ωραία, και γιατί ξυπνάω κάθε μέρα από τις 8 έως τις 9? και γιατί δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω? όλες αυτές τις μέρες, νιώθω σαν εκείνη την πρόταση του γούντι άλεν "να παντρευτώ άραγε την γ.? κι αν δεν μου αποκαλύψει τα υπόλοιπα γράμματα του ονόματος της?"
βαρέθηκα την σημειολογία, ακόμα και εδώ. ουφ. πρέπει κάπως να προσπαθήσω να αλλάξω τόνο μάλλον, έτσι φαίνεται, αλλά δεν είναι και ότι πιό εύκολο.
εδώ έφαγα μάλλον την πιό συκλονιστική πίτσα που έχω φάει ποτέ, σε μαγκαζί που έχει μόνο αυτήν και τίποτα άλλο. μπαίνεις μέσα και σε ρωτάνε "μεγάλο κομμάτι ή μικρό?". τίποτα άλλο. ούτε σαλάτες, ούτε αλλες πίτσες, τίποτα απολύτως. τέλεια φάση. σαν το κοτόπουλο του περικλή δεν είναι βέβαια αλλά δεν πειράζει. ούτε εννοείται σαν το παγωτό του λίντο.
επίσης, μου αρέσει να κοιτάω τα ακουστικά μου, να κοιτάω τα βιβλία μου, να κοιτάω τα δέντρα στους δρόμους, να ονειρεύομαι ένα άλλο σάμπλερ, να τρέχω στο πάρκο (έστω και τώρα, με προσπάθεια), να τρώω στο σπίτι, να τρώω εκτός σπιτιού.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου