φρεςςςςςςςςςςς

ωραία.

το πιό φρέσκο πράγμα που υπάρχει στην αθήνα είναι ο άγγελος κυρίου. είναι ο μόνος έλληνας μουσικός, που τον ακουώ, και νιώθω ότι ακούω την γαμημένη φωνή του να μου λέει πράγματα εξωπραγματικά, που απορώ πως δεν τα σκέφτηκε κάποιος πριν από αυτόν. νιώθω ότι του τα έχουν χέσει τα τραγούδια του πάνω του. απίστευτος! ζηλεύω και φθονώ την έμπνευση του και το πως έχει ήδη φτιάξει το σύμπαν του. και είναι ένα σύμπαν που θα ήθελες να ζήσεις μέσα σε αυτό. όχι απλά να το λες γιατί φαίνεται κουλ.

εκτός του ότι έχει τους πιό έξυπνους τίτλους σε τραγούδια από την εποχή των άναλ καντ, ότι έχει βγάλει σκοτώνει. κουβαλάει ΑΥΤΗΝ ακριβώς την αισθητική που θαυμάζω. φωνούλα γλυκιά, pitch shifter στα πάντα, ξεκούρδιστες κιθάρες, λίγη φλωριά (υποβόσκουσα), και κυρίως, το άϊκιου να ξεχύνεται σε κάθε στροφή και σε κάθε λέξη.

αγάπη κι έρωτας.

και δέος.

και πόσο αγαπάω τον κου, γιατί απλά νιώθει.

σε έναν ιδανικό κόσμο, τα παιδάκια στα αμερικάνικα κολέγια θα μεταφράζανε τους στίχους του και τους τίτλους των τραγουδιών του και θα μένανε με το στόμα ανοιχτό για κάνα δυο μέρες.

μπορεί και να γίνεται ήδη.

α! και κάνει και το πιό έξυπνο και πιο σωστό λάϊβ έλληνα που έχω δει. διαλύει όλα τα κλισέ, μόνο με το που κάθεται στην καρέκλα. πριν καν να ξεκινήσει.

τόσο θεός.