θέλω να ζητήσω μία χάρη: υπάρχει περίπτωση να έχει κάποιος μαζεμένα τα τραγούδια που έχω ανεβάσει εδώ στο μπλογκ από το 2009 μέχρι σήμερα? είχα ένα rapidshare λογαριασμό που πέθανε και πραγματικά, σαν αληθινός γιωτάς και κάθυστερ δεν ξέρω που να τα βρω αυτά τα κομμάτια.
θα ήθελα να τα ανεβάσω πάλι όλα μάζι. αν κάποιος ξέρει κάποιον που ξέρει κάποιον που ξέρει κάποιον που τα έχει ας μου στείλει ένα μέϊλ και για να ανταποδώσω μπορώ να του δώσω να φασώσει την αδερφή μου αν είναι άντρας, τον αδερφό μου αν είναι γυναίκα, αλλά και τους υπόλοιπους πιθανούς συνδυασμούς. έχω την αίσθηση ότι η μάνα μου δεν θα ενδιαφερθεί και τόσο πολύ με αυτή την εξέλιξη, αλλά και πάλι ποτέ δεν μπορείς να είσαι εντελώς σίγουρος οπότε αφήνουμε ανοιχτό το ενδεχόμενο.
αυτό άρα. τα μπ3 που έχω ανεβάσει εδώ, τα έχω χάσει. μπορεί να με βοηθήσει κάποιος καλός κύριος?
9.11.11
οι τέσσερις ταφές
σήμερα κατέληξα σε μερικά ίσως αχρείαστα συμπεράσματα (και πάλι)
το πρώτο είναι ότι είναι πολύ βλακεία που εδώ και τόσο καιρό κρατάω σημειώσεις στο πίσω μέρος από αυτές εδώ τις σελίδες από ημερολόγιο. πέρασε ένας χρόνος σχεδόν, και ήρθε η ώρα να ξαναγοράσω τετράδιο, ή μάλλον περάσανε 4 μήνες, ίσως και 5, και μαζεύτηκαν τόσα πολλά τέτοια χαρτάκια με σημειώσεις, κρυμμένα σε ζακέτες, τσάντες, συρτάρια, σακούλες, θήκες, σορτσάκια, παντελόνια, μπουφάν, κρεβάτια, κάτω από κρεβάτια και δεν ξέρω που σκατά αλλού. και είναι τόσο κουραστικό τόσο να τα αντιγράφεις, όσο και να τα γράφεις μετά μεταφέροντας τα, καταρχάς χάνεται όλη η χαρά της πρώτης φοράς που σημείωνες κάτι, με το γράψε και ξαναγράψε γίνεται ήδη μαλακία, πουρές σχεδόν.
αλλά τώρα ξαναγράφω σε τετράδιο οπότε όλα θα αλλάξουν για πάντα. προς το καλύτερο. αν όχι προς το τρισχείριστο.
το δεύτερο είναι ότι πάντα οι συγκάτοικοι σε ένα σπίτι, που δεν είναι φίλοι σου, θα είναι χαζοί, και αν όχι χαζοί σίγουρα θα πιέζεσαι για να τους βγάλεις χαζούς. ή ακόμα καλύτερα, όπου είναι 2 απέναντι σε έναν, όλα τα μικρά ελαττώματα του απέναντι γιγαντώνονται και βγάζουν μάτια στο τέλος. δεν είναι όμως ότι η ολλανδέζα συγκάτοικος μου δεν είναι ίδρυμα. είναι ΤΟ ίδρυμα, από αυτά που κανονικά τα κλειδώνεις στο σπίτι και τα αφήνεις να τρέφονται με τα κάτουρα τους, αν όχι με τα κάτουρα των γειτόνων. ένα απαύγασμα ηλιθιότητας και επιπολαιότητας, με την καλή έννοια πάντα. και το παράξενο είναι ότι μου είναι αρκετά συμπαθής. όποια μορφή πρωτοζωϊκού μιάσματος κι αν αποκτά.
το πρόβλημα με την τουαλέτα τα βράδια είναι πάντως εκεί ακόμα. και επίσης, θέλει να βάλει φωτογραφίες της όντρεϊ χέμπορν στο κοινό δωμάτιο. θα προτιμούσα να μαζέψω όλα τα σκατά που χέσαν τα σκυλιά στο τετράγωνο και να τα φάω αντί για μούσλι παρά να αναγκαστώ να ζω σε ένα χώρο που με κοιτάει η όντρεϊ χέμπορν. το αμέσως χειρότερο είναι ο μένος κουτσόγιωργας, η αμελί, νυχτερινές φωτογραφίες της νέας υόρκης, ο ατλαντικός ωκεανός από κάτω προς τα πάνω και η τζούλια ρόμπερτς.
αλλά αλήθεια, θα προσπαθήσω να έρθω στα ίσα μου, γιατί κατά 99% είμαι υπερβολικός.
-//-
επίσης
-//-
κατέληξα ότι είναι πολύ λίγα πράγματα τα τελευταία 4-5 χρόνια ανώτερα από τον σάκλετον. υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει ρυθμικά στη ζωή μου. και ακόμα δεν το έχω χωνέψει εντελώς, παρόλο που τα ακούω και τα ξανακούω. νιώθω δέος και σύγκρυο μπροστά στην ροκαμπιλόφατσα αυτού του κακάσχημου ξανθοάγγλου. άκουγα το pinch & shackleton και περίμενα πως και πως να σκάσουν αυτές οι διαβολικές κόγκες και τα διαλυμένα τάμπλας. και όποτε εμφανίζονταν σταματούσαν το περπάτημα και πήγαινα λίγο πιό πέρα στον δρόμο και έκανα εμετό. από την ευφορία.
-//-
όμως το θέμα ήταν άλλο εξαρχής: κατάλαβα σήμερα με βεβαιότητα ότι είμαι εθισμένος στην σοκολάτα, και είναι μια αλήθεια τόσο σοκαριστική που κάνει το μυαλό μου να μην μπορει να την επεξεργαστεί.
από μικρός ήμουν πολλά πράγματα, αλλά κυρίως ένα: ΣΚΑΤΙΦΛΩΡΑΣ. ποτέ δεν έβγαινα έξω, ποτέ δεν έπινα, ποτέ δεν ευχαριστιόμουν την διασκέδαση, ποτέ δεν ένιωσα καμία ανάγκη να πάρω ναρκωτικά, τίποτα ποτέ τίποτα. δεν ήθελα ποτέ μηχανάκι στα 13 μου, προτιμούσα να κοιτάω το ταβάνι παρά να προσπαθώ να την πέσω σε γκόμενες, ακόμα και τώρα σιχαίνομαι την μπίρα, ξερνάω στην μυρωδιά των περισσότερων αλκοολούχων, και πολλά άλλα φλωροκλισέ, που βλέποντας τα γραμμένα φαίνονται εξαιρετικά ηλίθια με το πως καταναλώνουν χώρο στην σελίδα, αλλά δυστυχώς είναι όλα αλήθεια.
όμως, είμαι χοντρός. γιατί μου αρέσει να τρώω. και κυρίως μου αρέσει να τρώω βλακείες. και ακόμα πιο πολύ μου αρέσει να τρώω φτηνές σοκολάτες από τα περίπτερα ή/και τα σούπερ μάρκετ. και φέτος είναι η πρώτη χρονιά που δεν έχω μπορέσει να σταματήσω ούτε για το καθιερωμένο τετράμηνο που τα κόβω για κάθε χρόνο.
πάει κάπως έτσι: ξεκινάω και τρώω κορνφλέϊκς με σοκολάτα και γιαούρτια με σοκολάτα, πιστεύοντας ότι θα με βοηθήσουν να κάνω την μετάβαση προς την καθόλου σοκολάτα. όμως κάπου εκεί στην πορεία, ξεχνάω το προς τα που πηγαίνω, και νιώθω πως ο προορισμός είναι πίσω μου. και τότε ξεκινάω πάλι να τρώω κανονικές σοκολάτες και όχι υποκατάστατα, και όλο αυτό επαναλαμβάνεται στο άπειρο, κάπως σαν μια (πραγματικά) καθυστερημένη εκδοχή του σίσυφου. νιώθω ότι η σοκολάτα είναι το παν στη ζωή μου, είναι το μόνο πράγμα με το οποίο δεν μπορώ να ζήσω. πφφφφ, στο τέλος δεν θα μπορώ να ζήσω από τα εκατοντάδες έξτρα κιλά που δεν θα μπορώ να σηκώσω πάνω στο κορμί μου.
για την ώρα όμως πάω να διαλύσω μερικά ακόμα κίντερ αυγά χωρίς καν να ανοίξω τα δωράκια.
το πρώτο είναι ότι είναι πολύ βλακεία που εδώ και τόσο καιρό κρατάω σημειώσεις στο πίσω μέρος από αυτές εδώ τις σελίδες από ημερολόγιο. πέρασε ένας χρόνος σχεδόν, και ήρθε η ώρα να ξαναγοράσω τετράδιο, ή μάλλον περάσανε 4 μήνες, ίσως και 5, και μαζεύτηκαν τόσα πολλά τέτοια χαρτάκια με σημειώσεις, κρυμμένα σε ζακέτες, τσάντες, συρτάρια, σακούλες, θήκες, σορτσάκια, παντελόνια, μπουφάν, κρεβάτια, κάτω από κρεβάτια και δεν ξέρω που σκατά αλλού. και είναι τόσο κουραστικό τόσο να τα αντιγράφεις, όσο και να τα γράφεις μετά μεταφέροντας τα, καταρχάς χάνεται όλη η χαρά της πρώτης φοράς που σημείωνες κάτι, με το γράψε και ξαναγράψε γίνεται ήδη μαλακία, πουρές σχεδόν.
αλλά τώρα ξαναγράφω σε τετράδιο οπότε όλα θα αλλάξουν για πάντα. προς το καλύτερο. αν όχι προς το τρισχείριστο.
το δεύτερο είναι ότι πάντα οι συγκάτοικοι σε ένα σπίτι, που δεν είναι φίλοι σου, θα είναι χαζοί, και αν όχι χαζοί σίγουρα θα πιέζεσαι για να τους βγάλεις χαζούς. ή ακόμα καλύτερα, όπου είναι 2 απέναντι σε έναν, όλα τα μικρά ελαττώματα του απέναντι γιγαντώνονται και βγάζουν μάτια στο τέλος. δεν είναι όμως ότι η ολλανδέζα συγκάτοικος μου δεν είναι ίδρυμα. είναι ΤΟ ίδρυμα, από αυτά που κανονικά τα κλειδώνεις στο σπίτι και τα αφήνεις να τρέφονται με τα κάτουρα τους, αν όχι με τα κάτουρα των γειτόνων. ένα απαύγασμα ηλιθιότητας και επιπολαιότητας, με την καλή έννοια πάντα. και το παράξενο είναι ότι μου είναι αρκετά συμπαθής. όποια μορφή πρωτοζωϊκού μιάσματος κι αν αποκτά.
το πρόβλημα με την τουαλέτα τα βράδια είναι πάντως εκεί ακόμα. και επίσης, θέλει να βάλει φωτογραφίες της όντρεϊ χέμπορν στο κοινό δωμάτιο. θα προτιμούσα να μαζέψω όλα τα σκατά που χέσαν τα σκυλιά στο τετράγωνο και να τα φάω αντί για μούσλι παρά να αναγκαστώ να ζω σε ένα χώρο που με κοιτάει η όντρεϊ χέμπορν. το αμέσως χειρότερο είναι ο μένος κουτσόγιωργας, η αμελί, νυχτερινές φωτογραφίες της νέας υόρκης, ο ατλαντικός ωκεανός από κάτω προς τα πάνω και η τζούλια ρόμπερτς.
αλλά αλήθεια, θα προσπαθήσω να έρθω στα ίσα μου, γιατί κατά 99% είμαι υπερβολικός.
-//-
επίσης
-//-
κατέληξα ότι είναι πολύ λίγα πράγματα τα τελευταία 4-5 χρόνια ανώτερα από τον σάκλετον. υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει ρυθμικά στη ζωή μου. και ακόμα δεν το έχω χωνέψει εντελώς, παρόλο που τα ακούω και τα ξανακούω. νιώθω δέος και σύγκρυο μπροστά στην ροκαμπιλόφατσα αυτού του κακάσχημου ξανθοάγγλου. άκουγα το pinch & shackleton και περίμενα πως και πως να σκάσουν αυτές οι διαβολικές κόγκες και τα διαλυμένα τάμπλας. και όποτε εμφανίζονταν σταματούσαν το περπάτημα και πήγαινα λίγο πιό πέρα στον δρόμο και έκανα εμετό. από την ευφορία.
-//-
όμως το θέμα ήταν άλλο εξαρχής: κατάλαβα σήμερα με βεβαιότητα ότι είμαι εθισμένος στην σοκολάτα, και είναι μια αλήθεια τόσο σοκαριστική που κάνει το μυαλό μου να μην μπορει να την επεξεργαστεί.
από μικρός ήμουν πολλά πράγματα, αλλά κυρίως ένα: ΣΚΑΤΙΦΛΩΡΑΣ. ποτέ δεν έβγαινα έξω, ποτέ δεν έπινα, ποτέ δεν ευχαριστιόμουν την διασκέδαση, ποτέ δεν ένιωσα καμία ανάγκη να πάρω ναρκωτικά, τίποτα ποτέ τίποτα. δεν ήθελα ποτέ μηχανάκι στα 13 μου, προτιμούσα να κοιτάω το ταβάνι παρά να προσπαθώ να την πέσω σε γκόμενες, ακόμα και τώρα σιχαίνομαι την μπίρα, ξερνάω στην μυρωδιά των περισσότερων αλκοολούχων, και πολλά άλλα φλωροκλισέ, που βλέποντας τα γραμμένα φαίνονται εξαιρετικά ηλίθια με το πως καταναλώνουν χώρο στην σελίδα, αλλά δυστυχώς είναι όλα αλήθεια.
όμως, είμαι χοντρός. γιατί μου αρέσει να τρώω. και κυρίως μου αρέσει να τρώω βλακείες. και ακόμα πιο πολύ μου αρέσει να τρώω φτηνές σοκολάτες από τα περίπτερα ή/και τα σούπερ μάρκετ. και φέτος είναι η πρώτη χρονιά που δεν έχω μπορέσει να σταματήσω ούτε για το καθιερωμένο τετράμηνο που τα κόβω για κάθε χρόνο.
πάει κάπως έτσι: ξεκινάω και τρώω κορνφλέϊκς με σοκολάτα και γιαούρτια με σοκολάτα, πιστεύοντας ότι θα με βοηθήσουν να κάνω την μετάβαση προς την καθόλου σοκολάτα. όμως κάπου εκεί στην πορεία, ξεχνάω το προς τα που πηγαίνω, και νιώθω πως ο προορισμός είναι πίσω μου. και τότε ξεκινάω πάλι να τρώω κανονικές σοκολάτες και όχι υποκατάστατα, και όλο αυτό επαναλαμβάνεται στο άπειρο, κάπως σαν μια (πραγματικά) καθυστερημένη εκδοχή του σίσυφου. νιώθω ότι η σοκολάτα είναι το παν στη ζωή μου, είναι το μόνο πράγμα με το οποίο δεν μπορώ να ζήσω. πφφφφ, στο τέλος δεν θα μπορώ να ζήσω από τα εκατοντάδες έξτρα κιλά που δεν θα μπορώ να σηκώσω πάνω στο κορμί μου.
για την ώρα όμως πάω να διαλύσω μερικά ακόμα κίντερ αυγά χωρίς καν να ανοίξω τα δωράκια.
4.11.11
σημειώσεις άλυτων θεμάτων
εδώ ο κάρπα μιλάει και τα λέει ωραία για τον δίσκο του. όλα τα αντίτυπα βρίσκονται στον κωνσταντή στο vinyl microstore, παρόλο που περίμενα να έχει κρύψει και καμιά κόπια πουθενά έτσι στο κέντρο, για το καλό της αναζήτησης.
2.11.11
τον πιό ωραίο μήνα του χρόνου, έπρεπε να έχω κι αυτό να μου τρώει τα συκώτια?
πφφφ, θα μπορούσαν όλα να είναι τέλεια, ή έστω σχεδόν τέλεια, ή έστω απλά υποφερτά. με τις προσδοκίες που ακυρώνονται και με όλες τις γεύσεις από τα γιαούρτια με φρούτα στο ψυγείο.
ουφ, υπάρχουν μερικές στιγμές που νιώθω τύψεις, που για την ακρίβεια οι τύψεις με νιώθουν περισσότερο από οτι εγώ, και αυτό γιατί ίσως να έπρεπε να ήμασταν στην ελλάδα με όλο αυτό τον κακό χαμό, σαν να έρχεται μισή λιποψυχία και μισή φυγοπονία και να μου γαμάει το μυαλό σιγά-σιγά. αλλά όχι για πολύ.
όταν κάποιος μου λέει "2007", εγώ του απαντάω δύο πράγματα: "φαντάρος" και "person pitch". αλλά κυρίως φαντάρος.
όταν είχα ακούσει πρώτη φορά το avenue των saint etienne (το ένα από τα δύο τραγούδια τους που μου αρέσουν) μέσα σε εκείνο το μπεστ που βγάλανε το 2001 (την ίδια μέρα αγόρασα αυτό το διπλό σιντι-πιπάρα και το in search of των nerd, τον υπερδίσκο), θυμάμαι ότι ψάχνοντας στο ίντερνετ για αναφορές που ξεκινάνε από το avenue, έπεσα πάνω στο wonderful των beach boys, μιλώντας για το smile, και όχι για το smiley smile, και γιά όλο το χαμένο ποτένσιαλ εκείνου του δίσκου και όλα αυτά τα μουσικοδημοσιογραφικά κλισέ.
στα γρήγορα (δηλαδή στο audiogalaxy, στο limewire και στο kazaa) προσπάθησα να βρω κάποιο από τα bootleg του smile, αλλά δεν τα κατάφερα. το pet sounds, έλεγα τότε, και το λέω ακόμα μάλλον, ότι ήταν ο καλύτερος δίσκος που έχω ακούσει στη ζωή μου, και σίγουρα ακόμα είναι, είναι από αυτά τα πράγματα που τα κουβαλάω μαζί μου κάθε χρόνο, και όσο αλλάζουν τα γούστα μου, και άρα αλλάζει και το κόντεξτ, τόσο πιό πολύ τον εκτιμώ, παρατηρώντας πράγματα που μου διέφευγαν. (ένας άλλος τέτοιος δίσκος είναι το harvest του neil young, σε μικρότερο βαθμό μεν, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν είναι επί του θέματος αυτή την στιγμή)
το pet sounds το αγόρασα σε σιντι αφού είχα ακούσει το god only knows σε μία τυπική γυμνασιακή beach boys συλλογή, παθαίνοντας απανωτά αμόκ. άκουγα τα λέϊερς των φωνών και ένιωθα τα διαλύεται το σύμπαν γύρω μου, ένιωθα μηδενικός και ποταπός, όλα τα ωραία συναισθήματα δηλαδή, ακριβώς αυτά που κουβαλάω ακόμα μέσα μου. ένας πραγματικός άχρηστος.
προσπαθώντας να συντομέψω όλο το backstory, θα αναφερθώ μόνο στο good vibrations που ήταν το άλλο σοκ της εφηβείας μου, και επίσης ακόμα και τώρα, κάθε γαμημένη φορά που σκάει το πρώτο "ahh", πιστεύω ότι θα ανοίξουν οι ουρανοί και θα αρχίζουν να βρέχουν σκατά κατα πάνω μου, αλλά τα πιό όμορφα σκατά που έχει δει ανθρώπινο μάτι.
άρα έπρεπε να βρω, το smile.
την βερσιόν του brian wilson, δεν την άκουσα απλά ποτέ, γιατί οι γέροι μουσικοί που κάνουν τα ίδια και τα ίδια πρέπει απλα τους κόβουν τα παπάρια και να τα ταϊζουν στους συγγενείς τους, μαζί με κάθε επιταγή που παίρνουν για ένα reunion και ένα reissue.
όποτε φτάνω πάλι στο 2007, και τις φανταρικές μέρες μου, και στην χαμένη εβδομάδα που κατέβασα όλες τις βερσιόν του σμάϊλ που παίζανε σε όλα τα μπλογκ, όλα τα outakes, όλα τα ιντρουμένταλς, όλα τα ακαπέλα. συγχρόνως διάβαζα ότι κείμενο υπήρχε για το δίσκο, έβλεπα ότι βίντεο μπορεί να τραβήχτηκε που να μιλούσε κάποιος για τον δίσκο, όλα όλα.
στην αρχή, το μόνο συναίσθημα ήταν δέος. διάβαζα τον leo bernstein να λέει πόσο θεός είναι ο γουίλσον και πόσο κομματάρα είναι το surf's up, άκουγα όλα τα van dyke parks καβλωμένος και διαλυμένος για να καταλάβω από που προσγειώθηκε και αυτός, άκουγα το cabin essence, το child is the father of the son, το do you like worms, κοιτούσα τα διαφορετικά εξώφυλλα, μελέταγα τις πρώτες εκδόσεις του good vibrations, με πλυμμήριζε ευφορία, από εκείνες τις φορές που νιώθεις ότι βρίσκεσαι μπροστά σε ένα έργο τόσο τεράστιο που τα πάντα σε ξεπερνάνε. στα αυτιά μου, το smile φαινότανε συνθετικά πιό στρωτό από το pet sounds, αλλά ενορχηστρώτικα ήταν ένα αδιανόητο σύμπλεγμα από όργανα, κοφτούς ρυθμούς, μουρλά μέντλεϊ, και απαλά μεταλόφωνα. ήμουν τόσο πορωμένος και με το πέρσον πιτς εκείνο τον καιρό που έφταναν όλα αυτά να προσκυνήσω και πάλι το μεγαλείο του γουϊλσον, ακούγοντας μονο το σμάϊλ ευχόμενος να είχαν όλες οι διφωνίες καβλί και να με κατουρούσαν νέκταρ.
όμως, σιγά σιγά, όσο συνέχιζα να διαβάζω, άρχιζα να μπαίνω πιό βαθιά στα σημεία που ο γουίλσον μουρλαινότανε. και το κακό είναι ότι τα άκουγα κιόλας αυτά τα σημεία. οι σκελετοί από sparse ενορχηστρώσεις ένιωθα ότι ήταν σκελετοί ανθρώπινοι, νεκροί από χρόνια, μολυσμένοι μόνο με την παράνοια και την τελειομανία που σε αρρωσταίνει. άκουγα το "in the cantina" section του heroes and villains και άρχιζα να τρέμω και να φοβάμαι.
προσπαθούσα να κοιμηθώ και έβλεπα τρομακτικές εικόνες. έβαζα να ακούσω το surf's up και τα dissonant πνευστά βγαίνανε μπροστά στην μίξη και δεν με άφηναν να χαρώ τίποτα. άκουγα τον στίχο "the pit and the pendulum drawn" και όλη αυτή η ευφορία είχε πιά μετατραπεί σε αγνό τρόμο, σε αγνό πεντακάθαρο έντγκαρ άλαν πόε τρόμο. κεφάλια που βγαίνουν μέσα από άλλα κεφάλια και ματωμένα χέρια που αδυνατούν να αγγίξουν οτιδήποτε. αργότερα, όταν διάβαζα τα χρονικά του άρη του μπράντμπερι, επανήλθε ακριβώς το ίδιο συναίσθημα. έβλεπα στον ύπνο μου μόνο θανάτους και ανθρώπους υπνωτισμένους από την εξωγήινη μεγαλοφυία τους, όπως ο μπράϊαν γουίλσον.
άργησα πολύ να ξανακούσω το σμάϊλ. όποτε πέρναγα από τα αρχεία που ήταν στο ipod τα προσπέρναγα με μίσος, με φόβο μην ακούσω κατα λάθος τις φωνές του our prayer, σαν ένα αγνό κάλεσμα στην κόλαση της κατεστραμένης δημιουργικότητας. δεν μπορούσε να χωρέσει το κεφάλι μου ότι άνθρωποι που μπορούν και κουβαλάνε μέσα τους τόσο πανέμορφες ιδέες, τόσο αδιανόητα σκίλζ, έρχεται η ώρα και τους κουβαλάνε τους ίδιους ανάσκελα, τρεκλίζοντας σαν σκυλιά που τα έπιασε χαρά που σε βλέπουν. μόνο που δεν υπάρχει η λέξη χαρά πουθενά, μόνο το γαμημένο χαμένο ποτένσιαλ. (εδώ είναι που καταλαβαίνεις ότι τα κλισέ των δημοσιογράφων μερικές φορές είναι τόσο σποτ ον που πονάει)
πιστεύω ότι οι beatles δεν έχουν γράψει κανένα δίσκο σαν το pet sounds. (παρόλο που έχουν γράψει τραγούδια στα ίδια επίπεδα με τους beach boys, άν οχι και πιο πάνω ακόμα). αλλά δεν υπάρχει δίσκος στο σύμπαν σαν το pet sounds. (ούτε καν το odessey and oracle, που φτάνει πολύ κοντα). και προφανώς ούτε το smile.
αλλά πρχθες που το ξανάκουσα, με restored ήχο από τα σωστά tapes, και το όσο-πιό-κοντά στο κανόνικο editing μπορούσε να υπάρξει, ένιωσα πάλι αυτό το πρωτόλειο δέος. και μόνο για αυτές τις φωνές, αυτές τις πολυφωνίες που δεν έχει ξανακούσει άνθρωπος από τότε, και ότι φωνή και να ακούμε από τότε και ύστερα έχει ηχογραφηθεί μόνο και μόνο για να μας θυμίζει ότι οι φωνές των beach boys ήταν ένα δώρο που κατέβηκε απευθείας από διάστημα, αφού έκανε πρώτα 27 χιλιάδες ταξίδια μέσα στην μηδένικη μου και ποταπή ψυχή. στο άδειο κεφάλι μου, και στις διαλυμένες πρσοδοκίες. αλλά σε κάθε στιγμή ήταν το πιό ανυψωτικό πράγμα, την ίδια ώρα που σε έκανε να νιώθεις μικρός, τότε ακριβώς σε έπαιρνε και σε έχεζε με φωτεινά ουράνια τόξα ευτυχίας.
ακούω και τώρα τα διαλυμένα harpsichords, τα γκρουβαριστά ξυλόφωνα, τα κεντημένα μπάσα, τα unison κιθάρας και πλήκτρων και τα κακοδιαλυμένα arpeggio, σαν να προσπαθούν να κάνουν simulation την απόγνωση και τον όλεθρο των risset tones.
και πωπω, ακούω πάλι τα πάντα, σαν να έρχονται όλα καταπάνω μου αυτή την φορά, και η φρίκη και η ευτυχία, και όλα τα συναισθήματα του κόσμου είναι εκεί.
"i don't know where but she sends me there"
ουφ, υπάρχουν μερικές στιγμές που νιώθω τύψεις, που για την ακρίβεια οι τύψεις με νιώθουν περισσότερο από οτι εγώ, και αυτό γιατί ίσως να έπρεπε να ήμασταν στην ελλάδα με όλο αυτό τον κακό χαμό, σαν να έρχεται μισή λιποψυχία και μισή φυγοπονία και να μου γαμάει το μυαλό σιγά-σιγά. αλλά όχι για πολύ.
όταν κάποιος μου λέει "2007", εγώ του απαντάω δύο πράγματα: "φαντάρος" και "person pitch". αλλά κυρίως φαντάρος.
όταν είχα ακούσει πρώτη φορά το avenue των saint etienne (το ένα από τα δύο τραγούδια τους που μου αρέσουν) μέσα σε εκείνο το μπεστ που βγάλανε το 2001 (την ίδια μέρα αγόρασα αυτό το διπλό σιντι-πιπάρα και το in search of των nerd, τον υπερδίσκο), θυμάμαι ότι ψάχνοντας στο ίντερνετ για αναφορές που ξεκινάνε από το avenue, έπεσα πάνω στο wonderful των beach boys, μιλώντας για το smile, και όχι για το smiley smile, και γιά όλο το χαμένο ποτένσιαλ εκείνου του δίσκου και όλα αυτά τα μουσικοδημοσιογραφικά κλισέ.
στα γρήγορα (δηλαδή στο audiogalaxy, στο limewire και στο kazaa) προσπάθησα να βρω κάποιο από τα bootleg του smile, αλλά δεν τα κατάφερα. το pet sounds, έλεγα τότε, και το λέω ακόμα μάλλον, ότι ήταν ο καλύτερος δίσκος που έχω ακούσει στη ζωή μου, και σίγουρα ακόμα είναι, είναι από αυτά τα πράγματα που τα κουβαλάω μαζί μου κάθε χρόνο, και όσο αλλάζουν τα γούστα μου, και άρα αλλάζει και το κόντεξτ, τόσο πιό πολύ τον εκτιμώ, παρατηρώντας πράγματα που μου διέφευγαν. (ένας άλλος τέτοιος δίσκος είναι το harvest του neil young, σε μικρότερο βαθμό μεν, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν είναι επί του θέματος αυτή την στιγμή)
το pet sounds το αγόρασα σε σιντι αφού είχα ακούσει το god only knows σε μία τυπική γυμνασιακή beach boys συλλογή, παθαίνοντας απανωτά αμόκ. άκουγα τα λέϊερς των φωνών και ένιωθα τα διαλύεται το σύμπαν γύρω μου, ένιωθα μηδενικός και ποταπός, όλα τα ωραία συναισθήματα δηλαδή, ακριβώς αυτά που κουβαλάω ακόμα μέσα μου. ένας πραγματικός άχρηστος.
προσπαθώντας να συντομέψω όλο το backstory, θα αναφερθώ μόνο στο good vibrations που ήταν το άλλο σοκ της εφηβείας μου, και επίσης ακόμα και τώρα, κάθε γαμημένη φορά που σκάει το πρώτο "ahh", πιστεύω ότι θα ανοίξουν οι ουρανοί και θα αρχίζουν να βρέχουν σκατά κατα πάνω μου, αλλά τα πιό όμορφα σκατά που έχει δει ανθρώπινο μάτι.
άρα έπρεπε να βρω, το smile.
την βερσιόν του brian wilson, δεν την άκουσα απλά ποτέ, γιατί οι γέροι μουσικοί που κάνουν τα ίδια και τα ίδια πρέπει απλα τους κόβουν τα παπάρια και να τα ταϊζουν στους συγγενείς τους, μαζί με κάθε επιταγή που παίρνουν για ένα reunion και ένα reissue.
όποτε φτάνω πάλι στο 2007, και τις φανταρικές μέρες μου, και στην χαμένη εβδομάδα που κατέβασα όλες τις βερσιόν του σμάϊλ που παίζανε σε όλα τα μπλογκ, όλα τα outakes, όλα τα ιντρουμένταλς, όλα τα ακαπέλα. συγχρόνως διάβαζα ότι κείμενο υπήρχε για το δίσκο, έβλεπα ότι βίντεο μπορεί να τραβήχτηκε που να μιλούσε κάποιος για τον δίσκο, όλα όλα.
στην αρχή, το μόνο συναίσθημα ήταν δέος. διάβαζα τον leo bernstein να λέει πόσο θεός είναι ο γουίλσον και πόσο κομματάρα είναι το surf's up, άκουγα όλα τα van dyke parks καβλωμένος και διαλυμένος για να καταλάβω από που προσγειώθηκε και αυτός, άκουγα το cabin essence, το child is the father of the son, το do you like worms, κοιτούσα τα διαφορετικά εξώφυλλα, μελέταγα τις πρώτες εκδόσεις του good vibrations, με πλυμμήριζε ευφορία, από εκείνες τις φορές που νιώθεις ότι βρίσκεσαι μπροστά σε ένα έργο τόσο τεράστιο που τα πάντα σε ξεπερνάνε. στα αυτιά μου, το smile φαινότανε συνθετικά πιό στρωτό από το pet sounds, αλλά ενορχηστρώτικα ήταν ένα αδιανόητο σύμπλεγμα από όργανα, κοφτούς ρυθμούς, μουρλά μέντλεϊ, και απαλά μεταλόφωνα. ήμουν τόσο πορωμένος και με το πέρσον πιτς εκείνο τον καιρό που έφταναν όλα αυτά να προσκυνήσω και πάλι το μεγαλείο του γουϊλσον, ακούγοντας μονο το σμάϊλ ευχόμενος να είχαν όλες οι διφωνίες καβλί και να με κατουρούσαν νέκταρ.
όμως, σιγά σιγά, όσο συνέχιζα να διαβάζω, άρχιζα να μπαίνω πιό βαθιά στα σημεία που ο γουίλσον μουρλαινότανε. και το κακό είναι ότι τα άκουγα κιόλας αυτά τα σημεία. οι σκελετοί από sparse ενορχηστρώσεις ένιωθα ότι ήταν σκελετοί ανθρώπινοι, νεκροί από χρόνια, μολυσμένοι μόνο με την παράνοια και την τελειομανία που σε αρρωσταίνει. άκουγα το "in the cantina" section του heroes and villains και άρχιζα να τρέμω και να φοβάμαι.
προσπαθούσα να κοιμηθώ και έβλεπα τρομακτικές εικόνες. έβαζα να ακούσω το surf's up και τα dissonant πνευστά βγαίνανε μπροστά στην μίξη και δεν με άφηναν να χαρώ τίποτα. άκουγα τον στίχο "the pit and the pendulum drawn" και όλη αυτή η ευφορία είχε πιά μετατραπεί σε αγνό τρόμο, σε αγνό πεντακάθαρο έντγκαρ άλαν πόε τρόμο. κεφάλια που βγαίνουν μέσα από άλλα κεφάλια και ματωμένα χέρια που αδυνατούν να αγγίξουν οτιδήποτε. αργότερα, όταν διάβαζα τα χρονικά του άρη του μπράντμπερι, επανήλθε ακριβώς το ίδιο συναίσθημα. έβλεπα στον ύπνο μου μόνο θανάτους και ανθρώπους υπνωτισμένους από την εξωγήινη μεγαλοφυία τους, όπως ο μπράϊαν γουίλσον.
άργησα πολύ να ξανακούσω το σμάϊλ. όποτε πέρναγα από τα αρχεία που ήταν στο ipod τα προσπέρναγα με μίσος, με φόβο μην ακούσω κατα λάθος τις φωνές του our prayer, σαν ένα αγνό κάλεσμα στην κόλαση της κατεστραμένης δημιουργικότητας. δεν μπορούσε να χωρέσει το κεφάλι μου ότι άνθρωποι που μπορούν και κουβαλάνε μέσα τους τόσο πανέμορφες ιδέες, τόσο αδιανόητα σκίλζ, έρχεται η ώρα και τους κουβαλάνε τους ίδιους ανάσκελα, τρεκλίζοντας σαν σκυλιά που τα έπιασε χαρά που σε βλέπουν. μόνο που δεν υπάρχει η λέξη χαρά πουθενά, μόνο το γαμημένο χαμένο ποτένσιαλ. (εδώ είναι που καταλαβαίνεις ότι τα κλισέ των δημοσιογράφων μερικές φορές είναι τόσο σποτ ον που πονάει)
πιστεύω ότι οι beatles δεν έχουν γράψει κανένα δίσκο σαν το pet sounds. (παρόλο που έχουν γράψει τραγούδια στα ίδια επίπεδα με τους beach boys, άν οχι και πιο πάνω ακόμα). αλλά δεν υπάρχει δίσκος στο σύμπαν σαν το pet sounds. (ούτε καν το odessey and oracle, που φτάνει πολύ κοντα). και προφανώς ούτε το smile.
αλλά πρχθες που το ξανάκουσα, με restored ήχο από τα σωστά tapes, και το όσο-πιό-κοντά στο κανόνικο editing μπορούσε να υπάρξει, ένιωσα πάλι αυτό το πρωτόλειο δέος. και μόνο για αυτές τις φωνές, αυτές τις πολυφωνίες που δεν έχει ξανακούσει άνθρωπος από τότε, και ότι φωνή και να ακούμε από τότε και ύστερα έχει ηχογραφηθεί μόνο και μόνο για να μας θυμίζει ότι οι φωνές των beach boys ήταν ένα δώρο που κατέβηκε απευθείας από διάστημα, αφού έκανε πρώτα 27 χιλιάδες ταξίδια μέσα στην μηδένικη μου και ποταπή ψυχή. στο άδειο κεφάλι μου, και στις διαλυμένες πρσοδοκίες. αλλά σε κάθε στιγμή ήταν το πιό ανυψωτικό πράγμα, την ίδια ώρα που σε έκανε να νιώθεις μικρός, τότε ακριβώς σε έπαιρνε και σε έχεζε με φωτεινά ουράνια τόξα ευτυχίας.
ακούω και τώρα τα διαλυμένα harpsichords, τα γκρουβαριστά ξυλόφωνα, τα κεντημένα μπάσα, τα unison κιθάρας και πλήκτρων και τα κακοδιαλυμένα arpeggio, σαν να προσπαθούν να κάνουν simulation την απόγνωση και τον όλεθρο των risset tones.
και πωπω, ακούω πάλι τα πάντα, σαν να έρχονται όλα καταπάνω μου αυτή την φορά, και η φρίκη και η ευτυχία, και όλα τα συναισθήματα του κόσμου είναι εκεί.
"i don't know where but she sends me there"
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)