μπακτράκινγκ

δυσκολεύομαι πάρα πολύ που είμαστε χώρια. και το ξέρω ότι είναι λάθος από μένα ακόμα και να το εκφράζω, αλλά αλήθεια, την στιγμή που πάω να το καταπιέσω μέσα μου, βλέπω τις αποδείξεις από τα παγωτά στα μακντόναλντς και θέλω να βάλω τα κλάματα. πέρασαμε πάρα πολλά χρόνια χώρια, είναι αφόρητες ακόμα και οι 2 μέρες μακριά σου πιά, δεν θέλω να το ξανακάνω αυτό στον εαυτό μου, δεν μας αξίζει να το ξαναπερνάμε αυτό. έχει πλάκα βέβαια το ότι μιλάμε στο σταθερό, είχα ξεχάσει πως είναι αυτό, αλλά αλήθεια, δεν είχα καμία διάθεση να το θυμηθώ.

και συνεχίζω να νιώθω άσχημα που το λέω, και δεν θα έπρεπε καν να το αναφέρω. δεν είναι ωραία να πίνω τσάϊ μόνος μου (αφού δεν πινώ ποτέ ούτως ή αλλως), δεν είναι ωραία να ξαπλώνω μόνος, δεν είναι ωραίο να βγαίνω για βόλτα μόνος, ενώ ήμουν σίγουρος ότι θα μου άρεσε και θα το έκανα συνέχεια, δεν το κάνω καθόλου, και δεν ξέρω αν είναι επειδή έχω δουλειά, ή βάζω τον εαυτό μου με το ζόρι να νιώθει ότι έχει δουλειά για να μην βγω μόνος μου έξω να περπατήσω ή να πάω βόλτα με το ποδήλατο. 

σαν να εξαφανίστηκαν όλες οι χαρές της ζωής, όλες μαζί, σαν να σβήστηκαν μαζεμένες, εκεί που περίμενα, και το είχα βέβαιο ότι είναι πράγματα που με κάνουν χαρούμενο, τελικά όλα είναι άσχημα μακριά σου. χωρίς να το καταλαβαίνω γίνομαι όλο και περισσότερο σαν τον κοστάντζα, και συγχρόνως σκέφτομαι πόση θλίψη θα με βάραινε αν δεν είχαμε δει μαζί σάϊνφελντ.

νιώθω σαν να πήραν όλη την δυστυχία του κόσμου και να την πετάξαν πάνω μου με το ζόρι, χωρίς να προλάβω να πω κουβέντα. και κάθε μέρα ξυπνάω, και ο ουρανός είναι κατάμαυρος, αλλά σηκώνομαι από το κρεβάτι με δυσκολία, πονάει η ψυχή μου, ενώ πάντα χαίρομαι όταν βλέπω τα μαύρα σύννεφα να είναι πάνω από το κεφάλι μου. αλλά όχι αυτές τις μέρες. σε βλέπω κάθε βράδυ στον ύπνο μου, και σε κάθε όνειρο μας χωρίζουν βίαια. 

και το ξέρω ότι είμαι εγωϊστής που τα σκέφτομαι αυτά, και τουλάχιστον θα έπρεπε να μην τα έγραφα, αλλά μου λείπεις κωστάντια, δεν ξέρω πως θα περάσουν οι υπόλοιπες μέρες.