τεσσερα

-σκέφτομαι πόσες φορές έχω νιώσει αγνό φθόνο για έναν μουσικό, με την έννοια του να τον ζηλεύω τόσο πολύ ώστε να περνάω το σημείο που μπορώ να χαρώ τα τραγούδια και απλά να σκέφτομαι ότι παραείναι γαμηστερός και απλά πρέπει να σταματήσω να ακούω γιατί στο τέλος θα με πιάσει κατάθλιψη από το κόμπλεξ κατωτερότητας. ο γαμημένος ο κεβιν πάρκερ είναι ένας τέτοιος τύπος, τον σιχαίνομαι, βλέπω την σκατόφατσά του και θα ήθελα να του φάνε τα αυτιά αρουραίοι.  

-παρόλαυτα χαίρομαι που ακόμα το νιώθω αυτό, γιατί μου αρέσει που γίνομαι εμμονικός από τα νεύρα και παθαίνω κακό, και μετά μπαίνω στην διαδικασία να ακούω πρόχειρες ηχογραφήσεις μου μπας και βρω τίποτα της προκοπής εκεί μέσα (και προφανώς δεν βρίσκω τίποτα απολύτως, ένα κενό, ένα τεράστιο κενό μόνο και τίποτα άλλο)

-τώρα είναι η ώρα της ημέρας που θα έπρεπε να δούλευα αλλά αυτός ο καφές που ήπια λειτουργεί ανάποδα μάλλον, δεν ξέρω τι σκατά συμβαίνει. ξεκίνησα να πίνω καφέ εδώ και 2 μήνες σχεδόν, προφανώς και μόνο ντεκαφ, παρόλο που διάβασα κάπου ότι και αυτός έχει καφεΐνη, μάλλον όση χρειάζεται για να με πιάνει η μαλακία, δεν ξέρω. είναι ωραία η διαδικασία του καφέ, αλλά ξεχνάω να πίνω, οπότε δεν έχει και πολύ νόημα, τα πάντα αποκτάν την κουλ αξία τους μόνο όταν γίνονται κατ'επανάληψη, αλλιώς είναι απλώς εξάψεις μαλακίας, όχι πως μετά δεν συνεχίζουν να είναι μαλακίες, απλά η έξαψη δείχνει και ηλιθιότητα μαζί. χμμμμ.

-γαμημένε κεβιν πάρκερ. τι φάση? γιατί? τουλάχιστον το εξώφυλλο του φετινού σου δίσκου ειναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ, αυτό ναι, με κάνει να νιώθω λίγο καλύτερα. (όχι και πολύ όμως)

-γαμημένα jbl control 1 pro, γιατί τα wall mount σας είναι τόσο ακριβά? δεν μπορώ να καταλάβω.

-και πάλι, δεν ξέρω, ίσως φέτος να νιώθω ότι μου λείπουν περισσότερο οι φίλοι μου, αλλά χμμμ, γιατί αλήθεια περνάνε ΤΟΣΟ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΓΡΗΓΟΡΑ οι εβδομαδες από το καλοκαίρι στα χριστούγεννα? ο νοεμβριος ειναι ο αγαπημενος μου μηνας εβερ, και κάθε χρόνο δεν προλαβαίνω καν να καταλαβω οτι υπάρχει, με την μία τελειώνει.

-γαμημένε κέβιν πάρκερ, μερικές φορές είσαι θεός, αλλά ο μόνος τρόπος για να ηρεμήσω είναι να σκέφτομαι ότι είσαι σαν μια ούρμπαν αουτφίτερς βερσιόν των κασαμπιαν και των κουλα σέϊκερ.

in ballast to the white #LP3

"the shift was imperceptible. at first a slight change of perspective, a fading and regrouping of outlines. somewhere a focus slipped, a shadow swung slowly across a wall, its angles breaking and lengthening. the motion was fluid, a procession of infinitesimals, but gradually its total direction emerged.

the gymnasium was shrinking. inch by inch, the walls were moving inwards, encroaching across the periphery of the floor. as they shrank towards each other their features altered: the rows of skylights below the ceiling blurred and faded, the power cable running along the base of the wall merged into the skirting board, the square baffles of the air vents vanished into the grey distemper.

above, like the undersurface of an enormous lift, the ceiling sank towards the floor."

από την ιστορία manhole 69, του j.g. ballard (γράφτηκε το 1957)

Live in London 15/11

just a quick heads-up, and i'll be posting more about it in the next few days. i am playing live in london, with my dearest friend Vasilis Moschas (POLYGRAINS), on the 15th of November (this is a thursday). one of the most handsome guys in the universe, Kostis Kilymis, stepped up and organized this (in his Cottage Mixtapes promoter guise) and i am extremely excited about it. this will be in Macbeth, and check out more details over at DFA, and here is the facebook event.