δεν έχω κατεβάσει καθόλου καινούρια μουσική εδώ και δύο μήνες σχεδόν, και έχω μείνει να ακούω και να ξανακούω το swim του caribou, και να γράφω τον δίσκο μου, και να διαβάζω βιβλία.
δεν έκανα τίποτα αλλό αυτούς τους μήνες. τώρα που επέστρεψα στην βέροια, αναθεωρώ το τι παει να πει χρόνος, με την έννοια της ώρας και των λεπτών, και τα συμπεράσματα είναι υπέρ του χρόνου. σίγουρα όχι υπέρ μου.
είναι πολύ παράξενη η ζωή χωρίς ίντερνετ, παρόλο που μπορώ να πω οτι μου αρέσει που δεν χρειάζεται να διαβάζω για τον χ τυχαίο καινούριο παραγωγό και να με πιάνει κατάθλιψη. σε κάθε περίπτωση, η προσήλωση και η συγκέντρωση και το motivation πρέπει να είναι εκεί, και υπάρχουν φορές που πρέπει να τους φέρεσαι με λεπτότητα για να μην φύγουν. και αν σκεφτεί κανεις οτι το περιβάλλον δεν βοηθάει πιά σε σχέση με το πόσο βοηθούσε (κρίστιαν εσύ φταίς για όλα, κι ας μην καταλαβαίνεις καν ελληνικά), τα αυτονόητα συμπεράσματα εξακολουθούν να τείνουν προς την τραγικότητα και το μάταιο.
είναι η ώρα που χτίζεις το κλουβί σου και δεν βγαίνεις από εκεί μάλλον. κάτι τέτοιο. και όταν βγεις τουλάχιστον εύχεσαι να έχει αλλάξει κάτι.
το κλουβί μου πιά έχει τα παλιά τάσκαμ μόνιτορ μου, στο παλιό μου παιδικό δωμάτιο, σε τόνους βεραμάν, χωρίς πικάπ, με το σάμπλερ, το λαπτοπ και την κάρτα ήχου και στην συνέχεια θα έχει τα ντραμς μου στο γκαράζ με την καινούρια βάση για χάϊχατ που αγόρασα, αφού πρώτα χρειάστηκε να πάω στην θεσσαλονίκη να την πάρω.
"και αγάπησα τις λέξεις που με ταπείνωσαν/γιατι με ανακαλούσαν σε μιάν άλλη παιδικότητα"
ΝΟΤ.
Θα γαμήσει το δισκάκι
ΑπάντησηΔιαγραφή