πρώτα απόλα, έβαλα να ακούσω το περλ του ινο/μπαντ. τελικά ΑΥΤΟΣ ειναι ο δισκος που εχω συνδέσει πιο πολύ με αυτή την πόλη. αυτός και το swim του καριμπού. άρα με τυχαία σειρά:
-παπίτο σ'ευχαριστώ πολύ που με δέχτηκες να κοιμηθώ σπίτι σου και σε ευχαριστώ και θα σε ευχαριστώ για πάντα που με βοηθάς στην διπλωματική μου, θα στο χρωστάω για όσο καιρό χρειαστεί.
-ανέβαινα με το ποδήλατο από το παλιό μου σπίτι μέχρι την γκράσια τέτοια ώρα, ήταν παράξενα, άκουγα το old rottenhat του robert wyatt, τέρμα δυνατά, τον λατρεύω που είναι ο καλύτερος μουσικός στο σύμπαν και συγχρόνως τόσο πολύ αριστερός. ακούω και κλαίω για πάντα.
-και γύρισα σπίτι και το πρώτο πράγμα που έκανα είναι να γράψω αυτό το πόστ και συγχρόνως να γράψω ένα ακόμα μέϊλ στον τζόναθαν και να του πω ευχαριστώ.
-κατάλαβα ότι μου αρέσει η βαρκελώνη, αλλά μάλλον δεν μου αρέσει γιατί έχω την κεντρική ευρώπη στο μυαλό μου, και την γερμανία την αυστρία την πολωνία την γαλλία την τσεχία την ολλανδία το βέλγιο, όλα αυτά τα μέρη που έχει χαμηλότερες θερμοκρασίες και δεν χρειάζεται να υποφέρω.
-αλλά θα κάνω ότι θέλει η κωστάντια, μόνο αυτό θα κάνω, και όχι γιατί θέλω να ρίξω το βάρος της απόφασης αλλού (θα μπορούσα να παω βόλο και να πρήξω τον τζοζεφίνο να μείνω μαζί του πχ) όσο γιατί είναι ένα κοκτέϊλ τρελού έρωτα, πάθους, αγάπης και υποτακτικότητας που με κάνει να την ακολουθώ για πάντα ότι κι αν κάνει, για πάντα.
-και το μιλάνο το λατρεύω λόγω της κωστάντιας και του λούτσιο, και την θάλασσα την αντέχω γιατί την αγαπάει η κωστάντια, και τα βιβλία όλα αποκτήσαν όλα νέο νόήμα δίπλα της, και η ζωή μου θα ήταν κάποια άλλη και διαφορετική μακριά της, για πάντα διαφορετική.
-το moonrise kingdom ήταν σούπερ, πανέμορφο, στα μάτια μου ο γουές αντερσον είναι σαν τον γούντι άλεν, δεν υπάρχει μέτρια ταινία, όλες είναι τέλειες, είναι η ίδια ταινία από διαφορετικό περσπέκτιβ, για πάντα για πάντα για πάντα.
-δεν αντέχω την ζέστη, περπατούσα για ώρες σήμερα, έψαχνα λίγο αέρα και καθόμουν ακίνητος να με φυσάει, μπας και ξειδρώσουν τα χόντρα μέλη του σώματος μου.
-ΟΜΩΣ η βαρκελώνη έχει γλάρους. αυτό είναι ένα τεράστιο ΠΛΑΣ. θα ήθελα τόσο πολύ να ζω σε μία πόλη που έχει γλάρους, είναι το αγαπημένο μου ζώο με διαφορά.
-διαβάζοντας df wallace κατάλαβα ότι η αλήθεια είναι για πάντα στην μέση και ότι το μόνο πράγμα που αξίζει τελικά είναι το sympathy και η κατανόηση προς τα βάσανα και τα προβλήματα των άλλων και τίποτα απολύτως άλλο.
-θα πέσω για ύπνο και θα πεθάνω από την ζέστη, θέλω να ξυπνήσω και να είναι για πάντα χειμώνας.
-κατέβαινα και άκουγα μαζεμένο blawan, και αυτές τις μέρες που ετοίμαζα την παρουσίαση για την διπλωματική μου άκουγα ΜΟΝΟ andy stott και kassem mosse, και την ίδια στιγμή ένιωθα άσχημα που δεν άκουω όση καινούρια μουσική χρειάζεται, ή μαλλον ένιωθα άσχημα που ακόυω ΚΑΙ παλιούς μου δίσκους αντί για μόνο καινούριους και φρέσκους και καινουριους για μένα. το remain in light το αγόρασα πρώτη λυκείου, το έχω ακούσει εκατομμύρια φορές, είναι μάλλον ο καλυτερος δίσκος στο σύμπαν, ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΑΚΟΥΩ ΑΚΟΜΑ? υπάρχει τόση νέα μουσική (και παλιά ανεξερεύνητη)
-η καλυτερη μουσική δεν έχει γραφτεί ακόμα, αυτό και μόνο αυτό και μόνο αυτό για πάντα.
-εγώ όμως νιώθω ακόμα άσχημα
-και σκέφτομαι το κορμί μου που χάνω τον έλεγχο, και τον εθισμό μου στο φαγητό, και τον εθισμό μου στο μη-κρύο, και την κλισέ αγάπη που έχω για τις βόλτες και το περπάτημα, και τον επίσης παράλογο εθισμό μου στο αντι-socializing και στον μονοχνωτισμό. αλλά θα το αλλάξω κωστάντια, αλήθεια, αλήθεια όμως, θα αλλάξει για πάντα.
-ή έστω για ένα διάστημα
=σίμο, μην σε πιάνει πόνος μυαλού που είσαι εκεί, αλήθεια μην σε πιάνει, θα γυρίσεις και θα νιώθεις άσχημα που έφυγες, δεν ξέρω γιατί το λέω, μάλλον κάνω λάθος, αλλά σε κάθε περίπτωση να ξέρεις οτι σε ζηλέυω με όλη μου την ψυχή, δεν έχεις ιδέα. σε ζηλεύω και σε θαυμάζω συγχρόνως.
-πωπω, δύο τζιν ήπια ρε πούστη, πως γίνεται να είμαι έτσι? δεν βγάζει νόημα, πραγματικά, μόνο τα κιλά μου να υπολογίσεις, δεν γίνεται να την ακούω έτσι με δύο ποτά.
-το μέλλον με περιμένει, και φοβάμαι ότι δεν κάνω τα πάντα για το υποδεχτώ όπως πρέπει, σαν να έχω πάντα όλες τις αναστολές μαζεμένες, έτσι με το ζόρι να με εμποδίζουν, και όλα ξεκινάνε από μένα.
-έχω δουλέψει πάρα πολύ για όλο αυτό, αλλά μπορεί και όχι, μπορεί απλά να μου φαίνεται οτι δούλεψα πολύ. αλλά ακόμα και τώρα, δεν ξέρω, όλα μπορούν να γίνουν σκατά σε μία μέρα.
-ίσως και να είναι ανακουφιστικό αυτό.
-προσπαθώ να μην θέλω τίποτα από την ζωή μου και να μην έχω προσδοκίες, αυτό έμαθα φεύγοντας από την βαρκελώνη και αυτό θυμήθηκα τωρα που ξαναήρθα. ισορροπία είναι αυτά που αγαπάω, και αυτοί που αγαπάω, μόνο αυτά, χωρίς να πονάει το μυαλό μου από τους στόχους.
-αλλά από την άλλη είναι ωραίοι οι στόχοι, σχεδόν εθιστικοί.
-η βαρκέλωνη κατάλαβα ότι με τρομάζει γιατί την έχω συνδέσει με μερικές σελίδες από το πρώτο κεφάλαιο του 2666, χωρίς λόγο, ένας ζοφερός τρόμος και μία παράξενη ατμόσφαιρα που τα σαπίζει όλα.
-δεν βγάζει νόημα όμως, ακόμα και έτσι, ακόμα και τώρα.
-τίποτα απολύτως δεν βγάζει νόημα πιά, ίσως ποτέ να μην αλλάξει αυτό, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. για την ώρα περιμένω να γυρίσω στο μιλάνο και να περπατήσω με την κωστάντια και να κοιμάται και να περιμένω να ξημερώσει για να πέσω κι εγώ για ύπνο, κουρασμένος και κατάκοπος, από αυτούς τους ύπνους που δεν σκέφτεσαι τίποτα τίποτα τίποτα τίποτα παρα μόνο τα μάτια που κλείνουν
-εσύ μου ξανάλλαξες την ζωή τελικά. εσύ.
30.6.12
22.6.12
εμμονικά
οι τρείς δίσκοι των big star είναι ο ίδιος δίσκος, μόνο που κάθε φορά που τον κυκλοφορούσαν διαλυόντουσαν οι ίδιοι σαν συγκρότημα, οι ίδιοι σαν άνθρωποι, τα τραγούδια σαν τραγούδια, οι ενορχηστρώσεις απλώνανε, και στο τέλος ακούς το kanga-roo από το third/sister lovers και απλά έχεις την απόλυτη καταγραφή του χαοτικού ποπ τραγουδιού, σχεδόν αδύνατο σαν σύλληψη, κάθε δεύτερο μέτρο νομίζεις ότι το τραγούδι θα σταματήσει.
δεν έχω λόγια γι'αυτό το συγκρότημα, στα μάτια μου και στα αυτιά μου είναι Η κιθαριστική ποπ στην τέλεια μορφή της, και μαζί κουβαλάνε και όλη την μυθολογία της παραξενίας, των λευκών βρετανόφιλων στο μέμφις, τα ξυλίκια μετά τις πρόβες και τις ηχογραφήσεις, την κατάθλιψη, την αναγέννηση, τα αγγλικά ψυχεδελικά late 60s, την stax, τις βρωμερές γκρούβες με τα σατανικά ντραμς, τους byrds και τον gene clark, το revolver και το rubber soul, τα διαστημικά φωνητικά, τους κατεστραμένους έρωτες (σιγά μην γλίτωναν), και αμάξια αμάξια πολλά αμάξια, αλλά όχι τα αμάξια του springsteen που σε παίρνουν μακριά σαν αντικειμενοποίηση του escapism, αλλά καημένα αυτοκίνητα που σε πάνε βόλτα μέσα στην πόλη, και ζεσταίνεσαι και δεν ανοίγουν καν τα παράθυρα, αλλά αυτά έχεις και με αυτά είσαι χαρούμενος.
με αυτό είμαι χαρούμενος. αν μου λέγανε να μιλήσω για την αγαπημένη μου διασκέδαση, θα έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη τις βόλτες με αυτοκίνητο μέσα στην πόλη, κάνοντας κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο, για ώρες ώρες ώρες ώρες, να νυχτώνει και να ξημερώνει.
πρώτη φορά άκουσα στη ζωή μου το sister lovers, γιατί όταν ήμουν τρίτη λυκείου είχε το βλακόΝΜΕ αφιέρωμα στους "most heartbreaking" δίσκους ever, και το third ήταν νουμερο ένα. (πιό κάτω ήταν το songs of love and hate του cohen, το scott 3 και άλλα ωραία ζοφερά lp's. τώρα που το σκέφτομαι δεν ήταν και πολύ άσχημη λίστα. πρέπει να είχε και το ladies and gentlemen). σε κάθε περίπτωση, για πολλά χρόνια, άκουγα τον δίσκο κατεβασμένο και γραμμένο σε cd-r, και έψαχνα σαν τρελός να τον αγοράσω, σαν τρελός σαν παλαβός. το holocaust, το kanga-roo, το nightime, το blue moon, το for you (ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ), τόσα ριπίτ, βαθιά κρυμένα στον εγκέφαλο μου. μετά από αρκετά χρόνια αγόρασα το #1 με το Radio City μαζί και ακόμα θυμάμαι την υπερκουβεντάρα μας με τον καράμπελα στο μαραμπού για το september gurls, και τις ώρες ατελείωτης ανάλυσης για το μάλλον πιό τέλειο ποπ τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ για ακριβώς αυτό το συναίσθημα του γαμημένου καλοκαιριού που τελειώνει, και η προσμονή για το άγνωστο έρχεται και σου κάνει τον εγκέφαλο πουρέ από την χαρά.
και μετά διαβάζεις την αδικία του σύμπαντος, που τους εμπόδισε να γίνουν και η μεγαλύτερη επισήμως μπάντα στον πλανήτη, τις δυσκολίες με την διανομή της stax, τους καυγάδες του chris bell με τους υπόλοιπους (έβγαλε τον δίσκαρο το i am the cosmos τουλάχιστον), για τους θανάτους και κόντρα θανάτους, για την ανωμαλία του chilton όταν γράφανε τον τρίτο δίσκο.
υπάρχουν μέρες που σκέφτομαι ότι ο αγαπημένος μου είναι το radio city, άλλες το #1, και μετά ξανακούω το τρίτο και παθαίνω κακό με τις ιδέες, και τον παροξυσμό δημιουργικότητας. δωδεκάχορδες, βιολιά, μουρλοsynthesized μπάσα, άρρωστα ντραμ σόλο, παράξενες εισαγωγές, σκοτεινά πιάνα, ράγκας, μέλοτρον, κουδούνες από το διάστημα που βαράνε απευθείας στα μηνίγγια, μελωδιάρες μελωδιάρες μελωδιάρες, πόρωση, και η φωνή που κάνει τα πάντα να μοιάζουν μηδενικό. η φωνή η φωνή η φωνή η φωνή η φωνή! και αυτός ο δίσκος δεν βγηκε ποτε επίσημα!!! ΔΕΝ ΤΟΝ ΒΓΑΛΑΝΕ ΠΟΤΕ KANONIKA!! ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΘΑΜΕΝΟ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΜΠΡΟΣ!! ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΖΟΥΜΕ ΓΑΜΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΣΑΣ!!
δεν έχω λόγια γι'αυτό το συγκρότημα, στα μάτια μου και στα αυτιά μου είναι Η κιθαριστική ποπ στην τέλεια μορφή της, και μαζί κουβαλάνε και όλη την μυθολογία της παραξενίας, των λευκών βρετανόφιλων στο μέμφις, τα ξυλίκια μετά τις πρόβες και τις ηχογραφήσεις, την κατάθλιψη, την αναγέννηση, τα αγγλικά ψυχεδελικά late 60s, την stax, τις βρωμερές γκρούβες με τα σατανικά ντραμς, τους byrds και τον gene clark, το revolver και το rubber soul, τα διαστημικά φωνητικά, τους κατεστραμένους έρωτες (σιγά μην γλίτωναν), και αμάξια αμάξια πολλά αμάξια, αλλά όχι τα αμάξια του springsteen που σε παίρνουν μακριά σαν αντικειμενοποίηση του escapism, αλλά καημένα αυτοκίνητα που σε πάνε βόλτα μέσα στην πόλη, και ζεσταίνεσαι και δεν ανοίγουν καν τα παράθυρα, αλλά αυτά έχεις και με αυτά είσαι χαρούμενος.
με αυτό είμαι χαρούμενος. αν μου λέγανε να μιλήσω για την αγαπημένη μου διασκέδαση, θα έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη τις βόλτες με αυτοκίνητο μέσα στην πόλη, κάνοντας κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο, για ώρες ώρες ώρες ώρες, να νυχτώνει και να ξημερώνει.
πρώτη φορά άκουσα στη ζωή μου το sister lovers, γιατί όταν ήμουν τρίτη λυκείου είχε το βλακόΝΜΕ αφιέρωμα στους "most heartbreaking" δίσκους ever, και το third ήταν νουμερο ένα. (πιό κάτω ήταν το songs of love and hate του cohen, το scott 3 και άλλα ωραία ζοφερά lp's. τώρα που το σκέφτομαι δεν ήταν και πολύ άσχημη λίστα. πρέπει να είχε και το ladies and gentlemen). σε κάθε περίπτωση, για πολλά χρόνια, άκουγα τον δίσκο κατεβασμένο και γραμμένο σε cd-r, και έψαχνα σαν τρελός να τον αγοράσω, σαν τρελός σαν παλαβός. το holocaust, το kanga-roo, το nightime, το blue moon, το for you (ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ), τόσα ριπίτ, βαθιά κρυμένα στον εγκέφαλο μου. μετά από αρκετά χρόνια αγόρασα το #1 με το Radio City μαζί και ακόμα θυμάμαι την υπερκουβεντάρα μας με τον καράμπελα στο μαραμπού για το september gurls, και τις ώρες ατελείωτης ανάλυσης για το μάλλον πιό τέλειο ποπ τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ για ακριβώς αυτό το συναίσθημα του γαμημένου καλοκαιριού που τελειώνει, και η προσμονή για το άγνωστο έρχεται και σου κάνει τον εγκέφαλο πουρέ από την χαρά.
και μετά διαβάζεις την αδικία του σύμπαντος, που τους εμπόδισε να γίνουν και η μεγαλύτερη επισήμως μπάντα στον πλανήτη, τις δυσκολίες με την διανομή της stax, τους καυγάδες του chris bell με τους υπόλοιπους (έβγαλε τον δίσκαρο το i am the cosmos τουλάχιστον), για τους θανάτους και κόντρα θανάτους, για την ανωμαλία του chilton όταν γράφανε τον τρίτο δίσκο.
υπάρχουν μέρες που σκέφτομαι ότι ο αγαπημένος μου είναι το radio city, άλλες το #1, και μετά ξανακούω το τρίτο και παθαίνω κακό με τις ιδέες, και τον παροξυσμό δημιουργικότητας. δωδεκάχορδες, βιολιά, μουρλοsynthesized μπάσα, άρρωστα ντραμ σόλο, παράξενες εισαγωγές, σκοτεινά πιάνα, ράγκας, μέλοτρον, κουδούνες από το διάστημα που βαράνε απευθείας στα μηνίγγια, μελωδιάρες μελωδιάρες μελωδιάρες, πόρωση, και η φωνή που κάνει τα πάντα να μοιάζουν μηδενικό. η φωνή η φωνή η φωνή η φωνή η φωνή! και αυτός ο δίσκος δεν βγηκε ποτε επίσημα!!! ΔΕΝ ΤΟΝ ΒΓΑΛΑΝΕ ΠΟΤΕ KANONIKA!! ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΘΑΜΕΝΟ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΜΠΡΟΣ!! ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΖΟΥΜΕ ΓΑΜΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΣΑΣ!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)