ποδήλατο/γκαράζ/μπάσκετ

νιώθω τυχερός που είδα το ράσμορ τόσο μικρός, σχετικά μικρός δηλαδή. τον χειμώνα του 2001, κάπου εκει ανάμεσα στον παραλογισμό και το τίποτα (το πραγματικο τίποτα όμως).

χθες το βράδυ, αφού βγήκα μια βόλτα και περπάτησα με τον στράτο και τον μπάμπη και αφού γύρισα σπίτι και δούλεψα για κάνα δίωρο, πέτυχα πάλι την σκατόφατσα του σβάρτσμαν και δεν μπορούσα να πάρω το κεφάλι μου από την τηλεόραση μέχρι που τελείωσε και ξαναήρθα στο δωμάτιο και κοιμήθηκα γλυκά και ήρεμα.

παρόλο που προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται μέσα στο γαμωκεφάλι μου εδώ και μέρες, τελικά είναι πιό δύσκολο να καταλάβω τι γίνεται έξω από αυτό. η απότομη αλλαγή περιβάλλοντος μάλλον μου κάνει καλό με την παραγωγική έννοια της λέξης καλό, και εκτός αυτού δεν έχει χρειαστεί να γράψω ούτε μισό όργανο μέχρι στιγμής. μέχρι στιγμής όμως φαντάζομαι.

χμμμ, πάλι εδώ κατέληξα. την τρίτη τελειώνει με το πανεπιστήμιο ο σιμάκος και την πέμπτη ο μπέλε μου και επισήμως φέυγουν και οι τελευταίοι άνθρωποι της ηλικίας μου που αγαπάω στον βόλο. παράξενο.

αποκόβομαι σιγά σιγά από το ίντερνετ, και μάλλον με απασχολέι γιατί πάντα για αυτό μιλάω. όποτε απ'οτι φαίνεται δεν έχω αποκοπεί ακόμα σε καμία περίπτωση.

έφαγα ένα προφιτερόλ από το λίντο χθες και είχα πολύ καιρό να φάω γλυκό. την τελευταία φορά είχα φάει μισό κιλό παγωτό από το λίντο πάλι, αλλά δεν μπορώ να πω ότι οι τύψεις με άγγιξαν. μάλλον καλό είναι αυτό.

επίσης, κατά την διάρκεια του ράσμορ παρατήρησα ότι το brisk είναι πολύ ωραία λέξη, και είναι ακριβώς ο καιρός που έχει στην βέροια αυτές τις μέρες. και ακόμα σκέφτηκα ότι το hard unit είναι ωραίο όνομα για κάτι, αλλά δεν ξέρω τι, σίγουρα όχι.

αυτές τις μέρες ακούω elliott smith, the further adventures of lord quas, το voodoo του d'angelo (Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ), το electric circus του common, το paris 1919 του john cale, astral weeks, και την δισκάρα που μου είχε πει ο pielld, το glorious gongs of hainuwele του harappian night recordings. έχω σταματήσει να βλέπω σειρές, τελειώνω επιτέλους το κουτσό του κορτάσαρ (δεν τρελάθηκα, και πως να τρελαθώ μετά τον πέρεκ?), και γράφω μουσική περίπου 8-10 ώρες κάθε μέρα. και το λέω τελευταίο για να το βλέπω και να νιώθω άσχημα αν ξεκινήσω να δουλεύω λιγότερο.

καμία προοπτική/κανένα παρελθόν.

το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών είναι το a quick one while he's away των who. για τώρα και για πάντα.

και ειδικά η εκτέλεση από το rock'n'roll circus των γαμωstones

"και αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν"

μπορεί και όχι τελικά. ελπιδοφόρο ακούγεται.