δυσκολεύομαι πάρα πολύ που είμαστε χώρια. και το ξέρω ότι είναι λάθος από μένα ακόμα και να το εκφράζω, αλλά αλήθεια, την στιγμή που πάω να το καταπιέσω μέσα μου, βλέπω τις αποδείξεις από τα παγωτά στα μακντόναλντς και θέλω να βάλω τα κλάματα. πέρασαμε πάρα πολλά χρόνια χώρια, είναι αφόρητες ακόμα και οι 2 μέρες μακριά σου πιά, δεν θέλω να το ξανακάνω αυτό στον εαυτό μου, δεν μας αξίζει να το ξαναπερνάμε αυτό. έχει πλάκα βέβαια το ότι μιλάμε στο σταθερό, είχα ξεχάσει πως είναι αυτό, αλλά αλήθεια, δεν είχα καμία διάθεση να το θυμηθώ.
και συνεχίζω να νιώθω άσχημα που το λέω, και δεν θα έπρεπε καν να το αναφέρω. δεν είναι ωραία να πίνω τσάϊ μόνος μου (αφού δεν πινώ ποτέ ούτως ή αλλως), δεν είναι ωραία να ξαπλώνω μόνος, δεν είναι ωραίο να βγαίνω για βόλτα μόνος, ενώ ήμουν σίγουρος ότι θα μου άρεσε και θα το έκανα συνέχεια, δεν το κάνω καθόλου, και δεν ξέρω αν είναι επειδή έχω δουλειά, ή βάζω τον εαυτό μου με το ζόρι να νιώθει ότι έχει δουλειά για να μην βγω μόνος μου έξω να περπατήσω ή να πάω βόλτα με το ποδήλατο.
σαν να εξαφανίστηκαν όλες οι χαρές της ζωής, όλες μαζί, σαν να σβήστηκαν μαζεμένες, εκεί που περίμενα, και το είχα βέβαιο ότι είναι πράγματα που με κάνουν χαρούμενο, τελικά όλα είναι άσχημα μακριά σου. χωρίς να το καταλαβαίνω γίνομαι όλο και περισσότερο σαν τον κοστάντζα, και συγχρόνως σκέφτομαι πόση θλίψη θα με βάραινε αν δεν είχαμε δει μαζί σάϊνφελντ.
νιώθω σαν να πήραν όλη την δυστυχία του κόσμου και να την πετάξαν πάνω μου με το ζόρι, χωρίς να προλάβω να πω κουβέντα. και κάθε μέρα ξυπνάω, και ο ουρανός είναι κατάμαυρος, αλλά σηκώνομαι από το κρεβάτι με δυσκολία, πονάει η ψυχή μου, ενώ πάντα χαίρομαι όταν βλέπω τα μαύρα σύννεφα να είναι πάνω από το κεφάλι μου. αλλά όχι αυτές τις μέρες. σε βλέπω κάθε βράδυ στον ύπνο μου, και σε κάθε όνειρο μας χωρίζουν βίαια.
και το ξέρω ότι είμαι εγωϊστής που τα σκέφτομαι αυτά, και τουλάχιστον θα έπρεπε να μην τα έγραφα, αλλά μου λείπεις κωστάντια, δεν ξέρω πως θα περάσουν οι υπόλοιπες μέρες.
17.5.13
1.5.13
ντραφτς που δεν τελείωσαν
26 Μαρτίου 2013
ακόμα δεν εχω καταλάβει τι είναι το passover.
περνάει ο καιρός, το άμαζον μου προτείνει να αγοράσω βιβλία που τα κοίταξα κανα δυό φορές και δεν τα αγόρασα (ακόμη), και περιμένω να έρθει η στιγμή που θα τα διαβάσω όπως τους αξίζει, αλλά δεν είναι και λίγα τα γαμημένα, και περνάει ο καιρός, και περνάνε οι μήνες, και τρώω φρίκες, μπόλικες, αλλά είμαι χαρούμενος, γιατί μάλλον με έναν μαγικό τρόπο έχω μάθει να κάνω υπομονή, παραπάνω απόσο πρέπει.
το παράξενο όμως είναι, και είναι πολύ παράξενο, σχεδόν αμήχανο, ότι νιώθω άσχημα που είμαι χαρούμενος. εννοώ, οτί ναι οι φίλοι μου το ξέρουν, αλλά και πάλι, νιώθω πολλές στιγμές ότι πρέπει να μην φαίνομαι χαρούμενος, ίσως γιατί σκέφτομαι ότι αν το δείξω, μετά θα πέσω σε κατάσταση κακή, μόνο και μόνο από καρμική τιμωρία. και έτσι δεν το δείχνω ποτέ, και μπορώ άνετα να περνάω μία ζωή γκρινιάζοντας και δείχνοντας ότι είμαι κακόμοιρος, αλλά το πιό αστείο είναι ότι δεν είμαι.
απλώς ντρέπομαι να το πω.
θα μπορούσα να κάτσω να γράψω για τα όσα ωραία μου συμβαίνουν και μετά να τα κοιτάω γραμένα αλλά μου φαίνεται βλακεία. ίσως γιατί όσο χαρούμενος και να είμαι, σίγουρα λεπτός δεν πρόκειται να γίνω.
περνάω
//
19 Φεβρουαρίου 2013
ακούγοντας τον πατον οσβαλτ στον μαρκ μαρον, σκεφτόμουν διάφορα για το φαγητό και το πως τρώω. επίσης, ασχετό, αλλά εξαιρετικά σχετικό, είναι το γεγονός ότι ο μαρον με
//
26 Δεκεμβρίου 2012
σκέφτομαι τι ήταν το 2012, και πως πέρασε και πως πέθανε, και μάλλον το σημαντικότερο πράγμα που μου συνέβη τελικά ήταν ο louis ck, ξεκίνησε με αυτόν και τελειώνει με το wtf του marc maron, αυτά ήταν τα δυο πράγματα που θα θυμάμαι με χαρά από την χρονιά που πέρασε. δεν άκουσα πολλούς καινούριους δίσκους, σκέφτομαι ότι ακούω όλο και λιγότερους καινούριους κάθε χρόνο, μάλλον γιατί με πιάνει το άγχος με τα παλιά που ξεχνάω, και όλο και χειρότερο άγχος.
//
14 Ιουνίου 2012
κατάλαβα το εξής: πρέπει να σταματήσω να ακούω τους δίσκους που αγαπάω, μόνο έτσι θα γίνω άνθρωπος και πάλι.
συγκεκριμένα, ξοδεύοντας άλλο ένα τρέξιμο ακούγοντας το remain in light των talking heads και το radio city των big star, γύρισα σπίτι αηδιασμένος. δηλαδή, έχω αγορασμένο το remain in light από την τρίτη γυμνασίου (άσχετο που για χρόνια άκουγα μονο το once in a lifetime χαχα), και έχει τουλάχιστον 12 χρονια που το ακούω κάθε χρόνο με την ίδια κάβλα και χαρά. και το ίδιο ισχύει για πολλούς ακόμα δίσκους που αγαπάω και τους εχω από μικρός ή μικρότερος.
οπότε, πρέπει να αρχίσω να νιώθω και να προετοιμάζομαι για τα future classics μου, αλλιως θα πεθάνω νέος, γιατί να μην πεθάνω ήδη? και επειδή είμαι που είμαι παράξενος και λειτουργώ μόνο ζορίζοντας τον εαυτό μου αποφάσισα να σβήσω ότι δίσκο αγαπημένο έχω από τον σκληρό. τα σιντι και τα βινύλια είναι ούτως ή άλλως στην βέροια, οπότε ο πειρασμός είναι μακριά. και επειδή ακριβώς η καλύτερη μουσική δεν έχει γραφτεί ακόμα, ή απλά γράφεται κάπου αυτή την στιγμή που μιλάμε και δεν το ξέρουμε, αποφάσισα επίσης να ξοδέψω ακόμα περισσότερο χρόνο ακούγοντας καινούρια πράγματα.
δεν ξερω τι θελω να πω, παρα μονο οτι το πολυ remain in light τοσα χρονια μου αφηνει σημαδια και εθιστικες συμπεριφορές, και δεν ειναι σωστό, πρέπει να παιρνουμε ρίσκα για πάντα για πάντα για πάντα
ακόμα δεν εχω καταλάβει τι είναι το passover.
περνάει ο καιρός, το άμαζον μου προτείνει να αγοράσω βιβλία που τα κοίταξα κανα δυό φορές και δεν τα αγόρασα (ακόμη), και περιμένω να έρθει η στιγμή που θα τα διαβάσω όπως τους αξίζει, αλλά δεν είναι και λίγα τα γαμημένα, και περνάει ο καιρός, και περνάνε οι μήνες, και τρώω φρίκες, μπόλικες, αλλά είμαι χαρούμενος, γιατί μάλλον με έναν μαγικό τρόπο έχω μάθει να κάνω υπομονή, παραπάνω απόσο πρέπει.
το παράξενο όμως είναι, και είναι πολύ παράξενο, σχεδόν αμήχανο, ότι νιώθω άσχημα που είμαι χαρούμενος. εννοώ, οτί ναι οι φίλοι μου το ξέρουν, αλλά και πάλι, νιώθω πολλές στιγμές ότι πρέπει να μην φαίνομαι χαρούμενος, ίσως γιατί σκέφτομαι ότι αν το δείξω, μετά θα πέσω σε κατάσταση κακή, μόνο και μόνο από καρμική τιμωρία. και έτσι δεν το δείχνω ποτέ, και μπορώ άνετα να περνάω μία ζωή γκρινιάζοντας και δείχνοντας ότι είμαι κακόμοιρος, αλλά το πιό αστείο είναι ότι δεν είμαι.
απλώς ντρέπομαι να το πω.
θα μπορούσα να κάτσω να γράψω για τα όσα ωραία μου συμβαίνουν και μετά να τα κοιτάω γραμένα αλλά μου φαίνεται βλακεία. ίσως γιατί όσο χαρούμενος και να είμαι, σίγουρα λεπτός δεν πρόκειται να γίνω.
περνάω
//
19 Φεβρουαρίου 2013
ακούγοντας τον πατον οσβαλτ στον μαρκ μαρον, σκεφτόμουν διάφορα για το φαγητό και το πως τρώω. επίσης, ασχετό, αλλά εξαιρετικά σχετικό, είναι το γεγονός ότι ο μαρον με
//
26 Δεκεμβρίου 2012
σκέφτομαι τι ήταν το 2012, και πως πέρασε και πως πέθανε, και μάλλον το σημαντικότερο πράγμα που μου συνέβη τελικά ήταν ο louis ck, ξεκίνησε με αυτόν και τελειώνει με το wtf του marc maron, αυτά ήταν τα δυο πράγματα που θα θυμάμαι με χαρά από την χρονιά που πέρασε. δεν άκουσα πολλούς καινούριους δίσκους, σκέφτομαι ότι ακούω όλο και λιγότερους καινούριους κάθε χρόνο, μάλλον γιατί με πιάνει το άγχος με τα παλιά που ξεχνάω, και όλο και χειρότερο άγχος.
//
14 Ιουνίου 2012
κατάλαβα το εξής: πρέπει να σταματήσω να ακούω τους δίσκους που αγαπάω, μόνο έτσι θα γίνω άνθρωπος και πάλι.
συγκεκριμένα, ξοδεύοντας άλλο ένα τρέξιμο ακούγοντας το remain in light των talking heads και το radio city των big star, γύρισα σπίτι αηδιασμένος. δηλαδή, έχω αγορασμένο το remain in light από την τρίτη γυμνασίου (άσχετο που για χρόνια άκουγα μονο το once in a lifetime χαχα), και έχει τουλάχιστον 12 χρονια που το ακούω κάθε χρόνο με την ίδια κάβλα και χαρά. και το ίδιο ισχύει για πολλούς ακόμα δίσκους που αγαπάω και τους εχω από μικρός ή μικρότερος.
οπότε, πρέπει να αρχίσω να νιώθω και να προετοιμάζομαι για τα future classics μου, αλλιως θα πεθάνω νέος, γιατί να μην πεθάνω ήδη? και επειδή είμαι που είμαι παράξενος και λειτουργώ μόνο ζορίζοντας τον εαυτό μου αποφάσισα να σβήσω ότι δίσκο αγαπημένο έχω από τον σκληρό. τα σιντι και τα βινύλια είναι ούτως ή άλλως στην βέροια, οπότε ο πειρασμός είναι μακριά. και επειδή ακριβώς η καλύτερη μουσική δεν έχει γραφτεί ακόμα, ή απλά γράφεται κάπου αυτή την στιγμή που μιλάμε και δεν το ξέρουμε, αποφάσισα επίσης να ξοδέψω ακόμα περισσότερο χρόνο ακούγοντας καινούρια πράγματα.
δεν ξερω τι θελω να πω, παρα μονο οτι το πολυ remain in light τοσα χρονια μου αφηνει σημαδια και εθιστικες συμπεριφορές, και δεν ειναι σωστό, πρέπει να παιρνουμε ρίσκα για πάντα για πάντα για πάντα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)