7.3.12

γαμημένος μάρτιος γαμημένο καλοκαίρι έρχεται

πφφφ. το αστείο είναι ότι ήταν πάλι εκεί, που ακούς κάτι, και λες "είναι ωραίο", "μπλα μπλα μπλα", "πως και δεν τον άκουσα αυτό τον δίσκο των beach house καλύτερα", "μερικά ωραία τραγούδια", "άνοιξη", και δίαφορες αρχιδιές τελικά. σαν τα "oh me too" του λούι σικέϊ. πφφφ.

μέχρι που σκάει η αρχή από το costa του dondestan, ή το alliance από το old rottenhat, και τότε, πάλι λες "ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΕΓΡΑΨΕ ΜΟΝΟ ΜΟΥΣΙΚΗ Ο ROBERT WYATT, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΔΙΣΚΟΥΣ" και διάφοροι άλλοι που προσπάθησαν να βγάλουν καμιά κλανιά προς τα έξω, ξοδεύοντας μία ζωή αποτυγχάνοντας οικτρά. 

διάβαζα τα αφιερώματα στο ζου όταν ήμουν στο σχολείο για το canterbury, αλλά εκεί στα 15 μπορούσα να ακούω μέχρι κάραβαν, ίσως ο εγκέφαλος μου δεν ήταν για περισσότερα. μετά όταν ήμουν στο βόλο, πήγα μία μέρα και αγόρασα μαζί το rock bottom και το shleep, αλλά και πάλι, ήταν 2003, ήμουν 20, άκουγα το sea song στο ριπίτ, διάβαζα τους στίχους, έλιωνα με το άλιφιμπ, αλλά δεν είχα πάθει ακόμα ΤΟ κακό. 

μετά από κάνα δυο χρόνια, ένιωσα με όλο το rock bottom, από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά το ένιωσα, μου έσκαγε μέσα στο σώμα μου, και διάβαζα και ξαναδιάβαζα για τις διαλυμένες μέρες του, λίγο πριν το ατύχημα στην βενετία, όταν η αλφι ήταν στο κρου του νίκολας ρεγκ όταν γύριζαν το dont look now και ο ρομπερτ καθόταν στο δωμάτιο με ένα νέο πλήκτρο και ξεκίνησε να γράφει ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ. με αρρώσταινε αυτή η σκέψη, να είναι ο άλλος στην βενετία, που είναι ούτως ή άλλως από τα πιό κρίπι μέρη του σύμπαντος, και να γράφει αυτή την πανέμορφη μουσική στην μέση από τα γυρίσματα μίας ξεκάθαρα φρικιαστικής ταινίας. 

πριν καν να συμβεί οτιδήποτε. "we are not prepared"

και μετά έπεσε μεθυσμένος κλπ κλπ.

δεν έχει υπάρξει φωνή λευκού πιό συγκλονιστική από την φωνή του robert wyatt. δεν έχει γράψει κανένας λευκός πιό συγκλονιστικά chord progressions με τόσο όμορφους στίχους μαζί. κανένας απολύτως. 

το πρώτο πράγμα που με είχε διαλύσει ήταν η αλλαγή στο sea song, που αρχίζει και λεει "you'll be different in the spring, i know you're a seasonal beast". θυμάμαι τον εαυτό μου να είμαι σε διαλυμένα αστικά στην βέροια, να ετοιμάζομαι να πάω ούτε εγώ δεν θυμάμαι που, και να έχω το ντισκμαν μαζί, μόνο με το rock bottom, και να σκάει το we're not alone και να απογειώνεται το σύμπαν και να φεύγει.

αυτές τις μέρες, έχω βουτήξει μέσα του πάλι, σε όλο τον κατάλογο. συνειδητοποιώ πόσο γελοίες έιναι κάποιες κριτικές που λένε για το dondestan και το old rottenhat οτι είναι "προχειρογραμμένοι" δίσκοι με "presets" και όχι πολύ "innovation". πραγματικά είναι από τις φορές που θες να φορέσεις στον εκάστοτε reviewer δυο-τρια ακόμα ζευγάρια αρχίδια (και ένα μουνί) για να τα κλωτσάς όλα μαζί και να χαίρεσαι και να τον τιμωρείς για τις παπαριές που τολμάει και ξεστομίζει. 

το old rottenhat είναι τόσο αριστούργημα σαν δίσκος, τόσο άδειος και sparse και με διαλυμένη εσωτερική ένταση, φουλ πολιτικοποιημένους στίχους, άρρωστο sequencing στο τρακλιστ, συγκλονιστικά ΠΟΠ κομμάτια  (the age of self), άρρωστα drones και τόσα τόσα πράγματα μέσα. και πάντα η γαμωφωνή του μαζί, αυτή η γαμημένη φωνή του, με όλο αυτό το εύρος, που νομίζεις ότι συνέχεια είναι έτοιμος να κλάψει. και το dondestan, με ρυθμικές ανωμαλίες να σε περιμένουν σε κάθε δεύτερο γύρισμα, διφωνίες από το διάστημα, και γκρούβες που θες να σε κουβαλήσουν με φορείο.

και μετά διαβάζεις συνεντεύξεις του, και τον βλέπεις σε βίντεο να μιλάει για όλα αυτά τα πράγματα του, τον κόσμο που έφτιαξε, την γυναίκα του. ειδικά την γυναίκα του. "I came out of the hospital and my wife Alfie married me, very kindly, in 1974. We had a wonderful honeymoon period which, on and off, hasn't really finished."

δηλαδή χριστέ μου ρε ρομπέρτ γουάϊατ, είσαι σε όλα τόσο τέλειος, στα πάντα σου, στην μουσική σου, στο παιξιμό σου, στην αισθητική σου, στις αναφορές σου, πρέπει να σε ακούμε να λες και τα πιό συγκλονιστικά λόγια ερωτευμένου? απίστευτο. απορώ μερικές φορές γιατί προσπαθώ ακόμα να κάνω το οτιδήποτε.

και το PLA, τι κομμάτι, τόσο απλό με τις στιχάρες για την άλφι. ένα άλλο τραγούδι που με αρρωσταίνει είναι η διασκευή του στο at last i am free των chic (!!!) που είναι στο nothing can stop us. τόσο καθαρός ήχος, παίρνει το νόημα του original και του αλλάζει το κόντεξτ, το γαμάει, το κουνάει 150 θέσεις και το φέρνει εκεί που θα έπρεπε να ήταν από την αρχή. δεν είναι απλώς επιθυμία: ειναι ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΗ ΑΝΑΓΚΗ. 

είμαι τόσο χαρούμενος, γιατί ακόμα δεν έχω βουτήξει με τα μούτρα στα δύο τελευταία του, το κομικόπερα και το cuckooland, παρα μόνο τα είχα ακούσει όταν βγήκαν, έτσι ίσα ίσα. και είμαι ΤΟΣΟ ΓΕΛΟΙΟΣ, που σκεφτόμουν "καλά ρε wire, 2007 και έχεις νουμέρο τρία το περσον πιτς και πάλι νούμερο ένα τον γουάϊατ?" ΝΑΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΙΖΕΙ. ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΟΤΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΟΤΙ ΠΙΟ ΓΕΜΑΤΟ. ΤΑ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ Η ΠΙΟ ΓΕΜΑΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΡΑΨΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. όταν βγάζει δίσκο, είναι λογικό τα πάντα να εξαφανίζονται. και μόνο από την χαρά που ΕΒΓΑΛΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΔΙΣΚΟ.

τόσες δισκάρες, μόνος του, τα soft machine, οι συνεργασίες του, τα κολεκτιβ άλμπουμ του, τα σόλο σόλο, πωπω, ruth is stranger than richard, η λαιβάρα στο drury lane, moon in june, τόσα μαζεμένα.

σκέφτομαι ότι οι πολύ κοντά μου καμιά φορά με σιχαίνονται με όλο τους το μίσος, γιατί όταν ενθουσιάζομαι με κάτι, κάνω τον απέναντι μου να θέλει να το αποκηρύξει σαν άμεση αντίδραση. αλλά δεν γίνεται να μην πάθω κακό με τον wyatt. το θέμα είναι να βρω έναν τρόπο να τον δω λάϊβ. 

αυτές τις μέρες, έπεσα πάνω και σε  βίντεο που παίζει λαιβ το 74 το αλιφιμπ. εκεί μάλλον είναι τα πάντα, εκεί δεν λείπει τίποτα απολύτως.

we are never prepared

14 σχόλια:

  1. Ωραία τα λες…

    Κάποτε για το “Rock Bottom” είχα γράψει τούτο:

    Η πρώτη πλευρά του δίσκου – “Sea song”, “A last straw”, “Little Red Riding Hood hit the road” – είναι ό,τι πιο σπαρακτικό χαράκτηκε ποτέ σε βινύλιο (συγκρίνω μόνο με το “Rehearsals for Retirement” του Phil Ochs π.χ. και με δυο-τρία άλλα ενδεχομένως). Αλλά και η b side με τα δυο τραγούδια για τη σύζυγο Alfreda Benge και το απίθανο σόλο του Mike Oldfield στο “Little Red Robin Hood hit the road” αρκούν για το τέλειο.

    Θα με κάνεις να ξανακούσω όμως και το “Old Rottenhat”. Τι δισκάρα είχε βγάλει ο άνθρωπος εκείνη την κωλοεποχή…

    And it seems to me if we forget
    Our roots and where we stand
    The movement will disintegrate
    Like castles built on sand.

    Απλό και ουσιώδες. Θυμάσαι από που είναι…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "σπαρακτικό" είναι ακριβώς η λέξη για το rock bottom.

    οι στίχοι απο the age of self! δίσκαρος πραγματικα, και το east timor κομματαρα και στιχάρες.

    Timor
    East Timor
    Who's your fancy friend, Indonesia?
    What did Gillespie do to help you?

    πωπω, και ειναι συγκλονιστικος με το ΠΟΣΟ τα χώνει και εκεί που πρέπει, και πόσο κοφτερά. φουλ αριστερός, και με την παλαιστίνη του και όλα του. ακούς και τι κομμάτια διάλεξε να διασκευάσει στο nothing can stop us δηλαδή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος8/3/12 15:15

    Υπερπόστ.
    Και μήν ξεχνάμε πόσο ρηξικέλευθο ήταν το Τhe end of an ear.
    ΚU

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ανώνυμος8/3/12 17:16

      paidia oti kai nalete san to third twn softs kanena allo!
      axios

      Διαγραφή
  4. το έβλεπα αυτό το ποστ να έρχεται, μέσα από τα τουίτς των τελευταίων ημερών; καλή φάση.

    δε μου λες, το ντοντεστάν σε ποιά έκδοση το έχεις; γιατί αλλιώς ήταν στο ελπί, κι αλλιώς στο σιντί που κάθησε και το ξανάφτιαξε από τα μούλτιτρακ γιατί κάτι του ξύνιζε.. Προσωπική αδυναμία το ελπί, αλλά όπως φαντάζεσαι και τα δύο γαμάνε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ναι κου end of an ear φωτια ρε φιλε, ξεκίνησε απο εκει να τα δινει ολα

    αξιε το θερντ ειναι αλλη φαση χαχα, γαμαει, αλλα αλλη φαση

    κωστή κηλύμη νιώθω ότι σε τέτοιες περιπτώσεις δένεσαι με όποιο ακούσεις πρώτα, συνήθως. πχ κι εγω πρώτα το dondestan άκουσα, το dondestan (revisited) αργότερα, και προτιμώ το πρώτο. αλλά δεν βλέπω και ΤΙΣ τεράστιες διαφορές, ξέρεις, πιό σωστή μίξη, λίγο πιό δεμένο, ενώ το κανόνικο λίγο πιό χυμαδιό και αμπαλαέα. είναι δισκάρα πάντως δισκάρα δισκάρα δισκάρα δισκάρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. http://www.youtube.com/watch?v=L-FmG4JTIfk&feature=related

    Robert acted "mental" because the producer of this show asked him to get out of his wheelchair, because it was "a family program".

    Also this song is kinda like Robert's act of revolt to "pop-music". To which you really can't say his heart is not into it. This is the real "punk" music, not the fucking Ramones' love-letters.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Λάρυγγα θυμάσαι όταν είχε έρθει ο Dylan Ελλάδα που μου'λεγες ότι δε θα πήγαινες να δεις κανένα γέρο λάιβ και σου λέω "ούτε το Robert Wyatt?" και τότε λύγισες σαν μια εύθραυστη ΓΥΝΑΙΚΑ και δεν ήξερες τι να πεις? εγώ το θυμάμαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Επίσης τι να λέμε γι'αυτό εδώ έτσι?
    είναι ένας άγγελος απ'τον παράδεισο.

    http://www.youtube.com/watch?v=B6T9qp9XbRY

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. πςςς καλα τάσε, πόσο θεικό ήταν το top of the pops τοτε? απιστευτο πραγματικα. και έσκασε ο αλλος με το αναπηρικό πόσο θεός!! παιζει και ο μέϊσον από τους φλόϊντο ντραμς (ειχε κανει και την παραγωγη στο ροκ μποτομ) πωπωπω σκληρο σκληρο σκληρο... γαμω το χριστο τους

    νεκ, η κατηγορια ντιλαν ειναι δεινόσαυρος, όπως και πολλοί άλλοι. δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση ότι αξίζει να τον έχουμε εκει μεσα τον wyatt. πχ και ο derek bailey έπαιζε μέχρι την τελευταία του αναπνοή, και όταν ήταν 70 ίσως να ήταν πολύ καλύτερος από όταν ήταν 40 ή 30. αλλα και αυτό είναι υποκειμενικό πάλι.

    ναι το shipbuilding γαμάει κομματάρα, σκέψου εκανε και τον κοστέλο άνθρωπο να πούμε :-p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμος16/3/12 13:40

    KOYBAΛΑΩ ΤΟ ΠΤΩΜΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΩΝ ΣΕΒΕΝΤΙΣ,ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΑΥΤΗ Η ΣΥΝΗΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΚΑΙΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΒΕΛ ΚΛΕΙΣΜΕΝΑ ΣΕ ΕΝΑ ΚΕΦΑΛΙ ΠΛΑΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΔΑΚΡΥΑ.ΔΕΝ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣ ΤΟΝ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΝΑ ΚΥΡΙΕΥΕΙ ΟΛΕΣ ΤΗΣ ΑΚΡΕΣ ΣΟΥ,ΝΑ ΕΠΙΤΙΘΕΤΕ ΜΕ ΜΑΝΙΑ ΤΑΤΑΡΩΝ ΣΤΟ ΝΕΥΡΙΚΟ ΣΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΕ ΤΟΣΗ ΓΛΥΚΗΤΗΤΑ ΠΟΥ ΣΕ ΕΞΟΝΤΩΝΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΓΕΝΝΩΝΤΑΣ ΣΟΥ ΑΠΕΙΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ.ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΗ ΨΥΧΗ ΑΥΤΗ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΑΕΙ.ΟΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΒΑΖΩ ΔΙΣΚΟΥΣ ΣΤΟ ΠΛΑΤΩ ΤΟΥ ΠΙΚΑΠ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΝΙΩΘΩ ΑΥΤΟ Κ Α ΘΑ Ρ Σ Η,ΤΗΣ ΠΛΗΓΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΠΟΥ ΓΙΝΩΝΤΕ ΚΑΙ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΠΛΗΓΕΣ,ΤΗ ΓΑΛΗΝΗ ΤΗΣ ΥΓΡΗΣ ΦΥΣΗΣ ΠΟΥ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΟΥ ΚΑΤΑΝΥΞΗ ΓΙΑ ΟΛΑ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΘΑ'ΘΕΛΑ Ν'ΑΓΓΙΞΩ,ΤΗ ΦΩΝΗ ΕΝΟΣ ΑΝΩΤΕΡΟΥ ΘΕΟΥ ΠΟΥ ΡΑΚΕΝΔΥΤΟΣ ΓΥΡΙΣΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΠΙΣΩ ΣΤΟ Σ Π Ι Τ Ι ΓΙΑ ΝΑ ΘΡΕΨΕΙ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΛΗΓΗ.....ΜΙΧΑΛΙΣ ΚΟΚΟΛΟΓΟΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. I am finding out about some of your content so i must say pretty clever stuff. I will make sure you bookmark your blog.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ανώνυμος30/3/12 14:24

    ρε θεε στα 15 ακουγες Caravan???..πολυ μπροστα ρε παντα εκει στη Βεροια ,εγω στα 15 το μονο Caravan που ηξερα ηταν αυτο http://www.youtube.com/watch?v=W7_qfGiFjqk
    σπιριτσουαλ μπουζουκι εσωτερικα να'ουμ....

    strgzr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Very insightful piece of writing.Really looking forward to keep on reading. Much obliged.

    ΑπάντησηΔιαγραφή