ντάϊαλ α βιού.

νιώθω πως δεν έχω καθόλου όρεξη να γράψω αυτές τις μέρες. δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όμως.

σήμερα, με το που ήρθα στο γραφείο είδα αυτό το ποστ και σκέφτηκα τον δίσκο αυτόν τότε το 2000, που έγραφα πανελλήνιες και διάβαζα και δεν ξέρω τι. επίσης θυμάμαι ότι οι grandaddy, οι flaming lips και οι mercury rev ήρθαν και με έκαναν να αγαπήσω ακόμα περισσότερο τον neil young. το sophtware slump ήταν οριακός δίσκος για την ζωή μου τότε, και μπορώ να πω ότι με μία ασαφή σειρά συμπτώσεων ευθύνεται πάρα πολύ για το τι είμαι τώρα, και τι μου αρέσει στην ζωή μου, και πως έχω δεθεί με κάποιους φίλους μου, και πως έχω φτάσει στο σημείο να χέζω κάποιους άλλους. με γονατίζει το randomness στην ζωή μου τελικά, με γονατίζει και στεναχωριέμαι πραγματικά, νιώθω ότι δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα.

όταν είχα μετακομίσει στον βόλο τον σεπτέμβριο του 2000 (10 χρόνια σχεδόν περάσανε. γαμώ τον χριστό) δεν είχα πάρει πολλά σιντί μαζί μου από την βέροια. μετά από μερικούς μήνες τα πήρα όλα. κλείνω τα μάτια μου και μου σκάει μία ασαφή αίσθηση έκπληξης και τρόμου, ένα παράξενο πράγμα, ένα συνοθύλευμα από αναμνήσεις, τηλεόραση, κατάθλιψη και περπάτημα. δεν μπορώ να το ορίσω. όλα συνέβαιναν τόσο γρήγορα τότε. μπορώ να πω ότι μέσα στους μήνες από τον οκτώβριο του 2000 μέχρι τον απρίλιο του 2001 είχα ήδη γίνει άλλος άνθρωπος. τότε αλλάξανε όλα, για πάντα τελικά.

πόσο παράξενο.

πόσο παράξενο και ανεξήγητο.

μικρές μικρές λεπτομέρειες μέσα σε περασμένες μέρες, θαμένες κάπου στο γαμημένο υποσυνείδητο, μικρά πράγματα που έχουν μείνει σαν εικόνες. το μινιντίσκ μου, το καρώ πουκάμισο με τις τσέπες, τα φαρδιά παντελόνια, η βροχή, η μάνα μου στα κτελ, η σιχαμένη στάση στον πλαταμώνα, η αναλήψεως.

παραλογισμός.

"καιρός να θυμηθείς πώς ήταν η ζωή χωρίς υπολογιστή"

και που το θυμήθηκα τι κατάλαβα? μαύρισε η ψυχή μου.