χμμμ

έχω κάνει μαλακία μάλλον. έχω πιτώσει τα τραγούδια στην πληροφορία. 
πρέπει να πέσει πολύ άδειασμα, γίνεται της καριόλας εκεί μέσα. πωπωωω.

Film feat. Hildur Kristín Stefánsdóttir - Halmur Fuglsins (Larry Gus Remix)

το σεπτέμβριο το 2010, έκανα αυτό το ρεμιξ για τους film, για το τραγούδι τους με την ισλανδή.

μπορείτε να το ακούσετε και να το κατεβάσετε, μαζί και με άλλα τραγούδια από το σαμπλερ της inner ear.

ζωή οδηγίες χρήσεως

rue simon-crubellier

νταμν!

και την στιγμή που όλα πήγαιναν προς τα εκεί που έπρεπε, ξαφνικά άλλαξαν κατεύθυνση. θα έπρεπε να έχω ήδη φύγει, αλλά ακόμα δεν τα καταφέρνω, και δεν είμαι σίγουρος ότι το καταφέρνω είναι η σωστή λέξη.

επίσης, προσπαθώ να καταλάβω τα προβλήματα που συνεχίζω να αποκτώ με την επικοινωνία, γιατί υποτίθεται απλώς είχα πρόβλημα με τα κινητά. τελευταία αποκτώ πρόβλημα και με τα μέϊλ, παρόλο που για μία μεγάλη περίοδο με είχε πείσει ο ιωσηφίδης ότι ο ασύγχρονος τρόπος μετάδοσης μηνυμάτων είναι πάντα ο καλύτερος. όχι όμως όταν το πεδίο δράσης είναι το ίνμποξ μου, που όλα χάνονται εκεί μέσα, ένας μεγάλος κουβάς από υποχρεώσεις και υπενθυμίσεις που σβήνονται, ιεραρχημένες αναβολές και φόβους μαζεμένους.

πολλές φορές, υπάρχουν μέϊλ που δεν τα διαβάζω καν. όταν ξέρω ότι έχω αργήσει να απαντήσω σε κάποιον, ή όταν ξέρω ότι αυτό που θα διαβάσω θα μου προκαλέσει αμηχανία, δεν το ανοίγω καν. του βάζω ένα αστεράκι από δίπλα, και το ξεχνάω ότι υπάρχει.

αυτή τη στιγμή, το gmail notifier λέει ότι έχω 1996 αδιάβαστα μέϊλ. σκέφτομαι, αν είχα βρει τρόπο να μπορώ να απαντάω ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ σε κάθε μέϊλ που λαμβάνω, θα ήμουν πιό σωστός? απέναντι στα πάντα?

υπάρχουν μέρες που όσο το σκέφτομαι, τόσο πιό πολύ το καταλαβαίνω, πως ο μόνος λόγος για τον οποίο είμαι ζωντανός είναι για να αυξάνω τις στιγμές αμηχανίας που αναγκάζομαι να περάσω καθημερινά.

χμμμ, ήδη, νιώθω ότι έχω τύψεις τώρα, αυτή την στιγμή που τα γράφω αυτά, και αλήθεια, προσπαθώ να θυμηθώ γιατί. προσπαθώ, κάθε φορά να διαγράψω καθαρά, την διαδρομή που ξεκινάει από το confrontation, συνεχίζει στον ενθουσιασμό, προχωράει στο casualty και καταλήγει πάντα πάντα πάντα στην αμηχανία. αφού στο ενδιάμεσο έχει κάνει καμία 50ρια κύκλους γύρω από την αβεβαιότητα και την ήπια αδιαφορία.

γαλήνια αδιαφορία, σαν να διαβάζεις μισό βιβλίο και να μην σε νοιάζει τι θα γίνει μετά και απλά να το παρατάς. αλλά χωρίς τύψεις.

το πρόβλημα μου είναι όμως ότι έχω πάρει απόφαση να τελειώνω ΟΛΑ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ τα βιβλία που ξεκινάω, ακόμα και αν χρειάζεται να το διαβάζω και να μην είμαι εκεί.

καταλήγοντας, νιώθω ότι ο απολογητικός τόνος πρέπει να καταλήξει σε μία ρητά δοσμένη απολογία. άρα:

-αν είσαι κάποιος που έπρεπε να σου έχω απαντήσει σε ένα μέϊλ που μου έστειλες και το ξέχασα, (αν είσαι ξένος την πάτησες γιατί χάνεις την συγγνώμη που έρχεται σε λίγο)
-αν είσαι κάποιος που όπως τα έφεραν τα πράγματα θα έπρεπε να σου στείλω ενα μέϊλ για να σου ξεκαθαρίσω τα τεκταινόμενα, αλλά το αναβάλλω σε βαθμό αηδίας,
-αν είσαι φίλος μου και έχω κάνει μαλακία στον τρόπο που κατανέμω τον χρόνο μου,
-αν διοργανώνεις συναυλίες και έχω κάνει μαλακία στον τρόπο που οργανώνω τον χρόνο μου μακροπρόθεσμα και θα έπρεπε να σου έχω πει ναι αλλά σου είπα όχι, ή απλά δεν απάντησα σε μέϊλ σου
-αν μου έχεις ζητήσει οτιδήποτε και δεν έχω ανταπεξέλθει

θέλω ειλικρινά, να ζητήσω συγγνώμη σε κάθε έναν από εσας, και να πω ότι θέλω όσο τίποτα να αλλάξω αυτό το σιχαμένο κομμάτι του εαυτού μου που δεν θέλει να απαντάει τηλέφωνα, μέϊλ και εσεμες.

επίσης, θέλω να ζητήσω συγγνώμη σε οποιονδήποτε νιώθει να ανεβαίνει το φαϊ του στο λαιμό του με το δεύτερο πρόσωπο που διαβάζει εδώ και μερικές γραμμές.

δεν ξέρω γιατί το κάνω. νιώθω τύψεις. και απλά πρέπει να στείλω ενα μέϊλ και δεν ξέρω τι να γράψω.

όλα είναι εδώ

"Ας φανταστούμε, σε μία βιβλιοθήκη της Ανατολής, ένα χαρακτικό πολλών αιώνων. Μπορεί να είναι αραβική, και μας λένε ότι μέσα εκεί εικονίζονται όλες οι ιστορίες των Χιλίων και μίας Νυχτών· μπορεί να είναι κινέζικη και ξέρουμε ότι απεικονίζει ένα μυθιστόρημα με εκατοντάδες ή χιλιάδες πρόσωπα. Μέσα στο συρφετό των μορφών που απεικονίζει, μία από αυτές -ένα δέντρο που μοιάζει με αντεστραμμένο κώνο, κόκκινα τζάμια πάνω σ' ένα μπρούτζινο τείχος, τραβάει την προσοχή μας, κι απ' αυτήν περνάμε σε άλλες. Η μέρα πέφτει, το φως εξαντλείται, κι εμείς όσο πιο πολύ εμβαθύνουμε στο χαρακτικό, τόσο καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα στη Γη που να μην εμφανίζεται εκεί. Ό,τι υπήρξε, ό,τι υπάρχει κι ό,τι θα υπάρξει, η ιστορία του παρελθόντος και η ιστορία του μέλλοντος, τα πράγματα που είχα και τα πράγματα που θα έχω - όλα αυτά μας περιμένουν σε κάποιο σημείο αυτού του γαλήνιου λαβυρίνθου... Έχω φανταστεί ένα έργο μαγικό, ένα χαρακτικό που θα ήταν κι ένας μικρόκοσμος·[..]"

Χόρχε Λουίς Μπόρχες, από τον Πρόλογο των Εννέα Δαντικών Δοκιμίων (1982), μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη.

οι τελευταίοι μου μήνες, από πέρσι τον απρίλιο

μέχρι και τώρα. πλησιάζοντας. 

ακούς?

"Γιατί τι άλλο είναι η ζωή? Γέννηση, γηρατειά, αρρώστεια, θάνατος -χώρια τ' άλλα βάσανα, περιλαμβανόμενου και αυτού, που για τον Βούδα, είναι το πιό αξιολύπητο: να είσαι μακριά απο τους αγαπημένους σου."

από το δοκίμιο (προφορικό) του μπόρχες "Βουδισμός", μετάφραση αχιλλέα κυριακίδη, από τις εφτά νύχτες.

το πιό αξιολύπητο.

αξιολύπητο.

γαμώ το χριστό σας ζώα/μητροπολιτικό wi-fi βέροιας

το να κόβουν τα πορνοσάϊτ το καταλαβαίνω. αλλά γιατί μπορεί να κόβουν το streetpanthers.gr σαν criminal activity? μουνί παναγίας.

σκρίνσοτ

μόνο σέβεντις άρα

κάθε χρόνο, όταν μπαίνει ο απρίλιος και αρχίζω να σκέφτομαι την άνοιξη, κάθε χρόνο, από το 1996 και εκείνο το cd στο ΖΟΟ, ξαναερωτεύομαι το winter wine των caravan, που όταν αραδιάζω τα αγαπημένα μου τραγούδια πάντα το ξεχνάω, αλλά κάθε φορά που έρχεται η ώρα και βγαίνω να περπατήσω στην βέροια, ή όπου είμαι, και αφήνω το μπουφαν στην ντουλάπα, πάντα το θυμάμαι, και πάντα συγκλονίζομαι με την αδιανόητη ομορφιά του. παρόλο που μιλάει για χειμώνα, πάντα οι παιδικές συνδέσεις είναι εκεί, περπατώντας και πάλι με το γουοκμαν, πάνω κάτω την μητροπόλεως, μόνος και μόνος και μόνος.

ίσως γι'αυτό να μου αρέσει τόσο πολύ ο δίσκος των fleet foxes ο καινούριος, γιατί κάπως, χωρίς να καταλάβω γιατί, μου φέρνει στο μυαλό λίγο canterbury, και λίγο από την ανοιξιάτικη ευτυχία των early 70s.

για την ώρα έχει όμως μόνο in the land of grey and pink.

ωωωωω όλο αυτό το χαμένο ποτένσιαλ!!

τα προβλήματα με το tomboy είναι κάπως συγκεκριμένα. δεν είναι ότι δεν έχει κομματάρες. έχει αδιανόητα τραγούδια εκεί μέσα, αλλά το θέμα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με ΔΙΣΚΟ ΤΟΥ 2010 γαμώ τον χριστό. δεν μπορείς να ακούσεις ούτε ένα τραγούδι και να μην σκεφτείς ότι είτε το έπαιζε στις περσινές περιοδείες, ή ακόμα χειρότερα έχει ήδη βγει σε σαρανταπεντάρι. οπότε το πρόβλημα στη ρίζα του είναι νοσταλγικό. πως μπορείς να χαρείς με έναν "καινούριο" δίσκο όταν απευθείας σε πιάνει νοσταλγία για την χρονιά που πέρασε?

ίσως και να μην το θέτω και πάρα πολύ συγκροτημένα, αλλά προσπαθώ να καταλάβω γιατί δεν μπορώ με ΤΙΠΟΤΑ να χαρώ τον δίσκο. υπάρχουν βέβαια και θέματα αρκετά τεχνικά (φουλ μπουκωμένη παραγωγή, αμήχανα πολλοί τόνοι ριβέρμπ, τεράστια διάρκεια του δίσκου, βαρετές ερμηνείες, με την έννοια του σωστού τέϊκ και όχι της έντασης. δες πχ το good girl και σύγκρινε. κάποτε το έβγαζε από τα συκώτια του, τώρα είναι απλά ο panda και ούτε τον απασχολεί)

αλλά και πάλι, δεν έχω ακούσει καλύτερο τραγούδι από το alsatian darn, παρόλο που το ξανακούω μετά το εφτάϊντσο you can count on me . σε κάθε περίπτωση όμως δεν μπορώ να νιώσω. και το πρόβλημα μου γίνεται συγκεκριμένο. σκέφτομαι τον γενάρη του 10, τον μάϊο στην βαρκελώνη που διέλυα τα bootlegs του panda ξανά και ξανά, και ανυπομονούσα να ακούσω τις κομματάρες. το bullseye (που εγινε afterburner) και γαμάει, το king tubby sample (που εγινε σεχραζάτ και δεν έχει την σαμπλάρα), την benfica που νιώθω σαν να της κόψανε τον κώλο χωρίς το πλήθος να ουρλιάζει. και νευριάζω γιατί ο νόα στην αρχή έλεγε "μικρές διάρκειες, κιθάρες, φωνές και μπιτ). και στο τέλος το πίτωσε στην μαλακία. αλλά ακούς το ακυκλοφόρητο preakness και νιώθεις τι θα γινόταν ο δίσκος αν γινόταν ΟΠΩΣ ΤΕΘΗΚΕ ΕΞΑΡΧΗΣ.

ακούω το alsatian darn και σκέφτομαι τον οκτώβριο στο μιλάνο, που έτρεχα σαν τρελός πάνω κάτω με τα φωνητικά, και τα σκέφτομαι όλα αυτά και ξανά και ξανά, και δεν ακούω δίσκο, ακούω ήδη τις αναμνήσεις μου.

αϊ γαμήσου δηλαδή. έχετε γαμήσει τους κύκλους των άλμπουμ με όλα αυτά. πως είναι δυνατόν δίσκος που ανακοινώνεται το γενάρη του 2010 να κυκλοφορεί ΑΠΡΙΛΙΟ του '11? προφανώς, προφανώς, δεν γίνεται να σκέφτονται τους φανς των ανιμαλ που τρέχουν να ακούν τα πάντα, δεν γίνεται και δεν πάει έτσι.

αλλά και πάλι, γιατί γαμώ το χριστό σας δεν το κυκλοφορήσατε όταν ήταν έτοιμο και έπρεπε να περιμένετε 8 μήνες να χτίσετε το μομέντουμ με απανωτό κλιμάκωμα. σαν να περιμένεις 8 μήνες για να τον παίξεις, και να τον παίζεις, και να μην τελειώνεις, γιατι κατάλαβες ότι κάποιος ερχόταν και στον έπαιζε λίγο λίγο ενώ κοιμόσουν. εσύ δεν ήσουν ακριβώς εκεί για να το θυμάσαι, αλλά η αίσθηση του ανολοκλήρωτου είναι εκεί.

ΜΠΡΑΒΟ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΑΣ ΓΑΜΩ ΤΗΝ PAW TRACKS ΓΑΜΩ. ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΑΤΕ ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΥΝΑ ΤΑ ΒΡΑΚΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ.

παρόλα αυτά, δεν ξεχνάω τα εξής: -όποιος δεν άκουσε ΤΙΠΟΤΑ εδώ και ενάμιση χρόνο από τα τραγούδια και τα singles ίσως και να χαρεί την ζωή του (μπορεί και όχι όμως γιατί θα νευριάσει με την παραγωγή) και κυρίως

-εύχομαι σε 6 μήνες που θα τον ακούσω τον δίσκο πάλι (γιατί απλά θα τον σβήσω. αφού αγοράσω τα 320ρια μου mp3 βέβαια, γιατί το rip που παίζει αυτές τις μέρες δεν είναι και ότι καλύτερο) να με χτυπήσει εκεί που πρέπει να με χτυπήσει.

-για την ώρα όμως, κρατάω τα εξής: SHACKLETON και JOANNA NEWSOM στο σπίτι του σπύρου γκόρσκι και το νέο FLEET FOXES στο δρόμο περπατώντας στο άπειρο. και δεν με νοιάζει αν είναι καλό ή όχι. τουλάχιστον είναι καινούριο.

σιωπηλά κόνγκας

συνεχίζοντας, διαλυμένος, χάος, θόρυβος, η αγγελική στην χαλκιδική, ο μπόρχες στο κρεβάτι, η αναλυτική γλώσσα, τα αναλυτικά ντράμς

τα αναλυτικά ντραμς