μπέρστς

ήμουν σε συναυλία. είχα να κατουρήσω από το μεσημέρι. πήγα στην τουαλέτα αλλά στις κανονικές τουαλέτες είχε συνέχεια κόσμο και επειδή είμαι φουλ κομπλεξικός δεν μπορώ με τίποτα να κατουρήσω στις όρθιες. απλά δεν μπορώ. δεν πειράζει λέω, θα κατουρήσω στο δρόμο φεύγοντας με το ποδήλατο. 

είχε ωραίο καιρό, με ομίχλη, πανέμορφα και κρύα. γαμάει το μιλάνο ρε πούστη, δεν έχω λόγια. 

ξεχάστηκα. πήγαινα πήγαινα, και πριν να φτάσω σπίτι, περνώντας από το πάρκο, σκέφτηκα να τον αμολήσω εκεί. αλλά λέω "αφού είμαι δίπλα γιατί να το κάνω? ας πάω σπίτι με την ησυχία μου"

φτάνω σπίτι και κάνει μπάνιο η συγκάτοικος (η καθυστερημένη). δεν αντέχω με τίποτα, νιώθω ότι θα τα σκάσω όλα πάνω μου. φεύγω από το σπίτι και κάνω τον γύρο του τετραγώνου. άπειρο φως παντού, παίρνω τα αρχίδια μου. 

κοιτάω από το παράθυρο, βγήκε από το μπάνιο. ουφ, λέω, τέλεια, το γλιτώσαμε.

μπαίνω μέσα στο σπίτι. τώρα κάνει κάνει μπάνιο ο γκόμενος της. ΓΑΜΩΤΟΝΧΡΙΣΤΟΖΩΑ. αυτό ήταν γαμήθηκε η φάση.

είχα μία μονόλιτρη πέπσι, η οποία είχε ακόμα κοκακόλα μέσα (πέπσι δηλαδή). την αδειάζω στο γυάλινο μπουκάλι που έχω για το νερό. αλλά μετά σκέφτομαι "πως θα περάσω το καβλιτσέκι μου από κει μέσα, μετά θα μυρίζει κοκακόλα. (πέπσι δηλαδή)"

την έκανα την μαλακία όμως, και την άδειασα ήδη την κοκακόλα μέσα  στο μπουκάλι. 

μαλακία. έρχεται. κατακλυσμός.

βρίσκω ένα πεταμένο μπουκάλι νερού, που έχει νερό μέσα. σκέφτομαι να τρέξω στην κουζίνα, αλλά ξέρω οτι δεν θα προλάβω. προσπαθώ να το ρίξω στο άδειο μπουκάλι της πέπσι αλλά δεν γίνεται. 

τελικά γίνεται.

τον βγάζω και προσπαθώ να το βάλω μέσα. δεν χωράει.

(όχι, δεν ειναι μεγάλο το πουλί μου, απλά είναι μικρό το μπουκάλι, αλήθεια)

πανικοβάλλομαι.

το νιώθω να έρχεται.

ψαχνω ψαλίδι να το κόψω.

το βρίσκω.

το κόβω.

τον αμολάω.

κατουράω.

εκείνη ακριβώς την στιγμή, ενώ ακόμα είμαι στην διαδικασία βγαίνει ο γκόμενος από την τουαλέτα.

ΓΑΜΩΤΟΧΡΙΣΤΟΣΑΣΖΩΑ.

βγαίνω και του σκάω το μπουκάλι με το κάτουρο στην μάπα. γελάει. γελάω. κάνει να με αγκαλιάσει. κάνω την πάπια.

γυρνάω στο δωμάτιο, βάζω και βλέπω τον ντον ντρέϊπερ να φασώνει αεροσυνοδούς και τρώω σοκολάτα ανέμελος.

κυνηγάω κουνούπια, κοιτάω το ασυμμάζευτο δωμάτιο, βλέπω βιντεάκια των σμίκλερ/λεν στο γιουτιούμπ, παίζω καμιά βλακεία στο πισι, προσπαθώ να δουλέψω για το κωλοσάϊτ, αγχώνομαι, τρώω πατατάκια, παίζω με το κάζιο του στράτου, τρώω κι άλλη σοκολάτα (πριν έτρωγα κιντερ, τωρα τρωω λάϊον), κοιτάω το ταβάνι, κοιτάω τα φώτα, κοιτάω το κρεβάτι, αδειάζω την κοκακόλα στο ποτήρι (την πέπσι δηλαδή), νιώθω ανακουφισμένος, αλλά όχι και τόσο. 

παρόλο που όλα πάνε καλά, ποτέ δεν πάνε καλά στην πραγματικότητα, και είναι αλήθεια ότι η πραγματικότητα πάντα δείχνει το αληθινό σκληρό της πρόσωπο.

αναζητώ ταυτόχρονα το αιώνιο και το εφήμερο.

για να τα βάλω στον κώλο μου.

πόσο θεός θα ήμουν αν όντως του είχα σκάσει τα κάτουρα στην μάπα όμως. 

πφφφφ. μιά ζωή φλώρος.

αδύνατοι χώροι

φέτος δεν άκουσα παρά ελάχιστη καινούρια μουσική. καθώς ήμουν βουτηγμένος στην βέροια στο κάψιμο και την (μάλλον) φωτεινή απόγνωση, δεν είχα δυνατότητα να χωθώ με το κεφάλι σε κάτι άλλο εκτός από τα κεκτημένα μου. δηλαδή, άκουγα και ξανάκουγα λούτσιο, όλη τη δισκογραφία του μάντλιμπ, το congratulations των mgmt στο ριπίτ, albert ayler, joe henderson, και πάλι τα ίδια, με πολύ μικρές αποκλίσεις. πραγματικά. αδυνατώ να σκεφτώ κάτι από καινούριους δίσκους που να μου έκανε τεράστια εντύπωση. ίσως γιατί, δεν ήμουν στην διάθεση, αλλά και πάλι, το γεγονός ότι αυτό που χάρηκα περισσότερο ήταν το νεο φλιτ φόξις κάνει τα πράγματα λίγο παράξενα... 

τις τελευταίες μέρες, ίσως εδώ και ενάμιση μήνα, νιώθω ότι τα αυτιά μου επανήλθαν λίγο στην θέση τους και άκουσα μαζεμένα αυτά που τα άφησα πίσω μου, αλλά με ελάχιστα ένιωσα. η καρδιά μου τον τελευταίο μήνα είναι δωσμένη στους γερμανούς, και κυρίως στους κλάστερ, με μίσος θα έλεγα. 

σε κάθε περίπτωση όμως, το σοκ το έφαγα με το impossible spaces του sandro perri, κυκλοφορία 2011, στην constellation (ποιος θα το περίμενε ποτέ αυτό?). είναι ένας συγκλονιστικός δίσκος, από αυτούς που σε διαλύουν τον εγκέφαλο με τη δουλειά που έχει πέσει, με το scope τους, με τις λεπτομέρειες, με τις μελωδίες, με τις αδιανόητες ιδέες, με τον παροξυσμό των ενορχηστρώσεων. μου θυμίζει κάπως εκείνη την δισκάρα το obrigade saudade των mice parade, την φωνή του arthur russell, τις παραγωγάρες και τα προσωπικά (τα φλώρικα προσωπικά) του jim o'rourke), και όλα είναι μέσα στα σέβεντις, να βρωμάει ο τόπος σέβεντις και αναλογικά σίνθια και καλοηχογραφημένα ντράμς, double tracked αδιανόητα φωνητικά, διαλυμένες αλλαγές,  σκληρές ισοπεδωτικές γκρούβες, rhodes και wurlitzers που κεντάνε, πνευστά που πετάγονται και εξαφανίζονται, και χιλιάδες, χιλιάδες, εκατομύρρια ιδέες. ναι ρε πούστη. και αμερικανίλα (ή μάλλον καναδίλα), και μποσανόβες και πωπωπω ΔΙΣΚΑΡΑ ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΔΙΣΚΑΡΑ ΣΟΚ.

χμμμ, εύχομαι να μην έχω αλλάξει γνώμη σε κάνα μήνα, αλλά για την ώρα δεν νιώθω ότι έχω ακούσει πιό όμορφο δίσκο μέσα στην χρονιά.

ρου

επίσης κατάλαβα ότι το κακό με τις ρίζες είναι ότι μένουν εκεί ακίνητες, ή μάλλον κουνιούνται ελάχιστα, ίσα-ίσα για να μην μπορείς να κουνηθείς εσύ, και όποτε θέλουν σηκώνονται και σε τρώνε.

αα

μαλακία. νόμιζα ότι ήταν στα ντράφτς, αλλά κάπου εξαφανίστηκε. ένα τεράστιο (ή ίσως όχι και τόσο τεράστιο) κείμενο για τους φλόϊντ, και με το κακό που ξανάπαθα πριν από μία βδομάδα, καταλήγοντας πόσο ευτυχισμένος ήταν ο 14χρονος εαυτός μου.

ήθελα να κάνω παρένθεση όλο εκείνο το κείμενο, και να το συνδέσω με την ψύχωση που περνάω αυτές τις μέρες με την δισκογραφία των cluster, κάπου εκεί τυλιγμένος με τις μέρες στην πλάτη μου και τις νύχτες που πάω να πέσω για ύπνο και φαντάζομαι όνειρα από sparse ενορχηστρώσεις και μετρημένα beats και διαστημικές κιθάρες και απαλές φωνές και γαμημένα sequencers

και με τυλίγει η ευτυχία για ώρες, και ξυπνάω και πάω και τρέχω ή περπατάω ή δεν κάνω τίποτα και ακούω με την σειρά 1,2, zuckerzeit, sowieso, curiosum, grosses wasser, cluster and eno, after the heat, music from harmonia, kluster και μετά πάλι από την αρχή εμμονικά. όπως κάθε φορά.

και με πιάνει πόνος στο κεφάλι μου, να πετάξω το σάμπλερ, να αρχίσω να στήνω μόντιουλαρ, αλλά όσο με πιάνει ο πόνος, τόσο μου φεύγει. και το κακό είναι ότι δεν είμαι και πολύ ακούνητος. μισό βίντεο να δω με τον ταλιμπ και τον μοσντεφ να ραπάρουν πάνω από διαλυμένο μπιτ του μάντλιμπ τα ξεχνάω όλα.

όχι για πολύ όμως. ουφ, έρχεται έρχεται έρχεται, για να δούμε τι θα γίνει.

//

επίσης, ξεκίνησα τον τελευταίο κάνινγκχαμ αλλά τον παράτησα γιατί βρήκα τις γαμημένες ιστορίες του κάφκα, τον τόμο που έχει τα πάντα. και προσπαθώ να συνηθίσω. επίσης. ουφ, δεν ξέρω. σίγουρα δεν θα έχει νόημα. γαμήσου

που είναι ρε πούστη το white noise όταν το χρειάζομαι?

"i don't trust anybody's nostalgia but my own"

και μερικές φορές, ούτε καν την δικιά μου, για να πω την αλήθεια.