σημειολογικά

-οι βόλτες στον άδειο χώρο της μπιενάλε στη βενετία

-το anima latina του lucio battisti (πάνω από όλα και για πάντα)

-το waiting room των fugazi

-άρα και το fight test των flaming lips

-οι μακροσκελείς κουβέντες με τον ιωσηφίδη γύρω πάντα από το ίδιο θέμα

-οι συνεντεύξεις του γούντι άλεν, και ο γούντι άλεν ο ίδιος

-ο τότο, που ήρθε και με πήρε από το αεροδρόμιο στις βρυξέλλες για να με πάει στο ξενοδοχείο

-το στήσιμο των γιγαντιαίων μόνιτορ στο λάϊβ των lcd soundsystem και τα χρόνια του μέρφι

-άλλη μία συζήτηση με τον περφέκτο ερέρα

-το "ζωή: οδηγίες χρήσεως" του ζορζ πέρεκ (ότι καλύτερο έχω διαβάσει, μου άλλαξε τον τρόπο που σκέφτομαι, μέσα σε δύο μήνες)

-όλες εκείνες οι δέκα μέρες στην ιταλία

-η μεθοδικότητα του sol lewitt και η αφοσίωση στο παράλογο και το τιποτένιο

-άρα με την ίδια λογική, οι ασκήσεις επανάληψης στο άπειρο της yayoi kusama και το βλέμα της τρελής που κουβαλούσε

-οι κουβέντες με τον φέλιξ και το άμπλετον λάϊβ

-οι φάκελοι στον υπολογιστή μου και οι 13 αυτές γαμημένες κάρτες του 404 που γεμίσανε σε 2 μήνες σαν να ρίχνω νερό σε δαχτυλήθρα

-το special category των roe-o-tation

-ο κρίστιαν σουμπίρε και η ατελείωτη περιοδεία του σε όλα τα venues του σύμπαντος

-οι ζωές των άλλων, ή μάλλον οι ζηλευτές ζωές των άλλων (όπου τέμνονται οι κουβέντες με τον ιωσηφίδη, ο γούντι άλεν, ο ζορζ περεκ και οι βρυξέλλες)

-τα tweets του flylo και η μάνα του

-αλλά κυρίως οι άδειες σελίδες του ιωσηφίδη που ήταν άδειες και τις γεμίζαμε σιγά σιγά και δεν είχαν άλλο χώρο. αλλά τώρα ξαφνικά ξανα-άδειασαν απότομα. και ίσως να είναι η τελευταία μας ευκαιρία. ακούς ιωσηφίδη?

συμβολισμοί

μόλις τώρα ξύπνησα. ακόμα νυστάζω. σήμερα ειναι αργία εδώ.

στον ύπνο μου είδα το εξής όνειρο:

ξαναήμουν φαντάρος, αλλά όχι στην ελλάδα, και ήταν πραγματικά άθλια. ήταν δυο-τρεις τύποι που με τυραννούσαν πάρα πολύ και με κουράζανε. δεν άντεχα. σκεφτόμουν πως θα φύγω. ένα βράδυ, απλά πήδηξα τα κάγκελα και έφυγα. ξυπόλητος. είχα στην τσέπη μου 20 ευρώ. ήταν πολύ εύκολο να φύγω τελικά. απλά το πήρα απόφαση.

μετά που ήμουν έξω σκεφτόμουν τα εξής: πως γίνεται να μην με δει κάποιος? πως γίνεται να βρω παπούτσια? που θα πάω τώρα? γιατί έφυγα? μήπως πρέπει να ξαναμπώ μέσα για να δικαιολογηθώ? και πως θα ξαναμπώ?

κάπου εκεί περπάταγα, έβρισκα παιδικές χαρές και λούναπαρκ με μικρά παιδάκια να παίζουν και να χαίρονται. εκεί που έψαχνα και κρυβόμουν για να μην με δει κάποιος, άνοιξα μια πορτα για να κρυφτώ, και ήταν ένα σπίτι από έλληνες. κατάλαβαν ότι ειμαι και γω ελληνας στην ξένη χώρα, αλλά δεν μου πρότειναν να κάτσω μέσα. η κυρία που με είδε απλά έκανε την πάπια και ξαναμπήκε μέσα.

λίγο πριν ξυπνήσω είχα χεστεί πάνω μου στην ιδέα του ότι δεν ξέρω που βρίσκομαι, και σκεφτόμουν όλους τους πιθανούς τρόπους για να μπω μέσα και πάλι. τουλάχιστον για να πάρω τα παπούτσια μου και κάνα ρούχο ακόμα γιατί είχα φύγει με τις φόρμες. για την ακρίβεια, με την κάτω φόρμα και το κοντομάνικο.

αλλά όσο ήμουν έξω όλα φάνταζαν πιό όμορφα. σαν να αποκτήσανε αξία και πάλι. ή έστω, σαν να απόκτησαν αξία και ομορφιά για πρώτη φορά.

σκέφτομαι ότι όσο δεν βλέπω στον ύπνο μου ότι έιμαι η λίλια από το λίλια φορ έβερ, δεν υπάρχει λόγος να φοβάμαι τόσο όταν ξυπνάω.

μόνο αυτό

I thought I was smart, I thought I was right
I thought it better not to fight
I thought there was a virtue in always being cool
Oh, to fight is to defend
If it's not now then tell me when
Would be the time that you would stand up and be a man
For to lose I could accept
But to surrender, I just wept and regretted this moment
Oh, that I, I was the fool
And I don't know how a man decides what right for his own life
It's all a mystery
Because I'm a man, not a boy
And there are things you can't avoid
You have to face them when you're not prepared to face them

ομως τι ισχύει?

δεν είναι δυνατόν να ευχαριστήθηκα συναυλία lcd soundsystem περισσότερο από οτιδήποτε άλλο χθες. είναι παράλογο. και είναι παράλογο, γιατί όταν είμαι σπίτι δεν μπορώ καν να διανοηθώ πιά τον εαυτό μου να ακούει κανένα δίσκο τους, πόσο μάλλον τον τελευταίο, που έιναι στην καλύτερη μέτριος.

όμως γιατί το λάϊβ ήταν τόσο πορωτικό? γιατί έπαθα τέτοιο κακο? μπορώ να βρω 2 εξηγήσεις για τον εαυτό μου. και για την μία απο αυτές ντρέπομαι μάλλον.

η 1η και λογικότερη είναι ότι απλά δεν μπορείς σε φεστιβάλ που γίνεται της πουτάνας από κόσμο να ευχαριστηθείς πιό εσωστρεφή πράγματα, κυρίως όταν έχεις μπάμιες να ουρλιάζουν μεταξύ τους και διάφορους άσχετους να προσπαθούν να σου πουλήσουν ναρκωτικά κάθε 10 λεπτά. ίσως να έφταιγε και ο ήχος στον flylo, δεν ξέρω, κάτι δεν μπορούσε να μου κάτσει. σκεφτόμουν ότι απλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ για ανοιχτό φεστιβάλ αυτό το πράγμα. και επίσης είμαι σίγουρος ότι τα funktion one στο bios θα ήταν 27.000 φορές καλύτερα από τον ήχο χθες. τα μπάσα έβγαιναν παστωμένα και μπερδεμένα, ένας χυλός, δεν καταλάβαινα τι άκουγα. βέβαια τα χρειάστηκα όταν έπαιξε μία άρρωστη καινούρια κομματάρα, που δεν ξέρω καν τι είναι, μιά jazz αρρώστια, χωρίς ίχνος ηλεκτρονικού πράγματος μέσα, ένα διαλυμένο jazz breakbeat το οποίο έβγαινε από την κόλαση, σαν captain beefheart χωρίς κιθάρες, και breaks βγαλμένα από τις επανεκδόσεις της strut, της finders keepers και της now again. αρρώστια από το διάστημα. φαντάζομαι ότι σε μικρό/κλειστό χώρο, ΔΕΝ πρέπει να υπάρχει άλλη συναυλία από αυτόν.

κι όμως, έφυγα πριν να τελειώσει, για να δω το set των lcd soundsystem. και απλά έτρεχα, γιατί με το που είδα την λαοθάλασσα των χιλιάδων βούτηξα μέσα μέσα και βγήκα μπροστά μπροστά, εκεί ακριβώς που κοπανιόταν ο κόσμος, έτοιμος να γευτώ τον ιδρώτα όλων των χιπστερ αυτού του κόσμου. όλων των βέλγων, γάλλων, καταλανων (μπλιάξ), αμερικάνων χιπστερ που βλέπανε τον μέρφι να κοπανιέται. το απόλυτο κοινό για αυτή την συναυλία. όλοι πανλεπτοι που ιδρώνουν και βγάζουν μοχίτο και μελάνι από τα τατουάζ και όλες οι γκόμενες που φοράνε ακριβώς αυτά που κοροιδεύανε πριν από 4 χρόνια. εγώ τουλάχιστον, επειδή δεν είμαι λεπτός (ένας άλλος τρόπος να πεις ότι είμαι χοντρός), αναγκάζομαι να ντύνομαι το ίδιο.

έσκασα εκεί ακριβώς την ώρα που ξεκίνουσε το all my friends και σκούπισα όλο τον ιδρώτα του κόσμου προσπαθόντας να πάω μπροστά μπροστά. το αστείο είναι ότι όλο αυτό, όλη αυτός ο ενθουσιασμός και η πόρωση να πάω μπροστά, μάλλον αυτή είναι η ένδειξη για το 2ο από τους λόγους που ανέφερα πιό πάνω.

ΕΙΜΑΙ ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ ΦΛΩΡΟΣ, ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ "ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ" ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΘΑ ΕΚΣΤΑΣΙΑΖΟΜΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΑ ΦΙΖΙΚΑΛ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΙΣ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ. ΙΣΩΣ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΠΛΑ ΕΝΑ ΙΝΤΙ ΚΙΝΤ ΑΛΛΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΥΤΟ ΝΑ ΤΟ ΕΓΡΑΦΑ ΜΕ ΜΙΚΡΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ. και στην τελική η καλύτερη συναυλία που έχω δει στη ζωή μου είναι ο edan, χωρίς να τολμήσω να βάλω τίποτα δίπλα σε αυτό.

αλλά αυτό το χθεσινό ήταν αδιανόητο. αδιανόητο. ο ήχος ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ. ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥΣ!!!!! άκουγες όλα τα αναλογικά μπάσα από τα σινθια, να σου κοπανάνε τα σωθικά, και συγχρόνως αυτο το 4/4 πεταγόταν σαν λερναία ύδρα με 4 κεφάλια, όλα έτοιμα να μπουν στον κώλο σου. όλοι εκεί χτυπιόντουσαν (σαν αδερφές βέβαια, μάλλον δεν έχουν πάει σε συναυλίες ναυτία και εκτός ελέγχου στα 14 τους σαν και μένα. -θα κάνω τα πάντα για να αποδείξω ότι δεν είμαι απλά ένα ιντι παιδάκι-). αλλά χτυπιόντουσαν. δεν ήταν αλήθεια αυτό το συναίσθημα αυτού του συγκροτήματος live. αυτό το κλισέ μπραβάντο, αυτό το feeling ότι σας γαμάμε όλους (και πως να μην γαμήσεις όταν έχεις ΚΑΙ τον gavin russom να παίζει μαζι?). πρέπει να άκουσα λίγο περισσότερο από το μισό σετ της μίας ώρας. all my friends, movement, i can change, tribulations και yeah.

περιττό να πω ότι στο yeah άκουσα ΟΛΑ τα μπάσα που φανταζόμουν τοσα χρόνια ότι είναι εκεί και δεν τα άκουγα γιατί ποτέ δεν είχα ηχεία της προκοπής, όλο το higher state of consciousness σερβιρισμένο έτοιμο για να κάνει μερικές ακόμα μασχάλες να ιδρώσουν. ο χοντρός ήταν τόσο γαμηστερός, ένιωθα πως έβλεπα ταινία και ήταν ο ηθοποιός που δεν θέλω να παίρνω τα μάτια μου από πάνω του. σαν να βλέπω χανκ μούντι και να μην μπορώ να κοιτάξω τίποτα άλλο. χόρευα σαν τρελός, ούρλιαζα και χαιρόμουν. εννοείται πως δεν έκλαψα όμως. αλλά γαμω τους φεστιβαλάδες τους καταλανους διοργανωτες ΖΩΑ που κοψανε το losing my edge γιατι ειχε περασει η ωρα. γαμω τον χριστό.

τι κατάλαβα άρα?

-το cosmogramma είναι τόσο μεγάλο που θα το καταλάβω σε κάνα χρόνο (ίσως και πιό πολύ)

-όταν είμαι σε φεστιβάλ, με άπειρο κόσμο που δεν μπορείς να χαρείς μουσική, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να εκτεθείς σε πρωτόγνωρες εμπειρίες και σε αυτές τις περιπτώσεις λειτουργεί μόνο το καθαρό ratio χρόνος έκθεσης/οικειότητα. βέβαια και οι 2manydjs γαμήσανε, αλλά εκεί ήταν σαν να βλέπεις τσίρκο, δεν ήταν live. και επίσης, hot chip καταχάρηκα. (παρόλο που ήταν μια μέτρια συναυλία)

-τον δίσκο των lcd τον καινούριο ΟΥΤΕ να τον χέσω. και τους παλιούς τώρα που το σκέφτομαι. όποιος θέλει να ακούει αντιγραφές των talking heads το 2010 καλύτερα να κάτσει σπίτι του και να ακούσει 70 φορές το fear of music και το remain in light.

-ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΑΩ ΣΕ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΑΩ ΣΕ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΑΩ ΣΕ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΝΕ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ Ή ΕΙΝΑΙ 17 ΧΡΟΝΩΝ Ή ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΡΙΞΟΥΝ ΓΚΟΜΕΝΕΣ Ή ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ Ή ΟΛΑ ΜΑΖΙ.

-η συναυλία του edan τον οκτώβριο στο metz είναι ότι καλύτερο έχουν δει τα μάτια μου και έχουν ακούσει τα αυτιά μου σε συναυλία και ΠΟΤΕ δεν θα δω κατι καλύτερο από αυτό.

δεν ξέρω τι άλλο να πώ. είναι η μόνη αλήθεια που κουβαλάω.

κι όμως

είναι ωραίο πράγμα οι εκπλήξεις.

ΤΙ ΣΥΝΑΥΛΙΑΡΑ ΗΤΑΝ ΟΙ LCD SOUNDSYSTEM??!?!?!

:-o

μόνο δέος και σεβασμός.

οκτώ χρόνια πριν

"and here is a story about being free"

πόσο έυκολα το βαρέθηκα το μαύρο?

πάντως δεν νιώθω ότι η διαθεσή μου άλλαξε χρώμα.

σύνδεση των άρρωστων αγοριών

είναι εδώ. και πριν καν να το κατεβάζω, το μοιράζω για το καλό. είμαι 99% σίγουρος οτι θα γαμήσει.

ναι

you have to face them when you're not prepared to face them

πόλεμος

I thought I was smart, I thought I was right
I thought it better not to fight
I thought there was a virtue in always being cool
So when it came time to fight
I thought I'll just step aside and that time would prove you wrong
And that you would be the fool

I don't know where the sunbeams end and the starlight begins
It's all a mystery

Oh, to fight is to defend
If it's not now than tell me when
Would be the time that you would stand up and be a man
For to lose I could accept
But to surrender, I just wept and regretted this moment
Oh, that I, I was the fool

I don't know where the sunbeams end and the starlight begins
It's all a mystery
And I don't know how a man decides what right for his own life
It's all a mystery

Because I'm a man, not a boy
And there are things you can't avoid
You have to face them when you're not prepared to face them
If I could I would, but you're with him now, it'd do no good
I should have fought him, but instead I let him
I let him take it

I don't know where the sunbeams end and the starlight begins
It's all a mystery
And I don't know how a man decides what right for his own life
It's all a mystery

καλημέρα

just woke up/ spitting blood/ not a lyric of a song

δογματισμός

αν μπορούσα να δώσω έναν και μόνο χαρακτηρισμό στον εγκέφαλο μου, αυτό θα ήταν "μικρός, κολλημένος και ασταθής". (τρεις είναι αλλά συνδέονται, και όχι μόνο από τα αυτάκια, τα διπλά αυτάκια)

όσο έυκολα ενθουσιάζομαι με κάτι, τόσο έυκολα μπορώ να απορρίψω κάτι άλλο, χωρίς καν να μπω στην διαδικασία να ασχοληθώ μαζί του. βλαμένος, μόνο βλαμένος. βέβαια, μπορώ και εδώ να βρω μία σύνδεση.

όταν με κοροιδεύει κάποιος, το πιό έυκολο πράγμα να μου πει είναι ότι "εσύ βρε κάθυστερ αλλάζεις τα αγαπημένα σου οτιδήποτε κάθε βδομάδα". και είναι αλήθεια. αλλά και από την άλλη, αν έλεγα μιά ζωη ότι ο καλύτερος δίσκος των τελευταίων 10 χρόνων είναι το since i left you δεν θα ήμουν παράξενος? (ανα μήνα είναι τα εξής: madvillainy, illinoise, the doldrums, donuts, antics και κάποια που τα ξεχνάω. αλλά όταν τα θυμηθώ θα είναι τα "καλύτερα")

σε κάθε περίπτωση, το από πάνω έρχεται σε απόλυτη αντιδιαστολή με το γεγονός ότι ΣΙΧΑΙΝΟΜΟΥΝ ΜΕ ΜΙΣΟΣ ΤΟ ABLETON LIVE ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 4 ΧΡΟΝΙΑ και δεν έλεγα με τίποτα να αλλάξω το κεφάλι μου. για την ακρίβεια, μία συγκεκριμένη περίοδο (για αρκετά χρόνια δηλαδή) έπαιζα και έγραφα μόνο με audiomulch και sony acid pro και audition. μετά σταμάτησα τον υπολογιστή για τα πάντα, και είχα μονο το acid για να γράφω καμιά φωνούλα και κανένα πληκτράκι τσόντα. αλλά γενικά από μακριά, καλύτερα όλα εκτός υπολογιστή. και τώρα που γράφω, ακόμα έτσι είμαι. και σε κάθε περίπτωση, αν κάποιος με ρωτούσε "τι θεωρείς κουλ για έναν λαπτοπά?", θα απαντούσα "pure data ή super collider ή audiomulch".

αλλά, με το που αγόρασα αυτό το γαμημένο το μακ, και έπρεπε να βρώ τρόπο να ηχογραφήσω κάτι, κατάλαβα ότι δεν έπαιζε sony acid pro για μακ! έψαχνα εδώ και 5 μήνες όλα μα όλα τα αντίστοιχα προγράμματα. κατέβαζα τα ντέμο από όλα μα όλα για να τα δοκιμάσω. όλα μα όλα μα όλα. και όλα ήταν εντελώς ανάποδα με ότι είχα συνηθίσει.

χμμμ, για να μην το τραβάω και πολύ, το ableton ούτε καν το δοκίμαζα για το πολύ απλό λόγο ότι το έχουν όλοι και όλα ακούγονται παρόμοια.

το κατέβασα, γαμάει, έχω το τράιαλ, έχει ακριβώς ότι θέλω να κάνω, τα κάνει όλα πανεύκολα, είμαι ευτυχισμένος, το αγοράζω μεθάυριο, τόση χαρά μα τόση χαρά.

πότε?

τους τελευταίους μήνες, για κάποιο λόγο είχα σταματήσει να αγοράζω το wire (το περιοδικό εννοώ). μαλλον επειδή μου στέλναν ένα ωραίο λινκ να το κατεβάσω την βδομάδα που κυκλοφορεί κανονικά, και έτσι δεν το έψαχνα να το πάρω, και ούτως ή άλλως αργούσε.

χθες όμως, καθώς περιφερόμουν χεσμένος από τον πυρετό και το άγχος (μάλλον από το άγχος και τον πυρετό, γιατί τώρα που το κοιτάω όταν βάζεις τον πυρετό μετά το χεσμένος, η μόνη σύνδεση είναι κυριολεκτική) πήγα και αγόρασα το τεύχος του προηγούμενου μήνα και θυμήθηκα και πάλι όλα τα χαρούμενα πράγματα. να διαβάζω μέσα στο δρόμο και να σκουντιέμαι με κόσμο επειδή απλά δεν σηκώνω το βλέμμα μου, να πηγαίνω να τρώω και να έχω το περιοδικό μπροστά μου, να πέφτω για ύπνο και να διαβάζω όλα τα ριβιούζ και μετά να πέφτω για ύπνο, να πηγαίνω στην τουαλέτα και να μην κουβαλάω το λαπτοπ.

σιχαίνομαι τον εαυτό μου που δεν αγόραζα το wire φανατικά. πραγματικά μεγάλος βλάκας. δεν μπορώ με τίποτα να διαβάζω βιβλία σε pdf, στα μάτια μου είναι το πιό παράλογο πράγμα στον κόσμο. αλλά μερικές φορές είναι αναγκαστικό. αλλά και πάλι είναι η μισή χαρά, ίσως και λιγότερη, σίγουρα λιγότερη.

είμαι ακόμα άρρωστος, είμαι ακόμα χεσμένος (από το άγχος και την αγωνία) και επίσης νιώθω ότι η εκτόνωση θα αργήσει να έρθει.

αν έρθει και ποτέ...

φίβερντ

το κακό δεν είναι ότι αρρωσταίνεις το καλοκαίρι. ούτε ότι έχεις πυρετό. ούτε ότι δεν μπορεί να βγει φωνή από το στόμα σου. ούτε ότι παίρνεις μέσα σε μία μέρα όλα τα παυσίπονα/αντιπυρετικά/βιταμίνες που δεν έχεις πάρει όλο το χρόνο.

όχι, δεν είναι εκεί το πρόβλημα.

το πρόβλημα είναι ότι σου κόβεται η όρεξη. και ο συνδυασμός άγχους, πανικού και καμίας διάθεσης για φαγητό είναι τουλάχιστον λυπητερός.

αλλά ίσως και όχι. ίσως όλο αυτό να είναι απλά μία ένδειξη ότι αφού δεν μπορώ να σταματήσω να τρώω, πρέπει να αρρωστήσω για να μπορώ να συγκρατηθώ.

αλλά και από την άλλη, ποιός εγγυάται ότι δεν θα πάω τρέχοντας στο burger king μεθαύριο, την στιγμή ακριβώς που θα έχω αναρρώσει?

κανένας.

υπάρχει ένα επίθετο στο λεξικό. αυτό το επίθετο είναι κοιλιόδουλος.

τα σοκ των ημερων

-είδα αυτή την έκθεση. σκεφτόμουν ότι ήταν αηδιαστικά παράξενα όταν ήμουν εκεί μέσα. όμως ακόμα το σκέφτομαι. με θαυμασμό. σοκ.

-είδα τον aaron dilloway και το c spencer yeh, και έμεινα να τους χαζεύω με τις ώρες. ο dilloway έκοψε κώλους (αφού πρώτα έχωνε τα κόντακτ μικρόφωνα στο στόμα του και έσπαγε τις καρέκλες που καθόταν) και ο yeh ήταν ότι πιό κοντά έχω δει ποτέ σε μουσικό που να με κάνει να αναλογιστώ για τις φυσικές ικανότητες του, σε συνδυασμό με αρρωστημένο innovation. πωπω, ήταν πολύ όμορφα.

-κατάλαβα ότι ο μεγαλύτερος μουσικός, ο μεγαλύτερος όμως, είναι ο eric copeland. και καταλαβαίνω, ή μάλλον προσπαθώ να καταλάβω, γιατί όλοι ακούνε τους δίσκους του αλλά και τους δίσκους των black dice, με 3-4 χρόνια καθυστέρηση. είναι όντως όσο μπροστά χρειάζεται. αν περιμένω να συμβεί ένα θαύμα, το περιμένω από αυτόν. το νέο του 45άρι είναι φωτιά από το υπερπέραν. 5 λεπτά ιδιοφυίας και εξοργιστικής έμπνευσης. τον ζηλεύω και τον φθονώ συγχρόνως, την ίδια στιγμή που κοιτάω την ασχημόφατσα του και τον θαυμάζω και τον ποθώ με έναν τρόπο παράξενο, που με κάνει να θέλω να τον αντιγράψω.

-κενά στην μνήμη, κενά στο κεφάλι. η μισή μου καρδιά είναι στους arpanet, η άλλη μου μισή είναι στους slum village. το μισό μου μυαλό είναι στον paul mccarthy, το άλλο μισό είναι στο σάμπλερ μου. αυτός που προσπάθησε να πεί ότι θέλει κάτι και το διάλεξε, του είπαν τι να διαλέξει ενώ ακόμα προσπαθούσε. με τρομάζουν τα διλλήματα. με τρομάζουν τα αδιέξοδα. με τρομάζει το μέλλον.

-προσπαθώντας να λατρέψω το παρόν μου όμως, προσπαθώ να φοράω όσο πιό πολλά μαύρα ρούχα γίνεται, και συνειδητοποιώ ότι τίποτα δεν μου προσφέρει περισσότερη χαρά από ένα βιβλίο τελικά. και μόνο λογοτεχνία.

-i was dressed for suck!/cess it never comes

--

επίσης!!!!

--

πόση ευτυχία μπορεί να νιώθω όταν ανακαλύπτω νέα μουσική για την οποία δεν είχα ιδέα? πως γίνεται να υπάρχει κόσμος που ακούει τόσα πολλά όμορφα πράγματα? πόσο πολύ αγαπάω αυτούς τους ανθρώπους που ακούνε και ακούνε και ακούνε? τους σέβομαι, και υπάρχω χάρη σε αυτούς.