τα σοκ των ημερων

-είδα αυτή την έκθεση. σκεφτόμουν ότι ήταν αηδιαστικά παράξενα όταν ήμουν εκεί μέσα. όμως ακόμα το σκέφτομαι. με θαυμασμό. σοκ.

-είδα τον aaron dilloway και το c spencer yeh, και έμεινα να τους χαζεύω με τις ώρες. ο dilloway έκοψε κώλους (αφού πρώτα έχωνε τα κόντακτ μικρόφωνα στο στόμα του και έσπαγε τις καρέκλες που καθόταν) και ο yeh ήταν ότι πιό κοντά έχω δει ποτέ σε μουσικό που να με κάνει να αναλογιστώ για τις φυσικές ικανότητες του, σε συνδυασμό με αρρωστημένο innovation. πωπω, ήταν πολύ όμορφα.

-κατάλαβα ότι ο μεγαλύτερος μουσικός, ο μεγαλύτερος όμως, είναι ο eric copeland. και καταλαβαίνω, ή μάλλον προσπαθώ να καταλάβω, γιατί όλοι ακούνε τους δίσκους του αλλά και τους δίσκους των black dice, με 3-4 χρόνια καθυστέρηση. είναι όντως όσο μπροστά χρειάζεται. αν περιμένω να συμβεί ένα θαύμα, το περιμένω από αυτόν. το νέο του 45άρι είναι φωτιά από το υπερπέραν. 5 λεπτά ιδιοφυίας και εξοργιστικής έμπνευσης. τον ζηλεύω και τον φθονώ συγχρόνως, την ίδια στιγμή που κοιτάω την ασχημόφατσα του και τον θαυμάζω και τον ποθώ με έναν τρόπο παράξενο, που με κάνει να θέλω να τον αντιγράψω.

-κενά στην μνήμη, κενά στο κεφάλι. η μισή μου καρδιά είναι στους arpanet, η άλλη μου μισή είναι στους slum village. το μισό μου μυαλό είναι στον paul mccarthy, το άλλο μισό είναι στο σάμπλερ μου. αυτός που προσπάθησε να πεί ότι θέλει κάτι και το διάλεξε, του είπαν τι να διαλέξει ενώ ακόμα προσπαθούσε. με τρομάζουν τα διλλήματα. με τρομάζουν τα αδιέξοδα. με τρομάζει το μέλλον.

-προσπαθώντας να λατρέψω το παρόν μου όμως, προσπαθώ να φοράω όσο πιό πολλά μαύρα ρούχα γίνεται, και συνειδητοποιώ ότι τίποτα δεν μου προσφέρει περισσότερη χαρά από ένα βιβλίο τελικά. και μόνο λογοτεχνία.

-i was dressed for suck!/cess it never comes

--

επίσης!!!!

--

πόση ευτυχία μπορεί να νιώθω όταν ανακαλύπτω νέα μουσική για την οποία δεν είχα ιδέα? πως γίνεται να υπάρχει κόσμος που ακούει τόσα πολλά όμορφα πράγματα? πόσο πολύ αγαπάω αυτούς τους ανθρώπους που ακούνε και ακούνε και ακούνε? τους σέβομαι, και υπάρχω χάρη σε αυτούς.