πότε?

τους τελευταίους μήνες, για κάποιο λόγο είχα σταματήσει να αγοράζω το wire (το περιοδικό εννοώ). μαλλον επειδή μου στέλναν ένα ωραίο λινκ να το κατεβάσω την βδομάδα που κυκλοφορεί κανονικά, και έτσι δεν το έψαχνα να το πάρω, και ούτως ή άλλως αργούσε.

χθες όμως, καθώς περιφερόμουν χεσμένος από τον πυρετό και το άγχος (μάλλον από το άγχος και τον πυρετό, γιατί τώρα που το κοιτάω όταν βάζεις τον πυρετό μετά το χεσμένος, η μόνη σύνδεση είναι κυριολεκτική) πήγα και αγόρασα το τεύχος του προηγούμενου μήνα και θυμήθηκα και πάλι όλα τα χαρούμενα πράγματα. να διαβάζω μέσα στο δρόμο και να σκουντιέμαι με κόσμο επειδή απλά δεν σηκώνω το βλέμμα μου, να πηγαίνω να τρώω και να έχω το περιοδικό μπροστά μου, να πέφτω για ύπνο και να διαβάζω όλα τα ριβιούζ και μετά να πέφτω για ύπνο, να πηγαίνω στην τουαλέτα και να μην κουβαλάω το λαπτοπ.

σιχαίνομαι τον εαυτό μου που δεν αγόραζα το wire φανατικά. πραγματικά μεγάλος βλάκας. δεν μπορώ με τίποτα να διαβάζω βιβλία σε pdf, στα μάτια μου είναι το πιό παράλογο πράγμα στον κόσμο. αλλά μερικές φορές είναι αναγκαστικό. αλλά και πάλι είναι η μισή χαρά, ίσως και λιγότερη, σίγουρα λιγότερη.

είμαι ακόμα άρρωστος, είμαι ακόμα χεσμένος (από το άγχος και την αγωνία) και επίσης νιώθω ότι η εκτόνωση θα αργήσει να έρθει.

αν έρθει και ποτέ...