δεν είναι ότι το κάνω επίτηδες, δεν είναι ότι ξυπνάω ένα πρωί και το παίρνω απόφαση, παρόλο που αυτό θα ήθελα, να ξύπναγα τα πρωινά και να έπαιρνα αποφάσεις, θα φτάσει μια στιγμή που θα ξυπνάω το πρωί και θα παίρνω αποφάσεις? θα φτάσει στ'αλήθεια μία στιγμή που αυτό που είναι κρυμμένο θα εκδηλωθεί σαν κάτι άλλο από αυτό που εκδηλώνεται όλα αυτά τα 42 χρόνια? και πόσο υπεύθυνος είμαι για αυτό? και πόσο οφείλω να είμαι υπεύθυνος? είναι σαν τον συνεχή ήχο ενός κουνουπιού στο αυτί σου που ποτέ δεν πραγματώνεται σε ένα πραγματικό κουνούπι. χαίρεσαι, φτάνει να σιγουρευτείς ότι αυτή είναι η συνθήκη. αλλά πρέπει να σε ενημερώσει κάποιος? μπορείς να σιγουρευτείς μόνος σου? ή πάντα πρέπει ένα χέρι να σε πάρει και να σου πει "όχι δεν υπάρχει κουνούπι παρά μόνο ο θόρυβος". άρα τι θες, παρά μόνο να ακούς "σε αυτό που συμβαίνει δεν είσαι μόνος, είμαστε μαζί". δεν είσαι μόνος.
το ξέρω ότι υπάρχει ετερογευσία, άρα υπάρχει άραγε το αντίστοιχο και για τους ήχους? ο σακς λογικά θα το ανέφερε στο μουζικοφίλια, μάλλον πρέπει να το διαβάσω, το χάρισα στον φέλιξ όταν έφυγα από την βαρκελώνη, τον μακρινό πια μάϊο του 2010. μαζί με το computer music tutorial του curtis roads (ηλίθιος) και το infinite jest (οχι και τοσο ηλίθιος, γιατί το ξαναβρήκα, άρα μάλλον ακόμα πιό ηλίθιος, γιατί το αγόρασα δύο φορές). τουλάχιστον το computer music tutorial και το musicophilia δεν τα ξαναγόρασα άλλα δεν πραγματώθηκε η απώλεια, παρα μόνο το potential της απώλειας, δηλαδή στεναχωριέμαι μόνο τώρα που το θυμήθηκα.
πόσα κουνούπια πια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου