πως ομως

πως ορίζεται ακριβώς η ένταση μίας προσπάθειας? με το αποτέλεσμα? με την ένταση της σκέψης οτι προσπαθείς? ή με τις ώρες που θεωρείς ότι καταγραφονται σαν πραγματικός χρόνος? κατηφορίζεις μερικούς δρόμους, και κάθε φορά, οι δρόμοι θα σε έφερναν εκεί ούτως ή άλλως, χωρίς να θέλεις να το κάνεις στ'αλήθεια, σαν αόρατη συμμετοχή από την πλευρά σου. είναι αληθινή προσπάθεια όμως σε αυτή την περίπτωση? ποιές συνήθειες κατάφεραν να μπουν μέσα στην καθημερινή διαδικασία, που μετά από αιώνες δισεκατομμύρια χρόνια και εβδομάδες έγινε απλώς μία ανεπαίσθητη αντίδραση σε ένα δεδομένο ερέθισμα? υπάρχουν ολόκληρες μέρες που σκέφτομαι ότι θα ήθελα όλοι αυτοί που ορίζονται σαν εχθροί μου να εξαφανιστούν, όχι να πεθάνουν, ούτε να κρυφτούν, ούτε να πάψουν να υπάρχουν, ούτε να φύγουν από μπροστά μου, απλώς να λάβουν μέρος σε έναν τεράστιο αφανισμό, και όχι απλώς να λάβουν μέρος, να ειναι πρώτοι πρώτοι σε αυτό, σαν τις ομάδες των ανθρώπων στην βενετία που μπαίνουν κάθε φορά στο βαπορέτο, και φτάνει η στιγμή και λέει ένας "στοπ, οι υπόλοιποι με το επόμενο", και θα ήθελα μέσα σε αυτό το βαπορέτο να είναι όλοι αυτοί που θα συμμετάσχουν στον αφανισμό, και δεν με ενδιαφέρει αν θα τα καταφέρουν, αλλά θέλω να τους δω να προσπαθούν. ίσως εκεί να είναι όλο, οι προσδοκίες μου για μένα και την σχέση μου με τους άλλους, ή μαλλον το ανάποδο, οι προσδοκίες μου για την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα, σε συνδυασμό με τις αληθινές πράξεις, ίσως αυτό να ορίζει την προσπάθεια. άλλα και πάλι, δεν είμαι καθόλου σίγουρος για την ένταση.