τέλικα πρέπει να άκουσα μουσική το πολύ κάνα δίωρο
26.4.09
απέναντι από το δημαρχείο/για ώρες
φεύγω για ταξίδι με τον λεωνίδα άυριο.
έγραψα στο κινητό μου τα εξής και μόνο:
- zombies/odessey and oracle
- madvillain/madvillainy
- luomo/vocalcity
- άκης πάνου/τα μεγάλα τραγούδια
- a mountain of one/institute of joy
- cLOUDDEAD/cLOUDDEAD
πλας, δύο τραγούδια που δεν έχουν φύγει από το κινητο μου εδώ και μήνες.
- dean martin/sway
- fleet foxes/mykonos
--
έλσγουερ
--
είδα το synecdoche,new york χθες και έφαγα δυο-τρια κιλά σκατά. για πλάκα.
επίσης στην βέροια πέρασα τέλεια, και ο στράτος ο φίλος μου, είναι ωραίος τύπος τελικά, και με ωραίο σπίτι(πιά).
έγραψα στο κινητό μου τα εξής και μόνο:
- zombies/odessey and oracle
- madvillain/madvillainy
- luomo/vocalcity
- άκης πάνου/τα μεγάλα τραγούδια
- a mountain of one/institute of joy
- cLOUDDEAD/cLOUDDEAD
πλας, δύο τραγούδια που δεν έχουν φύγει από το κινητο μου εδώ και μήνες.
- dean martin/sway
- fleet foxes/mykonos
--
έλσγουερ
--
είδα το synecdoche,new york χθες και έφαγα δυο-τρια κιλά σκατά. για πλάκα.
επίσης στην βέροια πέρασα τέλεια, και ο στράτος ο φίλος μου, είναι ωραίος τύπος τελικά, και με ωραίο σπίτι(πιά).
22.4.09
17.4.09
βέροια για πάσχα
είμαι χαζός γιατί θα φτάσω 27 και ακόμα θα θέλω να έρχομαι το πάσχα στην βέροια, σαν κανένας καθυστερημένος.
άρα το ερώτημα είναι τελικά, χαζός ή καθυστερημένος?
θα διάλεγα το καθυστερημένος, ένι ντέϊ.
είναι τέλεια το πάσχα εδώ, χωρίς κανέναν προφανή λόγο. και τα χριστούγεννα τα λάτρεύω στην βέροια (και όπως και το πάσχα, μου είναι απλά αδιάφορα οπουδήποτε αλλού) και ώρες ώρες αισθάνομαι πως αυτή η υποθάλπουσα εξάρτηση από το σπίτι μου μόνο κακό μπορεί να μου προκαλέσει.
αλλά από την άλλη, τόσο καιρό στην αθήνα δεν έχω καταλάβει χριστό από άνοιξη, αν εξαιρέσεις το ότι μυρίζουν κάνα δυο δέντρα στην πλατεία στην φωκίωνος, αλλά και πάλι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, μπορεί απλά να είναι άθλιο αρωματικό χώρου, από εκείνο που κάνει φστ κάθε ένα τέταρτο (και συνήθως αυτό το ίντερβαλ είναι αρκετό για να τύχει να περνάς από μπροστά του και να σου σκάει στα μούτρα όλος ο καρκίνος). αλλά και πάλι, και κανονική να είναι η μυρωδιά από τα δέντρα, πάλι είναι λίγη. μου θυμίζει μία κουβέντα του γούντι άλεν, που έλεγε ότι του φαίνεται αστείο να ζει σε μία πόλη που το μόνο ανθρωπιστικό της επίτευγμα είναι να μπορείς να στρίβεις δεξιά όταν το φανάρι είναι κόκκινο. (ή κάπως έτσι)
είναι όμως πραγμάτικα παράξενο. έφαγα τόσα χρόνια στον βόλο να σκέφτομαι πόσο πολύ θα ήθελα να κατέβω στην αθήνα, και όταν ήμουν φαντάρος απλά μια μέρα μου την βάρεσε στο κεφάλι και αποφάσισα ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αέρα, ποδηλατάκι και πράσινα.
δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. είναι παράλογο.
--
έλσγουερ
--
χθες ήμουν θεσσαλονίκη με τον στράτο και ήταν τέλεια γιατί είδα και τον σίμο. επίσης το πιο τέλειο ήταν ότι έκανα και την απόλυτη διαδρομή με τρένο (που διαρκεί μία ώρα && όταν είναι απρίλιος) και είναι η βέροια-θεσσαλονίκη. άκουσα γκάνταλφ και πλάστικμαν και φρόντισα να κοιμηθώ μετά το άδενδρο. κανείς δεν θέλει να έχει ανοιχτά μάτια εκείνες τις στιγμές που το τρένο περνάει από τον σταθμό της σίνδου. εκτός από αυτούς που κατεβαίνουν εκεί μάλλον.
χμμμ.
είναι όντως τελικά ο απρίλης ο πιο όμορφος μήνας του χρόνου, με διαφορά, και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο πιό όμορφος τσίζι τίτλος για μπάντα είναι (και θα είναι και για πάντα λογικά) το last days of april. (όχι, δεν έχω ακούσει ούτε ένα τραγούδι, δεν θα το έκανα ποτέ αυτό στον εαυτό μου)
από την θεσσαλονίκη βρήκα και αγόρασα την έκδοση του '55 του goldberg variations του bach με τον glenn gould καθώς επίσης και ένα σιντί με ένα έργο του Messiaen, το οποίο έχει και αυτό την μικρή του ιστορία:
διαβάζω ένα βιβλίο με κείμενα του ξενάκη αυτές τις μέρες, και στην αρχή λέει για το πόσο λάτρευε τον μεσιάν και πόσο πρωτοπόρος ήταν και έλεγε για ένα έργο του για πιάνο που ήταν πραγματικό επίτευγμα σειραϊκής μουσικής, και πως όλοι το αντιγράφανε τότε, και διάφορα άλλα τέτοια πομπώδη. από αυτά που σε κάνουν να τρέχεις να αγοράζεις δίσκους. αλλά δεν είχα το βιβλίο μαζί μου στην θεσσαλονίκη και δεν θυμόμουν τον τίτλο του έργου. και έτσι εκεί που κοιτούσα τα σιντί του μεσιάν, απλά πήρα ένα το οποίο φανταζόμουν ότι θα είναι αυτό που διάβασα.
τελικά γύρισα στην βέροια και άνοιξα το βιβλίο και απλά ο ξενάκης έλεγε για ένα άλλο.
δεν ξέρω αν θα βάλω να ακούσω το σιντί που αγόρασα. τουλάχιστον όχι σήμερα ή αύριο.
τελικά, χαζός ή (απλά) καθυστερημένος?
άρα το ερώτημα είναι τελικά, χαζός ή καθυστερημένος?
θα διάλεγα το καθυστερημένος, ένι ντέϊ.
είναι τέλεια το πάσχα εδώ, χωρίς κανέναν προφανή λόγο. και τα χριστούγεννα τα λάτρεύω στην βέροια (και όπως και το πάσχα, μου είναι απλά αδιάφορα οπουδήποτε αλλού) και ώρες ώρες αισθάνομαι πως αυτή η υποθάλπουσα εξάρτηση από το σπίτι μου μόνο κακό μπορεί να μου προκαλέσει.
αλλά από την άλλη, τόσο καιρό στην αθήνα δεν έχω καταλάβει χριστό από άνοιξη, αν εξαιρέσεις το ότι μυρίζουν κάνα δυο δέντρα στην πλατεία στην φωκίωνος, αλλά και πάλι δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, μπορεί απλά να είναι άθλιο αρωματικό χώρου, από εκείνο που κάνει φστ κάθε ένα τέταρτο (και συνήθως αυτό το ίντερβαλ είναι αρκετό για να τύχει να περνάς από μπροστά του και να σου σκάει στα μούτρα όλος ο καρκίνος). αλλά και πάλι, και κανονική να είναι η μυρωδιά από τα δέντρα, πάλι είναι λίγη. μου θυμίζει μία κουβέντα του γούντι άλεν, που έλεγε ότι του φαίνεται αστείο να ζει σε μία πόλη που το μόνο ανθρωπιστικό της επίτευγμα είναι να μπορείς να στρίβεις δεξιά όταν το φανάρι είναι κόκκινο. (ή κάπως έτσι)
είναι όμως πραγμάτικα παράξενο. έφαγα τόσα χρόνια στον βόλο να σκέφτομαι πόσο πολύ θα ήθελα να κατέβω στην αθήνα, και όταν ήμουν φαντάρος απλά μια μέρα μου την βάρεσε στο κεφάλι και αποφάσισα ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αέρα, ποδηλατάκι και πράσινα.
δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. είναι παράλογο.
--
έλσγουερ
--
χθες ήμουν θεσσαλονίκη με τον στράτο και ήταν τέλεια γιατί είδα και τον σίμο. επίσης το πιο τέλειο ήταν ότι έκανα και την απόλυτη διαδρομή με τρένο (που διαρκεί μία ώρα && όταν είναι απρίλιος) και είναι η βέροια-θεσσαλονίκη. άκουσα γκάνταλφ και πλάστικμαν και φρόντισα να κοιμηθώ μετά το άδενδρο. κανείς δεν θέλει να έχει ανοιχτά μάτια εκείνες τις στιγμές που το τρένο περνάει από τον σταθμό της σίνδου. εκτός από αυτούς που κατεβαίνουν εκεί μάλλον.
χμμμ.
είναι όντως τελικά ο απρίλης ο πιο όμορφος μήνας του χρόνου, με διαφορά, και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ο πιό όμορφος τσίζι τίτλος για μπάντα είναι (και θα είναι και για πάντα λογικά) το last days of april. (όχι, δεν έχω ακούσει ούτε ένα τραγούδι, δεν θα το έκανα ποτέ αυτό στον εαυτό μου)
από την θεσσαλονίκη βρήκα και αγόρασα την έκδοση του '55 του goldberg variations του bach με τον glenn gould καθώς επίσης και ένα σιντί με ένα έργο του Messiaen, το οποίο έχει και αυτό την μικρή του ιστορία:
διαβάζω ένα βιβλίο με κείμενα του ξενάκη αυτές τις μέρες, και στην αρχή λέει για το πόσο λάτρευε τον μεσιάν και πόσο πρωτοπόρος ήταν και έλεγε για ένα έργο του για πιάνο που ήταν πραγματικό επίτευγμα σειραϊκής μουσικής, και πως όλοι το αντιγράφανε τότε, και διάφορα άλλα τέτοια πομπώδη. από αυτά που σε κάνουν να τρέχεις να αγοράζεις δίσκους. αλλά δεν είχα το βιβλίο μαζί μου στην θεσσαλονίκη και δεν θυμόμουν τον τίτλο του έργου. και έτσι εκεί που κοιτούσα τα σιντί του μεσιάν, απλά πήρα ένα το οποίο φανταζόμουν ότι θα είναι αυτό που διάβασα.
τελικά γύρισα στην βέροια και άνοιξα το βιβλίο και απλά ο ξενάκης έλεγε για ένα άλλο.
δεν ξέρω αν θα βάλω να ακούσω το σιντί που αγόρασα. τουλάχιστον όχι σήμερα ή αύριο.
τελικά, χαζός ή (απλά) καθυστερημένος?
12.4.09
κώστας "μπριτ" χαλιώτης = <3
σήμερα στεκόμουν τόσο πολύ όρθιος όλη μέρα που το αριστερό μου πόδι υπέφερε. το αριστερό μου πέλμα. και πάλι φορούσα τα ασίκς μου. φαγώνονται στην φτέρνα σιγά σιγά. και τα προηγούμενα ασίκς μου το ίδιο πάθανε. αλλά αλήθεια, δεν έχω φορέσει πιό πολύ παπούτσια στη ζωή μου από εκείνα τα ασίκς. και το πραγμάτικα τέλειο είναι ότι ήταν πολύ ελαφριά και μπορούσα και τα κουβαλούσα πάντα μαζί μου. θυμάμαι τα φορούσα κάθε φορά που κατέβαινα στην αθήνα αυθημερόν από τον βόλο για να δω καμιά συναυλία.
τότε είχα δει τους σίγκουρ ρος και ήταν ωραία συναυλία. ήταν 2003. δεν ήταν τέλεια, αλλά ήταν σίγουρα ωραία. με τον θηβαίο είχαμε κατέβει, ίσα ίσα για το λάϊβ. αλλά αυτό που μου έχει μείνει περισσότερο από το ταξίδι είναι ότι στο αμάξι που κατεβαίναμε ακούγαμε το geogaddi των boards of canada σε κασέτα και έτσι όπως με βάραγε ο ήλιος στο πίσω κάθισμα και ίδρωνα και με έπαιρνε ο ύπνος και ξύπναγα ακόμα πιο ιδρωμένος και διψασμένος, το τζεογκάντι ακουγόταν απλά ΤΕΛΕΙΟ. τίποτα λιγότερο. ΤΕΛΕΙΟ. σαν να έλιωσε ο ήλιος την ταινία.
το κακό είναι ότι όταν το αγόρασα, χεσμένος από την χαρά μου ήταν πολύ πιο μέτριο απ' ότι το φανταζόμουν.
έπρεπε να το έγραφα κατευθείαν σε κασέτα και να περίμενα να καλοκαιριάσει.
χμμμ.
τελικά όντως το σημαντικότερο κριτήριο για το αν θα λατρέψεις εν τέλει ένα δίσκο ή όχι, είναι το κόντεξτ μέσα στο οποίο τον έχεις τοποθετήσει, από την πρώτη στιγμή.
οκ.
λίγο πιό κλισέ και μετά μου αξίζει να πεθάνω.
τότε είχα δει τους σίγκουρ ρος και ήταν ωραία συναυλία. ήταν 2003. δεν ήταν τέλεια, αλλά ήταν σίγουρα ωραία. με τον θηβαίο είχαμε κατέβει, ίσα ίσα για το λάϊβ. αλλά αυτό που μου έχει μείνει περισσότερο από το ταξίδι είναι ότι στο αμάξι που κατεβαίναμε ακούγαμε το geogaddi των boards of canada σε κασέτα και έτσι όπως με βάραγε ο ήλιος στο πίσω κάθισμα και ίδρωνα και με έπαιρνε ο ύπνος και ξύπναγα ακόμα πιο ιδρωμένος και διψασμένος, το τζεογκάντι ακουγόταν απλά ΤΕΛΕΙΟ. τίποτα λιγότερο. ΤΕΛΕΙΟ. σαν να έλιωσε ο ήλιος την ταινία.
το κακό είναι ότι όταν το αγόρασα, χεσμένος από την χαρά μου ήταν πολύ πιο μέτριο απ' ότι το φανταζόμουν.
έπρεπε να το έγραφα κατευθείαν σε κασέτα και να περίμενα να καλοκαιριάσει.
χμμμ.
τελικά όντως το σημαντικότερο κριτήριο για το αν θα λατρέψεις εν τέλει ένα δίσκο ή όχι, είναι το κόντεξτ μέσα στο οποίο τον έχεις τοποθετήσει, από την πρώτη στιγμή.
οκ.
λίγο πιό κλισέ και μετά μου αξίζει να πεθάνω.
11.4.09
η ζωή μου στην αθήνα
σαν να γεμίζω το πορτ μπαγκάζ με πράγματα και να το γεμίζω και να το γεμίζω και στο τέλος να μένει λίγος χώρος αλλά και μία βαλίτσα ακόμα που είναι λίγο μεγαλύτερη από τον χώρο που έμεινε.
και μετά αδειάζω όλο το πορτ μπαγκάζ και ξαναξεκινάω να το γεμίζω.
και μετά αδειάζω όλο το πορτ μπαγκάζ και ξαναξεκινάω να το γεμίζω.
10.4.09
7.4.09
μειονεκτικά
όλοι μου οι φίλοι είναι σούπερ ήρωες, και ο καθένας από αυτούς κουβαλάει τουλάχιστον μία απίθανη υπερδύναμη.
εγω πάλι όχι.
(εκτός και αν θεωρήσω υπερδύναμη το ότι μπορώ και ξεχωρίζω το πρωινό από το βραδινό. αλλά και πάλι, καμιά φορά μπερδεύομαι)
εγω πάλι όχι.
(εκτός και αν θεωρήσω υπερδύναμη το ότι μπορώ και ξεχωρίζω το πρωινό από το βραδινό. αλλά και πάλι, καμιά φορά μπερδεύομαι)
6.4.09
πήρα σιντί
την τέταρτη συμφωνία του μάλερ.
το έλεγε ο γούντι άλεν στον εβριουαν σέϊζ άϊ λαβ γιου.
όχι, δεν έχω δική μου άποψη.
ούτε καν.
το έλεγε ο γούντι άλεν στον εβριουαν σέϊζ άϊ λαβ γιου.
όχι, δεν έχω δική μου άποψη.
ούτε καν.
5.4.09
γιατί κοιμάσαι πολλές φορές με το σάμπλερ σου δίπλα στο κρεβάτι?
το μαντβιλένι άργησα πάρα πολύ να το ακούσω σε σχέση με το πότε κυκλοφόρησε. το αστείο είναι ότι μέσα σε διάστημα τριών μηνών άκουσα για πρώτη φορά και τους τρεις αγαπημένους μου δίσκους της δεκαετίας μαζί (μαντβιλένι, ντόνατς, ιλινόϊζ).
τα χριστούγεννα του 2005. έφαγα τόσα πολλά σκατά με τους μαντβίλεν εκείνες τις μέρες. όταν πρωτοαγόρασα το σιντί δεν μου είχε κάτσει και τόσο καλά. μου ακουγόταν αρκετά ωμό, πολύ πρόχειρο, και δεν μπορούσα με τίποτα να κάνω φόκους στα σάμπλς. κάτι δεν μου καθόταν καλά. αλλά σιγά σιγά, όπως παθαίνω με όλους τους δίσκους που υπερλατρεύω, μου τα έσκασε ΠΟΛΥ άσχημα. μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είναι ανάμεσα στα 2-3 σιντί που έχω ακούσει πιο πολύ στη ζωή μου, με μεγάλη διαφορά από τα άλλα δύο (ή από το άλλο ένα, αν η επιλογή ήταν το 2 και όχι το 3)
λόγω του μάντλιμπ, αποφάσισα να αγοράσω το σαμπλερ μου. ήθελα να πάρω το boss sp-303, γιατί είχα δει και τον φορτέτ να παίζει με τρία από δαύτα, και τα εμπισί παραήταν ακριβά τότε.
πάντα είχα κόλλημα με το σάμπλερ σαν έννοια. θυμάμαι όταν ήμουν παιδάκι και δεν ένιωθα, νόμιζα ότι αν αγόραζα ένα σαμπλερ θα μπορούσα να ξεχωριζώ τα ντραμς από τις κιθάρες στα τραγούδια και να κάνω τις δικές μου ακαπελα εκτελέσεις.
τόσο χαζός.
κατάλαβα τι είναι σαμπλερ όταν έφαγα το σκάλωμα με τον ντίτζει σάντοου, το πολς μπουτίκ των μπίστι μπόϊς, μα κυρίως με το ιτ τέϊκς ε νέϊσον οφ μίλιονς. αυτό κι αν ήταν σοκ. τότε άρχισα να νιώθω σιγά σιγά σιγά.
όταν άρχισα να παίζω στο πισί και να χαίρομαι, έκοβα σημεία από κομμάτια και έκανα δυο τρεις αηδίες, αλλά επειδή ήταν πισι και όχι σάμπλερ που το παίρνεις δίπλα σου στο μπαλκόνι και κάθεσαι, όλα μου βγαίναν πολυ δήθεν. και σιχαινόμουν τον εαυτό μου για αυτό. άκουγα τόσο πολύ φορ τετ και πίστευα ότι αν ένα μπρέϊκ με ντραμς δεν έχει κοπεί σε 64 στεπς δεν έχει νόημα.
ναι, τόσο χαζός.
μέχρι που άκουσα το μαντβιλένι. μέχρι που έπεσα με τα μούτρα μέσα στο μανβιλένι, και άκουγα το ΠΟΣΟ κακά ήταν κομένες οι λούπες, και πόσο πολύ αρρώσταινα που το άκουγα. τότε κατάλαβα ότι σημασία δεν έχουν τα σκιλζ, αλλά απλά το πόσο όρεξη έχεις να ακούσεις μουσικούλα και να κλέψεις, αλλά κυρίως το ΠΩΣ θα την κλεψεις και πως θα κόψεις το σαμπλ. (μετά άκουσα λίγο περισσότερο ντίλα και κατάλαβα ότι υπάρχουν και άδερ θίνγκς ινβόλβντ αζ γουέλ. αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση)
έτσι, αφού το 303 έβγαινε σε απόσυρση, αποφάσισα να πάρω το roland sp 404. ήταν πολύ άσχημο εμφανισιακά, αλλά δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. συνέφερε πολύ περισσότερο, και με την τόση χαρά που είχα από την πρώτη μου διαφήμιση αποφάσισα να το πάρω, χωρις να χρειαστεί να ψάχνω σε ιμπέϊ και αηδίες. και το σημαντικότερο άσετ του? έπαιρνε και μπαταρίες.
ήταν ιούλιος του 2006. ήρθε στο σπίτι μου στο βόλο και ήταν σαν να μαθαίνω να περπατάω απο την αρχή. σταδιακά σταμάτησα να χρησιμοποιώ το γαμοπισί για την μουσική μου. το μόνο που ήθελα ήταν το σάμπλερ μου και ακουστικά. και ώρες χαράς και διασκέδασης και παιχνιδιού. η αγορά του 404 είναι η σημαντικότερη στιγμή στην μουσική ζωή μου. το σημείο μηδέν. δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ακραίο από αυτό. αλήθεια. έχω φάει πιο πολύ χρόνο πάνω του παρά σε οποιοδήποτε άλλο όργανο έχει πέσει στα χέρια μου. έχω κάτσει μέρες ατελείωτες στην βέροια να περνάω και να ξαναπερνάω την δισκοθήκη του πατέρα μου και να βάζω κάτι λούπες των 3 δευτερολέπτων στο ριπίτ για 7 ώρες. γιατί πάντα ψοφούσα για τις αυτιστικές επαναλήψεις. τώρα τις είχα στα δάχτυλα μου. κυριολεκτικά. έρωτας. ακουστικά μέσα στο λεωφορείο και σίντι πλέϊερ με τζαζ δίσκους και κλέψιμο. ανελέητο σάμπλινγκ. ο εαυτός μου του 1996 θα ήταν σίγουρα χαρούμενος για μένα.
τώρα που το σκέφτομαι, όντως αυτή ακριβώς η φωτογραφία του μάντλιμπ στο ξενοδοχείο του στη βραζιλία, θα μπορούσε να περιγράψει όλα τα παραπάνω χωρίς καν να ανοίξω το γεμάτο κλισέ στόμα μου.
αν με ρωτούσαν, τι θα προτιμούσες, να σβηστεί από το κεφάλι σου ότι μουσική έχεις ακούσει εδώ και 23 χρόνια, ή να σβηστεί αυτή η φωτογραφία από τις αναμνήσεις σου, είμαι σίγουρος ότι θα προτιμούσα να εξαφανιστούν όλα τα μουσικά από το κεφάλι μου.
θα τα ξαναβρώ όλα από την αρχή με αυτό.
για πάντα για πάντα για πάντα για πάντα για πάντα για πάντα για πάντα
τα χριστούγεννα του 2005. έφαγα τόσα πολλά σκατά με τους μαντβίλεν εκείνες τις μέρες. όταν πρωτοαγόρασα το σιντί δεν μου είχε κάτσει και τόσο καλά. μου ακουγόταν αρκετά ωμό, πολύ πρόχειρο, και δεν μπορούσα με τίποτα να κάνω φόκους στα σάμπλς. κάτι δεν μου καθόταν καλά. αλλά σιγά σιγά, όπως παθαίνω με όλους τους δίσκους που υπερλατρεύω, μου τα έσκασε ΠΟΛΥ άσχημα. μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι είναι ανάμεσα στα 2-3 σιντί που έχω ακούσει πιο πολύ στη ζωή μου, με μεγάλη διαφορά από τα άλλα δύο (ή από το άλλο ένα, αν η επιλογή ήταν το 2 και όχι το 3)
λόγω του μάντλιμπ, αποφάσισα να αγοράσω το σαμπλερ μου. ήθελα να πάρω το boss sp-303, γιατί είχα δει και τον φορτέτ να παίζει με τρία από δαύτα, και τα εμπισί παραήταν ακριβά τότε.
πάντα είχα κόλλημα με το σάμπλερ σαν έννοια. θυμάμαι όταν ήμουν παιδάκι και δεν ένιωθα, νόμιζα ότι αν αγόραζα ένα σαμπλερ θα μπορούσα να ξεχωριζώ τα ντραμς από τις κιθάρες στα τραγούδια και να κάνω τις δικές μου ακαπελα εκτελέσεις.
τόσο χαζός.
κατάλαβα τι είναι σαμπλερ όταν έφαγα το σκάλωμα με τον ντίτζει σάντοου, το πολς μπουτίκ των μπίστι μπόϊς, μα κυρίως με το ιτ τέϊκς ε νέϊσον οφ μίλιονς. αυτό κι αν ήταν σοκ. τότε άρχισα να νιώθω σιγά σιγά σιγά.
όταν άρχισα να παίζω στο πισί και να χαίρομαι, έκοβα σημεία από κομμάτια και έκανα δυο τρεις αηδίες, αλλά επειδή ήταν πισι και όχι σάμπλερ που το παίρνεις δίπλα σου στο μπαλκόνι και κάθεσαι, όλα μου βγαίναν πολυ δήθεν. και σιχαινόμουν τον εαυτό μου για αυτό. άκουγα τόσο πολύ φορ τετ και πίστευα ότι αν ένα μπρέϊκ με ντραμς δεν έχει κοπεί σε 64 στεπς δεν έχει νόημα.
ναι, τόσο χαζός.
μέχρι που άκουσα το μαντβιλένι. μέχρι που έπεσα με τα μούτρα μέσα στο μανβιλένι, και άκουγα το ΠΟΣΟ κακά ήταν κομένες οι λούπες, και πόσο πολύ αρρώσταινα που το άκουγα. τότε κατάλαβα ότι σημασία δεν έχουν τα σκιλζ, αλλά απλά το πόσο όρεξη έχεις να ακούσεις μουσικούλα και να κλέψεις, αλλά κυρίως το ΠΩΣ θα την κλεψεις και πως θα κόψεις το σαμπλ. (μετά άκουσα λίγο περισσότερο ντίλα και κατάλαβα ότι υπάρχουν και άδερ θίνγκς ινβόλβντ αζ γουέλ. αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση)
έτσι, αφού το 303 έβγαινε σε απόσυρση, αποφάσισα να πάρω το roland sp 404. ήταν πολύ άσχημο εμφανισιακά, αλλά δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. συνέφερε πολύ περισσότερο, και με την τόση χαρά που είχα από την πρώτη μου διαφήμιση αποφάσισα να το πάρω, χωρις να χρειαστεί να ψάχνω σε ιμπέϊ και αηδίες. και το σημαντικότερο άσετ του? έπαιρνε και μπαταρίες.
ήταν ιούλιος του 2006. ήρθε στο σπίτι μου στο βόλο και ήταν σαν να μαθαίνω να περπατάω απο την αρχή. σταδιακά σταμάτησα να χρησιμοποιώ το γαμοπισί για την μουσική μου. το μόνο που ήθελα ήταν το σάμπλερ μου και ακουστικά. και ώρες χαράς και διασκέδασης και παιχνιδιού. η αγορά του 404 είναι η σημαντικότερη στιγμή στην μουσική ζωή μου. το σημείο μηδέν. δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο ακραίο από αυτό. αλήθεια. έχω φάει πιο πολύ χρόνο πάνω του παρά σε οποιοδήποτε άλλο όργανο έχει πέσει στα χέρια μου. έχω κάτσει μέρες ατελείωτες στην βέροια να περνάω και να ξαναπερνάω την δισκοθήκη του πατέρα μου και να βάζω κάτι λούπες των 3 δευτερολέπτων στο ριπίτ για 7 ώρες. γιατί πάντα ψοφούσα για τις αυτιστικές επαναλήψεις. τώρα τις είχα στα δάχτυλα μου. κυριολεκτικά. έρωτας. ακουστικά μέσα στο λεωφορείο και σίντι πλέϊερ με τζαζ δίσκους και κλέψιμο. ανελέητο σάμπλινγκ. ο εαυτός μου του 1996 θα ήταν σίγουρα χαρούμενος για μένα.
τώρα που το σκέφτομαι, όντως αυτή ακριβώς η φωτογραφία του μάντλιμπ στο ξενοδοχείο του στη βραζιλία, θα μπορούσε να περιγράψει όλα τα παραπάνω χωρίς καν να ανοίξω το γεμάτο κλισέ στόμα μου.
αν με ρωτούσαν, τι θα προτιμούσες, να σβηστεί από το κεφάλι σου ότι μουσική έχεις ακούσει εδώ και 23 χρόνια, ή να σβηστεί αυτή η φωτογραφία από τις αναμνήσεις σου, είμαι σίγουρος ότι θα προτιμούσα να εξαφανιστούν όλα τα μουσικά από το κεφάλι μου.
θα τα ξαναβρώ όλα από την αρχή με αυτό.
για πάντα για πάντα για πάντα για πάντα για πάντα για πάντα για πάντα
3.4.09
μάντλιμπ σεντ σο
Q: So that's all you need: Your tiny little sampler, a cheep turntable and a stereo system?
A: Yeah, some records. That's where Hip-Hop is from anyway: Records and sampling. That's what I do, you know what I'm sayin'?
οράϊτ!
σκρου γιου γκάϊζ, αμ γκόϊν χόουμ...
A: Yeah, some records. That's where Hip-Hop is from anyway: Records and sampling. That's what I do, you know what I'm sayin'?
οράϊτ!
σκρου γιου γκάϊζ, αμ γκόϊν χόουμ...
φερστ θινγκς φερστ
παλιά είχα ένα συγκρότημα και παίζαμε ντραμς και μπάσο μόνο και γράφαμε διάφορα τραγούδια. κάναμε πρόβες για 45 λεπτά αλλά στα λάϊβ, παίζαμε τα ίδια τραγούδια σε 25 λεπτά. ήταν ωραίες εποχές. φορούσα και μπλούζα ντέϊσαϊντ.
μετά ο ντράμερ ξενέρωσε και έμεινα μόνος. με είχε πιάσει κατάθλιψη, και σιγά σιγά ξεκίνησα να γράφω. απλά είχα μάθει να τελειώνω με άλλον τα τραγούδια. δεν μπορούσα μόνος. (σε αντίθεση με άλλα πράγματα που δεν έχω και τόσο πρόβλημα)
μαζεύτηκαν κάποια από αυτά, και λόγω κάποιας πολύ ιδιαίτερης συγκυρίας, πήρα το θάρρος να τα στείλω στο synch, μπας και παίξω.
τον δεκέμβριο του 2006.
το ντέμο ήταν αυτό εδώ ακριβώς, και στην ουσία αντιπροσωπεύει όλη την μέτα-ginger και προ-λάρυγγας περίοδο.
επίσης, μου άρεσε πολύ και το the chocolate grinder σαν όνομα.
αλλά παραήταν σοβαρό.
μετά ο ντράμερ ξενέρωσε και έμεινα μόνος. με είχε πιάσει κατάθλιψη, και σιγά σιγά ξεκίνησα να γράφω. απλά είχα μάθει να τελειώνω με άλλον τα τραγούδια. δεν μπορούσα μόνος. (σε αντίθεση με άλλα πράγματα που δεν έχω και τόσο πρόβλημα)
μαζεύτηκαν κάποια από αυτά, και λόγω κάποιας πολύ ιδιαίτερης συγκυρίας, πήρα το θάρρος να τα στείλω στο synch, μπας και παίξω.
τον δεκέμβριο του 2006.
το ντέμο ήταν αυτό εδώ ακριβώς, και στην ουσία αντιπροσωπεύει όλη την μέτα-ginger και προ-λάρυγγας περίοδο.
επίσης, μου άρεσε πολύ και το the chocolate grinder σαν όνομα.
αλλά παραήταν σοβαρό.
2.4.09
1.4.09
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)