7

σκέφτομαι, μερικά βράδια πριν να πέσω για ύπνο, για την ακρίβεια λίγο πριν την στιγμή που πάνε να κλείσουν ολοκληρωτικά τα μάτια μου, γιατί δεν γράφω τόσο πολύ όσο έγραφα εδώ πέρα. με απασχολεί για μερικά λεπτά, και μετά θάβεται και κρύβεται κάτω από το χαλάκι αναγκαστικά. και την άλλη μέρα ξυπνάω και δεν θυμάμαι τίποτα, παρά μόνο ένα-δύο διαλυμένα όνειρα, όπως χθες που είδα οτι κάποιος μπήκε μέσα στο σπίτι μας και ήθελε να κλέψει κάτι χαρτιά από τη συγκάτοικο μας, και σηκώθηκα από το κρεβάτι να του μιλήσω. ήταν χοντρός τεράστιος και του είπα "μα δεν το θεωρείς αυτονόητο ότι θα σε ακούσω μπαίνοντας στο σπίτι? γιατί το κάνεις?". ήταν καλό παιδί όντως, τα είπαμε λίγο, και μετά ξαναγύρισα στο κρεβάτι να κοιμηθώ. εύχομαι να βρήκε ότι ήθελε. εγώ είδα κι άλλα όνειρα μετά, κυρίως όμως είδα ότι πήρα μία ακόμα έκδοση της ζωής του περέκ στα αγγλικά, και ίσως να έγινε αλήθεια ότι μου την έφερε το άμαζον στο σπίτι, αλλά εγώ σε κάθε περίπτωση έβλεπα πως την άφησα δίπλα στο καλοριφέρ και γύρισαν όλες οι σελίδες ανάποδα. στεναχωρέθηκα λίγο, αλλά μετά βγήκα μία βόλτα στο τεράστιο μπαλκόνι της μονοκατοικίας, είδα κόσμο να πηγαίνει στη θάλασσα και κατάλαβα ότι μάλλον ήμουν στο πήλιο. καθόλου άσχημος τρόπος για να περάσεις ένα βροχερό πρωϊνό στο κρεβάτι σκέφτηκα, σίγουρα θα υπάρχουν και άλλες επιλογές, αλλά όπως όλα τα πράγματα στη ζωή (μου) δεν εμφανίζονται ποτέ ετερόκλητα, παρά μόνο όταν αυτές το αποφασίσουν. κατάλαβα άρα, και δυστυχώς πέρασαν αρκετά χρόνια για αυτό, ότι τελικά πραγματικά η υπομονή και ο τρόπος να ξεπερνάς την ένταση της αναμονής, είναι από τα πιό σκληρά σκιλζ που μπορεί να σου τύχουν. δυστυχώς, δεν είναι μέρος του ινβεντόρι μου, και προφανώς αδυνατώ να αντιπαραθέσω κάτι άλλο. μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον 17 πτυχές της καθημερινότητας μου που συνεχίζω και βγαίνω ηττημένος από αυτές, και ίσως 2-3 που να με κάνουν να βγαίνω σχεδόν από πάνω, αλλά ποτέ δεν είχε ενδιαφέρον να σκέφτεσαι τα επιτεύγματα, παρά μόνο να τα πατάς στο πάτωμα, κάνοντας τα μηδενικά, έτσι ώστε να συνεχίζεις να νιώθεις άσχημα. το μόνο συναίσθημα που σε ισοπεδώνει χωρίς καμία προσπάθεια συνεχίζει να είναι η νοσταλγία. εδώ και 4-5 χρόνια, ίσως λιγότερα, όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ με τίποτα, αλλά και όταν ακόμα είμαι κουρασμένος και μπορώ να κοιμηθώ χωρίς πολλές σκέψεις, σε κάθε περίπτωση άρα, το πιό ανακουφιστικό πράγμα μέσα στο μυαλό μου είναι να σκέφτομαι στην τύχη ημερομηνίες που περάσανε, και έπειτα να προσπαθώ να θυμηθώ που ήμουν εκείνη την ημέρα, με όσο πιό πολλές λεπτομέρειες γίνεται. είναι από τα πιό ηλίθια βασανιστήρια που μπορείς να επιβάλλεις στον εαυτό σου, αλλά καταλαβαίνω μετά από τόσες φορές που το έχω κάνει, ότι μάλλον έχω εθιστεί σε όλη αυτή τη διεργασία. είναι τόσο αυτοτιμωρία, αυτομαστίγωμα, να σκέφτεσαι όλους τους παλιούς εαυτούς σου και να τους κοιτάς από έξω, χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα. παραμένει το αγαπημένο μου νανούρισμα, αυτό και οι σκέψεις για το φωτεινό μέλλον που θα έρθει. μπά, αυτό δεν το σκέφτομαι ποτέ. κανέναν μέλλον δεν πρόκειται να είναι χαρούμενο, όλες οι υποθέσεις και οι υπολογισμοί που έχεις κάνει, το πιό πίθανον είναι να διαψευστούν, αλλά και ακόμα οι ίδιοι να βγούνε, έχει γίνει τόσο πολύ πουρές ο εγκέφαλος από τη σκέψη και τα σενάρια, που πάυει να έχει αξία. σίγουρα, μερικές φορές έχει, αλλά γιατί να επενδύεις σε αυτές τις σχεδόν απρόσιτες συγκυρίες? μου φαίνεται πολύ πιό χρήσιμο (αν και σχεδόν παράλογο) να προσπαθείς να χαίρεσαι τις αποτυχίες σου και να τις έχεις φτάσει σε σημείο που να περνάνε μπροστά από τα μάτια σου σαν να είναι αόρατες. είναι σαν τις συννεφιασμένες μέρες και τον συννεφιασμένο καιρό. παρατηρώ ότι απο την στιγμή που έχω περάσει περισσότερο μέρος της ζωής μου σε συννεφιά και βροχή (ή έστω έτσι νομίζω, ή έτσι θα ήθελα να ήταν), η χαρά που νιώθω με μέρες σαν την σημερινή, με τους 7 βαθμούς και την απαλή απαλή εκνευριστική βροχή (είμαι ερωτευμένος μαζί της) μου πρόξενουν τόση ευτυχία μέσα στην ψυχή μου, που νιώθω ότι ίσως και τα πάντα να είναι πιθανά. είναι αλήθεια ότι ο περέκ ήρθε όντως στο σπίτι, αλλά είναι για δώρο. οπότε πάλι θα φύγει από τα χέρια μου. το νέο μπλακ ντάϊς νιώθω ότι με απογοήτευσε, σαν να είναι αρκετά προφανές νιώθω, αλλά από την άλλη, αν περάσω λίγο καιρό μαζί του θα μου σκάσει αλλιώς εύχομαι. είμαι διατεθειμένος να του αφιερώσω χρόνο, με περισσή χάρα μάλλον.