πέρασα κάμποση ώρα σκεφτόμενος γιατί το έκανα, και τι μου προσφέρει αυτό εδώ που το έχω και το βλέπω, και μετά ως συνήθως διάβαζα παλιά μου ποστ, και δεν καταλάβαινα καν τι σκεφτόμουν, αν και μερικές φορές καταλάβαινα, ήταν παράξενα γενικά.
σκέφτομαι καμιά φορά να αρχίσω να γράφω στα αγγλικά, αλλά θα ήταν ηλίθιο και κακό, κυρίως για την αγγλική γλώσσα. οπότε σταματάω να το σκέφτομαι. μετά όμως περνάει από το μυαλό μου να αρχίσω να γράφω για τους επόμενους μου δίσκους, αλλά απευθείας συνειδητοποιώ ότι κανένας δεν θα ενδιαφερόταν για κάτι τέτοιο. και γιατί ενδιαφέρεται όμως? για τα βιβλία που διάβασα? για το αν έκανα βόλτα στο πάρκο? για το αν βαρέθηκα την βέροια? για το αν σιχαίνομαι την αθήνα? δεν ξέρω, ποτέ δεν θα μάθω μάλλον, είναι αρκετά παράξενο.
προσπαθώ να γράψω, σκεφτόμενος ότι θα σκάσει το μπλάντερ μου αν δεν πάω στην τουαλέτα, αλλά πιέζομαι, και κρατιέμαι κι άλλο κι άλλο, μέχρι να φτάσει το πράγμα στο όριο, και θυμάμαι ότι για χρόνια ήταν η ζωή μου έτσι, φοβισμένος να κρατηθώ λίγο παραπάνω για το κατούρημα, μην γίνει καμιά μαλακία και δεν ξερω τι. τώρα τελευταία έχω σταματήσει να νοιάζομαι, γενικά έχω σταματήσει να νοιάζομαι. αγχώνομαι, παθαίνω κακό με χιλιάδες πράγματα, αλλά όλα είναι μικρά, ή έστω μικρότερα από αυτά που με διέλυαν παλιότερα. αλλά κατα τ'άλλα ήρεμοι ύπνοι, ήρεμοι ξύπνιοι, ένας παράδεισος.
αυτές τις μέρες διαβάζω μία ιστορία του μπαλαρντ που λέγεται "the waiting grounds" και σκέφτομαι ότι ο κύριος λόγος που είμαι πια χαρούμενος όλο και πιό συχνά είναι ότι με πολύ συγκεκριμένα βήματα κατάφερα να καταπολεμήσω την απόγνωση της διαρκούς αναμονής, φτάνοντας σε σημείο να έχω πιά ανοσία. νιώθω πραγματικά σπουδαία για αυτό το πράγμα (μέχρι να συμβεί κάτι και να ξαναπάω 2 χρόνια πίσω βέβαια) αλλά πραγματικά, είναι απίθανο συναίσθημα, σαν να έχω πάρει από πάνω της (της αναμονής) όλο το σημειολογικό βάρος (και το κυριολεκτικό της βάρος) και να μην έχει μείνει τίποτα, παρά μόνο κι άλλος χρόνος. και κάπως έτσι εφευρέθηκε κι άλλος ακόμα χρόνος, απίθανη εξέλιξη πραγματικά.
μου έχει μείνει η συνήθεια να κάνω 29 ριφρές την ώρα στο gmail, αλλά και πάλι, απλά το κάνω αντανακλαστικά. τι να πει κανείς, ποιός ξέρει σε ποιά γωνιά μας περιμένει η επόμενη τεράστια απογοήτευση, και συγχρόνως τι ωραία που είναι που ξέρεις ότι θα έρθει στα σίγουρα?
--
οπότε ας το κάνω, να γαμηθεί, πέρασε καιρός
--
υποθέτοντας ότι ο μεθεπόμενος μου δίσκος (αυτός μετά το ynl) είναι κάπως καθορισμένος, όχι ακριβώς τελειωμένος, αλλά ειναι εκεί, χωρίς να του δώσω έξτρα βάρος αναφορών εκ των υστέρων, παίρνω την απόφαση να ορίσω αναφορές για τον μεθε-μεθεπόμενο, που γράφτηκε ο περισσότερος (σε λέβελ σπαργάνων), αλλά ακόμα περιμένει να ηχογραφηθεί και να γραφτεί. αυτές είναι:
-το africa/brasil LP του jorge ben
-το missa luba LP
-το radio city των big star
-το harumi του harumi
και ακόμα δεν έχω καταλήξει σε τίτλο, αφού σκεφτόμουν για κάποιο διάστημα τα εξής:
-facets (που παραμένει ο τίτλος του φολντερ πάντως)
-head stairs
-high school grading system
ναι το τελευταίο σίγουρα όχι, ίσως να είχε νόημα για κάτι άλλο, όχι για τίτλο δίσκου όμως. χμμμ, και το the waiting grounds ακούγεται ωραίο τώρα που το σκέφτομαι.
είναι γενικά απίθανη φάση οι τίτλοι, θα μπορούσα να ξοδέψω μία ζωή ασχολούμενος μόνο με αυτό. εδώ και κανα χρόνο, ο φάκελος που έχει όλα τα μουσικά μου μέσα λέγεται THE TOTAL LIBRARY, και μόνο που είναι τόσο μπορχικό μου αρέσει να το κοιτάω. είναι ωραία η αίσθηση του "τα πάντα είναι εδώ" "όλα είναι εδώ" "το άπειρο είναι εδώ", σκέφτομαι ότι θα ήθελα να υπάρχει τρόπος να μετατρεπόταν σε κάτι πιό χειροπιαστό, αλλά απευθείας θα έχανε το νόημα.
επίσης, έχω ακόμα ένα "δίσκο" σχεδόν τελειωμένο, αλλά δεν είναι δίσκος, και μου αρέσει να το λέω "rhythm profiles" ακούγεται τέλειο, ειδικά για τα κουραδοντραμς που έχει εκεί μέσα.
και όπως είναι λογικό, πάλι δεν θα γίνει τίποτα, και απλά θα κοιτάμε το άπειρο, εγώ και οι φάκελοι με τα ωραία ονόματα.