μέλλον, μέλλον μέλλον

συνήθως έτσι γίνεται. όταν θέλεις να κάνεις διάφορα πράγματα στο τέλος δεν κάνεις τίποτα. τώρα πχ, έχει μέρες που θέλω να στείλω μέϊλ σε διάφορους φίλους μου (ξέρετε ποιοί είστε, εκτός κι αν δεν ξέρετε ελληνικά, οπότε δεν ξέρετε ποιοί είστε, ή μαλλον ξέρετε, αλλά με την ακριβή έννοια και όχι κατα περίπου)

σε κάθε περίπτωση, έχει μέρες επίσης που θέλω να γράψω εδώ μερικά πράγματα. θέλω να γράψω ένα τεράστιο ανακεφαλαιωτικό για τον αγαπημένο μου δίσκο της χρονιάς (swim), θέλω να γράψω ένα τεράστιο μπλα μπλα για όλα τα υπόλοιπα που άκουσα φέτος και μου έμειναν κάπως ή μου έκαναν εντύπωση ή δεν ξέρω τι, και επίσης θέλω να γράψω για τα βιβλία που αγόρασα τελευταία, και για αυτά που μου έκανε δώρο ο ιλάν, που μάλλον είναι το πιό όμορφο δώρο που έχω δεχτεί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

σε κάθε περίπτωση άρα, ας ξεκινήσω από κάπου.

χμμμ.

δεν ξέρω από που.

το σουίμ το αγαπάω για διάφορους λόγους, αλλά μπορώ να τους αναφέρω σιγά σιγά, ή έστω να ξεκινήσω να τους αναφέρω και στην πορεία να φανεί αν μπορώ να συνεχίσω.

ΚΑΡΙΜΠΟΥ ΣΟΥΙΜ 2010

-το οντέσα το άκουσα την ημέρα που έγινε κάτι άρρωστο και υπερσημαντικό για μένα και έτσι το έχω συνδέσει με την ωραιότερη ψυχολογία όλων των εποχών
-όλος ο δίσκος, μου θυμίζει όσο τίποτα την βαρκελώνη και την άνοιξη μου εκεί, και την βόλτα στο περπινιάν με το αμάξι του ιμανόλ, και το σαν με τον αχμέτ, και το καιλί με τα πνευστά και τον φέλιξ, και το τζαμέλια στο σπίτι του παπιώτη και διάφορα πολλά πολλά. και το found out, στην ταράτσα του τζάμπιτατ και να μου λέει ποσο κομματάρα είναι και να νιώθω τα πάντα.
-και τις χιλιάδες βόλτες στην άδεια παραλία και να ακούω το χάνιμπαλ, και να ακούω ΑΥΤΟ το άδειασμα, αυτό το άδειασμα που η αξία του αγγίζει όλη την μουσική που έχει γραφτεί ποτέ, με την φωνή αυτή και αυτό το όνειρο
-και το bowls μέσα στο αμάξι του σίμου ενώ πηγαίναμε προς πήλιο και τα μπάσα που σκάγανε και εντελώς ξαφνικά όλα αποκτούσαν νόημα για άλλη μία φορά, για πάντα.
-και την εικόνα του καριμπού να κάνει τα διδακτορικά του και συγχρόνως να κάνει ανθρώπους να κλαίνε, και να ακούει ζόμπις, και μετα να ακούει τέν ράγκας όν ε ντίσκο μπίτ, και μετά να κλαίει και ο ίδιος, και μετά να κολυμπάει αυτός με τον ιωσηφίδη μαζί, και μετά να χορεύουν, και μετά να είναι και αυτός ένα με όλους αυτούς τους ανθρώπους που αποφάσισαν πως η ζωή τους είναι κενή και άδεια αν δεν ασχολούνται μόνο με αυτά που τους αρέσουν, και πως είμαι ελάχιστος μπροστά σε όλα αυτά. και ο γούντι άλεν που ξυπνάει κάθε μέρα και κάθεται μπροστά στην γραφομηχανή και γράφει, και ο κρίστιαν που δουλεύει 6 μήνες τον χρόνο και τους υπόλοιπους 6 κάνει περιοδείες στο εξώτερο σύμπαν και όλα αυτά μαζί. και πάντα ο καριμπού κάπου εκεί, με το άμπλετον και τα μαθηματικά του και την αγάπη του και να με κάνει να γίνομαι λιώμα στο πάτωμα από την στεναχώρια, μέχρι που αποφάσισα οτι όχι δεν πάει άλλο, όχι άλλη στεναχώρια, όχι άλλο άγνωστο, όλα είναι εδώ, όλα είναι εδώ, και το πολύ πολύ να φάμε μερικά σκατά ακόμα.
-αλλά τι πειράζει? όλα είναι εφικτά ούτως ή άλλως
-είχα πολλά χρόνια να ακούσω δίσκο τόσο πολυ όσο άκουσα αυτόν. πραγματικά. το σουίμ το έχω ακούσει πιό πολλές φορές από το μεριγουέδερ, πιό πολλές από το όντελέι, λίγο λιγότερες από το μαντβιλένι και το ιλινόιζ. είναι δισκάρα, και όλα αλλάξανε για πάντα το βράδυ που είδα το τζαμέλια στον ύπνο μου και ξύπνησα και ήμουν δυστυχισμένος χωρίς να ξέρω γιατί, αλλά μετά κατάλαβα, και μετά από μήνες έφτασε η ώρα και είπα τα συγγνώμη μου εκεί που έπρεπε και στον εαυτό μου και ακολούθησα το χάος και βούτηξα μέσα του.
-και κάθομαι τέτοια ώρα, εδώ στην βέροια(ΗΜΑΘΙΑ, όπως λέμε Κλίβελαντ, ΟΧΑΙΟ) και κοιτάω το σχολείο απέναντι, και σκέφτομαι ότι οι συγκυρίες μας έκαναν αυτό που είμαστε, αλλά όχι, δεν πρέπει να το πιστέψω. το μόνο που μας έκανε είναι τα λάθη μας, και μάλλον τα λάθη των άλλων, αλλά στην περίπτωση μου, εγώ εχω κάνει τα περισσότερα, αλλά και πάλι δεν ξέρω.
-αγόρασα ένα βιβλίο του τσινγκιζ αϊτματοβ που λέγεται τζαμίλια και "πρόκειται για την ιστορία της όμορφης, δυναμικής τζαμιλια που, αδιαφορώντας για τις παλιές, πατριαρχικές παραδόσεις του τόπου της, ακολουθεί τολμηρά το δρόμο της καρδιάς της, βέβαιη πως κατακτάει την ευτυχία της. η ηρωίδα συνδυάζει τη νεανική ορμή με την όρεξη για δουλειά, τη γυναικεία ευαισθησία με το ακατάβλητο ερωτικό πάθος."
-πήρα και τον καιρό και το παράθυρο στο χαος του καστοριάδη για να έρθω στα ίσα μου. επίσης πηραμε το συμπόσιο του πλάτωνα, την επικράτεια των σημείων του ρολαν μπαρτ, την ζαζί στο μετρό του κενώ, και κάτι σίγουρα ξεχνάω.
-ο ιλαν μου έστειλε το τελος της ζήλιας του προυστ (ΤΟΥ 1988 ΕΚΔΟΣΗ ΑΓΡΑΣ ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΠΟΣΗ ΕΥΤΥΧΙΑ) και επίσης το "καποιος plume" του ανρί μισσώ. σκέφτομαι να του στείλω και τα δύο νεφρά μου για να ανταποδώσω
-θυμάμαι τον φέλιξ να μου λέει πόσο πολύ του αρέσουν οι φωνές στο καιλί και πόσο πολύ αρρωσταίνει με την παραγωγή, και εγώ καταλαβαίνω ότι όλα αυτά είναι επί πενήντα ίσως, αλλά μπορεί και περισσότερο.
-αλλά το μόνο σίγουρο έιναι ότι ο καριμπού είναι εκεί για να μας θυμίζει το πως όσοι μουσικοί γαμάνε επανεφευρίσκουν τον εαυτό τους όποτε τους πιάσει, και προφανώς κάποιοι γαμάνε γιατί είναι πάντα οι ίδιοι, αλλά ο καριμπού είναι ο θεός ο ίδιος, και είναι ένας από τους 3-4 λόγους που κάνανε όμορφο το 2010 μου, από όλες τις απόψεις. οι άλλοι δυο τρεις λόγοι είναι 1. αυνανισμός, 2. μπέργκερς, 3. σκληρός δίσκος.
-όλα είναι σχετικά μαζί τους, πρέπει να βρω αλυσίδες για μεθαύριο στην περίπτωση που χρειαστούν, έχω φάει πολύ αυτές τις μέρες, και κατάλαβα ότι την ευτυχία που παίρνω από τα βιβλιά δεν την παίρνω από ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ.
-χμμμ, ίσως από τα μπέργκερ και τον αυνανισμό.