ιδιαίτερα

με το που ξύπνησα είδα αυτό.

από μόνο του ήταν αρκετό για να μου φτιάξει την μέρα. όχι να την φτιάξει με την κανονική έννοια του όρου φτιάχνω, όσο με την έννοια του κάτι μπορεί να σε οδηγήσει σε κάτι διαφορετικό από αυτό που μπορεί να περίμενες από μία κυριακή μέσα στο σπίτι.

σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν φορές που σκέφτομαι ότι, σε απόλυτα άμεση επιρροή, οι καλλιτέχνες που με επηρέασαν είναι ελάχιστοι. όταν μιλάω για άμεση επιρροή, δεν εννοώ ότι ψοφάω για το σόλο πιάνο του μίνγκους, αλλά για το ότι όταν άκουσα φορ τετ άρχισα να τον αντιγράφω. (πχ, κάποιες από τις τεράστιες επιρροές μου, αλλά σε κονσεπτικά επίπεδα κυρίως, είναι ο brian eno, o woody allen, η joni mitchell, ο albert ayler, o vincent gallo και το it takes a nation of millions των public enemy. αλλά δεν μπορώ όυτε καν να αντιγράψω μισό από τα μπιτ του.)

άρα, οι 5 μεγαλύτερες μου άμεσες επιρροές υπήρξαν/είναι:

1. ο moondog
2. ο madlib
3. ο four tet
4. ο dj shadow
5. ο panda bear και
6. οι black dice

(επίσης, neptunes, red snapper, fennesz, sufjan stevens)

πιστεύω ότι έχω αποβάλλει τον φορτέτ από πάνω μου πιά. όπως και τον σάντοου(εδώ και μερικά χρόνια). τον πάντα μπέαρ πιστεύω ότι είμαι στο όριο αυτόν τον καιρό, αλλά δεν είμαι σίγουρος. τον μάντλιμπ δεν θέλω. ούτε τους μπλακ ντάϊς.

και κύριως όχι τον μούντογκ.

ο μούντογκ, λόγω συγκεκριμένων συγκυριών, ήταν ότι σημαντικότερο μου συνέβη μουσικά. ξεκάθαρα. τον άκουσα την πιό κρίσιμη στιγμή, τότε που ξεκινούσα να παίζω μόνος μου. και απλά αντέγραφα ότι άκουγα. τίποτα άλλο.

έχω την αίσθηση ότι ίσως είναι πιό εποικοδομητικό να ξοδέψεις μία ζωή αντιγράφοντας τον μούντογκ, παρά να κάνεις οτιδήποτε άλλο.

αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση

--
κατα τ' άλλα
--

μου συνέβη το πιό εντυπωσιακό. από αυτά που δεν έχω λόγια να το περιγράψω ή να πω οτιδήποτε.

ξεκίνησα να πηγαίνω για τρέξιμο.

τελευταία φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου να τρέχει ήταν όταν με κυνηγούσαν να μου κλέψουν τα λεφτά από τα κάλαντα, κάπου πριν το '92.