεδελικη έκπληξη των τελευταιων χρόνων μετα το Ερευνα στο Σκοτάδι του Φιλιπ Ντικ, το οποιο μου ειχε τιναξει επισης τα μυαλα πριν χρονια.

    Αυτα απο μενα Λαρρυ, η μηπως πρεπει να πω Ντοκ? :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή