έντονα συναισθήματα

μία από τις πιο όμορφες αναμνήσεις του καλοκαιριού που πέρασε, αν όχι η ομορφότερη, και βέβαια το καλοκαίρι έχει καιρό που πέρασε, αλλά και πάλι, είναι τόσο έντονο όλο αυτό που δεν μπορώ να το απομονώσω...

είχαμε πάει με την κωστάντια και το κόκκινο το φίατ για κάμπινγκ στην ιτέα. βασικά δεν ξέραμε οτι θα πάμε στην ιτέα γιατί ξεκινήσαμε για πελοπόννησο και απλά πηγαίναμε και περνούσαμε από ναύπακτο και τρώγαμε παξιμάδια και σταματήσαμε και στο γαλαξείδι και πηγαίναμε και πηγαίναμε.

ήταν πολύ όμορφο τριήμερο, είχα μαζί και έναν μουρακάμι, από τους φλώρικους μουρακάμι για την ακρίβεια, δεν θυμάμαι αυτή τι διάβαζε βέβαια, μάλλον τους καραμαζόφ, και επίσης ήταν η περίοδος που δούλευα τα βράδια και ήταν από τα πρώτα μου κενά τριήμερα και το περίμενα με χαρά.

επίσης κουβαλούσα συνέχεια αυτήν την σκατοδιάθεση, αυτό το πράγμα που είναι σαν να αιωρείσαι αλλά με την κακή έννοια, γιατί δεν το διάλεξες εσύ, και δεν ξέρεις που θα πέσεις. και κοιτάς κάτω και έχεις μία επιλογή που σε ενδιαφέρει και όλα τα άλλα φαίνονται ζοφερά και σιχαμένα. έτσι ήμουν.

αλλά τα βράδια, τα βράδια στο κάμπινγκ, εκεί γινόταν κάτι άλλο. αφού κάναμε ντουζ με 2 σε 1 αφρόλουτρο και σαμπουάν, και καθώς καθόμασταν για να καπνίσει το κορίτσι και να φύγουμε, έβαζα και άκουγα την δεύτερη πλευρά του before and after science, και καθόμασταν πάνω στο χώμα μπροστά στην σκηνή και μπροστά είχε δέντρα και έτσι δεν φαινόντουσαν αστέρια αλλά ίσα ίσα η θάλασσα ανάμεσα από τα δέντρα.

εκείνες τις στιγμές καταλάβαινα γιατί αγαπάω τον μπράϊαν ίνο. εκείνες ακριβώς τις στιγμές συνειδητοποιούσα τι πάει να πει idleness, τι πάει να πει αεργία και ένιωθα ολόκληρος να κουβαλάω συναισθήματα που δεν έχω λόγια να περιγράψω. ούτε τότε είχα λόγια, ούτε τώρα έχω.

και μετά το ποταπό μου το μυαλό, αυτό το τραγικό πράγμα που ονομάζεται εγκέφαλος μου, προσπαθεί να καταλάβει το μέγεθος της ιδιοφυίας του ίνο, και αδυνατεί.

γιατί έχει απέναντι του έναν άνθρωπο ο οποίος εκτός του ότι είναι τεράστιος θεωρητικός, και οι ιδέες του στην παραγωγή, και οι ιδέες του γενικότερα, και τα textures και το βάθος στον ήχο στα τραγούδια και στους δίσκους του, σε οδηγούν στο να ξεχνάς το πως έχει καταφέρει να μεταφέρει συναισθήματα απερίγραπτα, με την κυριολεκτικότατη σημασία της λέξης απερίγραπτος.

καθόμουν ανάσκελα, και άκουγα με την σειρά julie with, by this river, through hollow lands και spider and I στο ριπίτ και στο ριπίτ και στο ριπίτ, και απλά κοίταγα μπροστά μου και δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να βουτήξω στην θάλασσα ή να αρχίσω να βγάζω τα ρούχα μου ή να μιλήσω για το παρελθόν και για το ποιός είμαι και το τι θα κάνω στην ζωή μου και τους έρωτες μου και την αγάπη μου και τα σκατά που έτρωγα και τίποτα μα τίποτα δεν σκεφτόμουν. τίποτα απολύτως. είναι σαν μία ζώνη που τίποτα δεν συμβαίνει, σαν μία μαύρη τρύπα που σε ρουφάει και μένεις άδειος, αλλά όχι άδειος όπως λέμε κενός, αλλά απλά δεν σου μένει τίποτα.

μακάρι να μπορούσα να το περιγράψω.

είναι τέσσερα τραγούδια, απλά τέσσερα τραγούδια. έχουν κιθάρες πιάνα και μερικά συνθ και φωνές. και με κάνουν να σκέφτομαι για πάντα αυτό που έβλεπα μπροστά μου στην ιτέα, σαν να θέλω να κοιτάξω μέσα μου αλλά να μην βλέπω τίποτα.

τίποτα απολύτως.