μανζόνι

"αχ, πόσο θα ήθελα να είχα γεννηθεί σε μία άλλη εποχή"

απευθείας κλωτσιά στο μουνί για όποιον και όποια ξεστομίζει τέτοια κουβέντα. για πάντα υπάρχει μόνο το μέλλον, και είναι πάντα απρόβλεπτο, και τίποτα άλλο. μπορεί και κάτι ακόμα ίσως, γι' αυτό και είναι απρόβλεπτο μάλλον.

σε κάθε περίπτωση όμως, προσπαθώντας να το καταλάβω καλύτερα, σκέφτηκα ότι αν με θλίβει ένα πράγμα και μόνο, είναι το ότι έχασα την εποχή του κινηματογράφου σαν το απόλυτο μέσο για να βλέπεις ταινίες, με όλη την κοινωνικότητα που περικλειόταν μέσα σε αυτό. σαν να έχω χάσει ένα ολόκληρο πιθανό σύμπαν ευτυχίας νιώθω, σαν να είναι πιά ανεπανόρθωτο. 

τα πράγματα που με ευχαριστούν στην ζωή μου περισσότερο από όλα είναι να ακούω μουσική ενώ περπατάω και να βλέπω ταινίες στο σινεμά. μετά από αυτό, μου αρέσει να διαβάζω βιβλία (περισσότερο μερικές φορές νιώθω ότι το κάνω για να το παίζω έξυπνος και όχι κάτι άλλο, αλλά συνεχίζω να διαβάζω για να το ξεχάσω), να ακούω μουσική χωρίς να περπατάω, και να περπατάω με παρέα. ίσως το περπάτημα με την παρέα να το έβαζα και πιό πάνω, δεν ξέρω. 

άλλα πράγματα που μου αρέσουν είναι να τρώω γλυκά και κυρίως φτηνές σοκολάτες, να τρώω φαγητά κανονικά μέχρι να φτάσω στο σημείο να μην μπορώ να πάρω ανάσα, να προσπαθώ να παίξω ντραμς, και να νιώθω στιγμιαία περήφανος για πράγματα που δεν έχουν νοήμα, συνήθως προβάλλοντας την εικόνα που θα με ευχαριστούσε να έχω πάνω σε άνθρωπους που υποθέτω ότι θα χαίρονταν να με βλέπαν κάπως έτσι, διαφορετικό δηλαδή από ότι είμαι. 

μία ζωή προσπαθώ να είμαι κάποιος άλλος, κάθε λεπτό της ζωής μου. το μεγαλύτερο κόμπλεξ στο σύμπαν. το χειρότερο είναι ότι οι στιγμές που ξέρω πραγματικά ποιός είμαι, είναι αυτές που μου το λέει κάποιος άλλος. ακόμα χειρότερο κόμπλεξ, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν το έθεσα σωστά.

το πιό όμορφο πράγμα που μου συνέβη μέσα στο 2011 και δεν έχει να κάνει με τα προσωπικά μου, μάλλον ανάποδα. μέσα στο 2011 τα πιό όμορφα πράγματα που μου συνέβησαν ήταν: ο μπόρχες, το kick low enhancer στο ableton, το καθημερινό τρέξιμο στους δημόσιους κήπους (τζιαρντίνι πούμπλιτσι, ίντρο μοντανέλι) μέσα στο καλοκαίρι, τα όνειρα που έβλεπα όταν διάβαζα τον μπόρχες, το ότι γνώρισα τον αχιλλέα κυριακίδη και μιλήσαμε έστω και για 7 λεπτά, η ιστορία "επιστροφή" του τόμας μπέρνχαρντ, μερικά ακόμα φαγητά που τα ξεχνάω παρόλο που όταν μου συνέβαιναν πίστευα ότι ήταν ότι καλύτερο μου είχε συμβεί μέχρι εκείνη τη στιγμή, ένα δυό μέϊλ που ήταν ανέλπιστα, δηλαδή με κάναν να ελπίζω, προσπαθώντας να μιλήσω για τον ορισμό του ανέλπιστος. 

αλλα, το σοκ ήρθε αργά στην χρονιά και ήταν η έκθεση παρασιμπατικο της πιπιλότι ρίστ στο κινηματογράφο μανζόνι που ήταν κλειστός έδώ και χρόνια και ήταν ότι πιο όμορφο μου έχει συμβεί εδώ και 6 χρόνια που με ξέρω. πήγα στην έκθεση 1 φορά με το κορίτσι και 2 φορές μόνος, και καθόμασταν και καθόμουν με τις ώρες μόνος μου μέσα στην τεράστια αίθουσα του κινηματογράφου, του πιό όμορφου κινηματογράφου και της πιό όμορφης αίθουσας που έχουν δει τα μάτια μου και κοιτούσα την ελβετίδα και τις ιπτάμενες πούτσες και άκουγα την μουσική της και ήταν η μόνη φορά στη ζωή μου που έβλεπα ένα έργο τέχνης και ένιωθα ότι υπήρχε πραγμάτικα κάποιος εκεί και νοιαζόταν για μένα, πραγμάτικα νοιαζόταν για μένα, και με αγκάλιαζε παρόλο που ήμουν μόνος ολομόναχος και δεν ήξερα που είναι καν το άγνωστο και όλα είναι για πάντα διαλυμένα και το αύριο θα είναι πάντα πιό ζοφερό και σιχαμένο από το σήμερα, πάντα με τον πιό απότομο και σκληρό τρόπο. αλλά όχι εκείνες τις στιγμές, εκείνες τις ώρες που καθόμουν στα καθίσματα μέσα στο σκοτεινό σινεμά και η ελβετίδα έτριβε την μούρη της στην οθόνη θυμόμουν ότι μπορώ να κάνω τα πάντα και δεν πρέπει να σταματήσω να προσπαθώ, πότε δεν πρέπει να σταματήσω να κάνω τα πάντα και να δουλεύω χαρούμενος και ευτυχισμένος. 

και η γαμημένη είναι 50 χρονών και είναι ακόμα ένας μούναρος και κάθεσαι εκεί και την κοιτάς και νιώθεις πως μπορεί να είναι να σε αγαπάει έστω και στιγμιαία ένας εντελώς άγνωστος. ή μάλλον πως είναι να πιστεύεις ότι πραγματικά ίσως και να θέλει να είσαι ευτυχισμένος, ακριβώς γι'αυτό που είσαι, χωρίς να ξέρει καν ποιός είσαι.