τι χρώμα

νιώθω ότι θα έκανα τα πάντα για να καταλάβω τι ένιωσα το 1997, ένα απόγευμα του Φεβρουαρίου, (μπορεί και Ιανουάριος), που γύρισα σπίτι από τα αγγλικά και είδα στο MTV ένα βιντεοκλίπ των blur που δεν το είχα ξαναδει ποτε και δεν ήταν ένα τραγούδι που το ήξερα, και χωρίς να έχω ιδέα για καινούριο τους δίσκο ή οτιδήποτε, απλώς άκουσα αυτό το καινούριο τραγούδι και δεν καταλάβαινα τι έβλεπα. 
νιώθω ότι θα έκανα τα πάντα, τόσο για να καταλάβω, όσο και για να ξανανιώσω έτσι μάλλον.
δεν με νοιάζει αν θα νιώσω ή όχι.
νοιάζομαι και νιώθω. 
το νοιάζομαι θέλει όντως όμικρον γιώτα.
το νιώθω θέλει μόνο γιώτα.
είμαι σίγουρος ότι το έχω δει και το νιώθω γραμμένο με όμικρον γιώτα.
σε κάθε περίπτωση, δεν νομίζω ότι είμαι σίγουρος για πολλά πράγματα, αλλά είμαι σίγουρος ότι η νοσταλγία είναι ένα μέρος που είναι όλα ζεστά και γαλήνια, και κάποιος σε φωνάζει ψιθυριστά να κάτσεις εκεί χωρίς να χρειαστεί να πας οπουδήποτε αλλού. 
είναι 1997 και είναι απόγευμα 

σε κάθε, κάθε, ΚΑΘΕ περίπτωση

είναι σαν να εχουν ήδη περάσει χίλια χρόνια και να κάθομαι να τα κοιτάω από μία πλευρά του δωματίου, και το φως εκεί ακριβώς είναι όπως οι λάμπες που σταμάτησαν απότομα να δουλεύουν και είσαι στο σκοτάδι, αλλά ξέρεις ότι θα ξαναδουλέψουν από στιγμή σε στιγμή οπότε προσπαθείς να μην στεναχωρηθείς και τόσο, και απλώς να το δεις καθαρα. αστοχία υλικού. καθυστέρηση. η ζωή συνέβηΚΕ. όπως ακριβώς έπρεπε να συμβεί. κάθε φορά, κάθε μικρή προσπάθεια, κάθε μικρή δοκιμή για κάτι άλλο, έρχεται και συντρίβεται, μία αληθινή απόδειξη της παραδοξότητας του όλου. και για πάντα επανάληψη, αλλά μόνο των αρνητικών, όλα τα θετικά σημεία χάθηκαν, σαν το φάσμα να πιάνει μόνο το μείον άπειρο μέχρι το μηδέν, και το όριο να ορίζεται σε διαστάσεις που δεν αφορούν το συγκεκριμένο πλαίσιο.

ουφ.

ουφ.

και πάλι, κάθεσαι και δοκιμάζεις να τα βάλεις σε μία σειρά, γιατί πιστεύεις ότι αυτό ακριβώς είναι που θα τα κάνει να δουλέψουν προς μιά αληθινή κατεύθυνση ειλικρινέστατης αιτιατότητας, αλλά και πάλι, σε κάθε δεύτερη δοκιμή βλέπεις μόνο τοίχους που γιγαντώνονται, και μικρά παιδιά που δεν ξέρεις που να τα βάλεις και τι να τα κάνεις, και όλα τα χρώματα της αρνητικότητας έρχονται με μίσος κατα πάνω σου αλλά δεν ξέρεις που στ'αλήθεια να πας να κρυφτείς και στο τέλος κάθεσαι και τα κοιτάς, σαν μια πινακίδα που κάποτε έδειχνε μία συγκεκριμένη πληροφοριά, που ενώ την θυμάσαι, είσαι σίγουρος ότι ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι φτιαγμένο από υλικά σχεδόν απτά, που ξεκίνησαν να θρυματίζονται μπροστά σου.

και κάθεσαι και τα κοιτάς.

και κάθεσαι και ζητάς από τους γύρω σου να τα κοιτάξουν μαζί σου, αλλά κανείς δεν κάθεται, και δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις για αυτό.

ο αληθινός πόλεμος άρα: αιτιατότητα εναντίον τυχαιότητας, ντετερμινισμός εναντίον καταπίεσης.

σε κάθε περίπτωση, θάνατος.

ΘΑ ΝΑ ΤΟΣ

ενδιάμεσα

ξεκινάς να περπατάς στην ζέστη και στην πορεία το μετανιώνεις, ίσως και χίλιες φορές. είναι σίγουρο πως όλες οι αποφάσεις, κάτω από τετοιες συνθήκες, θα ειναι αν όχι εκατό τοις εκατό λάθος, σίγουρα πολύ πολύ πολύ λάθος, σε καποια σημεία, ή ακόμα χειρότερα, λίγο λάθος σε όλα τα πιθανά σημεία. αλλά παρ'όλ'αυτά, συνεχίζεις να περπατάς στην ζέστη, γιατί στο κάτω κάτω, υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου, και αναγκαστικά ξεκινάς να τα απαριθμείς ενώ τα σκέφτεσαι (ή ακόμα και ανάποδα). σκέφτεσαι, ότι ίσως να ήταν χειρότερο να κάθεσαι ακίνητος σε αυτή τη ζέστη, σκέφτεσαι ότι υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι που ειναι αναγκασμένοι να δουλεύουν κάτω από αυτή τη ζέστη, και έτσι δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσεις να απαριθμείς, πόσω μάλλον να σκέφτεσαι. απλώς συνεχίζεις να περπατάς. αλλά το ξέρεις ότι είναι λάθος, το ξέρεις καθώς νιώθεις τα πόδια σου να ακουμπάνε το ένα το άλλο, καθώς και τα δύο χέρια ξεκινάνε να ιδρώνουν συγχρόνως, πάντα σε σημεία που δεν πίστευες ότι μπορεί να υπάρχει ιδρώτας, ούτε καν πόροι που θα μπορούσανε να βγάλουνε ιδρώτα, αλλά μετά ξαναθυμάσαι ότι όλο σου το σώμα είναι γεμάτο τρύπες και χαραμάδες, και προσπαθείς να αποφύγεις τα κλισέ, συνεχίζεις να περπάτας και σκέφτεσαι ότι σίγουρα θα ήταν χειρότερο να είσαι ένας ανθρωπος με συγκαταβατικό τόνο προς όλους τους άλλους ανθρώπους και προς όλες τις πιθανές καταστάσεις, γιατί καθε φορά η ευθύνη με έναν μαγικό τρόπο θα μετακυλιόταν προς τα κάπου αλλού, και όχι στην γαμημένη δικιά σου απόφαση να βγεις και να περπατήσεις κάτω από αυτή την ζέστη. επίσης, δεν ξερεις αν η σωστή έκφραση είναι μέσα στην ζέστη ή κατω από την ζέστη, αλλά η εικόνα μίας τεράστιας λάμπας που εκπέμπει ανυπολόγιστα ποσά υπέρογκης θερμότητας πάνω από το κεφάλι σου, για κάποιο λόγο σε καθησυχάζει, γιατί όπως όλα τα πράγματα που έρχονται από πάνω σου, ή μαλλον σε κοιτάνε από πάνω, όλα όλα όλα, έχουν να κάνουν με φοβερά βολικά αρχέτυπα μετακύλησης της ευθύνης σε κάτι αφηρημένο και μάκρινο, έτσι όλοι είναι χαρούμενοι, και απλώς σταματάς να σκέφτεσαι και κοιτάς τα πόδια σου να μπαίνουν σε σειρά το ένα μπροστά και πίσω από το άλλο, μέχρι που φτάνουν σε πλάγια παράταξη, και τότε καταλαβαίνεις ότι όλα ήταν πάλι ένα τεράστιο τεράστιο τεράστιο λάθος, άλλη μια αποτυχία.

όλες οι γωνίες

ναι, αλλά σταλήθεια, δοκίμασες ποτέ να τους μιλήσεις? δοκίμασες να ρωτήσεις ποιά είναι η θέση τους σε αυτό το συγκεκριμένο θέμα? το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς, κανένας, δεν ενδιαφέρεται για κανέναν άλλον, εκτός κι αν είναι ενα πλιμπ μέσα στην αιωνιότητα, σαν να είναι μισή σταγόνα από ένα υγρό που έχει κολλήσει στην μπλούζα σου αλλά δεν ξέρεις τι υγρό είναι αυτό, και νιώθεις ότι μπορείς να καταλάβεις από το χρώμα, και σκέφτεσαι "οχι, δεν θα βάλω την γλώσσα μου για να καταλάβω", και το μυρίζεις, και δεν καταλαβαίνεις, γιατί σταλήθεια είναι ότι πιο δύσκολο να καταλάβεις, και στο τέλος βγάζεις μισό εκατοστό της γλώσσας σου από το στόμα, σαν να πιστεύεις ότι όσο λιγότερο τόσο μικρότερο το πιθανό κακό, αλλά δεν έχει καμία σημασία, γιατί πάλι δεν καταλαβαίνεις, και όλοι κάνουν το ίδιο πράγμα συγχρόνως, όλοι οι άνθρωποι συγχρόνως το ίδιο, προσπαθούν να καταλάβουν την ουσία μέσω εξωτερικών κριτηρίων, που είναι τόσο διφορούμενα και εκτός πραγματικότητας, που το μόνο που μένει στο τέλος είναι μια εκθετικά αυξημένη πολυπλοκότητα, σαν να προσπαθούν χιλιαδες άνθρωποι, διαφορετικοί από τους πάραπάνω εννοείται, όλοι με καμμένες καρβουνιασμένες γλώσσες, να καταλάβουν τι έχει μέσα στο φαγητό που μόλις βάλανε στο στόμα τους, σαν να έχει κάποιο νόημα, σαν να προσπαθούν να βρουν κάποιο νόημα στα μερικά δευτερόλεπτα που θα μείνει το φαγητό μεσα στο στόμα πριν να αρχίσει βασανιστικά να κατεβαίνει στον ισοφάγο, και ποτέ δεν αλλάζει τίποτα, μόνο αν κάποιος κατάφερνε να έβλεπε σταληθεια πως λειτουργουν συγχρονισμένα όλοι οι ισοφάγοι μαζί, και τους έφτιαχνε μία ωραία γωνία για να τους κοιτάει, αλλά ακόμα και τότε, σαν μέρος πάντα της αυξημένης πολυπλοκότητας, οι μισοι που θα τους κοιτούσαν πάλι δεν θα ήταν σίγουροι. όπως κανένας δεν υπήρξε ποτέ σίγουρος, ποτέ σίγουρος για τίποτα απολύτως, ποτέ ποτέ ποτέ.

πως ομως

πως ορίζεται ακριβώς η ένταση μίας προσπάθειας? με το αποτέλεσμα? με την ένταση της σκέψης οτι προσπαθείς? ή με τις ώρες που θεωρείς ότι καταγραφονται σαν πραγματικός χρόνος? κατηφορίζεις μερικούς δρόμους, και κάθε φορά, οι δρόμοι θα σε έφερναν εκεί ούτως ή άλλως, χωρίς να θέλεις να το κάνεις στ'αλήθεια, σαν αόρατη συμμετοχή από την πλευρά σου. είναι αληθινή προσπάθεια όμως σε αυτή την περίπτωση? ποιές συνήθειες κατάφεραν να μπουν μέσα στην καθημερινή διαδικασία, που μετά από αιώνες δισεκατομμύρια χρόνια και εβδομάδες έγινε απλώς μία ανεπαίσθητη αντίδραση σε ένα δεδομένο ερέθισμα? υπάρχουν ολόκληρες μέρες που σκέφτομαι ότι θα ήθελα όλοι αυτοί που ορίζονται σαν εχθροί μου να εξαφανιστούν, όχι να πεθάνουν, ούτε να κρυφτούν, ούτε να πάψουν να υπάρχουν, ούτε να φύγουν από μπροστά μου, απλώς να λάβουν μέρος σε έναν τεράστιο αφανισμό, και όχι απλώς να λάβουν μέρος, να ειναι πρώτοι πρώτοι σε αυτό, σαν τις ομάδες των ανθρώπων στην βενετία που μπαίνουν κάθε φορά στο βαπορέτο, και φτάνει η στιγμή και λέει ένας "στοπ, οι υπόλοιποι με το επόμενο", και θα ήθελα μέσα σε αυτό το βαπορέτο να είναι όλοι αυτοί που θα συμμετάσχουν στον αφανισμό, και δεν με ενδιαφέρει αν θα τα καταφέρουν, αλλά θέλω να τους δω να προσπαθούν. ίσως εκεί να είναι όλο, οι προσδοκίες μου για μένα και την σχέση μου με τους άλλους, ή μαλλον το ανάποδο, οι προσδοκίες μου για την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα, σε συνδυασμό με τις αληθινές πράξεις, ίσως αυτό να ορίζει την προσπάθεια. άλλα και πάλι, δεν είμαι καθόλου σίγουρος για την ένταση.

βήματα

με ποιον τροπο ξεκινας να βαζεις καθε μερα διαφορετικες φράσεις στο λεξιλόγιο σου? σκεφτομαι, εννοω, υπαρχει καποια συγκεκριμενη διαδικασια? πως ειναι το συναισθημα να καταλαβαινεις πως σιγα-σιγα, εδω και μερικες βδομαδες αναφερεις μια λεξη περισσοτερες φορες απ'οτι παλιά? ειναι σαν να εχεις προσπαθησει να μπεις σε ενα δασος, να σκεφτεσαι να κατσεις πανω σε ενα κλαδι, το κλαδι να πεφτει, μετα να το κρατας μαζι σου, και στη συνεχεια το ίδιο, μέχρι να καταλαβαίνεις οτι χάθηκες, και ότι ο μόνος τρόπος να βγεις από το δάσος είναι αν μπορέσεις να βάλεις τα κλαδιά στην θέση τους, την αρχική τους θέση.

ο ριντ και ο τσιπ στην ελλάδα

τι θα κανανε ο ισμαιλ ριντ 

και ο τσιπ ντελανι αν ηταν

στην ελλαδα?

δεν θα τους ποδοπατουσαν 

οι ορθοδοξοι

και οι ατονιστες?

κι ενω αυτοι θα ψαχνανε τα βηματα (ιχνη)

του ρανελιν

στο αγιο ορος θα τους βαζανε

εγκλειστους

και κουρεμενους

γιατι τα βηματα τους εδω θα άφηναν

τρεις φορες σημαδια

και στα εξαρχεια

στα πεζοδρομια

στα αυτοκινητα 

στους καδους

στα υποστεγα

και δεν θα μένανε άραγε να ψάχνουνε

που έπεσε ο ζενέτος?

και αν την λίμνη στην Ηρώδου Αττικού
την γεμίζουνε κάθε πρωί με αίμα?

εντός χαρακτήρα, εντός καθρέφτη

[...]αλλά συγχρόνως είπα στον εαυτό μου πως έχουμε πάντα πολύ μεγάλες απαιτήσεις απ'όλους και απ'όλα, τα πάντα μας φαίνονται ανεπαρκή, ατελή, ερασιτεχνικά, τίποτα δεν μας ικανοποιεί. η νοσηρή μου τελειομανία είχε βγει άλλη μία φορά στην επιφάνεια. απαιτούμε πάντοτε από τους άλλους το ανώτατο, το πληρέστατο, το πλέον θεμελιώδες και ασυνήθιστο, και αρρωσταίνουμε κυριολεκτικά, επειδή αυτό που κυριαρχεί είναο το κατώτερο, το επιφανειακό και το συνηθισμένο. μια τέτοια στάση δεν προωθεί τον άνθρωπο, αλλά τον σκοτώνει. βρίσκουμε σε κάθε βήμα μας την παρακμή, ενώ ελπίζουμε στην άνθηση, βλέπουμε παντού την απελπισία, ενώ έχουμε μέσα μας την ελπίδα - αυτό είναι το λάθος μας και η δυστυχία μας. απαιτούμε παντοτε τα πάντα, ενώ φυσικά εκείνα που μπορούμε να ζητήσουμε είναι ελάχιστα, κι αυτό μας καταθλίβει. θέλουμε να δουμε κάποιον άνθρωπο να φτάνει στην κορυφή του βουνού, κι αυτός τσακίζεται ήδη στους πρόποδές του. θέλουμε να κατακτήσουμε τα πάντα, και δεν κατακτούμε απολύτως τίποτα. έχουμε από τις εαυτούς μας πολύ μεγάλες απαιτήσεις και δεν παίρνουμε διόλου υπ'όψη μας την ανθρώπινη φύση, που δεν είναι φτιαγμένη για πολύ μεγάλες απαιτήσεις. το παγκόσμιο πνεύμα υπερτιμά  κατά κάποιον τρόπο το ανθρώπινο πνεύμα. αποτυγχάνουμε πάντα, επειδή τοποθετούμε τους στόχους μας μερικές εκατοντάδες τοις εκατό ψηλότερα απ'ό,τι αναλογεί στο μπόι μας. κι έτσι βλέπουμε, όταν βλέπουμε, παντού όπου κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας, μόνο αποτυχημένους που έχουν βάλει πολύ υψηλούς στόχους. όμως από την άλλη, σκέφτηκα, που θα φτάναμε αν θέταμε πολύ χαμηλούς στόχους?[...]

τόμας μπέρνχαρντ, μπετόν, σελίδα 100-101, μετάφραση αλέξανδρου ίσαρη, εκδόσεις βιβλιοπωλείον της εστίας.

ούτε φέτος

ας υποθέσουμε οτι θα προσπαθήσω να βάλω τα πράγματα σε μία σειρά, όποια σειρά και αν είναι αυτή:

προχθές, πάλι κάπου ανάμεσα σε ένα σημείο που δεν με παίρνει ο ύπνος από την υπερένταση και δεν με παίρνει ο ύπνος από το άγχος και τις τύψεις, συνειδητοποίησα το εξής:

δεν υπάρχει τίποτα στη ζωή που με κάνει πιό χαρούμενο από την σκέψη ότι σιχαίνομαι τους άλλους ανθρώπους, για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά, και επίσης, δεν μπορώ να θυμηθώ καμία στιγμή στη ζωή μου που να ήθελα να μοιραστώ απευθείας την χαρά μου με κάποιον. χμμμ. 

όμως, η πραγματική συνειδητοποίηση ήταν λίγο πιο πέρα: παρόλο που σιχαίνομαι τους ανθρώπους (με πρώτο πρώτο εμένα προφανώς), για κάποιο λόγο (ο οποίος μάλλον είναι εντελώς μπροστά μου και δεν τον βλέπω καθαρά), έχω στηρίξει κάθε υποψία χαράς και εδραίωση κάποιου επιτεύγματος, πάντα σε σχέση με το τι κάνουν οι άλλοι, και αυτό εκφράζεται μέσα από την πιό αγνή του μορφή, που δεν είναι τίποτα άλλο από απλή ζήλια και φθόνο και ζήλια και φθόνο, από αυτήν την ζήλια που σε κάνει να μη μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ, γιατί ξεκινάει να σου καίει το στομάχι και έπειτα απλώνεται συνέχεια σε όλες τις κατευθύνσεις συγχρόνως. 

ότι καλό κι αν έχω κάνει στη ζωή μου, πάντα το συγκρίνω με κάτι καλύτερο που έκανε κάποιος άλλος, και απευθείας το μειώνω, τα πάντα τα πάντα τα πάντα, από τα πιό απλά μέχρι τα πιό μεγάλα.

όχι μόνο τραγούδια και δίσκους και συναυλίες δηλαδή. αλλά και το γεγονός ακόμα ότι έχω παιδί, παντα σκέφτομαι "ναι αλλά αυτός δεν έχει παιδί, έχει πάρει σίγουρα πιό σωστή απόφαση από μένα", αλλά και ανάποδα, αν δεν είχα παιδί σίγουρα θα σκεφτόμουν "να δες αυτός, έχει παιδί όμως, πόσο πιό σωστός είναι στις αποφάσεις του από μένα"

νιώθω ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεφύγω από αυτό, μέχρι πρόσφατα πίστευα με σιγουριά ότι είναι ο αγνος επαρχιωτισμός που έχω μέσα μου που φταίει, αλλά αλήθεια δεν ξέρω τελικά, αλήθεια δεν ξέρω, και δεν ξέρω καν από που να το πιάσω. έχω φτάσει σημείο να είναι οι μέρες αβάσταχτες, σε συνδυασμό με καθυστέρηση στον τρόπο εργασίας, με αφόρητη ζέστη, με κιλά που ανεβοκατεβαίνουν (πάλι οι άλλοι και ο καθρέφτης εδώ, στην πιό κάθετη μορφή τους μάλλον, σίγουρα μάλλον), και ως εκει στο άπειρο.

ο θαυμασμός μου για ανθρώπους είναι απλώς μία ζηλία που απλώς έχει μείνει για πάντα στον έρωτα και στην αγάπη και δεν έφυγε ποτέ από εκεί, ή και το αντίθετο. 

η ζήλια και ο φθόνος είναι σαν να κουβαλάω πάντα μαζί μου τέσσερις παραμορφωτικούς καθρέφτες και να κοιτιέμαι μέσα τους και κάθε φορά να πιστεύω ότι ο επόμενος θα δείξει την πραγματικότητα, αλλά το πρόβλημα είναι ότι έχω τον έναν να κοιτάζει τον άλλον. 

το μίσος μου για τους ανθρώπους είναι μάλλον μίσος για την ανικανότητα μου και την αληθινή έλλειψη αυτοσεβασμού, και κυρίως βλαβερή και επικινδυνη ανασφάλεια, που ενώ θα μπορούσε να απογειωθεί σε εδάφη στέρεα, απλώς έρχεται κάθε φορά και συγκρούεται με έναν εγκέφαλο αληθινό πουρέ. σαν πάπλωμα που ενώ φαινεται απαλό, όταν το σκεπάζεσαι δεν μπορείς να το ξεκολλήσεις από πάνω σου.

και τέλος, ακόμα δεν έχω συνηθίσει στην αθήνα, και το πιό σοβαρό ερώτημα ή/και ζήτημα δεν είναι το αν εχω συνηθίσει την ιδέα της ελλάδας, αλλά αν έχω συνηθίσει την ιδέα της πατρότητας, και αυτό είναι το πιό δολοφονικό από όλα. 

ακόμα δουλεύω τον δίσκο, και μάλλον με δουλεύει αυτός, γιατί κάπου μέσα σε όλα αυτά, προχθές έσπασα ένα κόκκαλο στο πέλμα μου, ή μάλλον στην πάνω πλευρά του πέλματος, δηλαδή στο πόδι μου, και τις 3 επόμενες συναυλίες θα τις κάνω αναγκαστικά ημικαθιστός, και δεν ξέρω καν πως θα μπορέσω να δουλεψω όπως πρέπει στο σπίτι, αλλά ναι, ας χάσω ακόμα αλλές εκατόν εβδομήντα νύχτες σκεφτόμενος πόσο καλύτεροι και πόσο πιό υγιείς και πόσο πιό άνετοι με τα λεφτά τους και πόσο πιό λεπτοί και πόσο πιο χαρούμενοι και πόσο πιό ανέμελοι είναι όλοι οι άλλοι, μέχρι να μπλεχτούν τα όνειρα μου με την ζωντανή ζωή μου, όποια κι αν είναι αυτή, μέχρι να γίνουν ένα όλοι οι φόβοι μου με όλες τις ανικανότητες μου, μέχρι να είναι όλο αυτό ένα, ένα μεγάλο μαζεμένο τίποτα, και απλώς να βουτάω μέσα του και να νιώθω τα πάντα, δηλαδή να νιώθω μία τεράστια τεράστια αποτυχία, η οποία για πρώτη φορά θα τρώει εμένα αντί να την τρώω εγώ.

και ίσως μετά ξυπνήσω και δεν χρειαστεί να κάνω κάτι άλλο, εκτός από το να σκέφτομαι ότι ξύπνησα και είμαι μέσα στο τζιαρντίνι πούμπλιτσι για πάντα.

επιτευγματα/προτάγματα/κατορθώματα/επιδεξιότητες/ικανότητες

-ακόμα και αν τα έβαζα όλα σε μία στοίβα, δεν θα έφτανα ούτε στον πρώτο όροφο, ίσως και πιο χαμηλά
-αν ξεκινούσα να μετράω, σκεφτόμενος ένα-ένα από αυτά, θα έφτανα το πολύ μέχρι το 14, ίσως και νωρίτερα
-αν αντιστοιχούσα για κάθε ένα από αυτά ένα πραγματικό πρόσωπο, θα κατάφερνα να σχηματίσω περίπου 20, φτάνει να υπολόγιζα και μη αρτιμελείς ανθρώπους στο σύνολο
-αν τα έβαζα στο κρεβάτι να κοιμηθούν μαζί μου, σίγουρα θα τα πλάκωνα εγώ αυτά και όχι αυτά εμένα, και κάθε βράδυ το ίδιο, και κάθε βράδυ με διαφορετικό τρόπο
-αν έκανα την τελευταία προσπάθεια να αλλάξω κάτι, θα άλλαζα μόνο τις διαδικασίες, τις λεπτομέρειες δηλαδή των ενεργείων, αλλά σε καμία περίπτωση τις ίδιες τις πράξεις.
-και ακόμα και αν δοκίμαζα να τις υπολογίσω και αυτές, σαν να είναι κάτι ξεχωριστό και όχι ένα απλό υποσύνολο, πάλι δεν θα είχε νόημα.
-και πότε έχει νοημά τελικά στα αλήθεια?
-ίσως το αγνό αγκρέσιβνες να είναι ένας σκοπός από μόνος του, ίσως το επόμενο βήμα είναι οι εχθροί να γίνουν αληθινά αληθινοί και χειροπιαστοί και τότε να υπάρχει πραγματικός λόγος έντασης.
-δηλαδή έχει πολύ ακόμα από αυτό? ως πότε?

δυο παρομοιωσεις

το να βλεπεις το παιδι σου να παιζει με προφυλακτικα ειναι σαν να βλεπεις κουνουπι να παιζει με ταμπλετες. 

ή σαν να βλεπεις ψάρι να παλεύει με απόχη.

αριεμ / αντόρνο μπένγιαμιν βαλερύ μαλαρμέ ντεγκά

οι αριεμ είναι μολις ενα γραμμα αποσταση απο τον αρτιεμ. παραξενο που δεν το ειχα παρατηρησει ποτε. σκεφτομουν προχθες οτι το crazy (που ειναι διασκευη σε τραγουδι των pylon) και το can't get there from here, εχουν διαλυσει τοσο πολυ στα βαθια τον εγκεφαλο και το ποιος ειμαι, ειναι σχεδον σοκαριστικο, σιγουρα ισως. χμμμ. ο αποστολης λαζαριδης μου ειχε γραψει μια κασετα αριεμ, μαλλον εχω αναφερθει ξανα σε αυτο, που την ειχε ονομασει singles collected, που ηταν δικια του συλλογη, και οχι η λετζιτ συλλογη singles collected, και ειναι μαλλον στα 4-5 καλυτερα πραγματα που εχω ακουσει στη ζωη μου, ή μαλλον ψεμματα, ειναι στα 3-4 πιο αγαπημενα μου. ετσι πιο σωστα. μου εδωσε την ιδια μερα αυτη την κασετα και αλλη μια, το unplugged των nirvana, και ηταν 1994, τελη 1994. χμμμ.

// 

*εδω ο αντόρνο, υιοθετώντας το αντίστοιχο σημείο του δοκιμιου του μπένγιαμιν, αναφέρεται στην περίφημη απάντηση του μαλαρμέ σε ένα σχόλιο του εντγκάρ ντεγκά, όπως μας το παρουσιάζει ο πωλ βαλερύ στο δοκίμιο του για τον τελευταίο: "τι καθήκον! αφιέρωσα όλη μου την μέρα σε ένα από τα ευλογημένα αυτά σονέτα και δεν κατάφερα να κάνω καμμία απολύτως πρόοδο. κι όμως, δεν μου λείπουν οι ιδέες. είμαι γεμάτος απο τέτοιες. στην πραγματικότητα είχα υπερβολικά πολλές". και ο μαλαρμέ απαντά: "μα αγαπητέ μου ντεγκά, η ποίηση δεν γίνεται από ιδέες, αλλά από λέξεις". 

[από το walter benjamin: "για το έργο τέχνης, τρία δοκίμια", εκδόσεις πλέθρον, σελ. 173, σχόλιο του μεταφραστή, αντώνη οικονόμου]

κι εφαγα τοσες πολλες τσιχλες που μου ήρθε αληθινη εκρηκτικη διάρροια

ασταμάτητα ομως, και συνεχιζω να το κανω (εννοω το να τρωω τσιχλες πολλες μαζι), ενω ξερω οτι ειναι λαθος. μαλλον φταιει η ασπαρταμη, δεν ξερω. εχω παθει το ιδιο, το 2004, καπου εκει, στην βεροια, στο σινεμα, το σταρ, εφαγα ενα κουτι χολς σε 4 λεπτα, και δεν προλαβα στο διαλειμμα να παω μεχρι το σπιτι, και μου εφυγαν λιγα λιγο πριν περασω το περβαζι του σπιτιου. not my proudest moment, σε καμια περιπτωση. 

αλλα απο την αλλη, υπαρχουν στιγμες που σκεφτομαι οτι ισως να ειναι καλο ολο αυτο, σαν μικρη υπενθυμιση, σαν ενα προταγμα μαλλον, οτι δεν ειναι σωστο να μπουκωνω το στομα μου με δεκαδες δεκαδες τσιχλες ασταματητα ασταματητα ασταματητα

αληθινά 34 στα 35

χθες το βράδυ, αφού ξαναέφαγα με τύψεις, κάπου εκεί που προσπαθούσα να ετοιμαστώ για να κοιμηθώ, ότι κι αν σημαίνει "ετοιμάζομαι για ύπνο", σε κάθε περίπτωση, κατάλαβα ότι μπήκε μία ολόκληρη βλεφαρίδα στο μάτι μου, και πήγα στον καθρέφτη, για να δω σε ποιο σημείο ακριβώς του ματιού μου είναι, και κοιτούσα και ξανακοιτούσα, και το μόνο που έβλεπα ήταν ότι τα μάτια μου είναι μικρά, είναι αληθινά μικρά, και μικραίνουν κάθε μήνα και περισσότερο, και το συναίσθημα να κοιτάς όλη αυτή την περιοχή από κοντά είναι σαν να κρατάς στο χέρι σου χάρτινη σακούλα από σουπερμάρκετ που είχε φράουλες μέσα, και οι φράουλες σιγα σιγά μουχλιάσανε, και η σακούλα έχει αρχίσει να μαζεύει και να μαζεύει, και ξέρεις τι θα βρείς μέσα, ή μάλλον, μπορεί και να μην ξέρεις τι θα βρείς μέσα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ανοίγεις την σακούλα να κοιτάξεις, σχεδόν σαν τις φράουλες του σρεντιγκερ ας πούμε. 

όμως τα μάτια μου τα έβλεπα μπροστά μου, και παρόλο που μίκραιναν, ήξερα ότι έρχεται δύσκολο βράδυ, όπως κάθε βράδυ σχεδόν, αλλά ειδικότερα τα βράδια που έβαλα τις τύψεις στην τσέπη μου και έφαγα βλέποντας κερμπ, και αναγκαστικά άρα, έβαλα πολύ βαθιά τον δείκτη μέσα στο μάτι μου, σάρωσα στην ουσία όλη ακριβώς την στρογγυλά κυρτή επιφάνεια του ματιού μου μέχρι να νιώσω οτι ακουμπάω την βλεφαρίδα που βρέθηκε σε λάθος σημείο, και τελικά την έβγαλα, αφού πέρασε ένα ολόκληρο εικοσάλεπτο ενόχλησης και ήπιας οδύνης.

και δεν είναι απλώς εικοσάλεπτο, γιατί ξύπνησα, και ακόμα πονάει το μάτι μου, αν ήταν οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος μου και το πείραζα για τόση πολλή ώρα σίγουρα θα μελάνιαζε.

και αναγκαστικά, σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει ανώτερο όργανο στο σώμα μου από την μύτη μου, γιατί ότι κι αν της κάνω εδώ και τόσα άπειρα χρόνια, τίποτα δεν βγαίνει προς τα έξω, και αναγκαστικά μαζεύονται όλα τα βάρη της και οι στεναχώριες της προς τα μέσα, και ούτε καν μπαίνει στην διαδικασία να εξωτερικεύσει αυτά που της συμβαίνουν.

όπως θα έπρεπε να κάνω κι εγώ μάλλον.

me irl

“I suffer from life and from other people. I can’t look at reality face to face. Even the sun discourages and depresses me. Only at night and all alone, withdrawn, forgotten and lost, with no connection to anything real or useful - only then do I find myself and feel comforted.” 
Fernando Pessoa from "The Book of Disquiet"

a mystery

i was supposed to work, i.e. type a bunch of shit, emails and more emails, and answer some questions, and write some things that i will not be proud of in the end, but i might have to do anyway.

it's never easy, and it still doesn't seem that it might change at some point. i really don't know what to think. i had a super weird revelation earlier today, just after i woke up at 6.30, and right before i was about to go out running: what if all the work that i've been doing in the past few years has been channeled towards somebody else's improvement? i definitely haven't improved much, and on the contrary, i see constantly so many 20 year olds with much more experience and skills than me. so maybe, maybe, all the effort i've been putting down, has been secretly flowing to another person. well at least that way i will not feel so depressed about my own shortcomings, but still, it really leaves a bitter taste in my (otherwise blatant and tasteless) mouth.

so yeah, better bitter than neutral and tasteless i suppose.

o κονραντ, πριν να γινει κόνραντ (όσο ήταν κορζενιόφσκι), σε γράμμα στη θεία του, μέσα από τους δακτύλιους του κρόνου του ζέμπαλντ

"η ζωη, γράφει στην όμορφη, πρόσφατα χηρεμένη, θεία του Μαργκερίτ Ποραντόφσκα στις Βρυξέλλες, ειναι μια ιλαροτραγωδία - πολλά όνειρα, μια σπάνια λάμψη ευτυχίας, λίγος θυμός, κι ύστερα η διάλυση των ψευδαισθησεων, τα χρόνια του μαρτυρίου και το τέλος - όπου θέλοντας και μη ο καθένας καλείται να παίξει το ρόλο του." 

ναι, κανένας

προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που με κάνει να μαζεύω το στομάχι μου από το πάτωμα όταν διαβάζω ζέμπαλντ, και δεν ειμαι σίγουρος ότι έχω απάντηση. σίγουρα δεν έχω. απλώς μερικές φορές σκέφτομαι ότι βάζει σε λέξεις το τι σημαίνει παρελθόν και ανάμνηση και νοσταλγία, όλο αυτό το χαοτικό τίποτα που γεμίζει σύννεφα και αβεβαιότητα τον εγκέφαλο, αυτό ακριβώς, (ίσως και όχι ακριβώς αλλά αυτό), ναι αυτό είναι που περιγράφει. 

γιατί όμως δεν μπορώ να νιώσω πιά με την μουσική το ίδιο πράγμα που νιώθω όταν διαβάζω ένα συγκλονιστικό βιβλίο? τι χάλασε μέσα μου? χάλασε όντως? 

//

είπα στον τζόναθαν ότι ψάχνω το 20th century box του haruomi hosono και μου το αγόρασε και το ρίπαρε, 6 σιντί, της πουτάνας. και το ακούω με την σειρά, και ένα βράδυ το είχα να έπαιζε και άκουσα ένα κομμάτι και ήθελα να το σημειώσω ποιό ήταν, αλλά ήδη με είχε πάρει ο ύπνος, αλλά δεν μπορούσα να κάνω και κάτι ούτως ή άλλως γιατί ο τίτλος είναι στα φουλ-φουλ-ον γιαπωνέζικα, αλλά δεν είναι δικαιολογία, θα μπορούσα απλώς να κρατήσω το νούμερο.

//

γιατί είναι οι φλόϊντ το αγαπημένο μου συγκρότημα έβερ? τι συνέβη? γιατί συνέβη? τι συνέβη? γιατί υπέκυψα?

//

όλα ειναι εδώ, αλλά μέχρι πότε?

οργανώνοντας

-a metaphor used by Marcus Aurelius: "organisms need to turn obstacles into fuel - just as fire does"

-tedium that stretches indefinitely / infinitely

-repressive state apparauts / brutal methods / less than & nothing / lorenzo (ανάποδα)

-soft drink echo / syndicates / light registry / infinite regression and the key to dreams / the anthropologist tribe / facets

-in ballast to the white infinities

-swan lake - the zone (uri ilienko 1990)

-answers taking shape

-nostalgia / not quite / beta prime

-is ugly hands vol. 1

-"there are lies in macbeth, waiting for my heart to startle"

-ultramarine (1993)

-united kingdoms

-pop mašina

-lawrence weiner / opere 1969-1973

-lithotripsy

-PARASIMPATICO

-the magic lantern (ingmar bergman autobiography)

-borges and memory

-barthes' mythologies

-a man asleep (αν είναι δυνατόν)

-lukács: the meaning of contemporary realism

-feats of strength and agility

διακλαδώσεις

άρχισε να μου λείπει απότομα το μιλάνο πάλι, για την ακρίβεια μου έλειψε από το πρώτο δευτερόλεπτο που έφυγα, μου λείπει κάθε πρώτο δευτερόλεπτο που φεύγω.

ήταν/είναι ωραία στην βέροια, ίσως καλύτερα από την θεσσαλονίκη, το πρόβλημα είναι ότι με άπειρο κόσμο, οι άπειρες εκδοχές, τείνουν στο υπερ-άπειρο, και τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα, μερικές φορές γίνονται σχεδόν αφόρητα, κάθε στιγμή περιέχει και μία διακλάδωση, δεν είναι ποτέ εύκολο, έχω σταματήσει να περνάω καλά.

σκέφτομαι ότι έχω σταματήσει να περνάω καλά γενικά με άπειρο κόσμο, και φοβάμαι-τρέμω στην σκέψη να διατηρείται αυτό το συναίσθημα όσο και αν μειώνεται η ποσότητα του κόσμου.

πφφφ. δεν ξέρω. περάσαν σχεδόν 2.5 χρόνια.

ΔΙΑΛΕΞΕ ΔΥΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ:

το πρόβλημα με το παρελθόν δεν είναι ότι συνέβη, αλλα το ότι συμβαίνει / το πρόβλημα με το μέλλον δεν είναι οτι θα συμβεί, αλλά συνέβη / το πρόβλημα με το παρόν δεν είναι ότι συμβαίνει, αλλά το ότι θα συμβεί

με κάποιο δέος / κανένας

"ο κόσμος είναι μεγάλος και ξένος

στο κεφάλαιο xl της νέας ζωής, ο δάντης αναφέρει ότι, τριγυρνώντας στους δρόμους της φλωρεντίας, είδε μερικούς ταξιδιώτες και σκέφτηκε με κάποιο δέος πως κανένας τους δεν είχε ακούσει να μιλούν για την βεατρίκη πορτινάρι, που τόσο απασχολούσε την σκέψη του."

b. suarez lynch, δαντικές μελέτες (μπουένος άϊρες, 1891)"

από τις σύντομες και πάραξενες ιστορίες των μπόρχες/κασάρες, μετάφραση καλοκύρη/κυριακίδη, εκδόσεις ύψιλον, 1988

πρόβληματα

το μόνο πρόβλημα τελικά είναι ότι μια μέρα θα αφήσεις τα κόκκαλα σου στο πάτωμα, σκεπασμένα από ένα σιχαμένο νεκρό παγωμένο καημένο κορμί. και αναγκαστικά το σκέφτεσαι, γιατί δεν γίνεται να το σκεφτείς αφού συμβεί. δεν θα υπάρχει τίποτα. εκεί είναι μόνο το πρόβλημα, και πουθενά αλλού μάλλον. δεν υπάρχει κάτι άλλο. η σκέψη ότι οι άλλοι θα συνεχίζουν να ζουν ενώ εσύ θα είσαί νεκρός, και στην καλύτερη να έχεις γίνεις στάχτες, στην χειρότερη θα σε τρώνε τα σκουληκαντέρια. 

επίσης, το μόνο πρόβλημα με τα όνειρα, είναι ότι μια μέρα γίνονται πραγματικότητα. και ενώ έχεις συνηθίσει να σκέφτεσαι το παραπάνω βήμα, δεν ξέρω, μετά από μία στιγμή σκέφτεσαι με τον ίδιο τρόπο που πυροβολάει κάποιος και όλα τα σκάγια σκάνε παντού, πάνω κάτω μεσα έξω, παντου παντού παντού. σταματάς να σκέφτεσαι μόνο προς τα πάνω, σκέφτεσαι αυτά που έκανες να τα κάνεις πιο σωστά, όλα μαζί, όλα όλα.

όλα είναι μαζί συγχρόνως, όλα είναι συγχρόνως, όλα τα ζούμε συγχρόνως, αυτό με διαλύει καθημερινά. θα ήθελα να υπήρχε ένας ήρεμος, πιό ήρεμος και σειριακός τρόπος για να ζούμε τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. το πρόβλημα είναι το μουλτιτάσκινγκ. "ο δικός σου πόνος στο κατόπι μόνος σαν σκυλί". η μόνη στιγμή που όλα επεξεργάζονται ένα ένα είναι όταν γαμιούνται τα πάντα και συνειδητοποιείς το ότι είσαι μόνος σου, γιατί είσαι πάντα μόνος σου, ολομόναχος, και το χειρότερο είναι όταν θα ήθελες να μην είσαι μόνος σου, αλλά αναγκαστικά είσαι εκεί και προσπαθείς να βγάλεις άκρη.

δεν παραπονιέμαι, ούτε καν, δεν ξέρω καν γιατί μπαίνω στην διαδικασία. τα πάντα είναι όμορφα, φοβάμαι ότι είναι πολύ πιό όμορφα απότι θα το περίμενα. έχει πολλά χρόνια που έχω σταματήσει να σκέφτομαι νοσταλγικά για να κοιμηθώ, είναι σχεδόν σοκαριστικό, δεν το περίμενα ότι θα συνέβαινε ποτέ αυτό.

κωστάντια, ξυπνάω και κοιμάμαι, και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι βαρύ να με κάνει να νιώσω άσχημα. δεν μπορεί να συμβεί αυτό πιά. μερικές φορές μόνο, μόνο μερικές φορές. έρχεται και φεύγει, αλλά μετά ισιώνω πάλι. σκέφτομαι πως ήταν η ζωή μου πριν από 3-4 χρόνια ακριβώς και απορώ με τον εαυτό μου, πήρα το πιό μεγάλο ρίσκο της ζωής μου, το οποίο κατα 99% δεν θα έβγαινε με τίποτα. και ακόμα δεν έχει βγει, αλλά συνεχίζω να νιώθω ωραία που το έκανα, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που αποφάσισα να κάνω κάτι, σαν να ήταν η πρώτη πρώτη πρώτη φορά.

μέχρι η πραγματικότητα να μας δείξει το αληθινό σκληρό της πρόσωπο.

HIGH RISE / REJOICE IN YOUR FAILURES / DAMN MAD / MAHAVISHNU

και που κατέληξε όλο αυτό, για ακόμα μία φορά? σαν να έχω εξασκήσει όλα εκείνα τα σκιλς που κάνουν τα προβλήματα μου να εξαφανίζονται, ένας φοβερός συνδυασμός χαλάκι/εθελοτυφλώ/ευτυχία-είναι-το-απόλυτο-παρόν, αλλά και πάλι μου είναι τόσο δύσκολο μερικές φορές.

προσπαθώ να φανταστώ πώς θα ένιωθα αν ήμουν μικρότερος, αλλά τότε το μόνο που με ένοιαζε ήταν να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου για πράγματα διαφορετικά, παράξενα και ξένα ως προς εμένα, σαν να ήθελα να μου τα φορέσω όλα με το ζόρι. μου φαίνεται τόσο αστείο. υπάρχουν ακόμα διάφορες πτυχές της ζωής μου που νιώθω ότι ο εαυτός μου χρειάζεται μερικά επιχειρήματα για να πειστεί, αλλά συνήθως έχουν να κάνουν με το σώμα μου, την υγεία μου και το φαγητό που τρώω. και πάλι δεν πείθομαι και τόσο εύκολα.

άλλαξα μπαταρία στο λάπτοπ όταν ήμουν απέναντι, ήταν συγκλονιστικό το ότι το άφησα εκεί και το πήρα μετά απο 2 ώρες, σοκαριστικό σχεδόν. είχα ξεχάσει πως είναι να έχεις φορητό υπολογιστή, από τότε που είχα ρίξει ένα μπολ γάλα πάνω του, συνέβησαν τόσα άσχημα, ανάμεσα σε αυτά ήταν ότι η μπαταρία φούσκωσε, δεν δούλευε ούτε καν το τράκπαντ. τυράννια. τώρα όμως γράφω καθισμένος στην τουαλέτα, χωρίς να κάνω κάτι βέβαια, απλά και μόνο γιατί είναι φοβερό αυτό το κάθισμα, είναι πάρα πολύ άνετο. ξεβρακώνεσαι, τα παπάρια είναι στην σωστή θέση, όλα είναι όπως πρέπει να είναι. γράφεις μουσικούλα, διαβάζεις καμιά ωραία συνέντευξη, ακούς κανα τραγούδι, περνάει η ώρα φίνα.

τα κυριότερα προβλήματα που αντιμετωπίζω είναι τα κιλά μου, ο ύπνος και τα λεφτά. σκέφτομαι ότι ειναι τα τρία πιό άσχετα μεταξύ τους πράγματα, αλλά είναι λογικό κάποιος να πει οτι ο ύπνος σχετίζεται με τα πάντα, αλλά θα απαντήσω ότι δεν έχω πρόβλημα ύπνου, απλώς δεν μου αρέσει να κοιμάμαι νωρίς, θέλω να κοιμηθώ αφού ξημερώσει, συνήθως θέλω να κοιμάμαι εξαντλημένος, να πέφτω στο κρεβάτι μετά από ένα τεράστιο, ατελείωτο βράδυ έντονης δουλειάς, και να σκέφτομαι ότι τώρα αξίζω αυτές τις 5-6 ώρες ύπνου, τις κέρδισα, μου ανήκουν δικαιωμάτικά.

είναι τόσο δύσκολο να βρω την ισορροπία μεταξύ του "υπάρχουν άνθρωποι με σημαντικότερα προβλήματα από μένα και θα έπρεπε να τους βοηθάω να τα λύσουν, χωρίς να με απασχολεί οτιδήποτε άλλο στη ζωή" και του "είμαι ένας αποτυχημένος τριαντάχρονος και πρέπει να συνεχίσω να δουλεύω τις τριπλάσιες ώρες απ'ότι δουλεύω τώρα, χωρίς να με νοιάζει τίποτα και κανένας, μπας και στο τέλος καταφέρω να σιχαίνομαι τον εαυτό μου λιγότερο και να σταματήσω να φθονώ και να ζηλεύω αυτούς που είναι σε καλύτερη θέση από μένα"

το μεγαλύτερο πρόβλημα με τους ανθρώπους είναι ότι είναι τριγύρω συνέχεια, και για την ακρίβεια υπάρχουν άπειροι άπειροι άπειροι άπειροι, δεν σταματάς να βλέπεις καινούριους.

πφφφ. νιώθω ότι μέσα μου πολεμάνε ένας σκατάνθρωπος και ένας μισάνθρωπος, ειναι πραγματικά βασανιστικό.

μπακτράκινγκ

δυσκολεύομαι πάρα πολύ που είμαστε χώρια. και το ξέρω ότι είναι λάθος από μένα ακόμα και να το εκφράζω, αλλά αλήθεια, την στιγμή που πάω να το καταπιέσω μέσα μου, βλέπω τις αποδείξεις από τα παγωτά στα μακντόναλντς και θέλω να βάλω τα κλάματα. πέρασαμε πάρα πολλά χρόνια χώρια, είναι αφόρητες ακόμα και οι 2 μέρες μακριά σου πιά, δεν θέλω να το ξανακάνω αυτό στον εαυτό μου, δεν μας αξίζει να το ξαναπερνάμε αυτό. έχει πλάκα βέβαια το ότι μιλάμε στο σταθερό, είχα ξεχάσει πως είναι αυτό, αλλά αλήθεια, δεν είχα καμία διάθεση να το θυμηθώ.

και συνεχίζω να νιώθω άσχημα που το λέω, και δεν θα έπρεπε καν να το αναφέρω. δεν είναι ωραία να πίνω τσάϊ μόνος μου (αφού δεν πινώ ποτέ ούτως ή αλλως), δεν είναι ωραία να ξαπλώνω μόνος, δεν είναι ωραίο να βγαίνω για βόλτα μόνος, ενώ ήμουν σίγουρος ότι θα μου άρεσε και θα το έκανα συνέχεια, δεν το κάνω καθόλου, και δεν ξέρω αν είναι επειδή έχω δουλειά, ή βάζω τον εαυτό μου με το ζόρι να νιώθει ότι έχει δουλειά για να μην βγω μόνος μου έξω να περπατήσω ή να πάω βόλτα με το ποδήλατο. 

σαν να εξαφανίστηκαν όλες οι χαρές της ζωής, όλες μαζί, σαν να σβήστηκαν μαζεμένες, εκεί που περίμενα, και το είχα βέβαιο ότι είναι πράγματα που με κάνουν χαρούμενο, τελικά όλα είναι άσχημα μακριά σου. χωρίς να το καταλαβαίνω γίνομαι όλο και περισσότερο σαν τον κοστάντζα, και συγχρόνως σκέφτομαι πόση θλίψη θα με βάραινε αν δεν είχαμε δει μαζί σάϊνφελντ.

νιώθω σαν να πήραν όλη την δυστυχία του κόσμου και να την πετάξαν πάνω μου με το ζόρι, χωρίς να προλάβω να πω κουβέντα. και κάθε μέρα ξυπνάω, και ο ουρανός είναι κατάμαυρος, αλλά σηκώνομαι από το κρεβάτι με δυσκολία, πονάει η ψυχή μου, ενώ πάντα χαίρομαι όταν βλέπω τα μαύρα σύννεφα να είναι πάνω από το κεφάλι μου. αλλά όχι αυτές τις μέρες. σε βλέπω κάθε βράδυ στον ύπνο μου, και σε κάθε όνειρο μας χωρίζουν βίαια. 

και το ξέρω ότι είμαι εγωϊστής που τα σκέφτομαι αυτά, και τουλάχιστον θα έπρεπε να μην τα έγραφα, αλλά μου λείπεις κωστάντια, δεν ξέρω πως θα περάσουν οι υπόλοιπες μέρες.

ντραφτς που δεν τελείωσαν

26 Μαρτίου 2013

ακόμα δεν εχω καταλάβει τι είναι το passover. 

περνάει ο καιρός, το άμαζον μου προτείνει να αγοράσω βιβλία που τα κοίταξα κανα δυό φορές και δεν τα αγόρασα (ακόμη), και περιμένω να έρθει η στιγμή που θα τα διαβάσω όπως τους αξίζει, αλλά δεν είναι και λίγα τα γαμημένα, και περνάει ο καιρός, και περνάνε οι μήνες, και τρώω φρίκες, μπόλικες, αλλά είμαι χαρούμενος, γιατί μάλλον με έναν μαγικό τρόπο έχω μάθει να κάνω υπομονή, παραπάνω απόσο πρέπει.

το παράξενο όμως είναι, και είναι πολύ παράξενο, σχεδόν αμήχανο, ότι νιώθω άσχημα που είμαι χαρούμενος. εννοώ, οτί ναι οι φίλοι μου το ξέρουν, αλλά και πάλι, νιώθω πολλές στιγμές ότι πρέπει να μην φαίνομαι χαρούμενος, ίσως γιατί σκέφτομαι ότι αν το δείξω, μετά θα πέσω σε κατάσταση κακή, μόνο και μόνο από καρμική τιμωρία. και έτσι δεν το δείχνω ποτέ, και μπορώ άνετα να περνάω μία ζωή γκρινιάζοντας και δείχνοντας ότι είμαι κακόμοιρος, αλλά το πιό αστείο είναι ότι δεν είμαι.

απλώς ντρέπομαι να το πω.

θα μπορούσα να κάτσω να γράψω για τα όσα ωραία μου συμβαίνουν και μετά να τα κοιτάω γραμένα αλλά μου φαίνεται βλακεία. ίσως γιατί όσο χαρούμενος και να είμαι, σίγουρα λεπτός δεν πρόκειται να γίνω.

περνάω 

//

19 Φεβρουαρίου 2013

ακούγοντας τον πατον οσβαλτ στον μαρκ μαρον, σκεφτόμουν διάφορα για το φαγητό και το πως τρώω. επίσης, ασχετό, αλλά εξαιρετικά σχετικό, είναι το γεγονός ότι ο μαρον με 

//

26 Δεκεμβρίου 2012

σκέφτομαι τι ήταν το 2012, και πως πέρασε και πως πέθανε, και μάλλον το σημαντικότερο πράγμα που μου συνέβη τελικά ήταν ο louis ck, ξεκίνησε με αυτόν και τελειώνει με το wtf του marc maron, αυτά ήταν τα δυο πράγματα που θα θυμάμαι με χαρά από την χρονιά που πέρασε. δεν άκουσα πολλούς καινούριους δίσκους, σκέφτομαι ότι ακούω όλο και λιγότερους καινούριους κάθε χρόνο, μάλλον γιατί με πιάνει το άγχος με τα παλιά που ξεχνάω, και όλο και χειρότερο άγχος.

//

14 Ιουνίου 2012

κατάλαβα το εξής: πρέπει να σταματήσω να ακούω τους δίσκους που αγαπάω, μόνο έτσι θα γίνω άνθρωπος και πάλι. 

συγκεκριμένα, ξοδεύοντας άλλο ένα τρέξιμο ακούγοντας το remain in light των talking heads και το radio city των big star, γύρισα σπίτι αηδιασμένος. δηλαδή, έχω αγορασμένο το remain in light από την τρίτη γυμνασίου (άσχετο που για χρόνια άκουγα μονο το once in a lifetime χαχα), και έχει τουλάχιστον 12 χρονια που το ακούω κάθε χρόνο με την ίδια κάβλα και χαρά. και το ίδιο ισχύει για πολλούς ακόμα δίσκους που αγαπάω και τους εχω από μικρός ή μικρότερος.

οπότε, πρέπει να αρχίσω να νιώθω και να προετοιμάζομαι για τα future classics μου, αλλιως θα πεθάνω νέος, γιατί να μην πεθάνω ήδη? και επειδή είμαι που είμαι παράξενος και λειτουργώ μόνο ζορίζοντας τον εαυτό μου αποφάσισα να σβήσω ότι δίσκο αγαπημένο έχω από τον σκληρό. τα σιντι και τα βινύλια είναι ούτως ή άλλως στην βέροια, οπότε ο πειρασμός είναι μακριά. και επειδή ακριβώς η καλύτερη μουσική δεν έχει γραφτεί ακόμα, ή απλά γράφεται κάπου αυτή την στιγμή που μιλάμε και δεν το ξέρουμε, αποφάσισα επίσης να ξοδέψω ακόμα περισσότερο χρόνο ακούγοντας καινούρια πράγματα.

δεν ξερω τι θελω να πω, παρα μονο οτι το πολυ remain in light τοσα χρονια μου αφηνει σημαδια και εθιστικες συμπεριφορές, και δεν ειναι σωστό, πρέπει να παιρνουμε ρίσκα για πάντα για πάντα για πάντα

η μηχανή που παράγει αποτυχίες • κάνοντας renew το ντομέϊν larrygus.com,

πέρασα κάμποση ώρα σκεφτόμενος γιατί το έκανα, και τι μου προσφέρει αυτό εδώ που το έχω και το βλέπω, και μετά ως συνήθως διάβαζα παλιά μου ποστ, και δεν καταλάβαινα καν τι σκεφτόμουν, αν και μερικές φορές καταλάβαινα, ήταν παράξενα γενικά.

σκέφτομαι καμιά φορά να αρχίσω να γράφω στα αγγλικά, αλλά θα ήταν ηλίθιο και κακό, κυρίως για την αγγλική γλώσσα. οπότε σταματάω να το σκέφτομαι. μετά όμως περνάει από το μυαλό μου να αρχίσω να γράφω για τους επόμενους μου δίσκους, αλλά απευθείας συνειδητοποιώ ότι κανένας δεν θα ενδιαφερόταν για κάτι τέτοιο. και γιατί ενδιαφέρεται όμως? για τα βιβλία που διάβασα? για το αν έκανα βόλτα στο πάρκο? για το αν βαρέθηκα την βέροια? για το αν σιχαίνομαι την αθήνα? δεν ξέρω, ποτέ δεν θα μάθω μάλλον, είναι αρκετά παράξενο.

προσπαθώ να γράψω, σκεφτόμενος ότι θα σκάσει το μπλάντερ μου αν δεν πάω στην τουαλέτα, αλλά πιέζομαι, και κρατιέμαι κι άλλο κι άλλο, μέχρι να φτάσει το πράγμα στο όριο, και θυμάμαι ότι για χρόνια ήταν η ζωή μου έτσι, φοβισμένος να κρατηθώ λίγο παραπάνω για το κατούρημα, μην γίνει καμιά μαλακία και δεν ξερω τι. τώρα τελευταία έχω σταματήσει να νοιάζομαι, γενικά έχω σταματήσει να νοιάζομαι. αγχώνομαι, παθαίνω κακό με χιλιάδες πράγματα, αλλά όλα είναι μικρά, ή έστω μικρότερα από αυτά που με διέλυαν παλιότερα. αλλά κατα τ'άλλα ήρεμοι ύπνοι, ήρεμοι ξύπνιοι, ένας παράδεισος. 

αυτές τις μέρες διαβάζω μία ιστορία του μπαλαρντ που λέγεται "the waiting grounds" και σκέφτομαι ότι ο κύριος λόγος που είμαι πια χαρούμενος όλο και πιό συχνά είναι ότι με πολύ συγκεκριμένα βήματα κατάφερα να καταπολεμήσω την απόγνωση της διαρκούς αναμονής, φτάνοντας σε σημείο να έχω πιά ανοσία. νιώθω πραγματικά σπουδαία για αυτό το πράγμα (μέχρι να συμβεί κάτι και να ξαναπάω 2 χρόνια πίσω βέβαια) αλλά πραγματικά, είναι απίθανο συναίσθημα, σαν να έχω πάρει από πάνω της (της αναμονής) όλο το σημειολογικό βάρος (και το κυριολεκτικό της βάρος) και να μην έχει μείνει τίποτα, παρά μόνο κι άλλος χρόνος. και κάπως έτσι εφευρέθηκε κι άλλος ακόμα χρόνος, απίθανη εξέλιξη πραγματικά.

μου έχει μείνει η συνήθεια να κάνω 29 ριφρές την ώρα στο gmail, αλλά και πάλι, απλά το κάνω αντανακλαστικά. τι να πει κανείς, ποιός ξέρει σε ποιά γωνιά μας περιμένει η επόμενη τεράστια απογοήτευση, και συγχρόνως τι ωραία που είναι που ξέρεις ότι θα έρθει στα σίγουρα?

--
οπότε ας το κάνω, να γαμηθεί, πέρασε καιρός
--

υποθέτοντας ότι ο μεθεπόμενος μου δίσκος (αυτός μετά το ynl) είναι κάπως καθορισμένος, όχι ακριβώς τελειωμένος, αλλά ειναι εκεί, χωρίς να του δώσω έξτρα βάρος αναφορών εκ των υστέρων, παίρνω την απόφαση να ορίσω αναφορές για τον μεθε-μεθεπόμενο, που γράφτηκε ο περισσότερος (σε λέβελ σπαργάνων), αλλά ακόμα περιμένει να ηχογραφηθεί και να γραφτεί. αυτές είναι:

-το africa/brasil LP του jorge ben
-το missa luba LP
-το radio city των big star
-το harumi του harumi

και ακόμα δεν έχω καταλήξει σε τίτλο, αφού σκεφτόμουν για κάποιο διάστημα τα εξής:

-facets (που παραμένει ο τίτλος του φολντερ πάντως)
-head stairs
-high school grading system

ναι το τελευταίο σίγουρα όχι, ίσως να είχε νόημα για κάτι άλλο, όχι για τίτλο δίσκου όμως. χμμμ, και το the waiting grounds ακούγεται ωραίο τώρα που το σκέφτομαι.

είναι γενικά απίθανη φάση οι τίτλοι, θα μπορούσα να ξοδέψω μία ζωή ασχολούμενος μόνο με αυτό. εδώ και κανα χρόνο, ο φάκελος που έχει όλα τα μουσικά μου μέσα λέγεται THE TOTAL LIBRARY, και μόνο που είναι τόσο μπορχικό μου αρέσει να το κοιτάω. είναι ωραία η αίσθηση του "τα πάντα είναι εδώ" "όλα είναι εδώ" "το άπειρο είναι εδώ", σκέφτομαι ότι θα ήθελα να υπάρχει τρόπος να μετατρεπόταν σε κάτι πιό χειροπιαστό, αλλά απευθείας θα έχανε το νόημα.

επίσης, έχω ακόμα ένα "δίσκο" σχεδόν τελειωμένο, αλλά δεν είναι δίσκος, και μου αρέσει να το λέω "rhythm profiles" ακούγεται τέλειο, ειδικά για τα κουραδοντραμς που έχει εκεί μέσα.

και όπως είναι λογικό, πάλι δεν θα γίνει τίποτα, και απλά θα κοιτάμε το άπειρο, εγώ και οι φάκελοι με τα ωραία ονόματα.

τεσσερα

-σκέφτομαι πόσες φορές έχω νιώσει αγνό φθόνο για έναν μουσικό, με την έννοια του να τον ζηλεύω τόσο πολύ ώστε να περνάω το σημείο που μπορώ να χαρώ τα τραγούδια και απλά να σκέφτομαι ότι παραείναι γαμηστερός και απλά πρέπει να σταματήσω να ακούω γιατί στο τέλος θα με πιάσει κατάθλιψη από το κόμπλεξ κατωτερότητας. ο γαμημένος ο κεβιν πάρκερ είναι ένας τέτοιος τύπος, τον σιχαίνομαι, βλέπω την σκατόφατσά του και θα ήθελα να του φάνε τα αυτιά αρουραίοι.  

-παρόλαυτα χαίρομαι που ακόμα το νιώθω αυτό, γιατί μου αρέσει που γίνομαι εμμονικός από τα νεύρα και παθαίνω κακό, και μετά μπαίνω στην διαδικασία να ακούω πρόχειρες ηχογραφήσεις μου μπας και βρω τίποτα της προκοπής εκεί μέσα (και προφανώς δεν βρίσκω τίποτα απολύτως, ένα κενό, ένα τεράστιο κενό μόνο και τίποτα άλλο)

-τώρα είναι η ώρα της ημέρας που θα έπρεπε να δούλευα αλλά αυτός ο καφές που ήπια λειτουργεί ανάποδα μάλλον, δεν ξέρω τι σκατά συμβαίνει. ξεκίνησα να πίνω καφέ εδώ και 2 μήνες σχεδόν, προφανώς και μόνο ντεκαφ, παρόλο που διάβασα κάπου ότι και αυτός έχει καφεΐνη, μάλλον όση χρειάζεται για να με πιάνει η μαλακία, δεν ξέρω. είναι ωραία η διαδικασία του καφέ, αλλά ξεχνάω να πίνω, οπότε δεν έχει και πολύ νόημα, τα πάντα αποκτάν την κουλ αξία τους μόνο όταν γίνονται κατ'επανάληψη, αλλιώς είναι απλώς εξάψεις μαλακίας, όχι πως μετά δεν συνεχίζουν να είναι μαλακίες, απλά η έξαψη δείχνει και ηλιθιότητα μαζί. χμμμμ.

-γαμημένε κεβιν πάρκερ. τι φάση? γιατί? τουλάχιστον το εξώφυλλο του φετινού σου δίσκου ειναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ, αυτό ναι, με κάνει να νιώθω λίγο καλύτερα. (όχι και πολύ όμως)

-γαμημένα jbl control 1 pro, γιατί τα wall mount σας είναι τόσο ακριβά? δεν μπορώ να καταλάβω.

-και πάλι, δεν ξέρω, ίσως φέτος να νιώθω ότι μου λείπουν περισσότερο οι φίλοι μου, αλλά χμμμ, γιατί αλήθεια περνάνε ΤΟΣΟ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΓΡΗΓΟΡΑ οι εβδομαδες από το καλοκαίρι στα χριστούγεννα? ο νοεμβριος ειναι ο αγαπημενος μου μηνας εβερ, και κάθε χρόνο δεν προλαβαίνω καν να καταλαβω οτι υπάρχει, με την μία τελειώνει.

-γαμημένε κέβιν πάρκερ, μερικές φορές είσαι θεός, αλλά ο μόνος τρόπος για να ηρεμήσω είναι να σκέφτομαι ότι είσαι σαν μια ούρμπαν αουτφίτερς βερσιόν των κασαμπιαν και των κουλα σέϊκερ.

in ballast to the white #LP3

"the shift was imperceptible. at first a slight change of perspective, a fading and regrouping of outlines. somewhere a focus slipped, a shadow swung slowly across a wall, its angles breaking and lengthening. the motion was fluid, a procession of infinitesimals, but gradually its total direction emerged.

the gymnasium was shrinking. inch by inch, the walls were moving inwards, encroaching across the periphery of the floor. as they shrank towards each other their features altered: the rows of skylights below the ceiling blurred and faded, the power cable running along the base of the wall merged into the skirting board, the square baffles of the air vents vanished into the grey distemper.

above, like the undersurface of an enormous lift, the ceiling sank towards the floor."

από την ιστορία manhole 69, του j.g. ballard (γράφτηκε το 1957)

Live in London 15/11

just a quick heads-up, and i'll be posting more about it in the next few days. i am playing live in london, with my dearest friend Vasilis Moschas (POLYGRAINS), on the 15th of November (this is a thursday). one of the most handsome guys in the universe, Kostis Kilymis, stepped up and organized this (in his Cottage Mixtapes promoter guise) and i am extremely excited about it. this will be in Macbeth, and check out more details over at DFA, and here is the facebook event.

end-of-end-of-line mix

στα αγγλικά για λόγους ευκολίας:

i just uploaded a mix for pig mag containing lots of unreleased music, mostly from the stitches era. plus some other shit. these nice people asked me to do a mix, and I was thinking about doing it with records that i bought while living here in milan. but then i thought that this is good opportunity to gather some of my unreleased tracks.

in fact, the last few months were quite intense, because i was literally struggling to finish my thesis. but now the new academic year has started, and milan is about to get super cold, and that makes me extremely happy and excited.

also, here is the soundcloud link. plus some updates are coming up in the next few days. 

αλλαγές

πρώτη χρονιά χωρίς ακαδημαϊκά άγχη. αλλά με χοληστερίνη. και άγχος που πριν να εξαφανιστεί εγίνε ήδη καρκινάκος (μάλλον).
αλλά πήγα για πρώτη φορά στην ζωή μου σε κολυμβητήριο, και ξεκίνησα να πίνω καφέ (χωρίς καφεϊνη εννοείται) καθημερινά και με χαρά. επίσης αδυνατώ να ανοίξω βιβλίο (παρόλαυτά έχω και τα κοιτάω δίπλα στο κρεβάτι μου: οι λεξεις και τα πράγματα του φουκώ, w του περέκ, a supposedly fun thing του df wallace, το τέλος της μικρής μας πόλης του χατζή, και το leviathan του paul auster. όυτε καν πολ οστερ δεν μπορώ να διαβάσω)

είναι βαρετά όλα αυτά που γράφω, δεν έχουν καν λόγο ύπαρξης.

περσοναλ (έγραφα προχτές που καιγόμουν κατά τις 4 το βράδυ με την διπλωματική, περιμένοντας το weka να τελειώσει κάτιτις, και έλεγα να το διορθώσω, αλλά δεν θέλω καν να το διαβάσω πάλι, οπότε νατο)

δεν περναω καλά που δουλεύω για την διπλωματική μου τον τελευταίο ενάμιση μήνα. θεωρητικά δουλεύω από μέσα μαϊου, ίσως και λίγο περισσότερο, αλλά και πάλι, βαριέμαι, πονάω, υποφέρω, μου είναι αφόρητο, δύσκολο. προφανώς είναι θέμα χρονισμού, αλλά και πάλι, δεν θα έπρεπε, θα ήταν πιό σωστό να ένιωθα έστω και μία μικρή χαρά κάνοντας το όλο αυτό.

συγχρόνως, νιώθω ότι κάποιος με έχει καταραστεί για όλα αυτά τα χρόνια που αποφεύγω να ασχολήθω με όλα τα τεχνικά θέματα. (προβλήματα με windows, με osx, με μνήμες, με σκληρούς, με memory management, με matlab, με weka, με java, με liblinear, με συμβατότητες, με libsvm, με επεξεργαστές, με commandpaths, runtime problems, με βέλτιστα bitrates, με χιλιάδες χιλιάδες πράγματα), με χιλιάδες αηδίες που απλά αποφάσισα ότι σιχαίνομαι τον κλάδο μου και όλα αυτά, μόνο και μόνο για να μην τα ξαναβρώ μπροστά μου, και έχουν έρθει όλα και με λούζουν εδώ και μήνες.

σιχαίνομαι την ζωή μου τις τελευταίες βδομάδες, και η μόνη σκέψη που μπορεί να με ηρεμήσει είναι ότι τουλάχιστον έχω πείσει τον εαυτό μου ότι είναι η τελευταία γαμημένη φορά που ασχολούμαι με όλα αυτα. και παρόλο που πίστευα ότι αυτό σημειολογικά θα με ανέβαζε σε λέβελ χαράς και περιέργειας, μου προξενεί ακριβώς το αντίθετο, μου εντείνει την αηδία και την τάση για εμετό.

για να κάτσω να δουλέψω κατεβάζω ρεντ μπουλ και ξενυχτάω τα βράδια, ένα σιχαμένο μίγμα υπερέντασης, άγχους και βαρεμάρας, σαν να πρέπει να αποδείξω στον εαυτό μου πράγματα που δεν πίστευα ότι υπάρχει λόγος να τα βρω μπροστά μου. και ο οργανισμός μου αντιδράει, κάθεται ακίνητος και με κοιτάει, σιχαινόμαστε ο ένας τον άλλον, με μίσος αυτός και με απάθεια εγώ.

έκλασε ο σκληρός από το λάπτοπ, έγραφα με το νέτμπουκ της μάνας μου, έβαλα τον πατέρα μου να μου στείλει το κουτί από την αθήνα, και τα κοιτάω όλα μαζι και θέλω να ανόιξω μια πελώρια τρύπα στον κώλο μου και να τα βάλω μέσα, και να εξαφανιστούν όλα μαζί και στο τέλος με μαγικό αναδρομικό τρόπο να χωθώ και εγώ εκεί μεσα. 

και πίνω ρεντμπουλ σαν να ειμαι 2ο έτος, τότε που καθόμουν στο λίνουξ και χαιρόμουν νομίζοντας ότι το prog II και το prog III θα μου είναι χρήσιμα, και ότι αυτό το τέλειο βιβλίο για τους compilers με τον κόκκινο δράκο θα μου είναι χρήσιμο για μια ζωή, ας το αγοράσω, τι έχω να χάσω? 

το παράξενο είναι ότι αν τα μονοπάτια του μπόρχες τα έβλεπα, θα ήθελα να έχω την ευκαιρία να κοιτάξω πως θα ήταν η ζωή μου αν πήγαινε προς τα εκεί. (για την ακρίβεια πως θα ήταν αν δεν γνώριζα την κωστάντια)

θα ήθελα πάρα πολύ να ήμουν χαρούμενος με όλο αυτό, με όλο αυτόν τον κλάδο, θα περνούσα πολύ ωραία με 2-3 ανοιχτές κονσόλες, πάντα μου άρεσε αυτό το πράσινο πάνω στο μαύρο, ακόμα και τώρα, μισό κιλλ να κάνω, νομίζω ότι κάτι κέρδισα, τόση βλακεία κουβαλάω.

και ξυπνάω, ακούω το νέο ανιμαλ κολέκτιβ, προσπαθω να δουλέψω/διαβάσω, νιώθω τύψεις που δεν μπορώ, βγαίνω να περπατήσω και ακούω το νέο άνιμαλ κολέκτιβ, νιώθω τύψεις που βγηκα και περπάτησα, γυρνάω σπίτι για μεσημεριανό, πέφτω για ύπνο και ακούω το νέο άνιμαλ κολέκτιβ, ξυπνάω παράξενα, σαν να με περπατούσανε ενώ κοιμόμουνα, βλέπω όνειρα με τουαλέτες που βουλώνουν και βγάζω τα σκατά και τα κωλόχαρτα με τα χέρια μου για να ξεβουλώσουν, ακούω το άνιμαλ κολέκτιβ, πάω βολτα με το ποδήλατο, νιώθω άσχημα που δεν διάβασα, προσπαθώ να δουλέψω, έχει πάει ήδη αργά, πιστεύω ότι θα δουλέψω από την επόμενη μέρα, και την άλλη μέρα ξυπνάω χαρούμενος, απλά γιατί για μερικές στιγμές ξεχνάω ότι έχω να δουλέψω, και εκεί χαρούμενος μέσα στην βλακεία μου, θυμάμαι τι γίνεται πραγματικά, και ανεβοκατεβαίνω στο χάος.

όταν ήμουν 3ο-4ο έτος, είχα περάσει μια κακή περίοδο, είχε κρατήσει περίπου δέκα μέρες, κοιμόμουν όλη μέρα, έτρωγα αχλάδια, καθόμουν σπίτι, προσπαθούσα να διαβάσω, προσπαθούσα να γράψω μουσική, ήταν όλα ένα σκατό γκρι, τα πάντα, και τα όνειρα μου ήταν περίεργα, με ζευγάρια που ο άντρας ήταν στα έγκατα της γης και γυρνούσε ένα παράξενο τροχό, και η γκόμενα του τον κοιτούσε από πάνω και ήταν χαρούμενη, και ξυπνούσα και τα φώτα ήταν κλειστά και δεν ήξερα αν πρέπει να ξανακοιμηθώ ή να φύγω.

και κάθομαι κάθε μέρα,  ακούω τα παιδάκια από το παράθυρο, που ξεκωλιάζονται να φωνάζουν, και μπλέκουν με το νέο άνιμαλ κολέκτιβ, και φοράω πιο χοντρά ακουστικά, και μετά όταν προσπαθώ να ξαπλώσω φορώντας τα δεν είμαι άνετα και πρέπει να σηκωθώ, και μετά φεύγει ο ύπνος μου.

snow leopard ή mountain lion, τα fiction ή τα non-fiction του david foster wallace, καινούρια μπαταρία ή παλιά μπαταρία, φιστικοβούτυρο ή μαρμελάδα (μάλλον τίποτα απο δώ και πέρα), danse manatee ή here comes the indian, 2Gb ή 3Gb heap size, avey tare ή panda bear, φόρμαν ή τσέϊς, κίτρινα βανς ή καφέ βανς, κλωτσιά στο μουνί ή κλωτσιά στ'αρχίδια, καρπούζι ή σταφύλια, ποδήλατο ή πόδια, liblinear ή libsvm, LADTrees ή RandomForest, σεντόνι ή πάπλωμα

γιατί αγαπάω την βέροια?

είναι σίγουρο ότι συνεχίζω να την αγαπάω γιατί έρχομαι με χαρά και δεν έχει χρειαστεί να μείνω εδώ από ανάγκη. σκέφτομαι όμως, ότι σε κάθε περίπτωση αυτό θα ίσχυε για κάθε μέρος. οπότε ίσως να μην υπάρχει λόγος να το συμπεριλάβω στους πιθανούς λόγους. 

χμμμ, άρα είναι σίγουρο ότι η διαδικασία γκρίνιας για το περιβάλλον, όπως για όλα τα πράγματα, αν και μάλλον η γκρίνια είναι η λάθος λέξη, έχει να κάνει με το πως επιβλήθηκαν πάνω μας, ή πως αναγκαστήκαμε να τα κάνουμε εξαρχής. όμως έχω την αίσθηση ότι αυτό είναι κάτι τόσο αυτονόητο, που ακόμα και οι τέσσερις γραμμές που ξόδεψα για να το περιγράψω είναι περιττές και άσκοπες. (περιττός και άσκοπος. ποιά είναι η εννοιολογική τους σχέση?)

με απόλυτο τρόπο, η βέροια είναι το μέρος που έχω αφιερώσει τόσο πολύ χρόνο για να το σιχαθώ για τα μορφολογικά του χαρακτηριστικά και την αισθητική που το περιβάλλει, ώστε έφτασε εδώ και μερικά χρόνια στο σημείο να μην έχει να μου προσφέρει καμία απολύτως χαρά για εξερεύνηση των υπόλοιπων πιθανών απείρων εκδοχών. ίσως να μπορούσα να πω ότι είναι το μέρος που η απειρία τερματίστηκε, με πεπερασμένο τρόπο. ότι ήταν να δω το είδα, ξέρω τι είναι αυτό που θα με κάνει χαρούμενο, ξέρω τον συγκεκριμένο τρόπο που θα με κάνει χαρούμενο, και επίσης, έχω καταφέρει με ολοκληρωτικά απόλυτο τρόπο να φιλτράρω όλα τα ανεπιθύμητα στοιχεία που σε άλλες συνθήκες θα πολλαπλασιάζαν τα κόμπλεξ μου και θα με κάναν να υποφέρω. και έτσι, από την στιγμή που δεν υπάρχει εξερεύνηση των υπόλοιπων κλαδιών των δέντρων που ξεκινάνε από μέσα (το σπίτι μου) προς τα έξω (η πόλη και το εξώτερο περιβάλλον της), αναγκαστικά όλη αυτή η εξερεύνηση λαμβάνει χώρο από το μέσα (το δωμάτιο μου) προς το ακόμα πιό μέσα.

έχει περίπου δύο χρόνια από τότε που ξεκίνησα να διαβάζω μπόρχες, που παπαγαλίζω συνέχεια μία φράση, η οποία δεν γνωρίζω καν με βεβαιότητα αν είναι όντως ακριβές quote του μπόρχες, ή απλά μου φάνηκε πως το διάβασα, ή απλά μου είπε κάποιος ότι ανήκει στον μπόρχες, και από τότε την έχω κάνει λάστιχο και την κολλάω όπου μου φαίνεται βολικό: "όσο άπειρος είναι ο πλανήτης, ο γαλαξίας μας και το σύμπαν, άλλο τόσο άπειρο είναι το δωμάτιο που ζούμε και το μικρό του κομμάτι μέσα στο οποίο αποφασίσαμε να κινηθούμε"

είναι όντως πολύ βολικό, γιατί κάνει να φαίνεται επιλογή η όποια ανάγκη σε οδηγεί στο να εξοβελιστείς σε μέρη ανεπιθύμητα και όχι κουλ. είναι μία φράση η οποία είναι αρκετά βοηθητική στο να γίνεται λιγότερο δυσβάσταχτο το βάρος των περιστάσεων που αναγκάζει σε λύσεις που σου κόβουν με το ζόρι τα κλαδιά του δέντρου των επιλογών. ίσως να είναι απλά μία άμυνα, γιατί είναι πιό εύκολο να συμβιβαστείς ότι αποκλείεται να δεις τα πάντα στη ζωή σου, από το να προσπαθείς για πάντα να κάνεις τικ στην λίστα με τα άπειρα to-do's που δεν τελειώνουν ποτέ. 

όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, θαύμαζω περισσότερο τους ανθρώπους που δεν έχουν κουνήσει τον κώλο τους από ένα μέρος (το οποίο τις περισσότερες φορές είναι σχεδόν γκροτέσκ στα αρνητικά που διαθέτει) παρά βερολινέζους, νεουορκέζους, κουλ γιαπωνεζόφιλους, λονδρέζους. ίσως απλώς να μπλέκονται και τα κόμπλεξ μου εδώ, χωρίς να μπορώ να τα δω όλα τόσο καθαρά, αλλά σκέφτομαι ότι για πάντα για πάντα για παντα, το ότι ο σκαρίμπας δεν κουνήθηκε ποτέ στη ζωή του απο την γαμημένη χαλκίδα και έγραφε αυτά τα πράγματα, να αυτό, αυτό σημαίνει σύμπαν, αυτό είναι ο ορισμός του άπειρου, αυτό σημαίνει απειρία των εκδοχών.

ξεκλείδωσε

πέρασε αρκετός καιρός μέχρι να καταλάβω γιατί το tomboy είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει βγει ποτέ από τους άνιμαλ κολέκτιβ και τα σόλο πρότζεκτ και οτιδήποτε. 

θυμήθηκα, καταρχάς, μάλλον το θυμάμαι συχνά, ότι από μικρός, χαιρόμουν πάρα πολύ όταν άκουγα τραγούδια και δεν καταλάβαινα τους στίχους. είναι τόσο κλισέ σε αυτή την περίπτωση όλο αυτό το "συγγραφέας/αναγνώστης = ενωμένοι για πάντα στην αποκάλυψη του νοήματος" αλλά όταν τα πράγματα είναι διφορούμενα και θολά, είναι τόσο πιό έυκολο να ταυτιστείς με τα λεγόμενα κάποιου άγνωστου εκεί μακριά από σένα που ηχογραφούσε την φωνούλα του, σαν να ανοίξανε οι ουρανοί και να μπήκες μέσα και να σε πήρανε μαζί για πάντα μαζί τους, χωρίς ποτέ να κατάλαβες για ποιό λόγο ακριβώς δέχτηκες να σε πάρουν. 

είμαι σίγουρος ότι το tomboy είναι καλύτερο από οτιδήποτε άλλο, ίσως και να είναι ο καλύτερος δίσκος με τραγούδια-τραγούδια που έχω ακούσει εδώ και πολλά χρόνια. και έστω, αν υπερβάλω στο παραπάνω, μπορώ να πω με βεβαιότητα τι είναι αυτό που το κάνει ανώτερο από το person pitch: είναι ανοσταλγικό και άχρονο. δεν φωνάζει για "αναπόληση σε μιάν άλλη παιδικότητα", ούτε στην πιθανή περιέργεια για το αν το παρελθόν μας φέρθηκε όπως θα θέλαμε. το κύριο συναίσθημα που παίρνω (και προφανώς είναι αυτό που θέλω να πάρω, και ίσως να το έπαιρνα και από άλλου αν δεν το έβρισκα εδώ) είναι η συνειδητοποίηση του παρόντος σαν αναγκαστική πραγματικότητα, και όλη η προσπάθεια που μαζεύεται σιγά-σιγά για να το κάνει υποφερτό και λιγότερο αβάσταχτο. 

ο δίσκος ξεκλείδωσε στο μυαλό μου σε δύο στιγμές: η πρώτη ήταν ενώ έτρεχα πάλι στο πάρκο, με τον ήλιο να με βαράει λιγάκι στο κεφάλι πριν να πέσει εντελώς, και ξεκίνησε να παίζει το surfer's hymn, και ένιωσα ακριβώς εκείνο το συναίσθημα που το λένε "εμψύχωση". μέχρι που σήκωσα και τις γροθιές μου ψηλά και δάκρυσα από ενθουσιασμό και χαρά. σαν να μου μετέφερε όλο το πείσμα του σύμπαντος. η φωνή του πάντα, ήταν πάντα σαν να προσπαθούσε να κερδίσει κι άλλα, χωρίς ποτέ να ακουγόταν παραπονεμένος. πάντα απαιτούσε πράγματα, που υπό άλλες συνθήκες ίσως να ήταν εξαρχής χαμένα. και πάλι δεν ξέρω, απλά σκέφτομαι ότι ενώ τα τραγούδια που γράφει ο avey tare, απλά μου φαίνονταν πάντα γαμήστερα, αλλά σούπερ μυστήρια ιδιοσυγκρασία πάνω τους ακουμπημένη, με τον πάντα, απλά σκεφτόμαι πάντα ότι πρέπει να σταματήσω να γκρινιάζω, να σταματήσω να πονάω στο βάρος της καθημερινότητας, να σταματήσω να σκέφτομαι ότι όλα είναι χάλια και ακόμα χειρότερα, να σταματήσω να κοιτάω τον εαυτό μου και να τον σιχαίνομαι, και απλά να προσπαθώ να προσπαθώ να προσπαθώ, σαν να είναι η προσπάθεια ο μόνος σίγουρος τρόπος για να στέκεσαι τουλάχιστον άνετα ανάμεσα στους δίπλα σου, σαν να παίρνει τα αυτονόητα και να στα τρίβει στην μούρη με χαρά.

η δεύτερη ήταν σήμερα, ακούγοντας το σκεϊτάδικο atiba song, με τα  τόσο μη-πάνταμπέαρ ντράμς και τις φωνάρες. ήμουν πάνω στο ποδήλατο και δεν είχα ακουστικά και το άκουγα από το άθλιο ηχείο του κινητού μου, και ένιωθα πως είχα ένα παιδάκι να με τραβάει από το παντελόνι και να μου λέει "ΑΝΤΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΞΥΠΝΑ. ΜΗ ΓΙΝΕΣΑΙ ΣΚΑΤΙΦΛΩΡΑΣ. ΜΗ ΧΑΝΕΙΣ ΧΡΟΝΟ. ΜΗ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΟΤΙ ΣΕ ΣΤΕΝΑΧΩΡΟΥΝ ΟΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ. ΑΝΕΛΑΒΕ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΣΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ"

το τόμποϊ είναι γεμάτο από στιγμές που θέλεις να πέσεις στο πάτωμα και να αρχίσεις να κάνεις κάμψεις και μετά να τρέχεις γύρω από το τετράγωνο μέχρι να ματώσουν τα πόδια σου. όσο διφορούμενοι και θολοί είναι οι στίχοι, τόσο συγκεκριμενότατο είναι το νόημα: το παρελθόν πέθανε, και θα πεθάνουμε όλοι μας μαζί του αν δεν κάνουμε κάτι να αλλάξουμε τον εαυτό μας.

νιώθω απέραντη ευτυχία που αποφάσισα να μην το ξεγράψω έτσι εύκολα, και συγχρόνως νιώθω απίθανες τύψεις που δεν ασχολήθηκα τόσο πολύ μαζί του νωρίτερα. αν πιάσω τα τραγούδια ένα ένα, όλα είναι συγκλονίστικα, τουλάχιστον αδιανόητα. το μόνο μου παράπονο είναι ότι η μίξη του alsatian darn στο εφτάϊντσο έχει πιο μαζεμένο ρυθμικό οχετό σε σχέση με το ελπί. επίσης καταλαβαίνω ότι ο sonic boom έκανε τον δίσκο αριστούργημα, και θυμάμαι να μου λέει κάποιος ότι το λάϊβ που παίξανε όλο τον δίσκο με τον panda, ήταν εκεί ψηλά στα καλύτερα λάϊβ που έχει δει στη ζωή του, σε my bloody valentine επίπεδα wall of sound σε ζωντανό ήχο.

μου πήρε μερικά χρόνια να καταλάβω ότι τελικά είμαι ερωτευμένος με τον noah lennox, αλλά όπως όλα τα πράγματα, αποσύρθηκα όταν κατάλαβα ότι υπάρχει πολύς κόσμος που είναι επίσης ερωτευμένος μαζί του. και ποτέ δεν μου άρεσε ο ανταγωνισμός. μας είναι πιό εύκολο σαν άνθρωποι να βρίσκουμε το ένα μικρό σημείο που είμαστε καλοί και να εγκλωβιζόμαστε σε αυτό, γιατί προφανώς δεν χρειάζεται να βελτιώσουμε τίποτα εκεί μεσα σε αυτό που ανήκει μόνο σε εμάς. 

αυτό που είναι τελικά το tomboy στα μάτια μου είναι το ακριβές embodiment αυτού του στίχου από το fight song των flaming lips:

"[cause] i'm a man, not a boy
and there are things you can't avoid;
you have to face them when you're not prepared to face them"

δεν θα είμαι ποτέ έτοιμος. αλλά θα κλαίω από χαρά, γιατί κανένας δεν πέθανε προσπαθώντας.

ράντομ

-αγόρασα brief interviews with hideous men, a supposedly fun thing i'll never do again και oblivion. σκοπεύω τον οκτώβριο να ξεκινήσω το infinite jest, και κάνω τις προετοιμασίες σωστά. είναι αλήθεια πως είχα αρκετούτσικο καιρό να απολαύσω τόσο πολύ το διάβασμα ενός συγγραφέα. 
-τον δίσκο του matthew dear τον περιμένω όσο τίποτα άλλο φέτος, έχω ακούσει το φετινό ep και το her fantasy τόσες πολλές φορές απανωτές με κολασμένα ριπίτ σε δεκάδες διαφορετικά μέρη, είναι τόσο κομματάρα αυτό το τραγούδι, και έχει τόσο μπασοφωνάρα ο καριόλης, και είναι τόσο όμορφος. ότι πρέπει για να αποκτήσεις εμμονές και πάλι και πάλι. νιώθω ότι είναι φόρμες που παρόλο που δεν αγγίζουν άρρωστα επίπεδα ιδεών, έχουν όσο innovation χρειάζεται για να μένει και φουλ χώρος για συναισθηματικούς κοιλιακούς και βόλτες με ψυχαναλυτικά ποδήλατα. και το πανάρισμα σε ότι κι αν κάνει είναι συγκλονίστικο.
-περιμένω με αρκετή χαρά τα 2 νέα τρακ στον δίσκο του φορ τετ, άκουγα τα 12ρια με προσήλωση, και μου ξαναέκανε το κλικ προχθές. το ελπι του στο 2010 δεν μου είχε αρέσει και τόσο, αλλά σκέφτόμαι ότι αν το ξανακούσω τώρα, μπορεί να μου κάτσει αλλιώς.
-υπάρχουν μέρες που ξυπνάω και κοιμάμαι και σκέφτομαι το tomboy όλη την ώρα, είναι παράξενο μάλλον. περιμένω και τον δίσκο των άνιμαλ, με χαμηλούτσικες προσδοκίες, οπότε μάλλον θα με περιμένουν σούπερ απρόσμενες και χαρούμενες εκπλήξεις.
-τα δύο περσινά του andy stott τα έχω ακούσει τόσο πολύ αυτές τις μέρες, που πιστεύω πως ότι μουσική κι αν προσπαθήσω να γράψω θα βγει αργόσυρτο ζοφερό πράμα στα 95bpm. δισκάρες δισκάρες δισκάρες, κι ας είναι άγγλος.
-είδα στον ύπνο μου προχθές ότι δάγκωσε ένα μικρό φίδι/τεράστιο έντομο τον σίμο, επειδή δεν τίναξε την κουβέρτα του πριν να κοιμηθεί. καλά φαινόταν μετά πάντως.
-χθες όμως, είδα ότι είχα κατέβει στην αθήνα, και έμεινα σε ένα σπίτι με 12 άτομα, όλοι άγνωστοι σε μένα. και ήταν μία κιθάρα ακριβώς δίπλα στην σκάλα, και πήγα να ανέβω και, την κούνησα, και καθόμουν και τυραννιόμουν μετά να την κάνω να σταθεί. δίπλα ακριβώς ήταν το στερεοφωνικό, έπαιζε τέρμα δυνατά μουσική. και από την κουζίνα άρχισε να μου φωνάζει ένας μπάρμπας και να μου λεει ότι είμαι ζώο και αγενής που έχω τόσο δυνατά μουσική. ο μπάρμπας ήταν ο δημήτρης μητροπάνος, και μέσα στον ύπνο μου ήμουν σίγουρος ότι έχει πεθάνει, αλλά όλοι μου λέγανε "όχι ρε αφού είναι εδώ μπροστά σου, πως γίνεται να είναι νεκρός"*, και μετά με έβριζε για ώρα, και δεν μπορούσα να του εξηγήσω με τίποτα ότι δεν φταίω εγώ για την μουσική, αλλά αυτός με ξέχεζε και με ξαναξέχεζε για ώρες ατελείωτες. μετά έψαχνα στο ίντερνετ να δω ποιά κομμάτια του άκη πάνου έχει πει, έτσι ώστε να του πω "κύριε μητροπάνο, αυτό και αυτό το τραγούδι είναι από τα αγαπημένα μου", αλλά αυτός διάβασε τις σκέψεις μου και με ξαναέβρισε που τον είπα "κύριε μητροπάνο" και όχι απλώς δημήτρη. μετά από λίγο, ήρθαν δυο παιδιά που μένανε στο σπίτι, ένα ζευγάρι, και με ρωτούσαν γιατί αφού κατέβηκα στην αθήνα δεν πήγα να μείνω στους φίλους μου και προτίμησα να μείνω σε ένα άκυρο σπίτι με αγνώστους.
-το σκέφτηκα για αρκετή ώρα αλλά δεν είχα απάντηση να τους δώσω, τουλάχιστον όχι έτοιμη.


*περί νεκρών στα όνειρα: ένα άλλο βράδυ είδα ότι πέθανε η γιαγιά μου και ήμουν με τον πατέρα μου και τον παρηγορούσα, ήταν παράξενο, όσο παράξενο ήταν εκείνο το όνειρο που είχα βγάλει μικρά-μικρά πετραδάκια στα χέρια μου, το ένα δίπλα στο άλλο.

βαρκελωνη/ το αληθινο ποστ

πρώτα απόλα, έβαλα να ακούσω το περλ του ινο/μπαντ. τελικά ΑΥΤΟΣ ειναι ο δισκος που εχω συνδέσει πιο πολύ με αυτή την πόλη. αυτός και το swim του καριμπού. άρα με τυχαία σειρά:

-παπίτο σ'ευχαριστώ πολύ που με δέχτηκες να κοιμηθώ σπίτι σου και σε ευχαριστώ και θα σε ευχαριστώ για πάντα που με βοηθάς στην διπλωματική μου, θα στο χρωστάω για όσο καιρό χρειαστεί.
-ανέβαινα με το ποδήλατο από το παλιό μου σπίτι μέχρι την γκράσια τέτοια ώρα, ήταν παράξενα, άκουγα το old rottenhat του robert wyatt, τέρμα δυνατά, τον λατρεύω που είναι ο καλύτερος μουσικός στο σύμπαν και συγχρόνως τόσο πολύ αριστερός. ακούω και κλαίω για πάντα.
-και γύρισα σπίτι και το πρώτο πράγμα που έκανα είναι να γράψω αυτό το πόστ και συγχρόνως να γράψω ένα ακόμα μέϊλ στον τζόναθαν και να του πω ευχαριστώ.
-κατάλαβα ότι μου αρέσει η βαρκελώνη, αλλά μάλλον δεν μου αρέσει γιατί έχω την κεντρική ευρώπη στο μυαλό μου, και την γερμανία την αυστρία την πολωνία την γαλλία την τσεχία την ολλανδία το βέλγιο, όλα αυτά τα μέρη που έχει χαμηλότερες θερμοκρασίες και δεν χρειάζεται να υποφέρω.
-αλλά θα κάνω ότι θέλει η κωστάντια, μόνο αυτό θα κάνω, και όχι γιατί θέλω να ρίξω το βάρος της απόφασης αλλού (θα μπορούσα να παω βόλο και να πρήξω τον τζοζεφίνο να μείνω μαζί του πχ) όσο γιατί είναι ένα κοκτέϊλ τρελού έρωτα, πάθους, αγάπης και υποτακτικότητας που με κάνει να την ακολουθώ για πάντα ότι κι αν κάνει, για πάντα.
-και το μιλάνο το λατρεύω λόγω της κωστάντιας και του λούτσιο, και την θάλασσα την αντέχω γιατί την αγαπάει η κωστάντια, και τα βιβλία όλα αποκτήσαν όλα νέο νόήμα δίπλα της, και η ζωή μου θα ήταν κάποια άλλη και διαφορετική μακριά της, για πάντα διαφορετική.
-το moonrise kingdom ήταν σούπερ, πανέμορφο, στα μάτια μου ο γουές αντερσον είναι σαν τον γούντι άλεν, δεν υπάρχει μέτρια ταινία, όλες είναι τέλειες, είναι η ίδια ταινία από διαφορετικό περσπέκτιβ, για πάντα για πάντα για πάντα.
-δεν αντέχω την ζέστη, περπατούσα για ώρες σήμερα, έψαχνα λίγο αέρα και καθόμουν ακίνητος να με φυσάει, μπας και ξειδρώσουν τα χόντρα μέλη του σώματος μου.
-ΟΜΩΣ η βαρκελώνη έχει γλάρους. αυτό είναι ένα τεράστιο ΠΛΑΣ. θα ήθελα τόσο πολύ να ζω σε μία πόλη που έχει γλάρους, είναι το αγαπημένο μου ζώο με διαφορά.
-διαβάζοντας df wallace κατάλαβα ότι η αλήθεια είναι για πάντα στην μέση και ότι το μόνο πράγμα που αξίζει τελικά είναι το sympathy και η κατανόηση προς τα βάσανα και τα προβλήματα των άλλων και τίποτα απολύτως άλλο.
-θα πέσω για ύπνο και θα πεθάνω από την ζέστη, θέλω να ξυπνήσω και να είναι για πάντα χειμώνας.
-κατέβαινα και άκουγα μαζεμένο blawan, και αυτές τις μέρες που ετοίμαζα την παρουσίαση για την διπλωματική μου άκουγα ΜΟΝΟ andy stott και kassem mosse, και την ίδια στιγμή ένιωθα άσχημα που δεν άκουω όση καινούρια μουσική χρειάζεται, ή μαλλον ένιωθα άσχημα που ακόυω ΚΑΙ παλιούς μου δίσκους αντί για μόνο καινούριους και φρέσκους και καινουριους για μένα. το remain in light το αγόρασα πρώτη λυκείου, το έχω ακούσει εκατομμύρια φορές, είναι μάλλον ο καλυτερος δίσκος στο σύμπαν, ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΑΚΟΥΩ ΑΚΟΜΑ? υπάρχει τόση νέα μουσική (και παλιά ανεξερεύνητη)
-η καλυτερη μουσική δεν έχει γραφτεί ακόμα, αυτό και μόνο αυτό και μόνο αυτό για πάντα.
-εγώ όμως νιώθω ακόμα άσχημα
-και σκέφτομαι το κορμί μου που χάνω τον έλεγχο, και τον εθισμό μου στο φαγητό, και τον εθισμό μου στο μη-κρύο, και την κλισέ αγάπη που έχω για τις βόλτες και το περπάτημα, και τον επίσης παράλογο εθισμό μου στο αντι-socializing και στον μονοχνωτισμό. αλλά θα το αλλάξω κωστάντια, αλήθεια, αλήθεια όμως, θα αλλάξει για πάντα.
-ή έστω για ένα διάστημα
=σίμο, μην σε πιάνει πόνος μυαλού που είσαι εκεί, αλήθεια μην σε πιάνει, θα γυρίσεις και θα νιώθεις άσχημα που έφυγες, δεν ξέρω γιατί το λέω, μάλλον κάνω λάθος, αλλά σε κάθε περίπτωση να ξέρεις οτι σε ζηλέυω με όλη μου την ψυχή, δεν έχεις ιδέα. σε ζηλεύω και σε θαυμάζω συγχρόνως.
-πωπω, δύο τζιν ήπια ρε πούστη, πως γίνεται να είμαι έτσι? δεν βγάζει νόημα, πραγματικά, μόνο τα κιλά μου να υπολογίσεις, δεν γίνεται να την ακούω έτσι με δύο ποτά.
-το μέλλον με περιμένει, και φοβάμαι ότι δεν κάνω τα πάντα για το υποδεχτώ όπως πρέπει, σαν να έχω πάντα όλες τις αναστολές μαζεμένες, έτσι με το ζόρι να με εμποδίζουν, και όλα ξεκινάνε από μένα.
-έχω δουλέψει πάρα πολύ για όλο αυτό, αλλά μπορεί και όχι, μπορεί απλά να μου φαίνεται οτι δούλεψα πολύ. αλλά ακόμα και τώρα, δεν ξέρω, όλα μπορούν να γίνουν σκατά σε μία μέρα.
-ίσως και να είναι ανακουφιστικό αυτό.
-προσπαθώ να μην θέλω τίποτα από την ζωή μου και να μην έχω προσδοκίες, αυτό έμαθα φεύγοντας από την βαρκελώνη και αυτό θυμήθηκα τωρα που ξαναήρθα. ισορροπία είναι αυτά που αγαπάω, και αυτοί που αγαπάω, μόνο αυτά, χωρίς να πονάει το μυαλό μου από τους στόχους.
-αλλά από την άλλη είναι ωραίοι οι στόχοι, σχεδόν εθιστικοί.
-η βαρκέλωνη κατάλαβα ότι με τρομάζει γιατί την έχω συνδέσει με μερικές σελίδες από το πρώτο κεφάλαιο του 2666, χωρίς λόγο, ένας ζοφερός τρόμος και μία παράξενη ατμόσφαιρα που τα σαπίζει όλα.
-δεν βγάζει νόημα όμως, ακόμα και έτσι, ακόμα και τώρα.
-τίποτα απολύτως δεν βγάζει νόημα πιά, ίσως ποτέ να μην αλλάξει αυτό, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. για την ώρα περιμένω να γυρίσω στο μιλάνο και να περπατήσω με την κωστάντια και να κοιμάται και να περιμένω να ξημερώσει για να πέσω κι εγώ για ύπνο, κουρασμένος και κατάκοπος, από αυτούς τους ύπνους που δεν σκέφτεσαι τίποτα τίποτα τίποτα τίποτα παρα μόνο τα μάτια που κλείνουν
-εσύ μου ξανάλλαξες την ζωή τελικά. εσύ.

εμμονικά

οι τρείς δίσκοι των big star είναι ο ίδιος δίσκος, μόνο που κάθε φορά που τον κυκλοφορούσαν διαλυόντουσαν οι ίδιοι σαν συγκρότημα, οι ίδιοι σαν άνθρωποι, τα τραγούδια σαν τραγούδια, οι ενορχηστρώσεις απλώνανε, και στο τέλος ακούς το kanga-roo από το third/sister lovers και απλά έχεις την απόλυτη καταγραφή του χαοτικού ποπ τραγουδιού, σχεδόν αδύνατο σαν σύλληψη, κάθε δεύτερο μέτρο νομίζεις ότι το τραγούδι θα σταματήσει.

δεν έχω λόγια γι'αυτό το συγκρότημα, στα μάτια μου και στα αυτιά μου είναι Η κιθαριστική ποπ στην τέλεια μορφή της, και μαζί κουβαλάνε και όλη την μυθολογία της παραξενίας, των λευκών βρετανόφιλων στο μέμφις, τα ξυλίκια μετά τις πρόβες και τις ηχογραφήσεις, την κατάθλιψη, την αναγέννηση, τα αγγλικά ψυχεδελικά late 60s, την stax, τις βρωμερές γκρούβες με τα σατανικά ντραμς, τους byrds και τον gene clark, το revolver και το rubber soul, τα διαστημικά φωνητικά, τους κατεστραμένους έρωτες (σιγά μην γλίτωναν), και αμάξια αμάξια πολλά αμάξια, αλλά όχι τα αμάξια του springsteen που σε παίρνουν μακριά σαν αντικειμενοποίηση του escapism, αλλά καημένα αυτοκίνητα που σε πάνε βόλτα μέσα στην πόλη, και ζεσταίνεσαι και δεν ανοίγουν καν τα παράθυρα, αλλά αυτά έχεις και με αυτά είσαι χαρούμενος.

με αυτό είμαι χαρούμενος. αν μου λέγανε να μιλήσω για την αγαπημένη μου διασκέδαση, θα έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη τις βόλτες με αυτοκίνητο μέσα στην πόλη, κάνοντας κύκλους γύρω από το ίδιο σημείο, για ώρες ώρες ώρες ώρες, να νυχτώνει και να ξημερώνει.

πρώτη φορά άκουσα στη ζωή μου το sister lovers, γιατί όταν ήμουν τρίτη λυκείου είχε το βλακόΝΜΕ αφιέρωμα στους "most heartbreaking" δίσκους ever, και το third ήταν νουμερο ένα. (πιό κάτω ήταν το songs of love and hate του cohen, το scott 3 και άλλα ωραία ζοφερά lp's. τώρα που το σκέφτομαι δεν ήταν και πολύ άσχημη λίστα. πρέπει να είχε και το ladies and gentlemen). σε κάθε περίπτωση, για πολλά χρόνια, άκουγα τον δίσκο κατεβασμένο και γραμμένο σε cd-r, και έψαχνα σαν τρελός να τον αγοράσω, σαν τρελός σαν παλαβός. το holocaust, το kanga-roo, το nightime, το blue moon, το for you (ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ), τόσα ριπίτ, βαθιά κρυμένα στον εγκέφαλο μου. μετά από αρκετά χρόνια αγόρασα το #1 με το Radio City μαζί και ακόμα θυμάμαι την υπερκουβεντάρα μας με τον καράμπελα στο μαραμπού για το september gurls, και τις ώρες ατελείωτης ανάλυσης για το μάλλον πιό τέλειο ποπ τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ για ακριβώς αυτό το συναίσθημα του γαμημένου καλοκαιριού που τελειώνει, και η προσμονή για το άγνωστο έρχεται και σου κάνει τον εγκέφαλο πουρέ από την χαρά. 

και μετά διαβάζεις την αδικία του σύμπαντος, που τους εμπόδισε να γίνουν και η μεγαλύτερη επισήμως μπάντα στον πλανήτη, τις δυσκολίες με την διανομή της stax, τους καυγάδες του chris bell με τους υπόλοιπους (έβγαλε τον δίσκαρο το i am the cosmos τουλάχιστον), για τους θανάτους και κόντρα θανάτους, για την ανωμαλία του chilton όταν γράφανε τον τρίτο δίσκο. 

υπάρχουν μέρες που σκέφτομαι ότι ο αγαπημένος μου είναι το radio city, άλλες το #1, και μετά ξανακούω το τρίτο και παθαίνω κακό με τις ιδέες, και τον παροξυσμό δημιουργικότητας. δωδεκάχορδες, βιολιά, μουρλοsynthesized μπάσα, άρρωστα ντραμ σόλο, παράξενες εισαγωγές, σκοτεινά πιάνα, ράγκας, μέλοτρον, κουδούνες από το διάστημα που βαράνε απευθείας στα μηνίγγια, μελωδιάρες μελωδιάρες μελωδιάρες, πόρωση, και η φωνή που κάνει τα πάντα να μοιάζουν μηδενικό. η φωνή η φωνή η φωνή η φωνή η φωνή! και αυτός ο δίσκος δεν βγηκε ποτε επίσημα!!! ΔΕΝ ΤΟΝ ΒΓΑΛΑΝΕ ΠΟΤΕ KANONIKA!! ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΘΑΜΕΝΟ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΜΠΡΟΣ!! ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΖΟΥΜΕ ΓΑΜΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΣΑΣ!!