I DON'T EVEN FEEL IT BUT LORD HOW I NEED IT, WHEN I'M NOT WITH HER I'M NOT ALL MYSELF

τον μάρτιο του 1997, κλείνω τα μάτια, και φαντάζομαι χιλιάδες σπίτια, δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, να κάθονται με ένα άσπρο σιντι στο χέρι και να κοιτάνε το ταβάνι, να κοιτάνε το άπειρο με ανοιχτό το στόμα, να έχει κολλήσει το βλέμμα τους στο κενό, ανίκανοι να εκφράσουν έστω και μισό συναίσθημα.

έτσι είναι όταν σε πλημμυρίζουν όλα τα συναισθήματα μαζί, συνήθως δεν μπορείς να εξωτερικεύσεις ούτε ένα από όλα αυτά. αλλά όντως έτσι είναι, έτσι είναι όταν μόλις έχεις ακούσει τον καλύτερο δίσκο που βγήκε ποτέ, τον δίσκο που κάνει τα πάντα να φαίνονται μικρά, που κάνει την λύπη και την χαρά και την έκσταση να γίνονται ένα σε κάθε δευτερόλεπτο.

η αρχή του ladies and gentlemen we are floating in space, είναι ακριβώς το αντίθετο από τις αρχές δίσκων που με κάνουν να παθαίνω αμόκ. αλλά έτσι είναι. σαν να σου λέει ότι "δες, θα σε γαμήσω για 70 λεπτά. ας ξεκινήσουμε ήρεμα"

και μετά ακούς όλες τις φωνές του διαστήματος, όλο το σύμπαν να στέκεται μόνο του μέσα σε τέσσερα λεπτά. και το ακούω γαμώ τον χριστό μου, 13 χρόνια πριν, σαν να είμαι 15 και πάλι, και να μην ξέρω από που μου πρωτοέρχονται τα σοκ, δεν ξέρω από που να τα μαζέψω. γιατί κατάλαβα σήμερα ότι είναι όντως ο δίσκος που έχει γραφτεί μέσα μου, κατάλαβα σήμερα ότι ξέρω το κάθε γύρισμα του απέξω, κατάλαβα ότι όλες οι προσπάθειες μου να γράψω μελωδίες πάνω σε μία συγχορδία ξεκίνησαν από εκεί, χωρίς καν να το καταλάβω.

αλλά είμαι πολύ μικρός για να το καταλάβω, και πολύ λίγος για να μπορέσω να κάνω έστω και κάτι για αυτό.

το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να θυμηθώ τον εαυτό μου, τέλη του 1997, να ξυπνάω κάθε μέρα με το i think i'm in love, να ακούω τον υπέρτατο ντρόνο μέσα στον ύπνο μου ακόμα και να μην καταλαβαίνω τίποτα τίποτα, παρά μόνο έρωτα για ένα αύριο που δεν ήξερα πότε θα έρθει και για την αβεβαιότητα και το τίποτα, το τίποτα.

και όπως λέει ο όμπι, ο δίσκος γαμάει, γιατί έχει όλα τα όμορφα πράγματα μέσα του, όλα τα στοιχεία που σε αρρωσταίνουν. το κράουτ, τα φρι τζαζ ξεσπάσματα, τα άρρωστα μάντρα, το χάος, την απογοήτευση, τους βέλβετς, τον ντόκτορ τζόν, τον έλβις, την μία συγχορδία, τα γκόσπελ ξεσπάσματα, τις μουρλές αντιστίξεις στα σινθς, τις παύσεις, τους χαρτμπρέϊκιν στίχους. το έπος, το πανικό, τα χέρια στον ουρανό και συγχρόνως να πεθαίνεις από την στεναχώρια, την απόγνωση, τον πανικό, τον πανικό.

δεν έχω λόγια για να περιγράψω αυτό που νιώθω σήμερα που ξανακούω τον δίσκο. ήρθαν όλα και κλείδωσαν, σαν να αποκάλυψαν το νόημα τους, σαν να έπρεπε να γίνει έτσι, να περάσουν τόσα χρόνια για να νιώσω όλα αυτά που φαινόντουσαν ότι θα εμφανιστούν με τον καιρό.

και τώρα είναι εκεί, και είμαι εκεί μαζί τους. και ακουώ το home of the brave, και ακούω αυτή την φωνή, να τραγουδάει την πιό όμορφη μελωδία που έχω ακούσει στη ζωή μου, και σιγά σιγά να την σκεπάζει με αυτούς τους όγκους από λευκό θόρυβο και φρι πνευστά, και σκέφτομαι "ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΡΓΗΣΑ?"

πωπω, είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί αυτό, είναι πάρα πολύ δύσκολο. και ναι ρε μαλάκα, ο άνθρωπος το κυκλοφόρησε στα 32 του, πωπω, μάλλον τότε είναι η ηλικία που γίνονται τα πάντα, δεν ξέρω.


και αλήθεια, όποιος θέλει ας ακούσει την εκτέλεση του broken heart από το abbey road ep του 1998 και να νιώσει τον χρόνο να γίνεται κομμάτια μπροστά του και το κεφάλι του να γίνεται ελαφρύ και να φεύγει από το παράθυρο, κάπου μακριά, πολύ μακριά, εκεί που δεν έχει πόνο παρα μόνο γλυκές φωνές που σου τραγουδάνε στα αυτιά και κλείνουν οι πληγές σου με μαγικό τρόπο. δεν ξέρω τι άλλο να πω.


σοκ.