φρεντερίκο λούγκερ

διαβάζω την άνοδο της ασημαντότητας, μακρία, και προσπαθώ να καταλάβω που θα καταλήξει όλο αυτό. προσπαθώ να κοιτάω από εδώ και από εκεί και να βλέπω κάτι. αλλά δεν ξέρω, πάντα γίνεται τρόμος και τρόμος και δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω.

σε κάθε περίπτωση, νιώθω πως ήδη μου λείπει η βέροια, και πολύ συγκεκριμένα πράγματα αυτής. αλλά από την άλλη, εδώ θέλω να είμαι, και δεν το σκέφτομαι και πολύ. αλλά έχει πλάκα, ούτως ή άλλως.

ακούγοντας το γιουνιβέρσαλ κόνσιουσνες της άλις, και πάλι και πάλι και πάλι, προσπαθώ να ηρεμήσω από τον χειμώνα που πέρασε. δεν ειναι οτι κουράστηκα, αλλά μάλλον μπούχτισε το κεφάλι μου από την υπερανάλυση, όλων των πραγμάτων. χρησιμοποιώ μια φράση αυτές τις μέρες, καθημερινά σχεδόν, και μου αρέσει αρκετά: "ήπια αναμονή"

ακούω έρικ ντόλφι (άϊρον μαν), σαμπλάρω ανελέητα λούτσιο (νεξτ προτζεκτ ιζ ον), απαντάω μαζεμένα σε ιμέϊλ που είναι ξεχασμένα στο χρόνο, σκέφτομαι το μέλλον, χαίρομαι το φαγητό, παίζω κέϊβ στόρι, κοιτάω τα σπίτια, κοιτιέμαι στον καθρέφτη, ακούω κι άλλο λούτσιο, κι άλλο ακόμα, αδειάζω το πισί μου από την σκατίλα που έχει μαζέψει. και συνέχεια προσπαθώ να αναμένω με ηρεμία, ήπια αναμονή, κοιτάζοντας έξω από το σπίτι και όχι πιό μακριά. για καλό δικό μου.

gently hold/mild waiting


και πωπω αυτό το τρακ του τζόντι στην στόουνς θρόου κάνει τα βρακιά μου να ανατριχιάζουν, και συγχρόνως νιώθω μικρός και τιποτένιος.


όπως πάντα έτσι και τώρα.