αλλα απο την αλλη, υπαρχουν στιγμες που σκεφτομαι οτι ισως να ειναι καλο ολο αυτο, σαν μικρη υπενθυμιση, σαν ενα προταγμα μαλλον, οτι δεν ειναι σωστο να μπουκωνω το στομα μου με δεκαδες δεκαδες τσιχλες ασταματητα ασταματητα ασταματητα
9.6.17
κι εφαγα τοσες πολλες τσιχλες που μου ήρθε αληθινη εκρηκτικη διάρροια
ασταμάτητα ομως, και συνεχιζω να το κανω (εννοω το να τρωω τσιχλες πολλες μαζι), ενω ξερω οτι ειναι λαθος. μαλλον φταιει η ασπαρταμη, δεν ξερω. εχω παθει το ιδιο, το 2004, καπου εκει, στην βεροια, στο σινεμα, το σταρ, εφαγα ενα κουτι χολς σε 4 λεπτα, και δεν προλαβα στο διαλειμμα να παω μεχρι το σπιτι, και μου εφυγαν λιγα λιγο πριν περασω το περβαζι του σπιτιου. not my proudest moment, σε καμια περιπτωση.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
επιτέλους μια αληθινή μαρτυρία επί του θέματος. τι άλλο παλαβό που κατέληξε σε φιλοσοφική έκλαμψη, έχεις κάνει;
ΑπάντησηΔιαγραφή