ενδιάμεσα

ξεκινάς να περπατάς στην ζέστη και στην πορεία το μετανιώνεις, ίσως και χίλιες φορές. είναι σίγουρο πως όλες οι αποφάσεις, κάτω από τετοιες συνθήκες, θα ειναι αν όχι εκατό τοις εκατό λάθος, σίγουρα πολύ πολύ πολύ λάθος, σε καποια σημεία, ή ακόμα χειρότερα, λίγο λάθος σε όλα τα πιθανά σημεία. αλλά παρ'όλ'αυτά, συνεχίζεις να περπατάς στην ζέστη, γιατί στο κάτω κάτω, υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου, και αναγκαστικά ξεκινάς να τα απαριθμείς ενώ τα σκέφτεσαι (ή ακόμα και ανάποδα). σκέφτεσαι, ότι ίσως να ήταν χειρότερο να κάθεσαι ακίνητος σε αυτή τη ζέστη, σκέφτεσαι ότι υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι που ειναι αναγκασμένοι να δουλεύουν κάτω από αυτή τη ζέστη, και έτσι δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσεις να απαριθμείς, πόσω μάλλον να σκέφτεσαι. απλώς συνεχίζεις να περπατάς. αλλά το ξέρεις ότι είναι λάθος, το ξέρεις καθώς νιώθεις τα πόδια σου να ακουμπάνε το ένα το άλλο, καθώς και τα δύο χέρια ξεκινάνε να ιδρώνουν συγχρόνως, πάντα σε σημεία που δεν πίστευες ότι μπορεί να υπάρχει ιδρώτας, ούτε καν πόροι που θα μπορούσανε να βγάλουνε ιδρώτα, αλλά μετά ξαναθυμάσαι ότι όλο σου το σώμα είναι γεμάτο τρύπες και χαραμάδες, και προσπαθείς να αποφύγεις τα κλισέ, συνεχίζεις να περπάτας και σκέφτεσαι ότι σίγουρα θα ήταν χειρότερο να είσαι ένας ανθρωπος με συγκαταβατικό τόνο προς όλους τους άλλους ανθρώπους και προς όλες τις πιθανές καταστάσεις, γιατί καθε φορά η ευθύνη με έναν μαγικό τρόπο θα μετακυλιόταν προς τα κάπου αλλού, και όχι στην γαμημένη δικιά σου απόφαση να βγεις και να περπατήσεις κάτω από αυτή την ζέστη. επίσης, δεν ξερεις αν η σωστή έκφραση είναι μέσα στην ζέστη ή κατω από την ζέστη, αλλά η εικόνα μίας τεράστιας λάμπας που εκπέμπει ανυπολόγιστα ποσά υπέρογκης θερμότητας πάνω από το κεφάλι σου, για κάποιο λόγο σε καθησυχάζει, γιατί όπως όλα τα πράγματα που έρχονται από πάνω σου, ή μαλλον σε κοιτάνε από πάνω, όλα όλα όλα, έχουν να κάνουν με φοβερά βολικά αρχέτυπα μετακύλησης της ευθύνης σε κάτι αφηρημένο και μάκρινο, έτσι όλοι είναι χαρούμενοι, και απλώς σταματάς να σκέφτεσαι και κοιτάς τα πόδια σου να μπαίνουν σε σειρά το ένα μπροστά και πίσω από το άλλο, μέχρι που φτάνουν σε πλάγια παράταξη, και τότε καταλαβαίνεις ότι όλα ήταν πάλι ένα τεράστιο τεράστιο τεράστιο λάθος, άλλη μια αποτυχία.