σάκλντ

πωπω, αλήθεια, γιατί είναι τόσο θεός ο σάκλετον? και επίσης, τι έχει η μουσική του που την κάνει συγχρόνως τόσο χιλιάδες φορές επίπεδη αλλά και πάναπλη? τι είναι αυτό? ειναι σαν όνειρο, σαν όνειρο που σε κουβαλάνε μέσα σε κόκκαλα νεκρών και ξυπνάς και είσαι ακόμα εκεί και σε έχουν βάλει στην μέση και σε κοιτάνε. δεν ξέρω. είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα, και πάλι. πέρσι, τέτοιο καιρό (και λίγο πιό νωρίς) όταν άκουγα τα τρία ιπίς του σάκλετον στην περλόν, έκλανα με το ντιλέι, και το τρόπο που γινόταν το λέϊερινγκ. τώρα με τρυπάει απευθείας στον εγκέφαλο, ενώ συγχρόνως, βλέπω που έχει γίνει τσάνελ όλο το πνεύμα του liebezeit. εννοώ, όσο έχει μείνει ξέμπαρκο και δεν το χρησιμοποιεί ο ίδιος για τις δισκάρες του με τον φρίντμαν. χυσιές. χυσιές.