κοσμός

μου αρέσει το λάρυγγας. εννοώ το larry gus. μου αρέσει να το κοιτάω. ακόμα και τώρα, μετά από 5 χρόνια σχεδόν, με κάνει ακόμα να απορώ με την βλακεία του. απευθείας μετά όμως θα μπορούσα να σκεφτώ ότι "τι, καθεσαι και ασχολείσαι με δυο λεξεις? με τον εαυτό σου? είσαι καθυστερημένος?".

αλλά δεν ξέρω αν θα είχα κάτι να απαντήσω, το πιό πιθανό είναι να μην έλεγα τίποτα.

πράγματα που μου αρέσουν ή που κατάλαβα ότι μου αρέσουν

-να κοιτάω ζευγάρια (να φασώνονται, να βγαίνουν από τα σπίτια τους στις 4 η ώρα το πρωί για να φάνε μετά το σεξ, να κάνουν βόλτες με το αυτοκίνητο, να τρώνε, όλα)
-η αμηχανία σε ερωτήσεις, που πέφτει απότομα, σαν να κόβεται ο χρόνος στα 2 και στα 3, ή μαλλον σαν να πολλαπλασιάζονται τα δευτερόλεπτα.
-η απειρία των εκδοχών, η βουτιά στην πολλαπλότητα των κλαδιών, το χάος της ταξινόμησης, οι χιλιάδες επιλογές, η κατηγοριοποίηση, τα constraints, η χαρά της ζωής
-τα ντραμς, και η σκέψη ότι ίσως να μπορέσω να παίξω κάποτε. και μόνο στη σκέψη της μορίν τάκερ θα το κάνω.
-το σίστερ ρέϊ, και ο ακυκλοφόρητος δίσκος του σίστερ όβερντραιβ
-ο άγγελος κυρίου
-ο λεωνίδας, ο φίλος του γιώργου και του νικόλα, που μου τα έχωσε γρήγορα γρήγορα, και ήταν τέλειο. και κουβαλαέι και έναν ωκεανό γνώσης
-όλοι οι άνθρωποι που κουβαλάνε θάλασσες από γνώσεις και σπίτια με άπειρα ράφια με βιβλία.
-το ableton live, αλλά πιό πολύ το σαμπλερ μου, και λίγο λιγότερο τα ντραμς.
-όσοι παίζουν με no input μίκτες, με ψαρώνουν, με ψαρώνουν. με κάνουν να θέλω να παρατήσω τα πάντα, τα πάντα, και να παίζω μόνο με ένα μικτη, πεταλια, και από πάνω φωνές.
-αυτοί που στα dj set τους παίζουν το trill των clipse και το movie finale του madlib. δεν θυμάμαι αν το λένε έτσι, αλλά είναι η απόλυτη μπιτάρα από το beat konducta in india.
-αυτά τα γλυκά που έφαγα, που ήταν σιροπιαστά και είχαν από πάνω νουτέλα και ήθελα να ζήσω εκει μέσα και να μην βγω ποτέ.
-ο τελευταίος δίσκος της joanna newsom, ο sun ra, το σπλας του ακτρες, οι hana (το νεο σχημα του θαναση και του θανου απο gorsky που ο δισκος τους ΓΑΜΑΕΙ) και το βιντεο του cristian marklay που ειδα στο sound of the eye και με εκανε να νιώσω για μιά ακόμα φορά μικρός και ποταπός και ταπεινός.
-το μιλάνο και τα υπερυψωμένα κρεβάτια. και ας αργήσουν λιγάκι, δεν με πειράζει. θα τα περιμένω με ανυπομονησία.