όλες οι γωνίες

ναι, αλλά σταλήθεια, δοκίμασες ποτέ να τους μιλήσεις? δοκίμασες να ρωτήσεις ποιά είναι η θέση τους σε αυτό το συγκεκριμένο θέμα? το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς, κανένας, δεν ενδιαφέρεται για κανέναν άλλον, εκτός κι αν είναι ενα πλιμπ μέσα στην αιωνιότητα, σαν να είναι μισή σταγόνα από ένα υγρό που έχει κολλήσει στην μπλούζα σου αλλά δεν ξέρεις τι υγρό είναι αυτό, και νιώθεις ότι μπορείς να καταλάβεις από το χρώμα, και σκέφτεσαι "οχι, δεν θα βάλω την γλώσσα μου για να καταλάβω", και το μυρίζεις, και δεν καταλαβαίνεις, γιατί σταλήθεια είναι ότι πιο δύσκολο να καταλάβεις, και στο τέλος βγάζεις μισό εκατοστό της γλώσσας σου από το στόμα, σαν να πιστεύεις ότι όσο λιγότερο τόσο μικρότερο το πιθανό κακό, αλλά δεν έχει καμία σημασία, γιατί πάλι δεν καταλαβαίνεις, και όλοι κάνουν το ίδιο πράγμα συγχρόνως, όλοι οι άνθρωποι συγχρόνως το ίδιο, προσπαθούν να καταλάβουν την ουσία μέσω εξωτερικών κριτηρίων, που είναι τόσο διφορούμενα και εκτός πραγματικότητας, που το μόνο που μένει στο τέλος είναι μια εκθετικά αυξημένη πολυπλοκότητα, σαν να προσπαθούν χιλιαδες άνθρωποι, διαφορετικοί από τους πάραπάνω εννοείται, όλοι με καμμένες καρβουνιασμένες γλώσσες, να καταλάβουν τι έχει μέσα στο φαγητό που μόλις βάλανε στο στόμα τους, σαν να έχει κάποιο νόημα, σαν να προσπαθούν να βρουν κάποιο νόημα στα μερικά δευτερόλεπτα που θα μείνει το φαγητό μεσα στο στόμα πριν να αρχίσει βασανιστικά να κατεβαίνει στον ισοφάγο, και ποτέ δεν αλλάζει τίποτα, μόνο αν κάποιος κατάφερνε να έβλεπε σταληθεια πως λειτουργουν συγχρονισμένα όλοι οι ισοφάγοι μαζί, και τους έφτιαχνε μία ωραία γωνία για να τους κοιτάει, αλλά ακόμα και τότε, σαν μέρος πάντα της αυξημένης πολυπλοκότητας, οι μισοι που θα τους κοιτούσαν πάλι δεν θα ήταν σίγουροι. όπως κανένας δεν υπήρξε ποτέ σίγουρος, ποτέ σίγουρος για τίποτα απολύτως, ποτέ ποτέ ποτέ.