νταμν!

και την στιγμή που όλα πήγαιναν προς τα εκεί που έπρεπε, ξαφνικά άλλαξαν κατεύθυνση. θα έπρεπε να έχω ήδη φύγει, αλλά ακόμα δεν τα καταφέρνω, και δεν είμαι σίγουρος ότι το καταφέρνω είναι η σωστή λέξη.

επίσης, προσπαθώ να καταλάβω τα προβλήματα που συνεχίζω να αποκτώ με την επικοινωνία, γιατί υποτίθεται απλώς είχα πρόβλημα με τα κινητά. τελευταία αποκτώ πρόβλημα και με τα μέϊλ, παρόλο που για μία μεγάλη περίοδο με είχε πείσει ο ιωσηφίδης ότι ο ασύγχρονος τρόπος μετάδοσης μηνυμάτων είναι πάντα ο καλύτερος. όχι όμως όταν το πεδίο δράσης είναι το ίνμποξ μου, που όλα χάνονται εκεί μέσα, ένας μεγάλος κουβάς από υποχρεώσεις και υπενθυμίσεις που σβήνονται, ιεραρχημένες αναβολές και φόβους μαζεμένους.

πολλές φορές, υπάρχουν μέϊλ που δεν τα διαβάζω καν. όταν ξέρω ότι έχω αργήσει να απαντήσω σε κάποιον, ή όταν ξέρω ότι αυτό που θα διαβάσω θα μου προκαλέσει αμηχανία, δεν το ανοίγω καν. του βάζω ένα αστεράκι από δίπλα, και το ξεχνάω ότι υπάρχει.

αυτή τη στιγμή, το gmail notifier λέει ότι έχω 1996 αδιάβαστα μέϊλ. σκέφτομαι, αν είχα βρει τρόπο να μπορώ να απαντάω ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ σε κάθε μέϊλ που λαμβάνω, θα ήμουν πιό σωστός? απέναντι στα πάντα?

υπάρχουν μέρες που όσο το σκέφτομαι, τόσο πιό πολύ το καταλαβαίνω, πως ο μόνος λόγος για τον οποίο είμαι ζωντανός είναι για να αυξάνω τις στιγμές αμηχανίας που αναγκάζομαι να περάσω καθημερινά.

χμμμ, ήδη, νιώθω ότι έχω τύψεις τώρα, αυτή την στιγμή που τα γράφω αυτά, και αλήθεια, προσπαθώ να θυμηθώ γιατί. προσπαθώ, κάθε φορά να διαγράψω καθαρά, την διαδρομή που ξεκινάει από το confrontation, συνεχίζει στον ενθουσιασμό, προχωράει στο casualty και καταλήγει πάντα πάντα πάντα στην αμηχανία. αφού στο ενδιάμεσο έχει κάνει καμία 50ρια κύκλους γύρω από την αβεβαιότητα και την ήπια αδιαφορία.

γαλήνια αδιαφορία, σαν να διαβάζεις μισό βιβλίο και να μην σε νοιάζει τι θα γίνει μετά και απλά να το παρατάς. αλλά χωρίς τύψεις.

το πρόβλημα μου είναι όμως ότι έχω πάρει απόφαση να τελειώνω ΟΛΑ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ τα βιβλία που ξεκινάω, ακόμα και αν χρειάζεται να το διαβάζω και να μην είμαι εκεί.

καταλήγοντας, νιώθω ότι ο απολογητικός τόνος πρέπει να καταλήξει σε μία ρητά δοσμένη απολογία. άρα:

-αν είσαι κάποιος που έπρεπε να σου έχω απαντήσει σε ένα μέϊλ που μου έστειλες και το ξέχασα, (αν είσαι ξένος την πάτησες γιατί χάνεις την συγγνώμη που έρχεται σε λίγο)
-αν είσαι κάποιος που όπως τα έφεραν τα πράγματα θα έπρεπε να σου στείλω ενα μέϊλ για να σου ξεκαθαρίσω τα τεκταινόμενα, αλλά το αναβάλλω σε βαθμό αηδίας,
-αν είσαι φίλος μου και έχω κάνει μαλακία στον τρόπο που κατανέμω τον χρόνο μου,
-αν διοργανώνεις συναυλίες και έχω κάνει μαλακία στον τρόπο που οργανώνω τον χρόνο μου μακροπρόθεσμα και θα έπρεπε να σου έχω πει ναι αλλά σου είπα όχι, ή απλά δεν απάντησα σε μέϊλ σου
-αν μου έχεις ζητήσει οτιδήποτε και δεν έχω ανταπεξέλθει

θέλω ειλικρινά, να ζητήσω συγγνώμη σε κάθε έναν από εσας, και να πω ότι θέλω όσο τίποτα να αλλάξω αυτό το σιχαμένο κομμάτι του εαυτού μου που δεν θέλει να απαντάει τηλέφωνα, μέϊλ και εσεμες.

επίσης, θέλω να ζητήσω συγγνώμη σε οποιονδήποτε νιώθει να ανεβαίνει το φαϊ του στο λαιμό του με το δεύτερο πρόσωπο που διαβάζει εδώ και μερικές γραμμές.

δεν ξέρω γιατί το κάνω. νιώθω τύψεις. και απλά πρέπει να στείλω ενα μέϊλ και δεν ξέρω τι να γράψω.