ενδιάμεσα

ξεκινάς να περπατάς στην ζέστη και στην πορεία το μετανιώνεις, ίσως και χίλιες φορές. είναι σίγουρο πως όλες οι αποφάσεις, κάτω από τετοιες συνθήκες, θα ειναι αν όχι εκατό τοις εκατό λάθος, σίγουρα πολύ πολύ πολύ λάθος, σε καποια σημεία, ή ακόμα χειρότερα, λίγο λάθος σε όλα τα πιθανά σημεία. αλλά παρ'όλ'αυτά, συνεχίζεις να περπατάς στην ζέστη, γιατί στο κάτω κάτω, υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου, και αναγκαστικά ξεκινάς να τα απαριθμείς ενώ τα σκέφτεσαι (ή ακόμα και ανάποδα). σκέφτεσαι, ότι ίσως να ήταν χειρότερο να κάθεσαι ακίνητος σε αυτή τη ζέστη, σκέφτεσαι ότι υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι που ειναι αναγκασμένοι να δουλεύουν κάτω από αυτή τη ζέστη, και έτσι δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσεις να απαριθμείς, πόσω μάλλον να σκέφτεσαι. απλώς συνεχίζεις να περπατάς. αλλά το ξέρεις ότι είναι λάθος, το ξέρεις καθώς νιώθεις τα πόδια σου να ακουμπάνε το ένα το άλλο, καθώς και τα δύο χέρια ξεκινάνε να ιδρώνουν συγχρόνως, πάντα σε σημεία που δεν πίστευες ότι μπορεί να υπάρχει ιδρώτας, ούτε καν πόροι που θα μπορούσανε να βγάλουνε ιδρώτα, αλλά μετά ξαναθυμάσαι ότι όλο σου το σώμα είναι γεμάτο τρύπες και χαραμάδες, και προσπαθείς να αποφύγεις τα κλισέ, συνεχίζεις να περπάτας και σκέφτεσαι ότι σίγουρα θα ήταν χειρότερο να είσαι ένας ανθρωπος με συγκαταβατικό τόνο προς όλους τους άλλους ανθρώπους και προς όλες τις πιθανές καταστάσεις, γιατί καθε φορά η ευθύνη με έναν μαγικό τρόπο θα μετακυλιόταν προς τα κάπου αλλού, και όχι στην γαμημένη δικιά σου απόφαση να βγεις και να περπατήσεις κάτω από αυτή την ζέστη. επίσης, δεν ξερεις αν η σωστή έκφραση είναι μέσα στην ζέστη ή κατω από την ζέστη, αλλά η εικόνα μίας τεράστιας λάμπας που εκπέμπει ανυπολόγιστα ποσά υπέρογκης θερμότητας πάνω από το κεφάλι σου, για κάποιο λόγο σε καθησυχάζει, γιατί όπως όλα τα πράγματα που έρχονται από πάνω σου, ή μαλλον σε κοιτάνε από πάνω, όλα όλα όλα, έχουν να κάνουν με φοβερά βολικά αρχέτυπα μετακύλησης της ευθύνης σε κάτι αφηρημένο και μάκρινο, έτσι όλοι είναι χαρούμενοι, και απλώς σταματάς να σκέφτεσαι και κοιτάς τα πόδια σου να μπαίνουν σε σειρά το ένα μπροστά και πίσω από το άλλο, μέχρι που φτάνουν σε πλάγια παράταξη, και τότε καταλαβαίνεις ότι όλα ήταν πάλι ένα τεράστιο τεράστιο τεράστιο λάθος, άλλη μια αποτυχία.

όλες οι γωνίες

ναι, αλλά σταλήθεια, δοκίμασες ποτέ να τους μιλήσεις? δοκίμασες να ρωτήσεις ποιά είναι η θέση τους σε αυτό το συγκεκριμένο θέμα? το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς, κανένας, δεν ενδιαφέρεται για κανέναν άλλον, εκτός κι αν είναι ενα πλιμπ μέσα στην αιωνιότητα, σαν να είναι μισή σταγόνα από ένα υγρό που έχει κολλήσει στην μπλούζα σου αλλά δεν ξέρεις τι υγρό είναι αυτό, και νιώθεις ότι μπορείς να καταλάβεις από το χρώμα, και σκέφτεσαι "οχι, δεν θα βάλω την γλώσσα μου για να καταλάβω", και το μυρίζεις, και δεν καταλαβαίνεις, γιατί σταλήθεια είναι ότι πιο δύσκολο να καταλάβεις, και στο τέλος βγάζεις μισό εκατοστό της γλώσσας σου από το στόμα, σαν να πιστεύεις ότι όσο λιγότερο τόσο μικρότερο το πιθανό κακό, αλλά δεν έχει καμία σημασία, γιατί πάλι δεν καταλαβαίνεις, και όλοι κάνουν το ίδιο πράγμα συγχρόνως, όλοι οι άνθρωποι συγχρόνως το ίδιο, προσπαθούν να καταλάβουν την ουσία μέσω εξωτερικών κριτηρίων, που είναι τόσο διφορούμενα και εκτός πραγματικότητας, που το μόνο που μένει στο τέλος είναι μια εκθετικά αυξημένη πολυπλοκότητα, σαν να προσπαθούν χιλιαδες άνθρωποι, διαφορετικοί από τους πάραπάνω εννοείται, όλοι με καμμένες καρβουνιασμένες γλώσσες, να καταλάβουν τι έχει μέσα στο φαγητό που μόλις βάλανε στο στόμα τους, σαν να έχει κάποιο νόημα, σαν να προσπαθούν να βρουν κάποιο νόημα στα μερικά δευτερόλεπτα που θα μείνει το φαγητό μεσα στο στόμα πριν να αρχίσει βασανιστικά να κατεβαίνει στον ισοφάγο, και ποτέ δεν αλλάζει τίποτα, μόνο αν κάποιος κατάφερνε να έβλεπε σταληθεια πως λειτουργουν συγχρονισμένα όλοι οι ισοφάγοι μαζί, και τους έφτιαχνε μία ωραία γωνία για να τους κοιτάει, αλλά ακόμα και τότε, σαν μέρος πάντα της αυξημένης πολυπλοκότητας, οι μισοι που θα τους κοιτούσαν πάλι δεν θα ήταν σίγουροι. όπως κανένας δεν υπήρξε ποτέ σίγουρος, ποτέ σίγουρος για τίποτα απολύτως, ποτέ ποτέ ποτέ.

πως ομως

πως ορίζεται ακριβώς η ένταση μίας προσπάθειας? με το αποτέλεσμα? με την ένταση της σκέψης οτι προσπαθείς? ή με τις ώρες που θεωρείς ότι καταγραφονται σαν πραγματικός χρόνος? κατηφορίζεις μερικούς δρόμους, και κάθε φορά, οι δρόμοι θα σε έφερναν εκεί ούτως ή άλλως, χωρίς να θέλεις να το κάνεις στ'αλήθεια, σαν αόρατη συμμετοχή από την πλευρά σου. είναι αληθινή προσπάθεια όμως σε αυτή την περίπτωση? ποιές συνήθειες κατάφεραν να μπουν μέσα στην καθημερινή διαδικασία, που μετά από αιώνες δισεκατομμύρια χρόνια και εβδομάδες έγινε απλώς μία ανεπαίσθητη αντίδραση σε ένα δεδομένο ερέθισμα? υπάρχουν ολόκληρες μέρες που σκέφτομαι ότι θα ήθελα όλοι αυτοί που ορίζονται σαν εχθροί μου να εξαφανιστούν, όχι να πεθάνουν, ούτε να κρυφτούν, ούτε να πάψουν να υπάρχουν, ούτε να φύγουν από μπροστά μου, απλώς να λάβουν μέρος σε έναν τεράστιο αφανισμό, και όχι απλώς να λάβουν μέρος, να ειναι πρώτοι πρώτοι σε αυτό, σαν τις ομάδες των ανθρώπων στην βενετία που μπαίνουν κάθε φορά στο βαπορέτο, και φτάνει η στιγμή και λέει ένας "στοπ, οι υπόλοιποι με το επόμενο", και θα ήθελα μέσα σε αυτό το βαπορέτο να είναι όλοι αυτοί που θα συμμετάσχουν στον αφανισμό, και δεν με ενδιαφέρει αν θα τα καταφέρουν, αλλά θέλω να τους δω να προσπαθούν. ίσως εκεί να είναι όλο, οι προσδοκίες μου για μένα και την σχέση μου με τους άλλους, ή μαλλον το ανάποδο, οι προσδοκίες μου για την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα, σε συνδυασμό με τις αληθινές πράξεις, ίσως αυτό να ορίζει την προσπάθεια. άλλα και πάλι, δεν είμαι καθόλου σίγουρος για την ένταση.

βήματα

με ποιον τροπο ξεκινας να βαζεις καθε μερα διαφορετικες φράσεις στο λεξιλόγιο σου? σκεφτομαι, εννοω, υπαρχει καποια συγκεκριμενη διαδικασια? πως ειναι το συναισθημα να καταλαβαινεις πως σιγα-σιγα, εδω και μερικες βδομαδες αναφερεις μια λεξη περισσοτερες φορες απ'οτι παλιά? ειναι σαν να εχεις προσπαθησει να μπεις σε ενα δασος, να σκεφτεσαι να κατσεις πανω σε ενα κλαδι, το κλαδι να πεφτει, μετα να το κρατας μαζι σου, και στη συνεχεια το ίδιο, μέχρι να καταλαβαίνεις οτι χάθηκες, και ότι ο μόνος τρόπος να βγεις από το δάσος είναι αν μπορέσεις να βάλεις τα κλαδιά στην θέση τους, την αρχική τους θέση.