όχι

το καλοκαίρι του 2003, και πριν από αυτό, δηλαδή τον μάϊο, δεν ξέρω, η πιό έντονη ανάμνηση που έχω είναι τα βράδια στο σπίτι του θηβαίου (παναγιώτης γιαννιώτης) και όχι μόνο τα βράδια. επίσης θυμάμαι διαλυμένα ζεστά απογεύματα που κατεβαίναμε στην παραλία και μας πονούσε το μυαλό από την ζέστη και παίρναμε γύρο από τον μάκη και εγώ έπινα και κοκα-κόλα βανίλια.

βασικά, θα έδινα τα πάντα για να έβρισκα πάλι αυτή την υπέροχη βανίλια κοκα κόλα, ότι πιό νόστιμο μου έχει συμβεί. ο μανόλης, ο αδερφός του στρατουλένιου, από πάντα έβαζε παγωτό μέσα στην κοκα κόλα του. πραγματικός οραματιστής. όταν κυκλοφόρησε αυτό το συναρπαστικό προϊόν οι μόνοι που το αγκαλιάσαμε ήμασταν εγώ και ο μανόλης. συνήθως προσπαθούσα να αγκαλιάσω και τον μανόλη αλλά αυτός δεν το δεχόταν. εγώ όμως συνέχιζα να προσπαθώ και προσπαθώ ακόμα και τώρα, αλλα είναι δύσκολο να προσπαθείς να αγκαλιάζεις και να πιάνεις το κωλαρίνο σε ομοφοβικούς άντρες. η αγάπη είναι εκεί όμως.

θα ήθελα να εφευρεθεί μία μηχανή που από τον μάϊο μέχρι και τον σεπτέμβριο θα με βάζει σε hibernation και δεν θα με κουνάει καθόλου παρα μόνο θα μου διαβάζει βιβλία κοροϊδεύοντας με ότι βρίσκομαι σε πολικά ψύχη και κλίματα. δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα που να με κάνει να νιώθω περισσότερο άσχημα από την αίσθηση του καλοκαιριού και της ζέστης, πρέπει να φύγω για πάντα και να μείνω στην ρωσία και μετά να κοροϊδεύω όσους τολμάνε και πάθαινουν κρυοπαγήματα στους μείον πέντε.

οι μήνες είναι εκεί για να περνάνε και το καλοκαίρι εφευρέθηκε για να μου προκαλεί δυστυχία και πόνο.